Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Πληροφορηθήκαμε ότι το ΚΥΣΕΑ κατά την τελευταία συνεδρίασή του, διαπίστωσε την ανάγκη να εκπονηθεί μια νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας και ότι η διεκπεραίωση αυτού του καθήκοντος ανατέθηκε προσωπικά στον σύμβουλο εθνικής ασφαλείας κ Θάνο Ντόκο. Ωστόσο…
Το πνεύμα της ίδιας της απόφασης αλλά και το συνολικό διαχειριστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο λαμβάνεται αυτή η απόφαση – και το οποίο έχει φροντίσει να καταστήσει κυρίαρχο η πολιτική ηγεσία του τόπου μας με τους χειρισμούς της διαχρονικά – ακυρώνει πλήρως κάθε σοβαρή προσδοκία, ενώ την ίδια στιγμή, προεξοφλεί τα χειρότερα, σε ότι αφορά αυτό που πραγματικά σχεδιάζεται, πίσω από τις ανακοινώσεις και από τα ανούσια επικοινωνιακά ταρατατζούμ.
Το όλο εγχείρημα ουσιαστικά υποβαθμίζεται σε μια αυστηρά διαχειριστική διαδικασία, η οποία θα επιδιώξει να προσδώσει μια επίφαση σοβαρότητας σε ότι αφορά στην αντιμετώπιση των φαινομένων της ασυνεννοησίας μεταξύ συναρμόδιων φορέων, υπουργείων και υπηρεσιών, ώστε να μπορέσει έτσι σε δεύτερο χρόνο η κυβέρνηση, να «πουλήσει» το αποτέλεσμα αυτής της «εργασίας», ως μια δήθεν αξιόλογη εκσυγχρονιστική προσπάθεια η οποία όμως ΟΥΤΕ εθνική ταυτότητα διαθέτει, ΟΥΤΕ και την αναγκαία στρατηγική Ασφαλείας υπηρετεί.
Αυτό που επικοινωνιακά πλασάρεται ως δήθεν Νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας, είναι στην ουσία μια επικίνδυνη και καταστροφική υπεργολαβία, που επιδιώκει να οριστικοποιήσει την συνολική λειτουργική προσαρμογή και τον στρατηγικό αναπροσανατολισμό του επιχειρησιακού κεφαλαίου που διαθέτει η χώρα, στο περιβάλλον των νέων επικαιροποιημένων αμερικανονατοϊκών απαιτήσεων.
Αυτές οι προσαρμογές, δρομολογούνται σε μια ιστορική συγκυρία, κατά την οποία η Εξωτερική πολιτική της χώρας μας καταγράφει σοβαρές και αλλεπάλληλες στρατηγικές υποχωρήσεις, που σχετίζονται με τον σκληρό πυρήνα της Εθνικής της ατζέντας, πρωτίστως στο Αιγαίο και στο Κυπριακό.
Μια περίοδος όμως κατά την διάρκεια της οποίας καταγράφονται φαινόμενα υποχωρητικότητας, συμβιβασμών, διαχειριστικής ατολμίας ή πολύ περισσότερο δημόσια αποκαθήλωση ακόμη και αδιαπραγμάτευτων «κόκκινων γραμμών», σε ένα περιβάλλον που παραμένει εξόχως συγκρουσιακό και ενώ δρομολογούνται ήδη ευρύτερες περιφερειακές (και όχι μόνο) ανακατατάξεις, προφανώς δεν προσφέρεται για συζητήσεις που επιμένουν να υποβαθμίζουν το κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας, σε πρόβλημα απλής λειτουργικής προσαρμογής και ουσιαστικά επισημοποιούν την απόφαση της πολιτικής ηγεσίας του τόπου, να συμβιβαστεί και να αναγορεύσει σε σταθερή και αδιαπραγμάτευτη συστημική «αξία» τα επικίνδυνα υποπροϊόντα της σχολής του ΕΛΙΑΜΕΠ.
Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι…
Η χώρα μας είναι υποχρεωμένη να δρα σε ένα περιβάλλον στο οποίο οι προκλήσεις μεγιστοποιούνται υπέρμετρα… Η πολυπλοκότητα αυτών των προκλήσεων είναι καταφανής… Η στρατηγική μικρών και μεγάλων δρώντων προσλαμβάνει επιθετικά χαρακτηριστικά, η ύπαρξη των οποίων προϊδεάζει ακόμη και για ευρύτερες ανατροπές που κυοφορούνται… Οι νέες στρατηγικές ευκαιρίες που δημιουργούνται για την πατρίδα μας, στις πλείστες όσες των περιπτώσεων, λειτουργούν ανταγωνιστικά και ασύμβατα με τις «συμμαχικές υποχρεώσεις» που της ανατίθενται, και αυτήν την εξίσωση οφείλει να την διαχειριστεί με την δέουσα στρατηγική ευστροφία… Και φυσικά η Ελλάδα, είναι υποχρεωμένη να αποτιμά σοβαρά τον ιστορικό της ρόλο, σε ένα περιβάλλον στο οποίο η επιθετικά αναθεωρητική Τουρκία κλιμακώνει την επικίνδυνη συμπεριφορά της, άλλοτε στοχοποιώντας την ευθέως, άλλοτε ροκανίζοντας τον πυρήνα των κυριαρχικών της δικαιωμάτων και άλλοτε στραγγαλίζοντας συστηματικά την περιφερειακή της υπόσταση, με το αναθεωρητικό πνεύμα που υποδαυλίζει μέσω της επιρροής και των πολιτικών που ασκεί, σε όλο το εύρος των εθνικών μας συνόρων…
Είναι λοιπόν φανερό πως σε ένα τέτοιο περιβάλλον, οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση για Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας προφανώς και είναι επιβεβλημένη, αλλά αυτή η πολύ σοβαρή υποχρέωση…
Επομένως αυτό που προετοιμάζεται, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την διαμόρφωση της Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας, που έχει ανάγκη η χώρα μας και η οποία θα πρέπει να είναι ενεργητική, ευέλικτη, δυναμικά επικαιροποιούμενη, ιστορικά θωρακισμένη και σωστά τοποθετημένη σε ένα ρευστό περιβάλλον ανατροπών που αναζητεί νέα επίπεδα ισορροπίας. Είναι μια επικίνδυνη και αποδομητική υπεργολαβία, μια καθ’ όλα υπαγορευμένη διαδικασία που αποσκοπεί στην συστημική καθήλωση ΤΟΣΟ της επιτελικής σκέψης ΟΣΟ και της επιχειρησιακής δράσης στο πλαίσιο των συμμαχικών δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί και αυτή η εξέλιξη επιδεινώνει έτι περαιτέρω την πραγματική θέση της χώρας στο περιφερειακό σύστημα.
Οι Πρέσπες δημιούργησαν μια νέα πραγματικότητα που αντί να περιορίσει οδηγεί σε περαιτέρω κλιμάκωση την ρητορική της αποσταθεροποίησης στην Βαλκανική, ενώ έχει διευρύνει δραματικά το εύρος των πιέσεων που ασκούνται στην χώρα μας, ακόμη και από τους υποτιθέμενα «στρατηγικούς» μας συμμάχους…
Οι περιφερειακές συνευρέσεις πολυδιαφημίστηκαν στο πλαίσιο της ενεργειακής ασφάλειας, αλλά δεν προσέλαβαν την πολυπόθητη στρατηγική φυσιογνωμία που θα μπορούσε να τις αναγορεύσει σε πραγματικό πολλαπλασιαστή ισχύος για την ντε φάκτο επιβολή της περιφερειακής σταθερότητας και την συλλογική εφαρμογή των κανόνων Δικαίου, ως μόνων ικανών να ακυρώσουν στην πράξη την νεο-οθωμανική φαντασίωση, αποπέμποντάς την οριστικά στα αζήτητα της Ιστορίας…
Και φυσικά οι μυστικές διαβουλεύσεις… Οι διαρκείς «συμμαχικές» πιέσεις και οι απαράδεκτες σε βάρος της χώρας μας συμπεριφορές… Αλλά και η σταδιακή διολίσθηση στην φαρσοκωμωδία της συνετούς διαχείρισης, με την οποία ερωτοτροπεί η συστημική στρατηγική σκέψη και η πολιτική τάξη της χώρας, έχουν δημιουργήσει μια νέα κατάσταση που στο εσωτερικό αναζητά εναγωνίως την τυπική νομιμοποίησή της ενώ επιβαρύνει δραματικά την ήδη δεινή θέση της χώρας με νέα επικίνδυνα και δυσκολοξεπέραστα τετελεσμένα.
Αυτό λοιπόν είναι το «καθήκον» το οποίο ανέλαβε με απόφαση του ΚΥΣΕΑ να φέρει σε πέρας ο κ. Ντόκος. Και όσοι θεωρούν ότι η χώρα μας επιτέλους αποκτά Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας συναισθανόμενη την ισχυροποιημένη θέση της μέσα σε ένα περιβάλλον περιφερειακής αστάθειας με πολλές και ενδιαφέρουσες προκλήσεις, καλό θα είναι να αλλάξουν πλευρό.
Κάθε σοβαρή συζήτηση για Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας προϋποθέτει…
Α. Προετοιμασία της Διεθνούς κοινότητας και δη του εγγύς και ευρύτερου γεωπολιτικού περιβάλλοντος, γι’ αυτό που πραγματικά αλλάζει. Πρωτίστως αναφορικά με την εθνική αποφασιστικότητα στην διαχείριση των καθημερινών μικρών και μεγάλων προκλήσεων έναντι πάντων… Αυτό προφανώς ΔΕΝ προκύπτει μέσα από τις πολιτικές της περιστολής του εύρους των «κόκκινων γραμμών» όπως για παράδειγμα με την τυπική συρρίκνωση των χωρικών υδάτων στα 6 νμ, αντί για την δυναμική επέκτασή τους στα 12 νμ, όπως ακριβώς ορίζει το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας…
Β. Σειρά διπλωματικοπολιτικών πρωτοβουλιών που οριοθετούν ένα νέο σύστημα προτεραιοτήτων και μια συνολικά νέα αντίληψη γι’ αυτό που είθισται να αποκαλείται «Εθνικό συμφέρον»… Κάτι τέτοιο φυσικά δεν διαφαίνεται από μια χώρα που επιμένει να σέρνεται πίσω από την επιθετική ατζέντα της Τουρκίας και των τετελεσμένων της, ενώ θα έπρεπε να αποφασίσει να σύρει την γειτονική χώρα πίσω από τα Εθνικά Ιστορικά Δίκαια, τα οποία οφείλει να αναδιατυπώσει δυναμικά ΚΑΙ στο επίπεδο της Διεθνούς Διπλωματίας…
Γ. Στοχευμένη προβολή ισχύος σε ότι αφορά στην αντίληψη για την ενότητα του Έθνους και την διαχείριση των κρίσιμων εθνικών υποθέσεων… Προφανώς ούτε και αυτό το είδαμε παρατηρώντας την χώρα μας να αποστασιοποιείται διακριτικά από την υποχρέωση υπεράσπισης της Κύπρου διολισθαίνοντας στην Τουρκικής έμπνευσης και κοπής Διζωνική Δικοινοτική, αντί να αναβαθμίσει άμεσα, αιφνίδια και ολοκληρωμένα το προνομιακό ιστορικό πλεονέκτημα της δίδυμης γεωπολιτικής υπόστασης του Ελληνισμού σε μητροπολιτική Ελλάδα και Κύπρο, με στόχο την ουσιαστική και πολύπλευρη ισχυροποίηση του Εθνικού χώρου. Και φυσικά…
Δ. Μια αλληλουχία διαφορετικών χειρισμών, τόσο κατά την άσκηση της Εθνικής κυριαρχίας όσο και σε όλα τα Διεθνή Φόρα, που θα σταματήσει να παραπέμπει σε άτολμο, άβουλο, συμβιβασμένο και φτωχό συγγενή, αλλά σε μια χώρα που σέβεται τον εαυτό της και εμφανίζεται έναντι πάντων, αποφασισμένη να υπερασπιστεί και να διεκδικήσει τα αυτονόητα, χωρίς συμβιβασμούς και χωρίς να επιτρέπει σε κανέναν να διανοηθεί ότι μπορεί να την θεωρεί δεδομένη, να την αγνοεί και πολύ περισσότερο να την προσπερνά επιδεικτικά στους σχεδιασμούς του.
Και όλα τα παραπάνω είναι προαπαιτούμενα, διότι μόνο μια χώρα που εμφανίζεται αποφασισμένη να λειτουργήσει σε ένα περιβάλλον αυξημένων προσδοκιών, έχει την δυνατότητα να μην υποβαθμίσει σε μια περί διαγραμμάτων συζήτηση την υπόθεση που αφορά στην στρατηγική για την Εθνική της Ασφάλεια, αλλά να την αναβαθμίσει σε ένα ουσιαστικό εργαλείο προσέγγισης ενός ολοκληρωμένου Εθνικού στρατηγικού δόγματος, στο πλαίσιο μιας νέας επικαιροποιημένης Μεγάλης Ιδέας που να αγκαλιάζει και να εμπνέει το σύνολο του Ελληνισμού, που θα ισχυροποιεί και δεν θα διαπραγματεύεται τον Εθνικό ζωτικό χώρο, και που θα μπορεί να παρεμβαίνει στις περιφερειακές εξελίξεις, διαθέτοντας όραμα και διεκδικώντας τον αναβαθμισμένο ρόλο και λόγο που της ανήκει δικαιωματικά, στο περιβάλλον της νέας περιφερειακής ισορροπίας ισχύος.
Φυσικά για όλα τα παραπάνω, ΔΕΝ συζήτησε το Ελληνικό ΚΥΣΕΑ και ΔΕΝ αποτελούν ούτε κατά διάνοια μέρος της διαχειριστικής υπεργολαβίας που ανέλαβε να διεκπεραιώσει ο κ. Ντόκος και η οποία φέρει ανεξίτηλη την σφραγίδα του ΕΛΙΑΜΕΠ.
Και επειδή στο περιφερειακό σύστημα, ουδείς βυζαίνει το δάκτυλο, τα μηνύματα τα οποία εξέπεμψε το ΚΥΣΕΑ υπήρξαν απολύτως σαφή και τα επίχειρα αυτής της «σπουδαίας» συνεδρίασης θα τα εισπράξει η πατρίδα μας με πολύ οδυνηρό τρόπο την αμέσως επόμενη περίοδο. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς καθρεφτάκια για τους ευκολόπιστους. Θα επανέλθουμε…
Πληροφορηθήκαμε ότι το ΚΥΣΕΑ κατά την τελευταία συνεδρίασή του, διαπίστωσε την ανάγκη να εκπονηθεί μια νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας και ότι η διεκπεραίωση αυτού του καθήκοντος ανατέθηκε προσωπικά στον σύμβουλο εθνικής ασφαλείας κ Θάνο Ντόκο. Ωστόσο…
Το πνεύμα της ίδιας της απόφασης αλλά και το συνολικό διαχειριστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο λαμβάνεται αυτή η απόφαση – και το οποίο έχει φροντίσει να καταστήσει κυρίαρχο η πολιτική ηγεσία του τόπου μας με τους χειρισμούς της διαχρονικά – ακυρώνει πλήρως κάθε σοβαρή προσδοκία, ενώ την ίδια στιγμή, προεξοφλεί τα χειρότερα, σε ότι αφορά αυτό που πραγματικά σχεδιάζεται, πίσω από τις ανακοινώσεις και από τα ανούσια επικοινωνιακά ταρατατζούμ.
Το όλο εγχείρημα ουσιαστικά υποβαθμίζεται σε μια αυστηρά διαχειριστική διαδικασία, η οποία θα επιδιώξει να προσδώσει μια επίφαση σοβαρότητας σε ότι αφορά στην αντιμετώπιση των φαινομένων της ασυνεννοησίας μεταξύ συναρμόδιων φορέων, υπουργείων και υπηρεσιών, ώστε να μπορέσει έτσι σε δεύτερο χρόνο η κυβέρνηση, να «πουλήσει» το αποτέλεσμα αυτής της «εργασίας», ως μια δήθεν αξιόλογη εκσυγχρονιστική προσπάθεια η οποία όμως ΟΥΤΕ εθνική ταυτότητα διαθέτει, ΟΥΤΕ και την αναγκαία στρατηγική Ασφαλείας υπηρετεί.
Αυτό που επικοινωνιακά πλασάρεται ως δήθεν Νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας, είναι στην ουσία μια επικίνδυνη και καταστροφική υπεργολαβία, που επιδιώκει να οριστικοποιήσει την συνολική λειτουργική προσαρμογή και τον στρατηγικό αναπροσανατολισμό του επιχειρησιακού κεφαλαίου που διαθέτει η χώρα, στο περιβάλλον των νέων επικαιροποιημένων αμερικανονατοϊκών απαιτήσεων.
Αυτές οι προσαρμογές, δρομολογούνται σε μια ιστορική συγκυρία, κατά την οποία η Εξωτερική πολιτική της χώρας μας καταγράφει σοβαρές και αλλεπάλληλες στρατηγικές υποχωρήσεις, που σχετίζονται με τον σκληρό πυρήνα της Εθνικής της ατζέντας, πρωτίστως στο Αιγαίο και στο Κυπριακό.
Μια περίοδος όμως κατά την διάρκεια της οποίας καταγράφονται φαινόμενα υποχωρητικότητας, συμβιβασμών, διαχειριστικής ατολμίας ή πολύ περισσότερο δημόσια αποκαθήλωση ακόμη και αδιαπραγμάτευτων «κόκκινων γραμμών», σε ένα περιβάλλον που παραμένει εξόχως συγκρουσιακό και ενώ δρομολογούνται ήδη ευρύτερες περιφερειακές (και όχι μόνο) ανακατατάξεις, προφανώς δεν προσφέρεται για συζητήσεις που επιμένουν να υποβαθμίζουν το κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας, σε πρόβλημα απλής λειτουργικής προσαρμογής και ουσιαστικά επισημοποιούν την απόφαση της πολιτικής ηγεσίας του τόπου, να συμβιβαστεί και να αναγορεύσει σε σταθερή και αδιαπραγμάτευτη συστημική «αξία» τα επικίνδυνα υποπροϊόντα της σχολής του ΕΛΙΑΜΕΠ.
Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι…
Η χώρα μας είναι υποχρεωμένη να δρα σε ένα περιβάλλον στο οποίο οι προκλήσεις μεγιστοποιούνται υπέρμετρα… Η πολυπλοκότητα αυτών των προκλήσεων είναι καταφανής… Η στρατηγική μικρών και μεγάλων δρώντων προσλαμβάνει επιθετικά χαρακτηριστικά, η ύπαρξη των οποίων προϊδεάζει ακόμη και για ευρύτερες ανατροπές που κυοφορούνται… Οι νέες στρατηγικές ευκαιρίες που δημιουργούνται για την πατρίδα μας, στις πλείστες όσες των περιπτώσεων, λειτουργούν ανταγωνιστικά και ασύμβατα με τις «συμμαχικές υποχρεώσεις» που της ανατίθενται, και αυτήν την εξίσωση οφείλει να την διαχειριστεί με την δέουσα στρατηγική ευστροφία… Και φυσικά η Ελλάδα, είναι υποχρεωμένη να αποτιμά σοβαρά τον ιστορικό της ρόλο, σε ένα περιβάλλον στο οποίο η επιθετικά αναθεωρητική Τουρκία κλιμακώνει την επικίνδυνη συμπεριφορά της, άλλοτε στοχοποιώντας την ευθέως, άλλοτε ροκανίζοντας τον πυρήνα των κυριαρχικών της δικαιωμάτων και άλλοτε στραγγαλίζοντας συστηματικά την περιφερειακή της υπόσταση, με το αναθεωρητικό πνεύμα που υποδαυλίζει μέσω της επιρροής και των πολιτικών που ασκεί, σε όλο το εύρος των εθνικών μας συνόρων…
Είναι λοιπόν φανερό πως σε ένα τέτοιο περιβάλλον, οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση για Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας προφανώς και είναι επιβεβλημένη, αλλά αυτή η πολύ σοβαρή υποχρέωση…
- ΔΕΝ μπορεί να συντηρεί και να αναπαράγει την επικίνδυνη και αποπροσανατολιστική νοσηρότητα…
- ΔΕΝ μπορεί να ανατίθεται σε Ντόκους…
- ΔΕΝ μπορεί να εξαντλείται σε τακτικές και λειτουργικές προσαρμογές που ακυρώνουν το Εθνικό επιχειρησιακό Κεφάλαιο…
- ΔΕΝ μπορεί να νομιμοποιεί από το παράθυρο συμβιβαστικές λογικές και ανεπίτρεπτες εθνικές υπαναχωρήσεις, στο όνομα της διασφάλισης της συμμαχικής αρμονίας. Και φυσικά…
- ΔΕΝ μπορεί να συντηρεί μια καθ’ όλα αντιπαραγωγική φιλοσοφία που θεωρεί ότι η Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας χτίζεται με την μετατροπή της χώρας σε φτηνό παρακολούθημα των εξελίξεων, που θα αναζητά άλλοτε ατελέσφορες και φοβικές απαντήσεις απέναντι στην κλιμακούμενη προκλητικότητα και άλλοτε συνταγές περιορισμού των οδυνηρών συνεπειών από την απρόσκοπτη υλοποίηση της τουρκικής επιθετικά αναθεωρητικής ατζέντας.
Επομένως αυτό που προετοιμάζεται, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την διαμόρφωση της Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας, που έχει ανάγκη η χώρα μας και η οποία θα πρέπει να είναι ενεργητική, ευέλικτη, δυναμικά επικαιροποιούμενη, ιστορικά θωρακισμένη και σωστά τοποθετημένη σε ένα ρευστό περιβάλλον ανατροπών που αναζητεί νέα επίπεδα ισορροπίας. Είναι μια επικίνδυνη και αποδομητική υπεργολαβία, μια καθ’ όλα υπαγορευμένη διαδικασία που αποσκοπεί στην συστημική καθήλωση ΤΟΣΟ της επιτελικής σκέψης ΟΣΟ και της επιχειρησιακής δράσης στο πλαίσιο των συμμαχικών δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί και αυτή η εξέλιξη επιδεινώνει έτι περαιτέρω την πραγματική θέση της χώρας στο περιφερειακό σύστημα.
Οι Πρέσπες δημιούργησαν μια νέα πραγματικότητα που αντί να περιορίσει οδηγεί σε περαιτέρω κλιμάκωση την ρητορική της αποσταθεροποίησης στην Βαλκανική, ενώ έχει διευρύνει δραματικά το εύρος των πιέσεων που ασκούνται στην χώρα μας, ακόμη και από τους υποτιθέμενα «στρατηγικούς» μας συμμάχους…
Οι περιφερειακές συνευρέσεις πολυδιαφημίστηκαν στο πλαίσιο της ενεργειακής ασφάλειας, αλλά δεν προσέλαβαν την πολυπόθητη στρατηγική φυσιογνωμία που θα μπορούσε να τις αναγορεύσει σε πραγματικό πολλαπλασιαστή ισχύος για την ντε φάκτο επιβολή της περιφερειακής σταθερότητας και την συλλογική εφαρμογή των κανόνων Δικαίου, ως μόνων ικανών να ακυρώσουν στην πράξη την νεο-οθωμανική φαντασίωση, αποπέμποντάς την οριστικά στα αζήτητα της Ιστορίας…
Και φυσικά οι μυστικές διαβουλεύσεις… Οι διαρκείς «συμμαχικές» πιέσεις και οι απαράδεκτες σε βάρος της χώρας μας συμπεριφορές… Αλλά και η σταδιακή διολίσθηση στην φαρσοκωμωδία της συνετούς διαχείρισης, με την οποία ερωτοτροπεί η συστημική στρατηγική σκέψη και η πολιτική τάξη της χώρας, έχουν δημιουργήσει μια νέα κατάσταση που στο εσωτερικό αναζητά εναγωνίως την τυπική νομιμοποίησή της ενώ επιβαρύνει δραματικά την ήδη δεινή θέση της χώρας με νέα επικίνδυνα και δυσκολοξεπέραστα τετελεσμένα.
Αυτό λοιπόν είναι το «καθήκον» το οποίο ανέλαβε με απόφαση του ΚΥΣΕΑ να φέρει σε πέρας ο κ. Ντόκος. Και όσοι θεωρούν ότι η χώρα μας επιτέλους αποκτά Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας συναισθανόμενη την ισχυροποιημένη θέση της μέσα σε ένα περιβάλλον περιφερειακής αστάθειας με πολλές και ενδιαφέρουσες προκλήσεις, καλό θα είναι να αλλάξουν πλευρό.
Κάθε σοβαρή συζήτηση για Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας προϋποθέτει…
Α. Προετοιμασία της Διεθνούς κοινότητας και δη του εγγύς και ευρύτερου γεωπολιτικού περιβάλλοντος, γι’ αυτό που πραγματικά αλλάζει. Πρωτίστως αναφορικά με την εθνική αποφασιστικότητα στην διαχείριση των καθημερινών μικρών και μεγάλων προκλήσεων έναντι πάντων… Αυτό προφανώς ΔΕΝ προκύπτει μέσα από τις πολιτικές της περιστολής του εύρους των «κόκκινων γραμμών» όπως για παράδειγμα με την τυπική συρρίκνωση των χωρικών υδάτων στα 6 νμ, αντί για την δυναμική επέκτασή τους στα 12 νμ, όπως ακριβώς ορίζει το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας…
Β. Σειρά διπλωματικοπολιτικών πρωτοβουλιών που οριοθετούν ένα νέο σύστημα προτεραιοτήτων και μια συνολικά νέα αντίληψη γι’ αυτό που είθισται να αποκαλείται «Εθνικό συμφέρον»… Κάτι τέτοιο φυσικά δεν διαφαίνεται από μια χώρα που επιμένει να σέρνεται πίσω από την επιθετική ατζέντα της Τουρκίας και των τετελεσμένων της, ενώ θα έπρεπε να αποφασίσει να σύρει την γειτονική χώρα πίσω από τα Εθνικά Ιστορικά Δίκαια, τα οποία οφείλει να αναδιατυπώσει δυναμικά ΚΑΙ στο επίπεδο της Διεθνούς Διπλωματίας…
Γ. Στοχευμένη προβολή ισχύος σε ότι αφορά στην αντίληψη για την ενότητα του Έθνους και την διαχείριση των κρίσιμων εθνικών υποθέσεων… Προφανώς ούτε και αυτό το είδαμε παρατηρώντας την χώρα μας να αποστασιοποιείται διακριτικά από την υποχρέωση υπεράσπισης της Κύπρου διολισθαίνοντας στην Τουρκικής έμπνευσης και κοπής Διζωνική Δικοινοτική, αντί να αναβαθμίσει άμεσα, αιφνίδια και ολοκληρωμένα το προνομιακό ιστορικό πλεονέκτημα της δίδυμης γεωπολιτικής υπόστασης του Ελληνισμού σε μητροπολιτική Ελλάδα και Κύπρο, με στόχο την ουσιαστική και πολύπλευρη ισχυροποίηση του Εθνικού χώρου. Και φυσικά…
Δ. Μια αλληλουχία διαφορετικών χειρισμών, τόσο κατά την άσκηση της Εθνικής κυριαρχίας όσο και σε όλα τα Διεθνή Φόρα, που θα σταματήσει να παραπέμπει σε άτολμο, άβουλο, συμβιβασμένο και φτωχό συγγενή, αλλά σε μια χώρα που σέβεται τον εαυτό της και εμφανίζεται έναντι πάντων, αποφασισμένη να υπερασπιστεί και να διεκδικήσει τα αυτονόητα, χωρίς συμβιβασμούς και χωρίς να επιτρέπει σε κανέναν να διανοηθεί ότι μπορεί να την θεωρεί δεδομένη, να την αγνοεί και πολύ περισσότερο να την προσπερνά επιδεικτικά στους σχεδιασμούς του.
Και όλα τα παραπάνω είναι προαπαιτούμενα, διότι μόνο μια χώρα που εμφανίζεται αποφασισμένη να λειτουργήσει σε ένα περιβάλλον αυξημένων προσδοκιών, έχει την δυνατότητα να μην υποβαθμίσει σε μια περί διαγραμμάτων συζήτηση την υπόθεση που αφορά στην στρατηγική για την Εθνική της Ασφάλεια, αλλά να την αναβαθμίσει σε ένα ουσιαστικό εργαλείο προσέγγισης ενός ολοκληρωμένου Εθνικού στρατηγικού δόγματος, στο πλαίσιο μιας νέας επικαιροποιημένης Μεγάλης Ιδέας που να αγκαλιάζει και να εμπνέει το σύνολο του Ελληνισμού, που θα ισχυροποιεί και δεν θα διαπραγματεύεται τον Εθνικό ζωτικό χώρο, και που θα μπορεί να παρεμβαίνει στις περιφερειακές εξελίξεις, διαθέτοντας όραμα και διεκδικώντας τον αναβαθμισμένο ρόλο και λόγο που της ανήκει δικαιωματικά, στο περιβάλλον της νέας περιφερειακής ισορροπίας ισχύος.
Φυσικά για όλα τα παραπάνω, ΔΕΝ συζήτησε το Ελληνικό ΚΥΣΕΑ και ΔΕΝ αποτελούν ούτε κατά διάνοια μέρος της διαχειριστικής υπεργολαβίας που ανέλαβε να διεκπεραιώσει ο κ. Ντόκος και η οποία φέρει ανεξίτηλη την σφραγίδα του ΕΛΙΑΜΕΠ.
Και επειδή στο περιφερειακό σύστημα, ουδείς βυζαίνει το δάκτυλο, τα μηνύματα τα οποία εξέπεμψε το ΚΥΣΕΑ υπήρξαν απολύτως σαφή και τα επίχειρα αυτής της «σπουδαίας» συνεδρίασης θα τα εισπράξει η πατρίδα μας με πολύ οδυνηρό τρόπο την αμέσως επόμενη περίοδο. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς καθρεφτάκια για τους ευκολόπιστους. Θα επανέλθουμε…
Δημοσίευση σχολίου