ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΥΡΙΔΗ
Αυτό που έσπευσαν άπαντες να δηλώσουν ανακουφισμένοι για την «αλλαγή στάσης» της Τουρκίας αμέσως μετά τους φονικούς σεισμούς, μας ξεπερνάει. Αν δεν πρόκειται για αφέλεια, τότε μιλάμε για μια έμφυτη διάθεση στρουθοκαμηλισμού. Βάζουμε το κεφάλι μας μέσα στην άμμο και θεωρούμε ότι ο πισινός μας θα περάσει απαρατήρητος. Αμ δε! Με το που αντιλήφθηκαν οι Τούρκοι πόσο πρόθυμοι είμαστε να πούμε «ναι σε όλα», άρχισαν και πάλι να βάζουν τους όρους και τις προϋποθέσεις τους!
Ακόμη δεν συνήλθαν, δηλαδή, από τον σεισμό και επέστρεψαν στο γνωστό μοτίβο. Κι αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Όταν βλέπει κανείς την υποχωρητικότητα του αντιπάλου θα ήταν ανόητος αν δεν προσπαθούσε – τουλάχιστον αυτό – να κερδίσει άκοπα μερικά ακόμη μέτρα.
Γιατί όχι; Απ΄ ότι φάνηκε κάποιοι στην Αθήνα περίμεναν πώς και πώς μια ευκαιρία για να δώσουν άφεση αμαρτιών στον Ερντογάν και στις απειλές του για… βομβαρδισμό της Αθήνας. Κι η αφορμή αυτή βρέθηκε στους σεισμούς και στην ανάγκη της Τουρκίας να ανασυγκροτηθεί. Την τακτική υποχώρηση, λοιπόν, κάποιοι την εξέλαβαν στην Αθήνα ως μια «ευκαιρία στην ειρήνη» και ως ένδειξη καλής θέλησης πρόσφεραν στη γείτονα τη θέση του γενικού γραμματέα στον Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό.
Ένας οργανισμός που διαδραματίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο σε θέματα έρευνας και διάσωσης. Το αγαπημένο, δηλαδή, θέμα της Τουρκίας στο Αιγαίο. Ότι η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει διεθνείς συμβάσεις για το δίκαιο της θάλασσας είναι μόνο μία λεπτομέρεια σε αυτή τη δυσάρεστη ιστορία. Κι ύστερα ήρθε η ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα. Απανωτές οι δηλώσεις των Τούρκων αξιωματούχων για τις διεκδικήσεις της Τουρκίας. Για να μην ξεχνιόμαστε…
Είναι αλήθεια ότι αρκετοί στην Αθήνα έκαναν καριέρα ως «τουρκοφάγοι», όπως και άλλοι ως «πρέσβεις της ειρήνης». Εκείνο που λείπει τις περισσότερες φορές είναι η κοινή λογική. Ασφαλώς και θα πρέπει κανείς να αρπάξει όσες ευκαιρίες δοθούν για μια ειρηνική διευθέτηση των διαφορών μας με την Τουρκία. Αρκεί να μην τα δώσουμε όλα στην προσπάθειά μας να «αγοράσουμε ειρήνη» έναντι οποιουδήποτε τιμήματος.
Κι ακόμη δεν είναι λογικό ο υπουργός εξωτερικών της χώρας να το κάνει Κούγκι μέσα στην Άγκυρα και να επιδεινώνει ένα ήδη τεταμένο κλίμα και στη συνέχεια να είναι ο πρώτος που σημάνει υποχώρηση, χωρίς, επίσης, να συντρέχει λόγος. Η Τουρκία δεν φαίνεται να υποχωρεί από τους στρατηγικούς της στόχους. Δεν είμαστε εναντίον του διαλόγου! Κάθε άλλο! Και μάλιστα πιστεύουμε ακράδαντα ότι η Τουρκία και η Ελλάδα έχουν να κερδίσουν πάρα πολλά αν κατορθώσουν να μιλήσουν την ίδια γλώσσα. Αλλά είμαστε ακόμη μακριά απ΄αυτό…
Δημοσίευση σχολίου