Του Εμμανουήλ Μπέζα
Η Αμερική ιστορικώς, επιδίωκε τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής, και η Αμερική ιστορικώς, αποτυγχάνει να το κάνει. Από το 1980, η Αμερική δεν έχει κερδίσει καμία πολεμική σύγκρουση στη Μέση Ανατολή και δεν έχει καταφέρει να ικανοποιήσει τα οικονομικά της συμφέροντα, σε μια περιοχή του κόσμου όπου το Ιράν και η Σαουδική Αραβία ανταγωνίζονται σκληρά για την επικράτηση και την απόλυτη επιρροή.
Είναι παραδεχτό γεγονός πλέον, πως κατά τη διάρκεια της θητείας Τραμπ, ο πλανήτης αποτέλεσε ένα πολύ πιο ήσυχο μέρος από ότι πριν αλλά και μετά τη θητεία του. Οι αντίπαλοί του στην αρχή, πρόταξαν τις κοινωνικές συγκρούσεις που προκάλεσε ο Τραμπ στο εσωτερικό της Αμερικής, ως ένδειξη υψηλής αστάθειας και αβεβαιότητας. Η οικονομική ευμάρεια της Αμερικής την περίοδο της θητείας του όμως, ήταν η απάντηση, με την έρευνα του Gallup το 2019, να αποκαλύπτει πως :
α) το πρώτο τρίμηνο του 2019 ήταν το ισχυρότερο πρώτο τρίμηνο για την οικονομία των ΗΠΑ από το 2015,
β) η αισιοδοξία των Αμερικανών για τα προσωπικά τους οικονομικά έφτασε σε επίπεδα που δεν έχουν παρατηρηθεί εδώ και περισσότερα από 16 χρόνια, καθώς το 69% περίμενε ότι θα ήταν ακόμη καλύτερα οικονομικά σε έναν χρόνο.
Πλέον, με δύο πολέμους σε Γάζα και Ουκρανία, ένα πιθανό στα Βαλκάνια και ένα στην Ταϊβάν – που αποφεύχθηκε στα όρια του ξυραφιού- να λαμβάνουν χώρα, οι αντίπαλοί του αναγνωρίζουν την «ηρεμία» κατά την διάρκεια της θητείας του. Παρόλα αυτά, την θεωρούν προϊόν βραχυπρόθεσμης τύχης και εύθραυστη και δηλώνουν σίγουροι πως σε πιθανή δεύτερη θητεία του, θα αποτύχει παταγωδώς να διατηρήσει έναν πλανήτη με λιγότερες συγκρούσεις.
Οι τρεις αρχές Τραμπ που άλλαξαν τη διαπραγματευτική δυναμική
Ο Τραμπ έθεσε ως βάση της νέας διπλωματικής τάξης, την αλλαγή του τρόπου με τον οποίο διαπραγματεύονταν η Αμερική μέχρι τότε. Την αλλαγή της ίδιας της φύσης της εξωτερικής πολιτικής Κλίντον-Μπους-Ομπάμα, η οποία γνώριζε επιμέρους διαφορές στο ίδιο πλαίσιο όμως επιδιώξεων και αντίληψης. Αυτό ήταν το λεγόμενο «Αμερικανικό κατεστημένο» στην εξωτερική πολιτική. Ο Τραμπ έθεσε την παγκόσμια σκακιέρα στο μηδέν, θέλοντας να επαναδιαπραγματευτεί όλες τις συμφωνίες, όλη την παρουσία, την απουσία και τις επιδιώξεις της χώρας του.
Από την αρχή της θητείας του δήλωσε ξεκάθαρα πως θα κάνει «business με όλους». Χωρίς να λαμβάνει υπόψιν απολυταρχικά καθεστώτα ή δημοκρατίες, καλούς ή κακούς ηγέτες, καλή η κακή προϊστορία των κρατών αυτών με την Αμερική. Για να μπορέσει να επιτύχει οικονομικές συμφωνίες, ο Τραμπ ήξερε πως δεν μπορούσε να διαπραγματευτεί «underbadfaith». (κάτω από δυσμενείς συνθήκες που δημιουργούνται από την αμοιβαία καχυποψία πως ο συνομιλητής εισέρχεται στην συζήτηση με διαφορετική ατζέντα από αυτήν που προτάσσει).
Οι δηλώσεις«Όχι άλλοι πόλεμοι»
Ο Τραμπ με τη δήλωση αυτή έδειξε στους συνομιλητές του πως πρόκειται να εξαντλήσει τη διαπραγματευτική του δυνατότητα, προτού προβεί σε οποιαδήποτε πολεμική εχθροπραξία.«Τα στρατεύματα επιστρέφουν»
Επιστέφοντας πίσω τα στρατεύματα, έδειξε την έμπρακτη εφαρμογή της πρώτης δήλωσής του αλλά και την πρόθεσή του να παραχωρήσει έλεγχο, τον οποίο ασκούσε η Αμερική μέσω της στρατιωτικής παρουσίας της, για χάρη μιας καλής οικονομικής συναλλαγής.«Είμαστε ανοιχτοί σε όλους»
Με τη στάση του αυτή έδωσε τέλος στη μεταψυχροπολεμική αντίληψη για παγιωμένους εχθρούς και φίλους των ΗΠΑ και σήμανε την αρχή της εποχής των στρατηγικών συμμάχων και αντιπάλων. Αυτό έδωσε τη δυνατότητα στον Τραμπ να ανοίξει πόρτες σε σημεία του κόσμου όπου η Αμερική είχε προκαλέσει έντονη πόλωση στο παρελθόν (πχ Βόρεια Κορέα).
Ο Τραμπ με τις τρεις αυτές δηλώσεις απογείωσε τις διαπραγματευτικές δυνατότητες της Αμερικής, καθώς οι συνομιλητές του πλέον ήξεραν ότι είχαν απέναντί τους μια ομάδα ανοιχτή σε όλα τα πιθανά σενάρια και διατεθειμένη να παραχωρήσει έλεγχο στα πλαίσια των οικονομικών συναλλαγών.
Ο Τραμπ λειτούργησε πράγματι σαν επιχειρηματίας και όχι σαν κλασσικός πολιτικός και παρ’ όλη την προκατειλημμένη αντίληψή μας ότι οι επιχειρηματίες θέλουν να παρεμβαίνουν παντού, οι περισσότεροι δεν ενδιαφέρονται για παρεμβάσεις και έλεγχο, καθώς αυτό τους στερεί χρόνο και τους οδηγεί σε περιττά έξοδα. Ο Τραμπ, όπως και κάθε λογικός επιχειρηματίας, θέλει να κερδίζει χρήματα, το εάν η Αμερική θα επηρέαζε απόλυτα την πολιτική κατάσταση σε κάποια περιοχή του κόσμου ποσώς τον ενδιέφερε, τη στιγμή που ήξερε και ήταν διατεθειμένος να διαπραγματευτεί ανεξαρτήτου πολιτικής κατάστασης και ξέροντας επίσης ότι μπορεί να πετύχει ανεξαρτήτως συνθηκών.
Μία Μέση Ανατολή, δύο αντιλήψεις
Στη Μέση Ανατολή βρίσκεται το μισό πετρέλαιο και το 1/3 του φυσικού αερίου παγκοσμίως. Η Μέση Ανατολή είναι ο ενεργειακός πνεύμονας του πλανήτη. Αν εξασφαλιζόταν εκεί η ηρεμία, θα έκλειναν αυτομάτως όλες οι «τρύπες» παγκοσμίως. Στη Μέση Ανατολή, κυρίαρχο παράγοντα των εξελίξεων αποτελεί ο ψυχρός πόλεμος μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν. Οι περισσότεροι γνωρίζουμε τον ψυχρό πόλεμο Αμερικής-Σοβιετικής Ένωσης για τον παγκόσμιο έλεγχο, αλλά αγνοούμε έναν άλλο που στοχεύει στον έλεγχο της Μέσης Ανατολής. Μια σύγκρουση που διαρκεί 45 χρόνια και προκαλεί από οικονομικές απαιτήσεις μέχρι θρησκευτικές διαμάχες μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών. Για να επιτευχθεί η ειρήνη, θα πρέπει να τελειώσει αυτός ο πόλεμος. Για να τελειώσει ένας πόλεμος πρέπει να έχει νικητή και ηττημένο.
Η προηγούμενη αντίληψη ήθελε την Αμερική να κατέχει τον ρόλο του ισορροπιστή. Ένας ισορροπιστής, ο οποίος στην πραγματικότητα διατηρούσε ζωντανή τη φλόγα του πολέμου μεταξύ Ιράν και Σαουδικής Αραβίας, καθώς με τη διατήρηση της αστάθειας στη Μέση Ανατολή, χωρίς καμία από αυτές τις δύο δυνάμεις να κυριαρχεί, η Αμερική είχε χώρο να εμπλέκεται ενεργά στους οικονομικούς συσχετισμούς. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου