To Κουρδιστάν, ο Ερντογάν και ... ο Ελληνικός Εμφύλιος
Ο κ. Ερντογάν υλοποιεί τον τακτικό σχεδιασμό του, ο οποίος συνοψίζεται σε επίπεδο στόχων, στην υλοποίηση ενός ολοκληρωμένου "ειρηνευτικού" σχεδίου με το PKK, και το οποίο θα οδηγήσει στην απόσυρση των Κούρδων ανταρτών από τα Τουρκικά εδάφη, την επιλεκτική αμνηστία ορισμένων εξ αυτών και τον ολοκληρωτικό αφοπλισμό των Κούρδων ανταρτών στην Τουρκία.
Μέλη του ΡΚΚ τα οποία βρίσκονται στο βόρειο Ιράκ, αρχίζουν και ζητούν πλέον επιτακτικά, αμνηστία και την επιστροφή τους στην Τουρκία.
Είναι επίσης δύσπιστοι ώς προς τις ικανότητες της Τουρκικής ηγεσίας στο να συνδιαχειριστεί, ή τουλάχιστον να “επιτρέψει” την ομαλή ευόδωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Κούρδων, την ίδρυση του κράτους των απανταχού Κούρδων, το Κουρδιστάν.
Οι “παγίδες” είναι πολλές και τα “συμφέροντα” μεγάλα.
Αν λοιπόν συνεχίσουν οι Κούρδοι να μην πιστεύουν και να είναι άκρως επιφυλακτικοί στο όλο εγχείρημα της ηγεσίας τους, τότε το πιο ριζοσπαστικό σκέλος του PKK πιθανόν να προσπαθήσει να εμποδίσει τις “ειρηνευτικές” διαπραγματεύσεις μεταξύ της Τουρκικής κυβέρνησης και μέρους της ηγεσίας του PKK, μέσω εκδηλώσεων πράξεων βίας, όπως βομβιστικών επιθέσεων κτλ.
Ένα μήνα μετά την ανακήρυξη εκεχειρίας στην οποία συμφώνησαν ο έγκλειστος (φυλακισμένος σε φυλακές υψίστης ασφαλείας !!!) ηγέτης του PKK με την Άγκυρα, οι μάχες συνεχίζονται στην Ν.Α Τουρκία.
Όπως επιβεβαιώνει προχθεσινή ανακοίνωση στην επίσημη ιστοσελίδα των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (TSK): «Οι μάχες δεν έχουν διακοπεί και συνεχίζονται στο πλαίσιο του σχετικού Δόγματος το οποίο βασίζεται σε οδηγία της τουρκικής κυβέρνησης».
Ο κ. Ερντογάν, εν τω μεταξύ, προσπαθεί να αποκτήσει την υποστήριξη των Κούρδων στην ειρηνευτική διαδικασία κάτι το οποίο, κατ επέκταση, θα του εξασφαλίσει και αρκετούς ψήφους για ένα συνταγματικό δημοψήφισμα.
Βέβαια τα ερωτήματα είναι πολλά, ένα όμως είναι κρίσιμο, διότι τί "σόι" ειρηνευτική διαδικασία είναι αυτή μεταξύ δύο μερών, κατά την οποίαν, τον ένα μέρος είναι δέσμιο και απολύτως ελεγχόμενο από το άλλο (φυλακισμένος ο ηγέτης του PKK και κύριος διαπραγματευτής με την Τουρκική Κυβέρνηση) και το άλλο είναι ο δεσμώτης του, η Τουρκική κυβέρνηση, με την οποίαν όμως "διαπραγματεύεται" την τύχη ενός αγώνα για αυτοδιάθεση ενός λαού, των Κούρδων.
Ο στόχος λοιπόν του κ. Ερντογάν είναι να μετατρέψει την Τουρκία από ένα κοινοβουλευτικό σύστημα σε ένα προεδρικό σύστημα, κάνοντας έτσι εφικτή, την δυνατότητά του να συνεχίζει να “οδηγεί” την Τουρκία, αυτή την φορά ως πρόεδρος, μετά τις προγραμματισμένες εκλογές του 2015.
Η Τουρκία προκαλεί γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην προσπάθειά της να παρασύρει τους Κούρδους σε μία “ειρηνευτική” διαδικασία, η οποία ουσιαστικά στοχεύει στην διάλυση του Κουρδικού κινήματος, στην απομυθοποίησή του, και στην τελική Εθνική αφομοίωσή του Κουρδικού πληθυσμού από τα όμορα κράτη.
Ο λόγος είναι προφανής, αντελήφθη η Τουρκία ότι οι μεγάλοι γεωπολιτικοί “παίκτες” στην Δύση βλέποντας την ισχυρή και συγχρόνως ανοδική επιρροή του Κουρδικού κινήματος στην ευρύτερη περιοχή των κρατών Τουρκίας-Ιράκ-Συρίας, αναγορεύουν τούς Κούρδους σε προνομιακούς συνομιλητές, με ότι αυτό συνεπάγεται στην “διαμόρφωση” της περιοχής.
Αυτό, εκτός του ότι “παραμερίζει” την Τουρκία, την καθιστά αυτόματα όχι τον μοναδικό προνομιακό εταίρο και συνομιλητή της Δύσης, επομένως θα την υποχρεώσει στο μέλλον να δρα και να συμπεριφέρεται “ανταγωνιστικά” με κάποιους άλλους ισοδύναμους πολιτικά και στρατιωτικά “παίκτες” και συνομιλητές της Δύσης στην περιοχή.
Η απώλεια ως φαίνεται υπολογίζεται από μεγάλη έως τεράστια στα Γεωπολιτικά συμφέροντα της Τουρκίας, και επομένως αντιδρά ανάλογα, προσπαθώντας να αποφύγει το “πικρό ποτήριο”.
Η μοναδική διέξοδος, για να αποφύγει τα χειρότερα, δείχνει να είναι για την Τουρκία η “στροφή” της στην γείτονα Ρωσία, κρατώντας συγχρόνως τα προσχήματα απέναντι στούς μέχρι εχθές εταίρους και προστάτες της.
Οι δηλώσεις του Ρώσου Υπουργού Ενέργειας κ. Νόβακ, «Δεν μπορούμε να ρισκάρουμε την συνεργασία μας με την Τουρκία» σύμφωνα με την ε/φ Sabah της Τουρκίας, λένε λίγα αλλά εννοούν πολλά.
Και συνεχίζει η ε/φ με τις δηλώσεις του Ρώσου Υπουργού Ενέργειας, «Με την Τουρκία έχουμε συνεργασία από παλιά. Όταν προκύπτουν τέτοιου είδους καταστάσεις λαμβάνουμε πάντα υπόψη τις φιλικές μας σχέσεις με την Τουρκική Δημοκρατία. Οπωσδήποτε δεν σκεπτόμαστε να παραβιάσουμε τις αρχές όσον αφορά τις εργασίες μας».
Αντιλαμβανόμενη η ηγεσία της Τουρκίας την διαμόρφωση τέτοιων συνθηκών, οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων, στρέφεται στην εξισορρόπηση των “απωλειών” της.
Προσπαθεί ο κ. Ερντογάν να αναδείξει την Τουρκία κατ’αρχάς ως τον καλύτερο “πελάτη” της Δύσης, και κατά δεύτερον υπακούοντας σε μεγαλοϊδεατισμούς και για εσωτερική “κατανάλωση”, προσπαθεί να ενισχύσει την εικόνα της Τουρκίας ώς περιφερειακής υπερδύναμης, στρατιωτικά αυτάρκη και αυτόνομη.
Γνωρίζει η ηγεσία της Τουρκίας ότι οι Δυτικοί, είναι προφανές, θα επιλέξουν κάποιον άλλον να κάνει την “βρώμικη δουλειά” με το ελάχιστο κόστος για τους ίδιους (Το αίτημα του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι, για αναβολή του επικείμενου ταξιδιού του Ταγίπ Ερντογάν στη Λωρίδα της Γάζας, προκάλεσε την έντονη αντίδραση του αναπληρωτή πρωθυπουργού της Τουρκίας, Μπουλέντ Αρίτζ), και ”παίζει” αυτό το χαρτί της.
Ο κ. Τζον Κέρι έθεσε το αίτημά του εκτιμώντας ότι η επίσκεψη Ερντογάν στην ελεγχόμενη από την ισλαμιστική Χαμάς στην Γάζα θα οδηγούσε σε νέες τριβές με το Τελ Αβίβ την ώρα κατά την οποίαν οι ΗΠΑ επιθυμούν διακαώς την αναθέρμανση των σχέσεων Τουρκίας – Ισραήλ.
Σήμερα ξεκινά η κοινή ναυτική άσκηση Κύπρου-Ισραήλ, με τη συμμετοχή έξι σκαφών του ισραηλινού Ναυτικού. Η άσκηση αποτελεί συνέχεια της συνεργασίας των δύο χωρών σχετικά με την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων στις ΑΟΖ.
Ήδη τα ισραηλινά πολεμικά σκάφη βρίσκονται ελλιμενισμένα στην Κύπρο και πιο συγκεκριμένα στη Λεμεσό κάτω από αυστηρά μέτρα ασφαλείας. Στη μεγαλόνησο έχουν φτάσει πέντε περιπολικά σκάφη κλάσης Shaldag και μια πυραυλάκατος Sa’ar 4.5.
Η Ιστορία άλλωστε αυτό διδάσκει, αλλά όχι μόνον αυτό. Μάς διδάσκει ακόμη ότι, όποτε ηγεσίες κρατών χρησιμοποίησαν τον λαό τους ως “πασπαρτού” ευρύτερων γεωπολιτικών συμφερόντων, στο τέλος αυτός ο λαός υπέστη το κόστος και την πανωλεθρία, οι δε ηγεσίες του οδηγηθήκαν στο “Γουδί”.
Ο αφοπλισμός των Κούρδων, τον οποίον προσπαθεί απεγνωσμένα να επιτύχει η ηγεσία της Τουρκίας, ως μεθοδολογία, εφαρμόσθηκε ανάλογα και στην δική μας χώρα κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου, όταν εφαρμόστηκε ο αφοπλισμός των ανταρτών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ με την συμφωνία της Βάρκιζας της 12 Φεβρουαρίου του 1945.
Είναι εκτιμώ αναγκαία μία ιστορική παρένθεση των γεγονότων κατά τον αντίστοιχο “αφοπλισμό” και μόνον, στην χώρα μας για να αντιληφθούμε και την μεθοδολογία την οποίαν μετέρχονται οι πολιτικές ηγεσίες μιας χώρας για να επιτύχουν την πλήρη υποταγή ενός λαού στις εντολές των γεωπολιτικών συμφερόντων.
Είναι προφανές ότι, κατά τα άλλα, το κίνημα των Κούρδων έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά και στοχεύσεις του εθνικοαπελευθερωτικού του αγώνα.
Οι συγκρούσεις του Δεκεμβρίου του 1944 στην Αθήνα ήταν μια μάχη εξουσίας μεταξύ της πρώτης μετακατοχικής Κυβέρνησης του κ. Γεωργίου Παπανδρέου και των Άγγλων από τη μία πλευρά και του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ από την άλλη.
Η Κυβέρνηση, ανίσχυρη και χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, είχε ανάγκη την αγγλική βοήθεια. Το ΕΑΜ με μπροστάρη το ΚΚΕ ήταν πανίσχυρο, λόγω του πρωταγωνιστικού του ρόλου στην Αντίσταση κατά των Γερμανών.
Στις 2 Φεβρουαρίου του 1945 άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της συμφωνίας “αφοπλισμού” στο εξοχικό του πολιτικού κ. Παναγιώτη Κανελλόπουλου στη Βάρκιζα.
Ο πρωθυπουργός κ. Νικόλαος Πλαστήρας, ο οποίος είχε διαδεχθεί τον κ. Γεώργιο Παπανδρέου στις 3 Ιανουαρίου 1945, εκπροσωπήθηκε από τον υπουργό Εξωτερικών κ. Ιωάννη Σοφιανόπουλο, τον υπουργό Εσωτερικών κ. Περικλή Ράλλη και τον υπουργό Γεωργίας κ. Ιωάννη Μακρόπουλο.
Την αντιπροσωπεία του ΕΑΜ αποτελούσαν ο κ. Γεώργιος Σιάντος (γενικός γραμματέας του Κ.Κ.Ε), ο κ. Δημήτριος Παρτσαλίδης (γραμματέας της κεντρικής επιτροπής του Ε.Α.Μ.) και ο κ. Ηλίας Τσιριμώκος (γενικός γραμματέας της Ε.Λ.Δ).
Επειτα από διαβουλεύσεις δέκα ημερών, η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945.
Αποτελείτο από 9 άρθρα και προέβλεπε, μεταξύ άλλων, τον αφοπλισμό όλων των ένοπλων σωμάτων της Αντίστασης, ανασύνταξη του Εθνικού Στρατού, εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τους συνεργάτες των Γερμανών (σ.σ. βλέπε Siemens, και γερμανικές αποζημιώσεις, !!!!), αμνηστία για τα πολιτικά αδικήματα, δημοψήφισμα για το πολιτειακό ζήτημα και εκλογή Συντακτικής Συνέλευσης για την κατάρτιση νέου Συντάγματος.
Η σημασία της συμφωνίας για την τότε κυβέρνηση αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι το κείμενό της δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, προσδίδοντας στο περιεχόμενό της ισχύ νόμου.
Στις 28 Φεβρουαρίου ολοκληρώθηκε ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ, ο οποίος παρέδωσε: 100 πυροβόλα, 210 όλμους, 420 πολυβόλα, 1400 οπλοπολυβόλα, 700 αυτόματα, 49.000 τυφέκια και πιστόλια.
H υπογραφή της Συμφωνίας βρήκε αντίθετο τον Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος όχι μόνο δεν πειθάρχησε στις αποφάσεις του ΚΚΕ, αλλά επιχείρησε να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα.
Το χάσμα ανάμεσα στις δύο παρατάξεις (Άγγλων μετά των υποτακτικών των και του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ) δεν έδειχνε να γεφυρώνεται εύκολα και σύντομα η Συμφωνία της Βάρκιζας αποτέλεσε γράμμα κενό.
Οι εκατέρωθεν παραβιάσεις των όρων της οδήγησαν σε νέα πολιτική πόλωση και στα δραματικά γεγονότα του Εμφυλίου Πολέμου, ο οποίος διήρκεσε ως τις 30 Αυγούστου 1949.
Η αναδιοργάνωση του τουρκικού πολιτικού συστήματος είναι ζήτημα το οποίο δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς να θίγονται οι θεμελιώδες αρχές της Δημοκρατίας της Τουρκίας όπως τουλάχιστον τις προέβλεψε ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.
Τα κυριότερα κόμματα της αντιπολίτευσης, το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα και το Κόμμα Εθνικιστικού Κινήματος, έχουν μποϊκοτάρει την κοινοβουλευτική επιτροπή για την επίβλεψη της ειρηνευτικής διαδικασίας του PKK, αφήνοντας το κυβερνών κόμμα του Ερντογαν (AKP) μόνο με το φιλοκουρδικό Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας.
Χωρίς την υποστήριξη των άλλων κομμάτων για την διαπραγμάτευση, το κόμμα του κ. Ερντογάν είναι πιθανόν να υποστεί ένα σκληρό πολιτικό χτύπημα, εάν η ειρηνευτική διαδικασία εκτροχιαστεί.
Μέσα από αυτή τη συνταγματική διαδικασία των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων με τους Κούρδους, τα ίδια τα θεμέλια του τουρκικού κράτους έρχονται σε αμφισβήτηση.
Κατά την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας στις αρχές του 1920, ο Ατατουρκ (Ataturk) δημιούργησε μια καθαρή και αδιάλλακτη τουρκική Εθνική ταυτότητα κυρίως για δυο λόγους:
Α) για την εξασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας της Τουρκίας
Β) για να αποφύγει τα δεινά τα οποία εταλάνιζαν την πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Αυτό σήμαινε ότι αρνήθηκε την ύπαρξη πολλών εθνικών ταυτοτήτων, εντός των ορίων της Τουρκικής Δημοκρατίας, των Αρμενίων, των Ποντίων, συμπεριλαμβανομένων των Κούρδων και άλλων Εθνικών μειονοτήτων.
Είτε το παραδέχεται είτε όχι, ο κ. Ερντογάν, ενενήντα χρόνια αργότερα, επαναπροσδιορίζει έναν θεμέλειο λίθο, έναν Ατατουρκικό (Ataturkian) εθνικό Τουρκικό κανόνα, έναν “πυρήνα” της Τουρκικής Εθνικής υπόστασης, για χάρη της επίλυσης της πολύχρονης εξέγερσης των Κούρδων.
Οι ηγέτες του PKK έχουν μιλήσει ανοιχτά για ένα είδος «ομοσπονδιακού» μοντέλου σε πρώτη φάση, το οποίο θα δώσει πλήρη αυτονομία σε μια κουρδική περιοχή της Τουρκίας, ως τελικό αποτέλεσμα της διαδικασίας.
Ο ίδιος ο κ. Ερντογάν βέβαια έχει αναφερθεί σε μια ιστορική επαρχία του Κουρδιστάν το οποίο υπήρχε στο οθωμανικό σύστημα βιλαετιού (οθωμανική αυτοκρατορία), κάτι το οποίο έκανε πολλούς Κούρδους να χαρούν και πολλούς Τούρκους να φρίξουν.
Έπεται συνέχεια !!!
πηγή
Δημοσίευση σχολίου