Του Κωστα Ιορδανιδη
Η εμφάνιση του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως κ. Θ. Πάγκαλου στο πολιτικό προσκήνιο υπήρξε πληθωρική και ασφαλώς άκρως διακριτή. Ενας τόμος 200 σελίδων με τις καθυστερήσεις και τις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, το οποίο εμφανίζει –θα έλεγε κανείς προώρως– συμπτώματα αρρυθμίας.
Εχαιρετίσθη ως θετική η πρόσμειξη παλαιών και νέων στελεχών, που επεχείρησε ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου, αλλά το σχήμα δεν απέδωσε, μέχρις στιγμής τουλάχιστον. Τα νέα στελέχη εισήγαγαν κάποιες ενδυματολογικές καινοτομίες στο Υπουργικό Συμβούλιο, κάποιο ιδίωμα ρητορικό μάλλον απόμακρο από την κοινή διάλεκτο των νεοελλήνων και ειδικώς των οπαδών του ΠΑΣΟΚ.
Δημιουργήθηκε σταδιακώς τάξη «πριγκίπων», συνεργούντων και ορισμένων που επιχειρούν να προσαρμόσουν σε ένα επιτηδευμένο λεξιλόγιο τους εκπροσώπους της νεοελληνικής πολιτικής πραγματικότητας. Ο μύθος άρχισε σταδιακώς να καταπίπτει. Το πλεονέκτημα της «αστικής» καταγωγής που εντυπωσίασε ορισμένους, ουδέν απέδωσε στην πράξη.
Ετσι, επιστρατεύθηκε ο κ. Πάγκαλος. Οχι για την πολιτική καταγωγή του, που άφησε ίχνη ισχυρά στη νεότερη ιστορία της Ελλάδος, αλλά διότι προσωπικώς μπορεί να είναι άτεγκτος και φυσικά δεν εντυπωσιάζεται από «πρίγκιπες», που ήρθαν σε επαφή με την ελληνική πραγματικότητα, μόνον αφού ανέλαβαν τα υπουργικά Χαρτοφυλάκιά τους.
Η αρρυθμία των υπουργών που συγκροτούν την «αριστοκρατία» της σημερινής κυβερνήσεως, προκάλεσε τον φθόνο και τη χλεύη των παραδοσιακών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, τους οποίους θα μπορούσε να αντιμετωπίσει πάλι μόνον ο κ. Πάγκαλος. Με αυτόν τον τρόπο ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως κατέστη πολιτική αναγκαιότης. Αλλά το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου δεν αφορά τις εσωτερικές ισορροπίες· δεν αφορά μόνον στον εγκλιματισμό κάποιων «εξωχωρίων» υπουργών στη νεοελληνική πραγματικότητα, όπως την αντιλαμβάνεται κυρίως ο πολίτης που ανέδειξε σε πρώτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου.
Η μείζων δυσχέρεια που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση είναι η αντίληψη αυθαιρεσίας και ευδαιμονισμού που διαπερνά όλες τις τάξεις. Εισήχθη η αντίληψη από τις πρώτες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, παγιώθηκε και στη συνέχεια υιοθετήθηκε από τις παρένθετες διοικήσεις της Νέας Δημοκρατίας. Απάντηση σε αυτό το πρόβλημα δεν έδωσε ο «εκσυγχρονιστής» κ. Κώστας Σημίτης· δεν έδωσε η προηγούμενη κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή· ούτε μέχρις στιγμής η γενιά των «πριγκίπων» του κ. Παπανδρέου. Και ο κ. Πάγκαλος παρέμβαση στο Υπουργικό Συμβούλιο επιχειρεί. Θα αναμείνουμε το αποτέλεσμα, με το απαιτούμενο ενδιαφέρον.
Η εμφάνιση του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως κ. Θ. Πάγκαλου στο πολιτικό προσκήνιο υπήρξε πληθωρική και ασφαλώς άκρως διακριτή. Ενας τόμος 200 σελίδων με τις καθυστερήσεις και τις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, το οποίο εμφανίζει –θα έλεγε κανείς προώρως– συμπτώματα αρρυθμίας.
Εχαιρετίσθη ως θετική η πρόσμειξη παλαιών και νέων στελεχών, που επεχείρησε ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου, αλλά το σχήμα δεν απέδωσε, μέχρις στιγμής τουλάχιστον. Τα νέα στελέχη εισήγαγαν κάποιες ενδυματολογικές καινοτομίες στο Υπουργικό Συμβούλιο, κάποιο ιδίωμα ρητορικό μάλλον απόμακρο από την κοινή διάλεκτο των νεοελλήνων και ειδικώς των οπαδών του ΠΑΣΟΚ.
Δημιουργήθηκε σταδιακώς τάξη «πριγκίπων», συνεργούντων και ορισμένων που επιχειρούν να προσαρμόσουν σε ένα επιτηδευμένο λεξιλόγιο τους εκπροσώπους της νεοελληνικής πολιτικής πραγματικότητας. Ο μύθος άρχισε σταδιακώς να καταπίπτει. Το πλεονέκτημα της «αστικής» καταγωγής που εντυπωσίασε ορισμένους, ουδέν απέδωσε στην πράξη.
Ετσι, επιστρατεύθηκε ο κ. Πάγκαλος. Οχι για την πολιτική καταγωγή του, που άφησε ίχνη ισχυρά στη νεότερη ιστορία της Ελλάδος, αλλά διότι προσωπικώς μπορεί να είναι άτεγκτος και φυσικά δεν εντυπωσιάζεται από «πρίγκιπες», που ήρθαν σε επαφή με την ελληνική πραγματικότητα, μόνον αφού ανέλαβαν τα υπουργικά Χαρτοφυλάκιά τους.
Η αρρυθμία των υπουργών που συγκροτούν την «αριστοκρατία» της σημερινής κυβερνήσεως, προκάλεσε τον φθόνο και τη χλεύη των παραδοσιακών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, τους οποίους θα μπορούσε να αντιμετωπίσει πάλι μόνον ο κ. Πάγκαλος. Με αυτόν τον τρόπο ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως κατέστη πολιτική αναγκαιότης. Αλλά το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου δεν αφορά τις εσωτερικές ισορροπίες· δεν αφορά μόνον στον εγκλιματισμό κάποιων «εξωχωρίων» υπουργών στη νεοελληνική πραγματικότητα, όπως την αντιλαμβάνεται κυρίως ο πολίτης που ανέδειξε σε πρώτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου.
Η μείζων δυσχέρεια που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση είναι η αντίληψη αυθαιρεσίας και ευδαιμονισμού που διαπερνά όλες τις τάξεις. Εισήχθη η αντίληψη από τις πρώτες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, παγιώθηκε και στη συνέχεια υιοθετήθηκε από τις παρένθετες διοικήσεις της Νέας Δημοκρατίας. Απάντηση σε αυτό το πρόβλημα δεν έδωσε ο «εκσυγχρονιστής» κ. Κώστας Σημίτης· δεν έδωσε η προηγούμενη κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή· ούτε μέχρις στιγμής η γενιά των «πριγκίπων» του κ. Παπανδρέου. Και ο κ. Πάγκαλος παρέμβαση στο Υπουργικό Συμβούλιο επιχειρεί. Θα αναμείνουμε το αποτέλεσμα, με το απαιτούμενο ενδιαφέρον.
Δημοσίευση σχολίου