Με άρθρο του σε ελληνική εφημερίδα που του παρεχώρησε χώρο για να αναπτύξει τις ανιστόρητες αξιώσεις του – Γιατί η συνθήκη της Λωζάννης καταρρίπτει τους ισχυρισμούς του.
ΙΣΩΣ και να ήταν χρήσιμο, το ότι το περασμένο Σάββατο μία ελληνική εφημερίς έδωσε βήμα στον Τούρκο πρέσβυ στην Αθήνα Μπουράκ Οζουγκεργκίν, ώστε να αναπτύξει τις ανιστόρητες θέσεις του. Αφήνουμε κατά μέρος τον σχολιασμό του από που και έως που ο ελληνικός Τύπος παραχωρεί χώρο για την προβολή προπαγάνδας. Διότι προσοχή, δεν πρόκειται για θέσεις ή απόψεις, πρόκειται για στρεβλωτική της πραγματικότητος προπαγάνδα. Έχουν όμως δικαίωμα, διαβάζοντας αυτό το κείμενο, όλοι οι Έλληνες να κατανοήσουν με ποιους έχουμε να κάνουμε. «Πριν από εκατό χρόνια τα όπλα του πολέμου σίγησαν στο τουρκικό έδαφος. Μακάρι να μην ακουστεί ποτέ ξανά η απειλητική βροντή τους» γράφει ο κ. Οζουγκεργκίν! Προφανώς δεν άκουσε τα τουρκικά όπλα που βρόντησαν, όχι απλώς απειλητικά, καταστροφικά, στην Κύπρο το 1974. Προφανώς δεν ακούει τα όπλα της στρατοχωροφυλακής που εντός τουρκικού εδάφους στρέφονται κατά της καταπιεσμένης κοινότητος των Κούρδων. Προφανώς για τον πόλεμο στην Συρία, όπου η Τουρκία έχει ενεργό συμμετοχή, δεν έχει ακούσει ο κ. πρέσβυς.Φυσικά απάντηση δεν περιμένουμε. Αντιλαμβανόμεθα ότι το εύρος των ιστορικών γνώσεων του κ. Οζουγκεργκίν είναι περιορισμένο. Αλλιώς θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι οι απόψεις του είναι κατευθυνόμενες.
Αυτό το περιορισμένο λοιπόν εύρος αναδεικνύεται και από τους ισχυρισμούς του, σχετικώς προς την Συνθήκη της Λωζάννης. Ο ίδιος κάνει αναφορά στο άρθρο 59 της Συνθήκης που αναφέρει: «Η Ελλάς αναγνωρίζει την υποχρέωσιν αυτής όπως επανορθώση τας προξενηθείσας εν Ανατολία ζημίας εκ πράξεων του ελληνικού στρατού ή της ελληνικής διοικήσεως αντιθέτων προς τους νόμους του πολέμου». Δεν μας λέγει βέβαια πότε ο ελληνικός Στρατός παρέβη τους νόμους του πολέμου. Υπήρξε πράγματι μία και μόνη τέτοια περίπτωσις. Μία εξαίρεσις ενώ για τον στρατό του Κεμάλ οι βιαιοπραγίες κατά αμάχων και οι παραβάσεις των θεσμίων του πολέμου ήσαν ο κανών. Για να μην μιλήσουμε για τους ατάκτους τσέτες, η αποδοχή και μόνον των οποίων συνιστά έγκλημα πολέμου.
Όμως ο Τούρκος πρέσβυς αποφεύγει να αναφερθεί στα άρθρα 144 και 230 της Συνθήκης των Σεβρών σύμφωνα με τα οποία: «Η Τουρκική κυβέρνηση αναλαμβάνει την επίσημη υποχρέωση να βοηθήσει με κάθε δυνατό τρόπο τον επαναπατρισμό, την επάνοδο στις εστίες και την επαναλειτουργία των επιχειρήσεων των μη τουρκικής φυλής Οθωμανών, οι οποίοι εκδιώχθηκαν διά της βίας από τις εστίες τους, με το φόβο σφαγής είτε άλλης μορφής πίεσης, από την 1η Ιανουαρίου 1914» (αρθ. 144).
Και: «Η Τουρκική κυβέρνηση υποχρεούται να παραδώσει στις Συμμαχικές Δυνάμεις τα παρ’ αυτών εξαιτούμενα πρόσωπα ως υπεύθυνα των σφαγών που διεπράχθησαν κατά τη διάρκεια του πολέμου σε περιοχές που αποτελούσαν μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την 1η Αυγούστου 1914» (αρθ. 230).
«Είτε το θέλουμε είτε όχι η μοίρα του τουρκικού και του ελληνικού λαού είναι συνδεδεμένες» υποστηρίζει ο πρέσβυς, ο οποίος θεωρεί «κισμέτ» τα όσα συνέβησαν πριν από 100 χρόνια. «Κισμέτ» δηλαδή οι εθνοκαθάρσεις του Κεμάλ; «Κισμέτ» οι σφαγές εκατοντάδων χιλιάδων Ποντίων, οι πυρπολήσεις πόλεων και χωριών, οι στρατιές των εκτοπισμένων, των προσφύγων; Λέγονται αυτά; Αν είσαι ο Τούρκος πρέσβυς, λέγονται!
Υποστηρίζει ο κ. Οζουγκεργκίν ότι «δεν βγάζει νόημα» ο ισχυρισμός, ότι «οι νικηφόρες τουρκικές δυνάμεις» πυρπόλησαν και ισοπέδωσαν πόλεις και χωριά. Αν γνωρίζει κανείς ιστορία «βγάζει νόημα» κατά τρόπον απόλυτο. Δεν ήσαν τουρκικά τα χωριά που επυρπολήθησαν. Κατοικούντο από Χριστιανούς, τους οποίους ο Κεμάλ ήθελε να εκδιώξει. Αλλά είπαμε, δεν είναι η ιστορία το «δυνατό σημείο» του Τούρκου πρέσβεως. Ούτε και της απαίδευτης τουρκικής ηγεσίας φυσικά. Αποζημιώσεις για την Σμύρνη ζητεί λοιπόν ο κ. Οζουγκεργκίν. Για την ελληνική Σμύρνη την οποία ερήμωσαν και κατέστρεψαν οι ομοεθνείς του. Και «εύχεται» ο Τούρκος πρέσβυς «να μην έκαναν λάθος» αναφερόμενος στην προσέγγιση με την Ελλάδα. Δεν γνωρίζουμε για αυτούς, αλλά οι συμπατριώτες μας που μπορεί να πιστεύουν ότι υπάρχουν ελπίδες συνδιαλλαγής με τους Τούρκους, κάνουν λάθος, σίγουρα…
Δημοσίευση σχολίου