Ένα πολύ βρόμικο παιχνίδι βρίσκεται σε εξέλιξη με τον «αμαρτωλό» τραπεζικό κλάδο υπό την έννοια των αναμφισβήτητων ευθυνών του για τη σημερινή κατάσταση μέσω των ανεξέλεγκτων δανειοδοτήσεων σε «κάθε καρυδιάς καρύδι» που έχει οδηγήσει και τον ίδιο και τους πελάτες του στο όριο της χρεοκοπίας, αλλά και τις μαζικές επενδύσεις σε «προϊόντα ΑΚ» (θα εξηγήσουμε).
Πρόκειται για νεολογισμό που εισαγάγουμε εμείς σήμερα, επειδή δεν μπορούμε να μπορούμε διαφορετικό τρόπο να περιγράψουμε τις μαζικές επενδύσεις στον χώρο των «παραγώγων» που είχε εξελιχθεί στις διεθνείς αγορές σε ένα παιχνίδι παρόμοιο με αυτό που εκτυλίσσεται στο πρακτορείο ΠΡΟΠΟ στη γειτονιά του καθένα μας όταν σημειώνεται «τζακ ποτ»…
Άρα, το «ΑΚ» δεν είναι «Αμοιβαία Κεφάλαια», αλλά αντιπροσωπεύει τα «Προϊόντα Αέρα Κοπανιστού». Έτσι το αισθανόμασταν, έτσι το γράψαμε. Πολλοί θα αντιτείνουν – και σε ένα βαθμό θα έχουν δίκιο – ότι μέσω των παραγώγων προϊόντων, οι σοβαροί επενδυτές διασφάλιζαν σε έναν βαθμό την επένδυσή τους, το αποκαλούμενο στους οικονομικούς κύκλους και ως «hedging». Εν ολίγοις, για αν δώσουμε ένα παράδειγμα, έστω ότι επενδύσεις ένα εκατ. ευρώ σε μία μετοχή μιας σοβαρής εταιρίας σε ένα διεθνές χρηματιστήριο (δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε γιατί δεν ασχολούμαστε με το ελληνικό…).
Εάν η επένδυση, για τον οποιοδήποτε λόγο, δεν αποδώσει, επειδή για παράδειγμα κάποιος αστάθμητος παράγοντας, μια διεθνής εξέλιξη κατακρημνίσει τα χρηματιστήρια κι εσύ θέλεις να ρευστοποιήσεις το κεφάλαιό σου, κινδυνεύεις να χάσεις ποσό ανάλογο της πτώσης της τιμής της μετοχής. Έρχεται όμως η δυνατότητα που σου έδιναν τα παράγωγα και με κλάσμα της επένδυσης στη μετοχή, «στοιχηματίζεις» ότι η αγορά στον δεδομένο χρόνο που σχεδιάζεις να ρευστοποιήσεις θα έχει «γκρεμιστεί». Στην ουσία στοιχηματίζεις εναντίον της βασικής σου επένδυσης!
Γιατί το κάνεις όμως αυτό; Διότι το «στοίχημα» αυτό έχει πολύ μικρό κόστος και δυσανάλογα μεγάλη απόδοση, οπότε με ελάχιστα χρήματα, αν προκύψει το σενάριο, θα εισπράξεις πάρα πολλά. Άρα, εάν συμβεί κάτι και η βασική επένδυση του ενός εκατομμυρίου ευρώ «γεννήσει» ζημιές 300.000 ευρώ, έρχεται το υψηλής απόδοσης «στοίχημα» μέσω των παραγώγων να αντισταθμίσει τη απώλεια και να την περιορίσει δραστικά, εάν δεν την καλύψει, ή ακόμα και να φέρει αποδόσεις.
Αυτό έχει μια λογική, οπότε θέλει σίγουρα μια προσοχή όταν μιλάμε για τα «προϊόντα ΑΚ» που σας είπαμε, δεν είναι σωστό να τα «τσουβαλιάζουμε» όλα. Ούτε αυτό όμως αρκεί για να δώσουμε «άφεση αμαρτιών» στον χρηματοοικονομικό κλάδο, αφού τα παράγωγα είχαν ξεφύγει από κάθε είδος λογικής. Το πρόβλημα στο οποίο οφείλεται ο τίτλος του δημοσιεύματος, αφορά στη λύση που προωθείται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία εάν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται δίκαια, οι συνέπειές της θα είναι απλώς τεράστιες…
Ο γνωστός μας Φιλανδός Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων, Όλι Ρεν, μιλώντας χθες το πρωί στην φιλανδική τηλεόραση, αποκάλυψε ότι η ΕΕ βρίσκεται στη διαδικασία κατάρτισης οδηγίας, η οποία θα προβλέπει ότι σε περίπτωση κατάρρευσης μιας τράπεζας, οι μεγάλοι καταθέτες και οι μέτοχοι, θα καλούνται να συμβάλλουν στη διάσωσή της, να πάθουν δηλαδή ότι και οι Ρώσοι «ολιγάρχες» στην Κύπρο… Την κυριότερη ευθύνη θα την έχουν οι μέτοχοι των τραπεζών και έπειτα όσοι διαθέτουν μη προστατευόμενες καταθέσεις (άνω των 100.000 ευρώ που θεωρούνται «ιερές») και άλλες επενδύσεις.
Κι όλα αυτά για να γλιτώνουν οι χώρες, δηλαδή οι φορολογούμενοι, το κόστος διάσωσης των τραπεζών. Άρα, υπό αυτή την έννοια αυστηρά, οι ρυθμίσεις θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι εμπεριέχουν και ένα στοιχείο δικαιοσύνης. Ας δούμε όμως τι θα συμβεί, διότι καλή η «δικαιοσύνη», όμως αυτά δουλεύουν στη θεωρία, ενώ στην πράξη όσα γίνονται απέχουν σημαντικά…
Εάν αυτή η οδηγία θεσπιστεί, αναρωτιόμαστε ποιος θα είναι αρκετά χαζός ώστε να αφήσει σε λογαριασμό χρήματα περισσότερα των 100.000 ευρώ; Και πόσους λογαριασμούς να διατηρεί σε μια τράπεζα ένα φυσικό πρόσωπο ώστε να διατηρεί περισσότερα συνολικά στο οποιοδήποτε τραπεζικό ίδρυμα; Κι εάν όλα αυτά συμβούν, αλήθεια περιμένουμε επενδύσεις και ανάπτυξη; Το μήνυμα που στέλνουν π.χ. στην Ελλάδα και τους Έλληνες, δεν είναι ότι «όλα αυτά που ονομάζετε τράπεζες είναι για τα πανηγύρια, θα χάσετε τα λεφτά σας, αφού θα καταρρεύσουν και θα σας στείλουμε… τον μπαρμπέρη». Και αυτό θα γίνει αυτοεπαληθευμένη προφητεία, ποιος θα αγοράσει τραπεζικές μετοχές στην Ελλάδα;
Μήπως οι «καρχαρίες» περιμένουν με τις… κουτάλες χαμηλότερα να μαζέψουν τις μετοχές και να ελέγξουν τις τράπεζες; Μήπως αυτός είναι ο λόγος που μας τρομάζουν με την απειλή του μπαρμπέρη; Για να τα πουλήσουμε όσο-όσο;
Οπότε, πόσο υπερβολικοί θα είμαστε για να θεωρούμε ότι ο τραπεζικός τομέας τους ευρωπαϊκού νότου – τουλάχιστον διότι φαίνεται ότι και στον βορά έχουν κάτι «διαμάντια»… – θα καταστραφεί; Πόσο παράλογοι είμαστε να θεωρήσουμε ότι αρκετά κεφάλαια θα προτιμήσουν τις συντηρητικές εγγυημένες αποδόσεις μέχρις ότου περάσει η «μπόρα» οδεύοντας είτε συνολικά εκτός ΕΕ είτε αναζητώντας την όποια ασφάλεια παρέχουν οι γερμανικές ή οι ελβετικές τράπεζες;Μήπως τα σχέδια για τον κεντρικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος στην ευρωζώνη (προφανώς ως κέντρο να θεωρηθεί… η Γερμανία) είναι ένα σαφές βήμα προς την ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης, στη μετεξέλιξη στις «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης»; Εδώ οι γνώμες διχάζονται για το αν αυτό είναι καλό ή κακό, σίγουρα πάντως «Ευρώπη των εθνών» με Γερμανό «νταβατζή» δεν είναι αυτό που είχαν σκεφτεί οι «πατέρες» του ευρωπαϊκού οράματος.
Και για να γίνουμε και πιο… πεζοί, μήπως οι τρικλοποδιές που βάζουν στη συγχώνευση της Εθνικής με τη Eurobank, οφείλονται ακριβώς σε αυτό; Δηλαδή, η εξαγορά και ο κεντρικός έλεγχος θα είναι ευκολότερος εάν μιλάμε για μεμονωμένα τραπεζικά ιδρύματα και δυσκολότερος εάν φτιαχτεί μια ευμεγέθης τράπεζα;
Θεωρούμε και δεν είμαστε οι μόνοι, ότι το ευρωπαϊκό μας «σπίτι» νοσεί επικίνδυνα. Το πρόβλημα γίνεται πολύ σοβαρότερο καθότι δεν υπάρχει καμία πλέον ψυχολογική σύνδεση ανάμεσα στις ευρωπαϊκές ηγεσίες. Τίποτα δεν γίνεται πλέον οργανωμένα, οι Γερμανοί αποφασίζουν και οι υπόλοιποι ακολουθούν από τον φόβο των δυνητικών επιπτώσεων. «Ο φόβος φυλάει τα έρημα», είναι η παροιμία που εξηγεί καλύτερα την κατάσταση. Όλοι παραμένουν στο «μαντρί» της κυρα-Μέρκελ, επειδή φοβούνται τους λύκους εκεί έξω…
Το παιχνίδι όμως αυτό είναι πολύ, μα πολύ, επικίνδυνο. Διότι φτάνει ακόμα και ένας αποφασισμένος που θα πει «εγκώ ντεν γκουστάρει», να κουνήσει μαντίλι και στη συνέχεια να δούμε εάν θα μπορέσει να αποτραπεί το «ξήλωμα του πουλόβερ» και η ταχεία επιστροφή στα δεδομένα του 19ου αιώνα. Οι Γερμανοί μπορεί να το μετανιώσουν (σε βάθος χρόνου είναι δεδομένο ότι θα το μετανιώσουν) η ζημιά όμως θα έχει γίνει. Πού πάμε; Πού βαδίζουμε;πηγή
Δημοσίευση σχολίου