ΓΚΟΥΤΖΑΝΗΣ ΣΠΥΡΟΣ
Η από καιρό προαναγγελθείσα παραίτηση του Γιάννη Δραγασάκη άνοιξε έναν ακόμη κύκλο εσωστρέφειας στον ΣΥΡΙΖΑ και επανέφερε την συζήτηση για τις συνεργασίες στον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς, η οποία είχε ατονήσει μετά την απροθυμία της ηγεσίας της Κουμουνδούρου αλλά και του ΠΑΣΟΚ.
Εκ των πραγμάτων δείχνει προς την κατεύθυνση της αυτοδιάλυσης και ρευστοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Δραγασάκης, που είχε σχεδόν ξεχαστεί μετά τον Δεκέμβριο που είχε εκφράσει την αντίθεσή του στην ηγεσία Κασσελάκη, συνόδευσε την απομάκρυνσή του με ένα σκληρό κείμενο. Ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε ακουστεί στην κρίσιμη περίοδο του 2015 σε διάφορα συναινετικά σενάρια, μίλησε για “ένα κόμμα στο οποίο η έννοια της δημοκρατίας και της Αριστεράς, αλλά και η ιστορία του ίδιου του κόμματος, υπονομεύονται και μόνος αποδεκτός κανόνας είναι η συχνά αδιευκρίνιστη και ευμετάβλητη βούληση του αρχηγού”.
Διέγνωσε ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε διαδικασία από-αριστεροποίησης” και μίλησε για την ανάγκη να υπάρξει “ένα νέο μαζικό, λαϊκό κόμμα της Αριστεράς, από τη ριζοσπαστική αριστερά ως την αριστερή σοσιαλδημοκρατία και δεύτερον, μια προοδευτική εναλλακτική στο πρόβλημα της διακυβέρνησης της χώρας”.
Ανεξάρτητα από το βάσιμο των αιτιάσεων του παλαιού πολιτικού, που έχει κάνει αρκετούς κύκλους στις ατελέσφορες αναζητήσεις της Αριστεράς, έχει ενδιαφέρον το ευρύτερο πολιτικό τοπίο μέσα στο οποίο εκδηλώνεται η κίνησή του. Έρχεται σε μία συγκυρία όπου η κυβέρνηση είναι σε υποχώρηση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης αμφισβητείται από το εσωτερικό του, σε σημείο που να μην μπορεί να ορίσει επικεφαλής στην Εθνική Αρχή Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής. Ως απόρροια έχουν ανοίξει τα σενάρια πρόωρων εκλογών με ή χωρίς αποχώρηση του Μητσοτάκη και είναι σε εξέλιξη η συζήτηση για την φυσιογνωμία της ΝΔ ή ένα κόμμα της Νέας Δεξιάς.
Παράλληλα η υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου στο ΠΑΣΟΚ φέρνει νέα δεδομένα. Η παρ’ ολίγον υπουργός του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν σκέπτεται την συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε θα κινηθεί προς την κατεύθυνση της Κεντροαριστεράς. Η μέχρι τώρα πορεία της υποδεικνύει ένα ΠΑΣΟΚ του σημιτικού εκσυγχρονισμού που θα καλύψει το κενό που αφήνει η υποχώρηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και θα λειτουργήσει συμπληρωματικά με τη ΝΔ ή με το νεοφιλελεύθερο τμήμα της, σε περίπτωση που τελεσφορήσουν τα σενάρια για δεξιά στροφή της ΝΔ. Ακόμη και αν δεν εκλεγεί -που επί του παρόντος είναι το πιθανότερο-, επαναπροσανατολίζει το ΠΑΣΟΚ προς τα κεντροδεξιά όπως και όλη την συζήτηση στο εσωτερικό του κόμματος.
Εκ των πραγμάτων δείχνει προς την κατεύθυνση της αυτοδιάλυσης και ρευστοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Δραγασάκης, που είχε σχεδόν ξεχαστεί μετά τον Δεκέμβριο που είχε εκφράσει την αντίθεσή του στην ηγεσία Κασσελάκη, συνόδευσε την απομάκρυνσή του με ένα σκληρό κείμενο. Ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε ακουστεί στην κρίσιμη περίοδο του 2015 σε διάφορα συναινετικά σενάρια, μίλησε για “ένα κόμμα στο οποίο η έννοια της δημοκρατίας και της Αριστεράς, αλλά και η ιστορία του ίδιου του κόμματος, υπονομεύονται και μόνος αποδεκτός κανόνας είναι η συχνά αδιευκρίνιστη και ευμετάβλητη βούληση του αρχηγού”.
Διέγνωσε ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε διαδικασία από-αριστεροποίησης” και μίλησε για την ανάγκη να υπάρξει “ένα νέο μαζικό, λαϊκό κόμμα της Αριστεράς, από τη ριζοσπαστική αριστερά ως την αριστερή σοσιαλδημοκρατία και δεύτερον, μια προοδευτική εναλλακτική στο πρόβλημα της διακυβέρνησης της χώρας”.
Ανεξάρτητα από το βάσιμο των αιτιάσεων του παλαιού πολιτικού, που έχει κάνει αρκετούς κύκλους στις ατελέσφορες αναζητήσεις της Αριστεράς, έχει ενδιαφέρον το ευρύτερο πολιτικό τοπίο μέσα στο οποίο εκδηλώνεται η κίνησή του. Έρχεται σε μία συγκυρία όπου η κυβέρνηση είναι σε υποχώρηση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης αμφισβητείται από το εσωτερικό του, σε σημείο που να μην μπορεί να ορίσει επικεφαλής στην Εθνική Αρχή Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής. Ως απόρροια έχουν ανοίξει τα σενάρια πρόωρων εκλογών με ή χωρίς αποχώρηση του Μητσοτάκη και είναι σε εξέλιξη η συζήτηση για την φυσιογνωμία της ΝΔ ή ένα κόμμα της Νέας Δεξιάς.
Παράλληλα η υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου στο ΠΑΣΟΚ φέρνει νέα δεδομένα. Η παρ’ ολίγον υπουργός του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν σκέπτεται την συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε θα κινηθεί προς την κατεύθυνση της Κεντροαριστεράς. Η μέχρι τώρα πορεία της υποδεικνύει ένα ΠΑΣΟΚ του σημιτικού εκσυγχρονισμού που θα καλύψει το κενό που αφήνει η υποχώρηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και θα λειτουργήσει συμπληρωματικά με τη ΝΔ ή με το νεοφιλελεύθερο τμήμα της, σε περίπτωση που τελεσφορήσουν τα σενάρια για δεξιά στροφή της ΝΔ. Ακόμη και αν δεν εκλεγεί -που επί του παρόντος είναι το πιθανότερο-, επαναπροσανατολίζει το ΠΑΣΟΚ προς τα κεντροδεξιά όπως και όλη την συζήτηση στο εσωτερικό του κόμματος.
Το ερώτημα από την τοποθέτηση Δραγασάκη
Κάπως έτσι το ερώτημα που προκύπτει από την τοποθέτηση του κ. Δραγασάκη είναι από ποιους και με ποιες διεργασίες θα συγκροτηθεί το νέο μαζικό λαϊκό κόμμα της Αριστεράς; Σίγουρα όχι με το ΠΑΣΟΚ αφού ούτε ο Νίκος Ανδρουλάκης κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Όσο για τον Χάρη Δούκα εννοεί την σύγκλιση όπως έγινε και στον Δήμο Αθηναίων με εκείνον επικεφαλής και τις “προοδευτικές δυνάμεις να τον στηρίζουν”. Ακόμη και αν οι διεργασίες για τον νέο φορέα προχωρήσουν “από τα κάτω”, όπως αρέσκονται να λένε οι αριστεροί, κάποιοι από τα πάνω θα πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία, να τις οργανώσουν να τις συντονίσουν και να προτείνουν ηγεσία. Φυσικά ο κ. Δραγασάκης δεν εννοεί ότι θα ηγηθεί ο ίδιος.
Καθώς ο κ. Δραγασάκης αλλά και όσοι σύντροφοι του μιλούν για συγκλίσεις δεν βρίσκουν ευήκοα ώτα στην ευρύτερη κεντροαριστερά, και κυρίως στο ΠΑΣΟΚ, η σχετική θέση ισοδυναμεί με αυτοδιάλυση του ΣΥΡΙΖΑ στην προοπτική γενικά και αόριστα της δημιουργίας ενός νέου πολιτικού φορέα. Εκ των πραγμάτων προκύπτει το ερώτημα για το εάν όσοι ανακινούν την συζήτηση έχουν κατά νου τη Νέα Αριστερά και την επανασυγκόλληση μετά από μία ενδεχόμενη απομάκρυση του Στέφανου Κασσελάκη. Αλλά αυτό δεν θα είναι “νέο μαζικό λαϊκό κόμμα της Αριστεράς”, θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ από το σημείο που τον άφησε ο Αλέξης Τσίπρας κατά παράβαση της εκπεφρασμένης βούλησης των μελών του -με ή χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα, αφού κανείς δεν μπορεί να πει με ασφάλεια τι επιδιώκει ο πρώην πρωθυπουργός.
Το καταληκτικό ερώτημα είναι ποιον εξυπηρετεί η αυτοδιάλυση και ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ σε συνθήκες αποδρομής της κυβέρνησης και περιδίνησης του ΠΑΣΟΚ; Ενδεχομένως μία κοσμογονία με συνολική ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος -που θα ισοδυναμεί με νέα Μεταπολίτευση-, να προϋποθέτει ρευστοποίηση όλων των πολιτικών κομμάτων. Αλλά το σενάριο προσεγγίζει την επιστημονική φαντασία.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου