Τα μηνύματα που στέλνουν οι συναντήσεις Ομπάμα-Ερντογάν, τα ερωτηματικά για το ταξίδι Σαμαρά στις ΗΠΑ και ο οικονομικός πόλεμος των δύο «ελεφάντων» της Δύσης.
Την ώρα που ο πρωθυπουργός κ. Α. Σαμαράς βρίσκεται στην Κίνα προς αναζήτηση επιχειρηματικών εταίρων, στην άλλη άκρη του επίπεδου παγκόσμιου χάρτη βρίσκεται ο κ. Ερντογάν αναζητώντας και στρατηγικούς εταίρους. Φρονώ ότι και τα δύο ταξίδια μας ενδιαφέρουν εξίσου, αφού μπορεί να αποβούν καθοριστικά για την μετέπειτα πορεία μας.
Οι συναντήσεις Ομπάμα-Ερντογάν αποστέλλουν πολλά μηνύματα. Επτάωρης (!) διάρκειας -σε δύο φάσεις- και με τιμές ηγέτη υπερδύναμης, τις οποίες ο Αμερικανός πρόεδρος δεν επεφύλαξε ούτε στον πρωθυπουργό της Βρετανίας, το πιο πιστό φερέφωνο της αμερικανικής πολιτικής.
Έχουμε γράψει πολλές φορές ότι οι Η.Π.Α. μπορεί να πνέουν μένεα κατά του άτακτου παιδιού της Συμμαχίας, όμως έως ότου «εκδημοκρατισθεί» και το Ιράν, η Τουρκία τους χρειάζεται. Και όχι μόνο θα παραβλέπουν τα αποτελέσματα της αλλοπρόσαλλης και ανεπιτυχούς πολιτικής του κ. Νταβούτογλου στην Ασία (σε αντίθεση με τα Βαλκάνια και την Ελλάδα, όπου σημειώνει επιτυχίες με την βοήθεια της Πέμπτης Φάλαγγας), αλλά υποχρέωσαν και τον κ. Νετανιάχου να ζητήσει συγγνώμη.
Η Τουρκία δεν θα αφήσει ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία. Την προηγούμενη φορά, ο τουρκικός Στρατός αρνήθηκε να βοηθήσει τις Η.Π.Α. στο Ιράκ, παρά τα σοβαρά ανταλλάγματα (και την τουρκοποίηση -ουσιαστικά- της Κύπρου περιλαμβανομένης), αλλά τώρα ο κ. Ερντογάν φρόντισε να αποδυναμώσει πλήρως την επιρροή του Στρατού στα πολιτικά πράγματα, και μπορεί να διαπραγματευθεί.
Και αυτό που αφορά τους Έλληνες, δεν είναι άλλο από την συνεκμετάλλευση εκ μέρους των Τούρκων, των ενεργειακών αποθεμάτων Κύπρου και Ελλάδας. Το κλίμα ήταν υπέρ της Κύπρου αρχικά, αλλά οι θέσεις των ισχυρών της γης (μηδέ της Ρωσίας εξαιρουμένης) άλλαξαν, και συνυπολογίζουν και την Τουρκία μέσα στους παίκτες.
Εδώ είναι το δικό μας πρόβλημα. Παρ’ όλο ότι ο κ. Α. Σαμαράς θα βρίσκεται αρχές Ιουνίου στις Η.Π.Α., προσκεκλημένος ομιλητής στο μεγάλο συνέδριο του American Jewish Committee, το γνωστό AJC Global Forum 2013, «λόγω φόρτου εργασίας του Αμερικανού προέδρου είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί συνάντηση» με τον κ.Α. Σαμαρά, κατ’ αυτό το διάστημα. Είναι προφανές το μήνυμα δυσθυμίας που μας στέλνουν οι Η.Π.Α.
Οι προσπάθειες της ελληνικής πλευράς να το αποκρύψουν, είναι ανεπιτυχείς. Ως και ο πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου, κ. Γιάννος Γραμματίδης, μίλησε για «ερμηνείες που στερούνται βασιμότητας καθ΄ όσον το πρόγραμμα του προέδρου των ΗΠΑ καθορίζεται πολύ καιρό πριν και είναι ασφυκτικά βεβαρημένο».
Μόνον που η ελληνική πλευρά αποφεύγει να θυμίσει στον ελληνικό λαό, αυτό που δημοσιεύσαμε στην Voria,gr, πέρσι τον Νοέμβριο: Το πρόγραμμα δηλαδή, του AJC Global Forum 2013, στο οποίο αναγραφόταν το όνομα του Έλληνα πρωθυπουργού ως ομιλητή. Που σημαίνει, ότι τουλάχιστον ένα μήνα πριν είχε οριστικοποιηθεί η συμμετοχή του. Οκτώ (8) μήνες δεν ήσαν αρκετοί, ώστε να βρει ο Αμερικανός πρόεδρος ένα ημίωρο ελεύθερο για να συναντηθεί με τον κ. Α. Σαμαρά, ενώ βρήκε ένα 7ωρο για τον κ. Ερντογάν;
Θα επαναλάβουμε, ότι για τη στήλη αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Σε προηγούμενο σημείωμα, όταν αναφερθήκαμε στην πίεση που ασκήθηκε στο Κατάρ προς τον πρωθυπουργό, και που αποδεχθήκαμε τις αμερικανοτουρκικές θέσεις στα ενεργειακά, είχαμε σημειώσει πως με την στροφή της ελληνικής κυβέρνησης προς την Γερμανία, θα έχουμε μεν την υποστήριξή της σε ορισμένα θέματα, αλλά στην Μεσόγειο «κάνουν κουμάντο οι Αμερικανοί». Και η ενέργεια, στην Μεσόγειο βρίσκεται. Γι’ αυτό και αναρωτηθήκαμε τότε, αν τα μελέτησε καλά τα πράγματα η ελληνική κυβέρνηση.
Την στροφή της ελληνικής πολιτείας -σε σχέση με την πολιτική της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου- την περιγράφει στο πρόσφατο βιβλίο του ο κ. Ντιρκ Μίλερ, γνωστός οικονομικός αναλυτής της Γερμανίας, ειδικός επί χρηματιστηριακών θεμάτων, που στην πατρίδα του τον θεωρούν γκουρού.
Κάνει λόγο για οικονομικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι ΗΠΑ εναντίον της Ευρώπης, με σκοπό να χτυπηθεί το ευρώ, καθώς και τον ρόλο που, κατά τη γνώμη του, έπαιξε ο κ. Γ. Παπανδρέου, τον οποίο και θεωρεί όργανο των Αμερικανών, «με αποστολή να επιφέρει τη ρήξη στις σχέσεις της Ελλάδας με την Ευρώπη».
Όπως περιγράφει ο κ. Μίλερ, «ακριβώς στη φάση της ισχύος του ευρώ συμβαίνουν τα γεγονότα γύρω από τον Κ. Καραμανλή, η ανάληψη της εξουσίας από τον Γ. Παπανδρέου και η αιφνιδιαστική εκούσια καταγγελία στις Βρυξέλλες της παραποίησης των ελληνικών οικονομικών στοιχείων». Και κάπου εκεί, γράφει, ξεκίνησε στην Ευρώπη ένας εμφύλιος πόλεμος με τους «τεμπέληδες» Έλληνες, τους «Ναζί» Γερμανούς, του Ισπανούς με τα πολλά ακίνητα και όσα άλλα ακούστηκαν και έγιναν. Θα συμφωνούσα σε πολλά με τον κ. Μίλερ, αν δεν θεωρούσε αποκλειστικά την Ουάσινγκτον ως μητέρα της οικονομικής κρίσης, απαλλάσσοντας την πατρίδα του.
Στην πραγματικά, έχουμε δυο ελέφαντες, τη γερμανική Ευρώπη από τη μία και τις ΗΠΑ από την άλλη, που μαλώνουν και «την πληρώνουν τα ποντίκια». Και το κακό είναι πως παίρνουμε το μέρος πότε του ενός και πότε του άλλου, πάντα βέβαια μέσα στο πλαίσιο του συστήματος, όπου οι «ελέφαντες» αποτελούν τους δύο βραχίονές του στην Δύση.
Χωρίς γνώση του παρασκηνίου, σαφή συμπεράσματα δεν μπορούν να εξαχθούν. Επιφυλάξεις όμως, μπορούν να διατυπωθούν. Άλλωστε οι Η.Π.Α., με την υποστήριξή τους σε πολιτικούς σχηματισμούς μέσα στην Ελλάδα, δείχνουν τις προθέσεις τους. Προς το παρόν ασκούν πίεση. Αύριο;
πηγή
Δημοσίευση σχολίου