Οι πρόσφατες απαγωγές του συροϊακωβίτη Αρχιεπισκόπου Γιοχάνα Ιμπράημ και του Ελληνορθόδοξου ομολόγου του Παύλου δεν αντανακλούν μόνο την αυξανόμενη βία του εμφυλίου πολέμου στη Συρία, αλλά και την κλιμάκωση της κρίσης για τους Χριστιανούς σε όλο τον αραβικό κόσμο – η οποία θα μπορούσε να καταλήξει στην ολοκληρωτική εκδίωξή τους, σχολιάζει ο Fiorello Provera, αντιπρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Σύμφωνα με τη Διεθνή Εταιρεία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, το 80% όλων των θρησκευτικών διώξεων σε όλο τον κόσμο το 2012 ήταν εναντίον Χριστιανών. Αυτή η απότομη αύξηση των διακρίσεων κατά των χριστιανικών κοινοτήτων, σε χώρες όπου έζησαν για πολλούς αιώνες, μπορεί να εξηγηθεί σε μεγάλο βαθμό από την αύξηση του ισλαμικού φανατισμού και την άνοδο του πολιτικού Ισλάμ στον απόηχο της Αραβικής Άνοιξης. Καθώς τα ισλαμικά κόμματα έχουν πάρει την εξουσία στην περιοχή, ένα κύμα εκφοβισμού και διακρίσεων έχει εξαπολυθεί στους χριστιανικούς πληθυσμούς των μειονοτήτων.
Για παράδειγμα, στις 26 Φεβρουαρίου, σε μια αγορά ενδυμάτων στη Βεγγάζη της Λιβύης, τα μέλη μιας ισχυρής ισλαμικής πολιτοφυλακής περικύκλωσαν δεκάδες Αιγύπτιους Χριστιανούς Κόπτες – που αναγνώρισαν από σταυρούς που είχαν σε τατουάζ στους δεξιούς καρπούς τους – τους οποίους στη συνέχεια βασάνισαν και απείλησαν με εκτέλεση. Μεταξύ των θυμάτων ήταν ένας Κόπτης ιερέας, τον οποίο οι απαγωγείς χτύπησαν σοβαρά πριν του ξυρίσουν το κεφάλι και το μουστάκι του. Ιερείς έχουν επίσης δεχθεί επίθεση στην Τρίπολη και εκκλησίες έχουν καεί. Όλα αυτά στέλνουν ένα σαφές μήνυμα: οι μη μουσουλμάνοι δεν είναι ασφαλείς στη Λιβύη.
Ενώ η Λιβύη δεν έχει σημαντική θρησκευτική μειονότητα, εκατοντάδες χιλιάδες Αιγύπτιοι ζουν και εργάζονται στη χώρα, όπου ο χριστιανικός προσηλυτισμός είναι παράνομος – και όπου μπορεί να κατηγορηθείς για προσηλυτισμό απλά και μόνο επειδή έχεις μια Βίβλο. Αλλά η ελεγχόμενη από την Μουσουλμανική Αδελφότητα κυβέρνηση της Αιγύπτου δεν φαίνεται ιδιαίτερα πρόθυμη να προστατεύσει τους χριστιανούς πολίτες της στη Λιβύη. Έκανε μόνο μια χλιαρή έκκληση για την απελευθέρωση των κρατουμένων πολιτών της.
Αυτό αντανακλά την παρόμοια επιδείνωση της κατάστασης για τους χριστιανούς στην Αίγυπτο, όπου αντιπροσωπεύουν περίπου το 15% του πληθυσμού. Στις αρχές Απριλίου, η κηδεία τεσσάρων χριστιανών που σκοτώθηκαν κατά τις θρησκευτικές ταραχές λίγες ημέρες πριν, στον καθεδρικό ναό του Αγίου Μάρκου (έδρα της Κοπτικής Εκκλησίας στο Κάιρο), κατέληξε σε χάος, με χιλιάδες πενθούντες να δέχονται επίθεση καθώς προσπαθούσαν να φύγουν μετά την τελετή. Η αστυνομία έριξε δακρυγόνα, παρακολουθώντας αυτούς που έριχναν μολότοφ έξω από τον ναό, πετούσαν πέτρες και πυροβολούσαν αυτούς που ήταν μέσα. Τουλάχιστον δύο έχασαν τη ζωή τους και 80 τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια της πεντάωρης σύγκρουσης.
Οι Χριστιανοί κατηγορούν τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, όχι μόνο επειδή επέτρεψε στους Μουσουλμάνους Αιγύπτιους να τους επιτεθούν χωρίς να τιμωρηθούν, αλλά και επειδή επέτρεψε – και εξέφρασε- εμπρηστική αντί-χριστιανική ρητορική. Για παράδειγμα, σε μια ανοιχτή συγκέντρωση για τον πρόεδρο Μοχάμετ Μόρσι πέρυσι, ο κληρικός Safwat Hegazy προειδοποίησε ότι οι Αιγύπτιοι Μουσουλμάνοι θα «χύσουν το αίμα» των Χριστιανών που αμφισβητούν τη νομιμότητα του Μόρσι.
Τον Φεβρουάριο, ο Κόπτης πατριάρχης της Αιγύπτου, Πάπας Τουάντρος Β΄, επέκρινε έντονα την ηγεσία της χώρας σε μια τηλεοπτική συνέντευξη, λέγοντας ότι το νέο σύνταγμα κάνει διακρίσεις και χαρακτηρίζοντας τον «εθνικό διάλογο» του Μόρσι μια κενή χειρονομία. Αυτή η ασυνήθιστα επιθετική στάση αντανακλά την αυξημένη απογοήτευση των Χριστιανών, καθώς και της κοσμικής και φιλελεύθερης αντιπολίτευσης, με τη μονοπωλιακή δύναμη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.
Η Συρία, η οποία κάποτε καλωσόρισε τους χιλιάδες χριστιανούς που προσπάθησαν να ξεφύγουν από τον πόλεμο στο Ιράκ, βιώνει μια ανάλογη αλλαγή, καθώς ο ολοένα και περισσότερο σεχταριστικός εμφύλιος πόλεμος δημιουργεί φόβο και δυσπιστία σε όλο τον πληθυσμό. Παρά το γεγονός ότι οι Χριστιανοί έχουν σε μεγάλο βαθμό προσπαθήσει να παραμείνουν ουδέτεροι στη σύγκρουση, έχουν εμπλακεί σταδιακά, κάποιοι παίρνοντας τα όπλα και άλλοι ως θύματα απαγωγών και βίας.
Ο Έλληνας Καθολικός Πατριάρχης Γρηγόριος Γ’ των Μελχιτών δήλωσε πρόσφατα ότι, από το 2011, έχουν σκοτωθεί πάνω από 1.000 Χριστιανοί, ενώ πάνω από 40 εκκλησίες και άλλα χριστιανικά ιδρύματα (σχολεία, ορφανοτροφεία και γηροκομεία) υπέστησαν ζημιές ή καταστράφηκαν. Κάποιοι εκτιμούν ότι 300.000 Χριστιανοί έχουν εγκαταλείψει τη Συρία.
Επιπλέον, οι επιπτώσεις από την αδυσώπητη περιφερειακή σύγκρουση αποσταθεροποιούν τον Λίβανο, μια χώρα που προσφέρει στους Χριστιανούς μια συνταγματική εγγύηση πολιτικής εκπροσώπησης. Περίπου 400.000 πρόσφυγες – πολλοί από αυτούς σουνίτες μουσουλμάνοι, συμπεριλαμβανομένων των φυγάδων ανταρτών- έχουν φύγει από τα σύνορα από τη Συρία, επιδεινώνοντας τις θρησκευτικές εντάσεις και απειλώντας να διαταράξουν την ευαίσθητη κοινωνική και πολιτική ισορροπία του Λιβάνου.
Βάσει αυτού, όπως επισημαίνει ο Martin Göttingen του Πανεπιστημίου Tamcke, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση για τους χριστιανούς πρόσφυγες στη Μέση Ανατολή από το να κατευθύνονται όλο και περισσότερο προς την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Εάν η τάση αυτή συνεχιστεί, η Μέση Ανατολή θα χάσει σταδιακά τις χριστιανικές εκκλησίες της. Προκειμένου να αποφευχθεί μια τέτοια τραγική κατάληξη, οι δυτικοί ηγέτες πρέπει να αναλάβουν έναν πιο ενεργό ρόλο στην προάσπιση της προστασίας των χριστιανικών μειονοτήτων σε όλο τον αραβικό κόσμο. Τελικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι στον αραβικό κόσμο έχουν τις ίδιες επιθυμίες: την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και τα ίσα δικαιώματα. Όσοι διώκουν τους Χριστιανούς θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η Αραβική Άνοιξη θα πρέπει να ωφελήσει όλους τους Άραβες.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου