Η Άνγκελα Μέρκελ έχει μπροστά της εκλογές στο μεγαλύτερο ομοσπονδιακό κρατίδιο, ενώ οι ισορροπίες στον κυβερνητικό συνασπισμό είναι ασταθείς, με το μικρότερο κόμμα να αντιλαμβάνεται την έννοια της αλληλεγγύης προς τους εταίρους με έναν γερμανικό τρόπο. Έτσι όφειλε να εμφανιστεί άκαμπτη για να ικανοποιήσει τους συμπατριώτες της που δεν θέλουν να ακούσουν για οικονομική ενίσχυση των χωρών που καθυστερούν να προσαρμοστούν.
Πάντως πρέπει να πούμε ότι η κυρία Μέρκελ ήταν λιγότερο αυστηρή απ’ όσο πιστεύουν οι επικριτές της, ανάμεσα τους και η Ελλάδα. Η πρωτοβουλία Τρισέ για στήριξη των ελληνικών ομολόγων, που χαιρετίστηκε από τον Γ. Παπανδρέου και θεωρήθηκε από τους αναλυτές ως πράξη αυτονομίας από το Βερολίνο, πρέπει να ειδωθεί και από μια άλλη οπτική. Δεν είναι δυνατόν ο κ.Τρισέ να κινήθηκε ερήμην της Γερμανίας.
Προφανώς ήταν σε συνεννόηση με την κυρία Μέρκελ και αυτό γιατί η γερμανίδα καγκελάριος δεν επιθυμεί να παραιτηθεί από την προσπάθεια να κρατήσει τη χώρα της στη θέση της κυρίαρχης δύναμης στην Ε.Ε. Και ένας ηγέτης πρέπει να ξέρει πότε οφείλει να είναι αυστηρός και πότε πρέπει να συμπεριφέρεται ως στοργικός σύντροφος απέναντι στους ατίθασους συνοδοιπόρους. Δίνοντας μέσω Τρισέ τη στήριξη στην Ελλάδα και παίρνοντας μέσω Δ.Ν.Τ την ικανοποίηση ότι η γραμμή της προωθήθηκε, απέδειξε ότι μερικές φορές μπορείς να κρατήσεις δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη.
Από την άλλη πλευρά, η πρόσφατη ήττα του Σαρκοζί στις περιφερειακές εκλογές είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση της διαπραγματευτικής ισχύος του με συνέπεια να κάνει ένα βήμα πίσω στο θέμα της εμπλοκής του Δ.Ν.Τ. Τα ζόρια για τον γάλλο πρόεδρο βρίσκονται στους ανταγωνιστές του (Βιλπέν) στην παράταξη του και στη διαφαινόμενη ανάκαμψη της Αριστεράς. Έτσι το πιθανότερο είναι ότι το επόμενο διάστημα θα στρέψει την προσοχή του περισσότερο στο εσωτερικό της χώρας με ό,τι αυτό θα σημαίνει για τα ευρωπαικά πράγματα.
Ο συμβιβασμός - ενίοτε παραλυτικός - είναι ένα σταθερό στοιχείο της ευρωπαικής αρχιτεκτονικής. Ατέλειωτες συζητήσεις, εξαντλητικές παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, μπλόφες, αναδιπλώσεις, σικέ επιθετικότητα και στο τέλος κατάληξη στο χαμηλότερο σημείο. Έτσι λειτουργούσε η ΕΟΚ παλιότερα, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες το όραμα για πολιτική ένωση μοιάζει χλωμό.
Ωστόσο υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας που δεν ευνοεί τις δυνάμεις που μάχονται για περισσότερο και καλύτερο συντονισμό μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και αναφέρομαι στο κραυγαλέο έλλειμμα ηγεσίας τόσο στις χώρες, όσο και στις Βρυξελλες. Οι σημερινοί επικεφαλής δεν έχουν καμία σχέση με τους ηγέτες προηγούμενων δεκαετιών. Οι Σαρκοζί, Μέρκελ, Μπράουν είναι χλωμά αντίγραφα των Μιτεράν, Κολ, Θάτσερ.
Ανεξαρτήτως της γνώμης που έχει κάποιος για τις ιδεολογικές και πολιτικές αντιλήψεις τους και οι τρείς είχαν σημαντικό εκτόπισμα, μεγάλο κύρος στην Ευρώπη και ήταν σε θέση να επηρεάσουν ευρύτερα ακροατήρια στις χώρες τους. Με αυτούς στο τιμόνι το πάνω χέρι στις αποφάσεις το είχε η πολιτική και όχι οι διορισμένοι τραπεζίτες ή οι σπεκουλαδόροι των αγορών.
Την ίδια περίοδο η Ευρώπη είχε την τύχη να βρίσκεται επικεφαλής της ο Ζακ Ντελόρ ένας εμπνευσμένος ευρωπαιστής, ένας οραματιστής που συνέβαλε αποφασιστικά στη διαμόρφωση των θεσμών της και έδωσε ώθηση στο εγχείρημα. Ρίξτε μια ματιά σήμερα ποιοι είναι στα κρίσιμα πόστα. Ο Μπαρόζο, ένας πρώην μαοικός που ανακάλυψε με μεγάλη καθυστέρηση τα αγαθά του καπιταλισμού και έχει γίνει ένας τυπικός διεκπεραιωτής των εντολών των ισχυρών κρατών της Ενωσης. Στη θέση του «πρωθυπουργού» τοποθετήθηκε ένας άχρωμος πολιτικός, ο Ρομπάι, χωρίς κύρος, με μοναδικό προσόν την απουσία προσωπικών φιλοδοξιών. Η λαίδη Άστον έχει αναλάβει την εξωτερική πολιτική της Ε.Ε, αλλά ουδείς μέχρι τώρα έχει καταλάβει τι ακριβώς κάνει και ποιό είναι το σχέδιο της. Αυτοί οι τύποι δεν είναι σε θέση να υπηρετήσουν το όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης στον οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό τομέα.Την ίδια στιγμή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι ο Μπαράκ Ομπάμα (πιο ριζοσπάστης από τους περισσότερους ομολόγους του στην Ευρώπη), ενώ το σκηνικό συμπληρώνουν η Κίνα με τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς ανάπτυξης, η Ινδία και η Βραζιλία που επιδιώκουν να παίξουν πρωταγωνιστικούς ρόλους στην παγκόσμια σκακιέρα μετά την παρέλευση της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας. Αν δεν αλλάξει κάτι προς το θεαματικότερο η Ευρώπη απλώς θα παρακολουθεί το σταδιακό εκτοπισμό της από τις προκεχωρημένες θέσεις που είχε καταλάβει.
NEWSTIME
Δημοσίευση σχολίου