Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Μετά το Μαντζικέρτ και την αιχμαλωσία του Ρωμανού Διογένη από τους λεηλάτες κατσαπλιάδες του Αλπ Αρσλάν άρχισε η κατρακύλα της Αυτοκρατορίας. Ο Σπύρος Βρυώνης στο μνημειώδες έργο του «Η παρακμή του Μεσαιωνικού Ελληνισμού και η διαδικασία εξισλαμισμού στη Μικρά Ασία» περιγράφει την αποσύνθεση του Ελληνισμού, που ακολούθησε, στην ανατολική όχθη της Ελληνικής Λίμνης και την ενδοχώρα της.
Η μακρά σύγκρουση γραφειοκρατίας και στρατιωτικών και κυρίως η προδοσία των Δυνατών, της αριστοκρατίας, που για να διατηρήσει τα προνόμια και τις γαιοκτησίες της και να επικρατήσει στην πολιτική εξουσία, αδίστακτα πρόδωσε τον Αυτοκράτορα της, την πίστη της, το Λαό της, έφτασε ως την εγκατάλειψη στο πεδίο της μάχης του πρόμαχου Ηγέτη από τους Άρχοντες και στην λιποταξία ολόκληρων μονάδων.
Οι χρονικογράφοι αναφέρουν από κει και πέρα κι ένα νέο είδος πληθυσμού, τους μιξοβάρβαρους. Ήσαν το προϊόν του δοσιλογισμού της αριστοκρατίας και των παρατρεχάμενων. Ελληνόφωνοι που υπηρετούσαν τους Σελτζούκους, οι οποίοι είχαν δημιουργήσει ακόμη κι Ελληνική Υπηρεσία, με περίεργα ονόματα, μισά τουρκικά, μισά ελληνικά, άλλοι ακόμη τύποις χριστιανοί, άλλοι μουσουλμάνοι, ανέλαβαν κάθε είδους ρόλο στον μηχανισμό της υποταγής και της τουρκικής επέκτασης. Από αριστοκράτες διοικητές που παρέδιδαν αμαχητί κάστρα για να πάρουν αλλού γαιοκτησίες ως υποτελείς του Σουλτάνου, ως μικροκαθάρματα που για την επιβίωση τους και την εξασφάλιση προνομίων έναντι των ραγιάδων, γίνονταν πρόθυμοι «ταγματασφαλίτες», διερμηνείς, έστω και ιπποκόμοι του κατακτητή.
Η αποδομητική δράση των Δυνατών, των «νταβαντζήδων» της εποχής, πριν μαχαιρώσουν πισώπλατα τον Αυτοκράτορα τους, κάνουν σουνέτι και φορέσουν σαρίκι, πρώτα διέλυσε την ραχοκοκκαλιά της κοινωνίας, την τάξη των μικρών και μεσαίων αγροτών, απ’ όπου στρατολογούνταν οι ισχυροί Στρατοί των Θεμάτων. Ευτέλισαν το φρόνημα και την νομιμοφροσύνη των μικρών ανθρώπων, διέσπασαν την κοινωνική και ηθική συνοχή της Ελληνικής Ανατολής.
Όπου προσκύνησε η αριστοκρατία, ακολούθησαν κι οι απονευρωμένες μάζες των χωρικών και των επαγγελματιών.
Υπήρχε λοιπόν και τότε μια τάξη από γραφειοκράτες και «αριστοκράτες», που είχε συμφέροντα ξεχωριστά κι αντίθετα από το Λαό και την Πατρίδα. Του στρατιωτικού Μαντζικέρτ προηγήθηκαν τα Μαντζικέρτ στην οικονομία, στον κοινωνικό ιστό, στο φρόνημα. Της προδοσίας στο πεδίο της μάχης προηγήθηκε η εσωτερική κατάρρευση της κοινωνίας.Σήμερα έχουμε σε εξέλιξη πολλά Μαντζικέρτ. Στην Παιδεία και στην Οικονομία πρωτίστως. Υπάρχουν σε εξέλιξη και πολλά άλλα μικρότερα αλλά αιματηρά Μαντζικέρτ. Της πρέζας, της εγκληματικότητας, της τρομοκρατίας. Υπάρχει το μέτωπο του εκβαρβαρισμού του αστικού τοπίου, της γενοκτονίας της ελληνικής αισθητικής στους δημόσιους χώρους, στην μουσική, στα ΜΜΕ.
Οι μιξοβάρβαροι κυκλοφορούν πια ανάμεσα μας. Ελληνόφωνοι κι ελληνότατοι την καταγωγή. Δούλοι όμως των βαρβαρικών πεποιθήσεων τους. Η συντριπτική πλειοψηφία δεν υπηρετεί σε κάποια Ελληνική Υπηρεσία του νέου «σουλτάνου». Είναι απλώς σπασμένες προσωπικότητες, κήρυκες μιας ψευτοπροοδευτικής υποταγής σε ιδεολογήματα που βάλλουν ευθέως τον κοινωνικό ιστό, το φρόνημα, την επιβίωση μας.
Ποιά θα έπρεπε να είναι η απάντηση;
Μια και μόνη. Η πιστή εφαρμογή του Συντάγματος και των Νόμων. Προβλέπουν την εθνική, ηθική και θρησκευτική ανάπτυξη των ελληνοπαίδων ως καθήκον της κρατικής Παιδείας. Ορίζουν τα ίσα καθήκοντα όλων προς την Πατρίδα και την ίση μεταχείριση τους από το Νόμο, την διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, προνοούν αυστηρές προϋποθέσεις για την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, διασφαλίζουν δικαιώματα κι επιβάλλουν υποχρεώσεις. Για όλους.
Με ρωτούσε δηκτικά φίλος σε σχόλιο του προχθές: «πόσο πατριώτες είναι ο δείνα και ο τάδε», παραθέτοντας μου ονόματα σύγχρονων Δυνατών. Δεν μ’ ενδιαφέρει αν και πόσο είναι. Δεν τους ξέρω και δεν θα τους μάθω.
Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι να φοβούνται τον Νόμο. Αυτό που θέλω, που θέλουμε όλοι, είναι ευνομία.
Ισχυρό Κράτος, άγρυπνο Φύλακα της νομιμότητας και του λαϊκού και εθνικού συμφέροντος.
Οι άνθρωποι αν τους αφήσεις ανεξέλεγκτους, είτε είναι μεγαλοπαράγοντες της οικονομίας, είτε αριστεροί συνδικαλιστές, ρέπουν στην ασυδοσία, στην απληστία. Το ισχυρό κράτος ρυθμιστής είναι αυτό που θα βάλει σε τάξη τις σχέσεις, θα περιορίσει τους καταστροφικούς εγωϊσμούς, την ασύδοτη ιδιοτέλεια, την κοινωνική ανθρωποφαγία και πρωτίστως θα καταστείλει και προλάβει την ανομία και την ατιμωρησία.
Η διαφορά μας από την άλλη πολιτική όχθη και τους σύγχρονους μιξοβάρβαρους είναι η πίστη μας στην κοινωνική, διαταξική ενότητα.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει σαν αποστολή να εφεύρει ξανά το Κράτος αλλά να το κάνει να λειτουργήσει πάνω στους θεσμικούς του άξονες και να το οδηγήσει πέρα από τον ορίζοντα, δίνοντας πάλι στο Λαό φρόνημα, και κυρίως «να υπερασπιστεί τον Νόμο, όπως τα τείχη της πόλης» (Ηράκλειτος).
Ο καθένας στο ρόλο του. Ο αστυνομικός να πιάνει τον κλέφτη αλλά και τον Δυνατό απατεώνα.
Η Παιδεία να βγάζει Έλληνες κι όχι ανδράποδα.
Ο Στρατός να φυλάει άγρυπνα τα σύνορα και να εμπνέει φόβο στους επιβουλείς.
Τα ΜΜΕ να ενημερώνουν κι όχι να παραπλανούν.
Οι επενδυτές να προστατεύονται από τους εκβιασμούς και την Λερναία Ύδρα της γραφειοκρατίας.
Οι Δυνατοί κι οι αδύνατοι να φοβούνται ίσα τον Νόμο.
Στην προσπάθεια του αυτή θα επιλέγει πρόσωπα, τους στρατηγούς και τους στρατιώτες του. Από αυτούς που έχει. Σε κάθε επιλογή κάποιοι θα γκρινιάζουν. Οι νομιμόφρονες πρώην υποστηρικτές του θηλυκού κλώνου του Γιώργου, γιατί έβαλε κάποιον του «σαμαρικού» «Ιερού Λόχου», οι «σαμαρικοί» γιατί έβαλε «καραμανλικό» και πάει λέγοντας. Ο καθένας θεωρεί ότι κατέχει δυο πήχες κομματικού εδάφους, το ‘χει σημαδέψει στις γωνίες και το φυλάει. Αγνοούν όλοι, ότι δεν μας ανήκει ούτε η φτυαριά χώμα που θα φάμε μια μέρα άπαντες στα μούτρα.
Αυτά έχουν ελάχιστη σημασία.
Μέσα στη Νέα Δημοκρατία πρέπει να υπάρχει μόνο μία ατζέντα: η ατζέντα του Αντώνη Σαμαρά και των ιδεών του. Των ιδεών του αληθινού Κέντρου της Ιστορίας. Των ιδεών των Ελλήνων. Πατρίδα και Δημοκρατία. Ένα ήταν, ένα είναι, ένα θα είναι.
Πρέπει με όπλα αυτές τις Ιδέες να γυρίσουμε τον Τροχό της Ιστορίας. Να νικήσουμε τους ασύδοτους Άρχοντες και τους μιξοβάρβαρους. Να νικήσουμε στα Μαντζικέρτ της Κοινωνίας, της Οικονομίας, του Πολιτισμού. Αυτή τη φορά θα αναμετρηθούμε στα πεδία της Ιστορίας πρώτα με τον κακό εαυτό μας. Και πρέπει να νικήσουμε. Γιατί το αληθινό Μαντζικέρτ πάντα παραμονεύει.
ANTINEWS
Δημοσίευση σχολίου