Ταυτόχρονα, η Ελλάδα περιβάλλεταιαπό όχι ένα ή δύο αλλά τρία(!) κράτη με αναθεωρητική εξωτερική πολιτική, που αμφισβητούν ευθέως και επισήμως τμήματα της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας. Σε γενικώτερο κλίμα αποσταθεροποίησης, δημιουργούνται προϋποθέσεις για δημιουργίαεπικίνδυνων καταστάσεων.
Μπροστά σʼαυτές τις εξελίξεις, το Ελληνικό κράτος πρέπει νʼαποφασίσει εάν θέλει να συνεχίσει να λειτουργεί ως συντεταγμένη και ευνομούμενη πολιτεία, που θα προστατεύει την ζωή και την περιουσία των πολιτών του, καθώς και τα κυριαρχικά του δικαιώματα, τον πολιτισμό του, την ιστορίατου και την αξιοπρέπειά του. Ή εάν θα αφεθεί στο γενικευμένο χάος, την ανομία, την εγκληματικότητα, την ανεπανόρθωτη μαζική δημογραφική και πολιτισμική αλλοίωση, την αδυναμία αντιμετώπισης εξωτερικών απειλών εναντίον του.
Η ελληνική κοινωνία θα κληθεί να αποβάλει την καταναλωτική και υλιστική της χαύνωση, την διαφθορά, την αμετροέπεια, την αναξιοκρατία, την ανευθυνότητα, την ήσσονα προσπάθεια, την δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και τα καινοφανή στην μακραίωνη ελληνική ιστορία στοιχεία που την οδήγησαν στην σημερινή αποσύνθεση.Και να επαναφέρει τα παραδοσιακά της ήθηπου την βοήθησαν να ανταπεξέλθει στις δύσκολες περιστάσεις του παρελθόντος, όπως την αξιοκρατία, την εντιμότητα, την εργατικότητα, την αυτοπειθαρχία, την λιτότητα, την μαχητικότητα, την αλληλεγγύη, την αγάπη της παιδείας, την ριψοκίνδυνη επιχειρηματικότητα και κυριώτατα τον πατριωτισμό και το πνεύμα αυτοθυσίας. Φυσικά θα πρέπει οι φορείς της αποσύνθεσης να αποβληθούν από το την πολιτική ζωή και το κράτος και να αντικατασταθούν με νέες προσωπικότητες,που θα ενσαρκώνουν αυτές τις αξίες.
Τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν θα είναι ασφαλώς αντίθετα στην συβαριτική ιδεολογία της τελευταίας τριακονταετίας. Το πρώτο είναι η ισχυροποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων.
Ηλαϊκιστική και εκλογοθηρικήσυνεχόμενη μείωση της στρατιωτικής θητείας σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης δεν δικαιολογήθηκε από κάποια μείωση της εξωτερικής απειλής. Αντιθέτως οι Ελληνοτουρκικές κρίσεις του 1976, του 1987, του 1996, η διαρκής ένταση τα τελευταία χρόνια, το Σχέδιο Βαριοπούλακαθώς και η εμφάνιση νέων απειλών, αναθεωρητισμών και διεκδικήσεων από αλβανικής και σκοπιανής πλευράς θα έπρεπε να οδηγήσουν σε μέτρα αύξησης του στελεχιακού δυναμικού των Ενόπλων Δυνάμεων, αντί για κλείσιμο στρατοπέδων, κατάργηση μονάδωνκαι αντικατάσταση της θητείας στρατευσίμων στο Πολεμικό Ναυτικό και στην Αεροπορία από επαγγελματίες οπλίτες.
Επείγειη αύξηση του χρόνου θητείας στους δεκαοκτώ μήνεςγια τους οπλίτες και σε δύο χρόνια για τους εφέδρους αξιωματικούς, που θα αυξήσει δραστικά το δυναμικό των ενόπλων δυνάμεων και θα καταστήσει δυνατή την επανεπάνδρωση των μεθοριακών μονάδων και των μεγάλων σχηματισμών. Παράπλευρη ευεργετική συνέπεια του μέτρου θα είναι η μείωση της ανεργίας.
Ταυτόχρονα, απαιτείται ενεργοποίηση της Εφεδρείας, με συνεχή επανεκπαίδευση ισραηλινού τύπου των εφέδρων, εκκαθάριση και ενημέρωση των αρχείων, και τακτικές ασκήσεις γενικής επιστράτευσης, ώστε σε περίπτωση πραγματικής επιστράτευσης να μην επαναληφθεί το χάος του 1974.
Επίσης πρέπει οι περισσότερες μονάδες του Στρατού Ξηράς να αποκτήσουν με κατάλληλη εκπαίδευση καταδρομικό χαρακτήρα, στην ουσία η παλαιά μεραρχία ειδικών δυνάμεων να ανασυσταθεί και να αποτελέσει τον πυρήνα του Στρατού Ξηράς.
Αλλά το σημαντικώτεροείναι η ριζική μεταβολή του περιεχομένου της στρατιωτικής θητείας. Μέχρι σήμερα όσοι έχουμε υπηρετήσει την πατρίδα είχαμε την εμπειρία μίας μακράς (διετούς για τους παλαιότερους) θητείας, κατά την διάρκεια της οποίας η πραγματικά στρατιωτική εκπαίδευση ήταν στοιχειώδης ή ανύπαρκτη. Οι στρατεύσιμοι ασχολούνταν κυρίως με αποψιλώσεις και άσκοπες βάρδιες, οι υπαξιωματικοί συμπεριφέρονταν με αγένεια και σαδισμό και τα πάντα ρύθμιζε το πελατειακό σύστημα και το «βύσμα», χωρίς το οποίο ούτε δυσμενής μετάθεση δεν μπορούσε να εκδοθεί. Το αποτέλεσμα ήταν η θητεία να θεωρείται για τους περισσότερους στρατεύσιμους (πλην των καταδρομέων) στην καλύτερη περίπτωση άχρηστη και χάσιμο χρόνου, στην χειρότερη αφόρητη.
Η πλήρης ανατροπή της σημερινής φυσιογνωμίας της θητείας πρέπει να συμπεριλαμβάνει: α. την αποστολή των στρατεύσιμων σε μάχιμες μονάδες σε όλη την διάρκεια της θητείας τους, χωρίς εξαιρέσεις πελατειακού χαρακτήρα. Την εκκένωση των γραφειοκρατικών υπηρεσιών από στρατεύσιμους και την επάνδρωσή τους από πολιτικούς υπαλλήλους, γυναίκες υπαξιωματικούς και μόνιμα στρατιωτικά στελέχη κοντά στην ηλικία συνταξιοδότησης. β. την καθημερινή σωματική άσκηση των στρατευσίμων σε όλη την διάρκεια της θητείας τους, με καθημερινή φυσική αγωγή αλλά και τακτική ορεινή διαβίωση, ορειβασία και εκμάθηση των ορεινών διαδρομών. γ. την συστηματική θεωρητική εκπαίδευση σε θέματα άμυνας και ασφάλειας, αλλά και καθημερινή πρακτική εκπαίδευση στην χρήση όπλων, σκοποβολή, ασκήσεις εδάφους κλπ., δ. την ελαχιστοποίηση των τετράωρων ή εξάωρων νυκτερινών φυλακών, άσκοπων αγγαρειών κλπ., καιτην εξασφάλιση επαρκούς καθημερινού ύπνου για κάθε στρατεύσιμο, ε. την αυστηρή και οριστική απαγόρευση της έννοιας καψόνι από τιςΈνοπλες Δυνάμεις, ζ. την ανάθεση της εκπαίδευσης των στρατευσίμων σε έμπειρους αξιωματικούς-εκπαιδευτές που θα περνούν από σεμινάριο εκπαιδευτών με μαθήματα ψυχολογίας, παιδαγωγικής, διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικούκλπ.
Για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να ανασυγκροτηθεί εκ βάθρων η Διεύθυνση Εκπαίδευσης του Στρατού Ξηράς, του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας ,να στελεχωθούν με ό,τι καλύτερο διαθέτει το στελεχιακό δυναμικό των Ενόπλων Δυνάμεων και να διορισθεί υφυπουργός με αποκλειστικό αντικείμενο την ριζική αναμόρφωση της στρατιωτικής εκπαίδευσης.
Η Εθνική Άμυνα είναι υπόθεση της ελληνικής κοινωνίας και όχι επαγγελματιών μισθοφόρων.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου