του Σπύρου Λίτσα
Ερμηνεύοντας έναν λανθασμένο χειρισμό μεν, όχι περισσότερο από μια κίνηση αβροφροσύνης δε, εκ μέρους του Ισραηλινού πρωθυπουργού που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Αμερικανού προέδρου στο Ισραήλ, Ελληνες αναλυτές σχηματίζουν νοητά με τα χείλη τους ένα θριαμβικό «εμείς σας τα λέγαμε», επιμένοντας ότι η Ελλάδα πρέπει να επιστρέψει στις εποχές της τριτοκοσμικής πολιτικής της δεκαετίας του '80, όταν κάθε λογής «προοδευτικός» με μαντίλα ή δίχως μαντίλα, με το Κοράνι ανά χείρας, με το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο ή με το πράσινο του Καντάφι, με το στρατιωτικό πηλήκιο γιαρουζελσκικής τεχνοτροπίας, ή απλώς κρατώντας αγκαζέ τη «μάνα του ρουμανικού λαού» Ελενα Τσαουσέσκου περιδιάβαινε την Αθήνα και κατέληγε σε «προοδευτικές διακοπές» στις καμπάνες στην Ελούντα!
Επιτρέψτε μου να διαφοροποιηθώ από αυτού του είδους τις προσεγγίσεις και να υποστηρίξω τη θέση ότι οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις δεν έχουν δομηθεί πάνω στο πρόσκαιρο «ο εχθρός του εχθρού μου φίλος μου» αλλά σε στέρεες και ρεαλιστικές προοπτικές του παρόντος και του μέλλοντος. Για λόγους που έχουν να κάνουν με τις ορθολογικές πολιτικές αναγκαιότητες προστασίας των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας τη δεκαετία του ’50, στόχος που κατέρρευσε εξαιτίας της νασερικής ακαμψίας, και ιδεολογισμών - τριτοκοσμικών ανορθολογισμών ενός sui generis βαλκανομπααθισμού ala Greca τη δεκαετία του '80, οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις πέρασαν μια μακρά περίοδο ψύχους. Τα τελευταία χρόνια όμως, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης Παπανδρέου και στη συνέχεια της κυβέρνησης Σαμαρά, τα δύο κράτη περνούν μια περίοδο αποδοτικών στρατηγικών σχέσεων που δημιουργούν σημαντικές ευκαιρίες δομικής ενδυνάμωσής τους. Κι αυτή είναι μια ουσιαστική στρατηγική σχέση που περνά μέσα από την εγνωσμένη επιλογή ανάδειξης όλων αυτών που ενώνουν Ελλάδα και Ισραήλ. Δύο κράτη που τοποθετούνται υπέρ της διατήρησης του περιφερειακού status quo, σε αντίθεση με την Τουρκία που έχει εκφράσει ανοικτά τις αναθεωρητικές στοχεύσεις της, με βαρύνοντα ιστορικό και πολιτισμικό φορτίο που τα καθιστά σημαντικούς δρώντες στο επίπεδο της ήπιας ισχύος, αμφότερα με μεγάλη και ισχυρή διασπορά ανά τον πλανήτη και με ισχυρή δυνατότητα παρέμβασης, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς - θύματα στο σφαγείο του ιστορικού ανορθολογισμού χθες, με κοινές στοχεύσεις και σχεδιασμούς στο επίπεδο της ενεργειακής ατζέντας σήμερα.
Ο ισχυρός αυτός δεσμός δεν υφίσταται μόνο σε επίπεδο κορυφής αλλά και κοινωνικού πυρήνα. Ο καθένας θα μπορούσε να το κατανοήσει στην πορεία της 16ης Μαρτίου που διοργανώθηκε από την ισραηλίτικη κοινότητα Θεσσαλονίκης στη μνήμη των χιλιάδων Εβραίων της πόλης που άφησαν την τελευταία τους πνοή σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης των ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Μια πολυάριθμη ένωση ανθρώπων πραγματοποιήσαμε την πορεία από το κέντρο της πόλης προς τον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό για να τιμήσουμε τους νεκρούς του Ολοκαυτώματος, για να διατρανώσουμε την αντίθεσή μας σε οποιαδήποτε ολοκληρωτική ιδεολογία, ναζιστική, φασιστική, κεμαλική, ερυθροχμερική κ.ά., και για να δηλώσουμε με την παρουσία μας ότι η σχέση μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ δεν είναι ευκαιριακή αλλά μια ορθολογική στρατηγική επιλογή με βάθος και ουσία.
Ελλάδα, Κύπρος και Ισραήλ αποτελούν τις ακροτελεύτιες δυτικές νησίδες που εισχωρούν σε ένα φουρτουνιασμένο ισλαμικό αρχιπέλαγος, ιδίως μετά την Αραβική Ανοιξη που συνεχίζει να παράγει συνθήκες βαρυχειμωνιάς στο εσωτερικό του αραβικού κόσμου. Και οι δεσμοί αυτοί στο εσωτερικό του στρατηγικού τριγώνου οφείλουν να ενισχυθούν περαιτέρω, γιατί οι ημέρες που ανοίγονται εμπρός μας θα είναι ακόμα πιο έντονες σε κραδασμούς αλλά και ευκαιρίες. Αρκεί οι χειρισμοί να είναι ορθολογικοί και να μην υπάρχουν κωλυσιεργίες.
dimokratianews.gr
πηγή
Δημοσίευση σχολίου