Όσα δεν τολμούμε να πούμε σε Ελλάδα και Κύπρο -γιατί άραγε;- τα γράφει ένας Αμερικανός γεωστρατηγικός αναλυτής. Ο Μάϊκλ Ρούμπιν σε άρθρο του λέει τα πράγματα με το όνομα τους για το τι κάνει η Τουρκία στην Κύπρο από το 1974 σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Και τα λέει την ώρα που από το βήμα του ΟΗΕ ο Ερντογάν παριστάνει το “λευκό περιστέρι της ειρήνης”, απαιτώντας όμως ταυτόχρονα την αναγνώριση του ψευδοκράτους και προτείνοντας ως μοναδική λύση τη διχοτόμηση της Κύπρου.
Το άρθρο που ακολουθεί είναι απάντηση στους οπαδούς του “κατευνασμού” σε Ελλάδα και Κύπρο:
by Michael Rubin*
Το 1974, ο τουρκικός στρατός εισέβαλε στην Κύπρο με το φόβο ότι η ελληνική χούντα θα προσπαθούσε να προσαρτήσει το νησί. Ωστόσο, κάθε δικαιολογία για να παραμείνουν οι τουρκικές δυνάμεις στην Κύπρο εξατμίστηκε γρήγορα, όταν η ελληνική χούντα κατέρρευσε και η Ελλάδα επέστρεψε στη δημοκρατία. Ωστόσο, οι τουρκικές δυνάμεις παρέμειναν στο νησί εκτελώντας μια μακρά εκστρατεία εθνικής και σεκταριστικής εκκαθάρισης. Σήμερα, η “Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου”, το “πληρεξούσιο” κράτος που ίδρυσε η Τουρκία, ελέγχει το ένα τρίτο του νησιού.
Ενώ η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει τους Ελληνοκύπριους ως θύματα των τουρκικών επιθέσεων – καμία άλλη χώρα εκτός από την Τουρκία δεν αναγνωρίζει την κυριαρχία της “Βόρειας Κύπρου” – οι Έλληνες του νησιού δεν είναι τα μόνα θύματα της Τουρκίας. Μάλλον, η Τουρκία φαίνεται τώρα να επιδιώκει μια εκστρατεία πολιτιστικής γενοκτονίας κατά της παραδοσιακής τουρκικής κοινότητας του νησιού.
Λίγο μετά την τουρκική εισβολή, Τούρκοι έποικοι άρχισαν να φτάνουν στη βόρεια Κύπρο. Η τουρκική κυβέρνηση, πρόθυμη να ενισχύσει τον αριθμό των εθνοτικών Τούρκων και μουσουλμάνων στο νησί, ενθάρρυνε τη μετανάστευση. Πολλοί ήταν φτωχοί αγρότες που μετακόμισαν στα σπίτια που άφησαν πίσω τους οι Ελληνοκύπριοι.
Ενώ δεν έχει γίνει νόμιμη απογραφή, πολλές εκτιμήσεις λένε ότι οι Τούρκοι έποικοι και οι απόγονοί τους αποτελούν το μισό πληθυσμό της τουρκοκρατούμενης ζώνης. Ωστόσο, οι εικασίες αυξήθηκαν τα τελευταία χρόνια και λένε ότι οι έποικοι θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τους αληθινούς Τουρκοκύπριους. Μια τέτοια εικασία είναι σωστή. Πηγές λένε ότι ο πραγματικός αριθμός των Τουρκοκυπρίων σήμερα είναι περίπου 90.000, ενώ οι έποικοι είναι τώρα μεταξύ 160.000-200.000.
Ο λόγος για την επιτάχυνση αυτής της κατάστασης, παρά το άρθρο 49 της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης, είναι μια απόφαση του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να πνίξει τους Τουρκοκύπριους. Οι μέθοδοί του διαφέρουν και η κλίμακα είναι μικρότερη, αλλά αυτό που κάνει τώρα η Τουρκία στη βόρεια Κύπρο δεν είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που κάνουν οι Κινέζοι Χαν στο Σιντζιάνγκ.
Το κίνητρο του Ερντογάν είναι η θρησκευτική μισαλλοδοξία. Ενώ πολλοί διπλωμάτες και ακτιβιστές περιγράφουν τον αγώνα για θρησκευτική ελευθερία ως αγώνα μεταξύ των θρησκειών, συχνά τα κυριότερα θύματα του θρησκευτικού φανατισμού είναι εκείνοι που θεωρούνται ανεπαρκώς ευσεβείς ή ορθόδοξοι σε μια θρησκεία. Γι ‘αυτό, για παράδειγμα, οι πακιστανικές αρχές στοχεύουν όλο και περισσότερο τους Ahmadis της χώρας τους, ενώ οι αρχές της Σαουδικής Αραβίας παρενοχλούν τη σιιτική κοινότητα του βασιλείου στην Ανατολική επαρχία και την κοινότητα των Σούφι στο Χιτζάζ. Ο Ερντογάν είναι υποστηρικτής της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Έχει στοχοποιήσει εδώ και καιρό τους Αλεβίτες της Τουρκίας και άλλες αιρέσεις. Η οργή του έχει επεκταθεί και στους Σουνίτες Μουσουλμάνους, θεωρώντας κάποιους ανεπαρκώς συντηρητικούς. Στρατιωτικοί αξιωματούχοι και διπλωμάτες υπενθύμισαν, μετά το πραξικόπημα του 2016, τη «Φωτιά στο Ράιχσταγκ» και αντιμετώπισαν φυλάκιση .
Εδώ έγκειται το πρόβλημα για τους Τουρκοκύπριους. Ιστορικά, οι Τουρκοκύπριοι είναι πολύ μετριοπαθείς και ανεκτικοί. Ενώ υπήρχαν περίοδοι θρησκευτικών εντάσεων μετά την ανεξαρτησία του νησιού το 1960 από τον βρετανικό έλεγχο, οι γάμοι μεταξύ μουσουλμανικών και χριστιανικών κοινοτήτων της χώρας δεν ήταν ανήκουστοι τα χρόνια και τους αιώνες πριν και ακόμη, σε μικρότερο βαθμό, μετά. Έπιναν αλκοόλ και, τουλάχιστον μέχρι την εισβολή του 1974, συναναστρέφονταν με τους Έλληνες γείτονές τους.
Στην ουσία, ήταν Μουσουλμάνοι με τον τρόπο που πολλοί Κεμαλιστές είναι Μουσουλμάνοι: Εκτιμούσαν την πολιτιστική τους κληρονομιά και μπορούσαν να παντρευτούν σε τζαμί, να ζητήσουν από τον ιμάμη του χωριού να ευλογήσει ένα παιδί ή να νηστέψουν τις πρώτες μέρες του Ραμαζανιού, αλλά το έκαναν χωρίς να αφήσουν το Ισλάμ να κυριαρχήσει στη ζωή τους.
Στην ουσία δεν διέφεραν πολύ από τους Ελληνοκύπριους. Ωστόσο, οι πιο πρόσφατοι έποικοι νοιάζονται ελάχιστα για τον κυπριακό πολιτισμό. Τόσο άντρες όσο και γυναίκες έποικοι γυρίζουν την πλάτη στις κυπριακές παραδόσεις και αντιμετωπίζουν τους αυτόχθονες Τουρκοκύπριους όχι καλύτερα από τους Χριστιανούς. Αντί να δημιουργεί θέσεις εργασίας και να χτίζει σχολεία για την τουρκοκρατούμενη ζώνη, ο Ερντογάν όχι μόνο κατασκευάζει νέα τζαμιά, αλλά χρηματοδοτεί και ριζοσπαστικούς ιεροκήρυκες που θα ένιωθα πιο άνετα στο Αφγανιστάν των Ταλιμπάν παρά στις παραλίες της Κύπρου.
Ο κόσμος πρέπει να νοιάζεται. Ενώ ο Ερντογάν παίζει με την ειρηνευτική αποστολή και τον ΟΗΕ , οι ενέργειές του καθιστούν μια πολιτική διευθέτηση λιγότερο πιθανή. Με ελάχιστη πραγματική σύνδεση με τη χώρα ή τον πολιτισμό, οι έποικοι ψηφίζουν τους λιγότερο ανεκτικούς, τους πιο σκληροπυρηνικούς πολιτικούς. Ο Έρσιν Τατάρ, ο σημερινός Τουρκοκύπριος πρόεδρος, είναι ένα παράδειγμα. Μπορεί να διεκδικεί δημοκρατική νομιμότητα, αλλά δεν κατάφερε να κερδίσει την πλειοψηφία των αληθινών Τουρκοκυπρίων. Είναι, στην πραγματικότητα, μια παράνομη μαριονέτα που δημιουργήθηκε από εποίκους πιο πιστούς στην Τουρκία από την Κύπρο.
Η διαρκής ζημιά, ωστόσο, δεν θα είναι μόνο πολιτική και διπλωματική αλλά και πολιτιστική. Η πολιτική του Ερντογάν τώρα υποτάσσει και πνίγει τον πληθυσμό, η προστασία του οποίου ήταν η δικαιολογία για την τουρκική εισβολή. Με απλά λόγια, ο Ερντογάν αποτελεί σήμερα μεγαλύτερη απειλή για τους Τουρκοκύπριους από ό, τι η αλυτρωτική ελληνική χούντα πριν από το 1974.
*Ο Michael Rubin είναι γεωστρατηγικός αναλυτής στο American Enterprise Institute.
Δημοσίευση σχολίου