Το προσωπείο της φιλικής σύμπραξης και η έκφραση της αυθεντικής ιδεολογίας επεκτατισμού της.
Λεωνίδας ΚουμάκηςΗ πανίσχυρη τριανδία Ερντογάν – Φιντάν – Καλίν που ελέγχει ασφυκτικά στις μέρες μας ολόκληρη την σημερινή Τουρκία, εφαρμόζει μια επικίνδυνη εξωτερική πολιτική απέναντι στην Διεθνή κοινότητα και φυσικά απέναντι σε Ελλάδα-Κύπρο, με δύο εντελώς διαφορετικά πρόσωπα.
Το ένα πρόσωπο, εκείνο της φιλικής σύμπραξης, της (δήθεν) αποφυγής εντάσεων, της (άνευ αξίας) υπογραφής Διακήρυξης «Περί Σχέσεων Φιλίας και Καλής Γειτονίας Ελλάδας-Τουρκίας», της επίμονης «προθυμοποίησης» για μεσολάβηση μεταξύ εμπολέμων χάρiν της ειρήνης, η φαινομενικά συγκαταβατική προσέγγιση διεθνών προβλημάτων για την δημιουργία εικόνας φιλειρηνικής χώρας, οι αντιφατικοί «στρατηγικοί στόχοι» παραμονής στο ΝΑΤΟ, ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ένταξης στους BRICS, επιφανειακές συμμαχίες με Δύση και Ανατολή, καθώς και πολλά άλλα, αποτελούν το κάλπικο προσωπείο πολιτισμού που θέλει να εμφανίζει η Τουρκία προς τα έξω.
Η στάση αυτή κατά καιρούς γίνεται αναγκαστική εξ αιτίας άμεσων αναγκών της Τουρκίας κάποιες περιόδους, όπως αυτή που διανύουμε τώρα, με ανοιχτά τα μέτωπα των πολεμικών συγκρούσεων σε Ουκρανία, Μέση Ανατολή και την Τουρκία να πρέπει να στηρίξει επειγόντως την καταρρέουσα οικονομία της, να στηρίξει αποτελεσματικά τον χρυσοφόρο τουρισμό της, να εμφανίσει διεθνή εικόνα πολιτισμένης διαλλακτικότητας προκειμένου να εξασφαλίσει κρίσιμο πολεμικό εξοπλισμό από τις ΗΠΑ και άλλες δυτικές χώρες, να αξιοποιήσει τα πολλαπλά οφέλη που προσφέρει η συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ελλάδα σε διάφορα επίπεδα και να μεταμορφωθεί, προσωρινά βέβαια, από ένα επιτιθέμενο κρατος-νταή, σε ένα ακίνδυνο και άκακο γείτονα.
Το δεύτερο, αυθεντικό πρόσωπο της Τουρκίας εκφράζει την ιδεολογία επεκτατισμού της χώρας που δεν ασπάζεται μόνο το σημερινό καθεστώς, αλλά και η Κεμαλική αντιπολίτευση καθώς και τα διάφορα ακραία ισλαμικά κόμματα που ξεφυτρώνουν, με μοναδική εξαίρεση το φιλοκουρδικό κόμμα των λαών - πρώην HDP που υποχρεώθηκε από τις διώξεις και τις συλλήψεις των ηγετών του να μετονομαστεί σε DEM.
Το δεύτερο και πολύ επικίνδυνο πρόσωπο της Τουρκίας είναι αυτό που επιδιώκει συστηματικά, από την ίδρυση της το 1923 μέχρι σήμερα, την επίτευξη των νεο-οθωμανικών φαντασιώσεων που καθορίστηκαν από τον εθνικό όρκο των νεότουρκων το 1920. Τον στόχο αυτό εφαρμόζει διαχρονικά και με ιερή ευλάβεια η Τουρκική «Δημοκρατία» απέναντι και στον Ελληνισμό**, από τότε που ιδρύθηκε, μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης το 1923, όπως μας υπενθύμισε πρόσφατα (25/6/2024) ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί, το κυβερνητικό δεκανίκι του Ερντογάν, κατά την διάρκεια ομιλίας προς την κοινοβουλευτική του ομάδα: «... Μια από τις πηγές έμπνευσής μας είναι η ιαχή ’Θεού θέλοντος, θα πάρω πίσω τη Μοσούλη και το Κιρκούκ και τα Νησιά, αν είμαι άξιος και θα συμπεριλάβω τη Δυτική Θράκη, συμπεριλαμβανομένης της Θεσσαλονίκης, στα σύνορα της Τουρκίας...». Η διαχρονική αυτή τουρκική πολιτική διακόπτεται, αραιά και πού, για λόγους τακτικής και πρόκλησης σύγχυσης, από κάποια ηθελημένα διαλείμματα «Ελληνοτουρκικής φιλίας» που όλα ανεξαιρέτως καταλήγουν άδοξα με τουρκική «πρωτοβουλία».
Ο σημερινός, (κατά Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου) «Απατεώνας Δικτάτορας» της Τουρκίας αυτοανακηρύσσεται και παριστάνει ενώπιον της Διεθνούς κοινότητος τον προστάτη των αδύναμων λαών, κατά προτίμηση εκατομμυρίων φανατικών και αγράμματων μουσουλμάνων, που δήθεν υποστηρίζονται από την «ισχυρή Τουρκία», προκειμένου να επιτύχει την αποκατάσταση του χαλιφάτου μέσα στο ίδιο πάντα πλαίσιο της νεο-οθωμανικής της φαντασίωσης.
Ο Ερντογάν αρέσκεται όταν μιλάει στην Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. να επιδεικνύει με χάρτες τα εδάφη του Ισραήλ, σύμφωνα με την απόφαση του ΟΗΕ της 29/11/1947 με την Παλαιστίνη χωρισμένη σε Ισραηλινό κράτος (55,5% του εδάφους) και Αραβικό (45,5% του εδάφους), σε σύγκριση με τα σημερινά εδάφη του Ισραήλ που έχουν επεκταθεί με πολέμους και εποικισμούς. Εξαπολύει συνεχώς κατάρες και υβριστικούς κεραυνούς κατά του Ισραηλινού κράτους, των Ισραηλινών πολιτικών και του Ισραηλινού πρωθυπουργού (βρυκόλακας που πίνει αίμα, μανιακός ψυχοπαθής, Ναζί, Χίτλερ, Μουσολίνι, Φαραώ, χασάπης της Γάζας, θα πεθάνει στη φυλακή κ.ο.κ.) παριστάνοντας τον άσπιλο και αμόλυντο ανθρωπιστή που «επαναστατεί» μπροστά στην αδικία.
Ο ίδιος όμως αυτός άνθρωπος που παριστάνει τον προστάτη των αδύναμων λαών κατηγορόντας ή βρίζοντας άλλους, ο οποίος στηρίζεται τόσο στον επί εικοσαετία επικίνδυνο αρχικατάσκοπο*** (τώρα παριστάνει τον ΥΠΕΞ μετατρέποντας τα ανα τον κόσμο τουρκικά προξενεία σε παραρτήματα της ΜΙΤ), όσο και στον διαχρονικό μυστικό σύμβουλο (Ιμπραήμ Καλίν) που αντικατέστησε στην ΜΙΤ τον αρχικατάσκοπο, δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα:
Να πανηγυρίζει επιδεικτικά κάθε χρόνο με φιέστες, τα «κατορθώματα» της Τουρκικής «Δημοκρατίας» που εισέβαλε, με τις σιδερένιες βέβαια πλάτες Βρετανών και Αμερικανών, στην Κυπριακή Δημοκρατία χρησιμοποιώντας νεφελώδεις δικαιολογίες, έχοντας πυρπολήσει τζαμιά για να «προετοιμάσει» το έδαφος της εισβολής και να εξάψει τα πάθη μεταξύ Κυπρίων χριστιανών και μουσουλμάνων, έχοντας δολοφονήσει εν ψυχρώ άμαχους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους, έχοντας βιάσει ανυπεράσπιστες γυναίκες και λεηλατησει Κυπριακές περιουσίες, έχοντας καταλάβει το 37% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας, εκτοπίζοντας βιαίως εκατοντάδες χιλιάδες Κυπρίους από τις πατρογονικές τους εστίες, πλημμυρίζοντας με έποικους από την Ανατολία τα κατεχόμενα Κυπριακά εδάφη και εγκαθιστώντας με στρατιωτική βία ανδρείκελα που διεκπεραιώνουν κατ΄εντολή της την διοίκηση κατεχομένων εδαφών.
Να καθαιρεί συστηματικά εκλεγμένους δημάρχους στην νοτιοανατολική Τουρκία (το τουρκικό Κουρδιστάν) ή να φυλακίζει αυθαίρετα χιλιάδες αθώους Κούρδους πολίτες που εξαφανίζονται στις τουρκικές φυλακές ή τους ηγέτες τους με αστείες κατηγορίες.
- Να εισβάλλει με διάφορα προσχήματα στην σπαρασσόμενη από εμφύλιο πόλεμο Συρία υπό τους ήχους οθωμανικών εμβατηρίων ή στο γειτονικό Ιράκ για τα πολύτιμα πετρέλαια και την δολοφονία Κούρδων αγωνιστών.
- Να επιτίθεται με πάνοπλους στρατιώτες σε Κουρδικές περιοχές της Συρίας με εκτεταμένη χρήση απαγορευμένων χημικών όπλων δολοφονώντας αδιακρίτως γυναίκες, παιδιά ή ηλικιωμένους.
- Να παριστάνει τον «αδελφό» του δικτάτορα Ιλχάμ Αλίεφ για να βάλει πόδι σε εδάφη της Αρμενίας.
- Να συνεργάζεται με διεφθαρμένους πολιτικούς στην σπαρασσόμενη από εμφύλιο πόλεμο Λιβύη, προκειμένου να δημιουργήσει ένα «φύλλο συκής» στο κάλπικο όραμα της Γαλάζιας Πατρίδας με το οποίο «οικειοποιείται» αυθαίρετα και κατά το δοκούν, κρυστάλλινα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελληνικής και της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Επί πολλές δεκαετίες, η νεολαία της Τουρκίας έβλεπε στον Τουρκικό Άτλαντα τα σύνορα της Τουρκίας με την Ελλάδα και την Κύπρο, όπως πραγματικά είναι:
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ 1964 ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΕΚΔΟΤΗ ΤΗΣ “ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ” ΜΙΧΑΛΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΟ «άσπηλος και αμόλυντος ανθρωπιστής που επαναστατεί εναντίον κάθε αδικίας» αντικαθιστά την εικόνα αυτή με εκείνη του κάλπικου και απροκάλυπτα επεκτατικού «οράματος» της γαλάζιας πατρίδας, το οποίο καθιερώνει στην σχολική διδασκαλία με τον αυθαίρετα σχεδιασμένο χάρτη που παρουσιάζεται σήμερα στην τουρκική Βικιπαίδια και εκφράζει τον τουρκικό επεκτατισμό:
COMMONS.WIKIMEDIA.Ο άνθρωπος που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται το δίκαιο εναντίον της αδικίας, ο άνθρωπος που φωνάζει διαρκώς εναντίον του «Ισραηλινού επεκτατισμού», επιβάλει την επίσημη διδασκαλία του «Τουρκικού επεκτατισμού» στα τουρκικά σχολεία, πετάει στον κάλαθο των αχρήστων αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών για την Κύπρο ή κάνει συνεχώς ασκήσεις απόβασης απέναντι από την Χίο και άλλα Ελληνικά νησιά (με τη συμμετοχή και αεροπλανοφόρου) αναγγέλοντας και τα «αποτελέσματα» της απόβασης: «Αφού οι πεζοναύτες κατέλαβαν με επιτυχία το νησί – στόχο, οι καθορισμένοι στόχοι καταστράφηκαν και η τουρκική σημαία υψώθηκε στην περιοχή»!
Συμπεράσματα: Αναρωτήθηκε μήπως κανείς πως θα αντιδρούσε η σημερινή «ήρεμη» Τουρκία, αν Ελληνική και Κυπριακή πολιτεία αποφάσιζαν την καθιέρωση της διδασκαλίας ενός σχολικού χάρτη που θα δίδασκε στα παιδιά τα σύνορα της σημερινής Τουρκίας όπως διαμορφώθηκαν με την υπογραφή τόσο από τους νικητές του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου όσο και από την ηττημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία της Συνθήκης των Σεβρών της 10ης Αυγούστου 1920;
Σήμερα, γιατί εμείς μεν θα πρέπει να πάψουμε «να έχουμε το δάχτυλο στην σκανδάλη», όπως λέει η πολιτική μας ελίτ, η δε απέναντι πλευρά θα προετοιμάζεται ανενόχλητα, φανερά και απροκάλυπτα για μια ακόμα εθνική καταστροφή μας;
Δεν είναι ξεκάθαρο πως οι απόγονοι των εκ Μογγολίας Τούρκων προετοιμάζονται πυρετωδώς την ίδια ώρα που υποκρίνονται τους «ειρηνικούς φίλους»; Μόλις στις 30 Μαίου 2024 ο Τούρκος Υπουργός Ενέργειας Αλπαρσλάν Μπαϊρακτάρ δεν μας πληροφόρησε από τον τηλεοπτικό σταθμό Habertürk πως η Τουρκία θα συνεχίσει τις έρευνες της στην Ανατολική Μεσόγειο και σε όλη την έκταση της κάλπικης Γαλάζιας Πατρίδας που δημιούργησε μονομερώς;
Γιατί εμείς μεν θα παρακολουθούμε απαθείς την Τουρκία να καλεί εμάς και την διεθνή κοινότητα, σε κάθε συζήτηση για την επίλυση του Κυπριακού, να αποδεχτούμε μια λύση «σύμφωνη με την τρέχουσα πραγματικότητα» (δηλαδή την εντελώς αυθαίρετη εισβολή, κατοχή, εποικισμό, τις στρατιωτικές βάσεις όπως διαμορφώθηκαν μετά το 1974 χωρίς καμιά διεθνή συμφωνία), η δε Τουρκία να αρνείται πεισματικά την αποδοχή των ελληνικών συνόρων «σύμφωνα με την τρέχουσα πραγματικότητα» όπως διαμορφώθηκαν από το 1923 και το 1948 μετά την «επιτήδια ουδετερότητα» της Τουρκίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα οποία επιπλέον είναι αναγνωρισμένα με διεθνείς συνθήκες και συμφωνίες, μερικές από τις οποίες υπογράφονται και από την ίδια την Τουρκία;
Μέχρι πότε η Τουρκία θα ζητάει σεβασμό αυθαίρετων τετελεσμένων στην μαρτυρική Κύπρο την ίδια ώρα που η ίδια δεν δείχνει κανένα σεβασμό στα σύνορα άλλων χωρών, αναγνωρισμένα από διεθνείς συνθήκες και συμφωνίες, εκδηλώνοντας απροκάλυπτο επεκτατισμό;
Μέχρι πότε η Τουρκία θα κατηγορεί τους άλλους σαν Ναζί, Χίτλερ και Μουσολίνι και θα εφαρμόζει στην πράξη τα ίδια ακριβώς «πιστεύω» τους, ανενόχλητη και χωρίς κανένα ίχνος ντροπής;
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου