Στη Ελλάδα είμαστε πεπεισμένοι για το δίκαιο των θέσεών μας απέναντι στην Τουρκία. Η δουλειά μας να πείσουμε είναι σαφώς ευκολότερη από τη στιγμή που η Ελλάδα είναι “χώρα status quo”, χώρα δηλαδή που δεν επιζητεί να ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη, επειδή ξύπνησε ένα πρωί και αποφάσισε ότι… κατά βάθος η χώρα πέφτει επί έναν αιώνα θύμα μιας γενικευμένης συνωμοσίας εναντίον της που οδήγησε στην απώλεια του αυτοκρατορικού της χαρακτήρα.
Μια κατάσταση την οποία έχει αποφασίσει να ανατρέψει με την ισχύ των όπλων, κινούμενη ως ταύρος εν υαλοπωλείο σε ξηρά, θάλασσα και αέρα. Αποκρύπτοντας διπλωματικά ότι η παλινόρθωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας προϋποθέτει την εκ νέου υποδούλωση των λαών της, έστω υπό τη μορφή του απόλυτου ελέγχου.
Βέβαια, αυτή είναι η πλευρά της καταγγελίας, η πλευρά της γκρίνιας που είναι όμως περιγραφική μιας υπαρκτής κατάστασης, που όμως είχε διαγνωστεί εγκαίρως, δεν εξέπληξε κανέναν νουνεχή. Ούτε καν οι εν Ελλάδι φορείς ιδεοληψιών περί της φύσεως της απειλής εναντίον της Ελλάδας, ή/και των περιθωρίων λογικού συμβιβασμού που θα εξασφαλίσει την ειρήνη στην περιοχή δεν δικαιούνται να ισχυρίζονται ότι οι εξελίξεις τους έχουν εκπλήξει.
Όταν όμως υπάρχει συγκεκριμένη απειλή, όσοι και να είναι οι κουφιοκεφαλάκηδες που αρνούνται να αντιληφθούν ότι η επένδυση στην άμυνα της χώρας είναι μια παράμετρος της ελληνικής απάντησης που δεν μπορεί να λείπει από την εξίσωση, στο τέλος της ημέρας σημασία έχει τι κάναμε. Πως αντιδράσαμε στην πράξη, πάντα σε αντιπαραβολή με το τι έχει κάνει ο αντίπαλος.
Στην Τουρκία συμπληρώθηκαν 33 χρόνια από την ίδρυση του Ταμείου Ενόπλων Δυνάμεων το οποίο χρηματοδοτεί με συνέπεια τις προσπάθειες εξοπλισμού τους, κυρίως με οπλικά συστήματα που έχουν αναπτυχθεί εντός της χώρας. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίστηκαν είναι πολλές. Χρήματα σπαταλήθηκαν σε αποτυχημένα προγράμματα. Τα προβλήματα δεν έχουν τελειώσει ούτε σήμερα.
Όμως σημασία έχει αυτό που μένει και βλέπουμε μπροστά μας. Και δεν είναι τίποτε άλλο από μια χώρα με μια οργανωμένη αμυντική βιομηχανία, η οποία μπορεί να υποστηρίζει τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις σε ποσοστό που υπερβαίνει πλέον το 70%.
Το αντίπαλό σου δεν πρέπει να τον φοβάσαι. Ειδικά όταν γνωρίζεις ότι σε καμία περίπτωση δεν είσαι χαμένος από χέρι ακόμα κι εάν επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει τ στρατιωτικό εργαλείο πέρα από το σημείο του στρατιωτικού καταναγκασμού. Και αυτό γίνεται. Ευτυχώς…
Ταυτόχρονα όμως είναι κομβικής σημαίας τον αντίπαλό σου να τον σέβεσαι και να μην πέφτεις θύμα της αρνητικής προδιάθεσής σου γι’ αυτόν, υποβαθμίζοντας τα επιτεύγματά του σε τομείς που αφορούν την ασφάλειά σου, όπως αυτός της αμυντικής βιομηχανίας. Το να υπάρχει συναίσθηση της κατάστασης είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση αντιμετώπισής της, όταν λάβει αρνητική τροπή για την εθνική ασφάλεια.
Θέλετε μήπως να συζητήσουμε ποια είναι η κατάσταση στην ελληνική πλευρά τα τελευταία 33 χρόνια; Ας αποφύγουμε να το κάνουμε δημόσια διότι αυτή η συζήτηση μας εκθέτει συλλογικά, καθώς δεν εξαιρεί κανέναν. Ενώ δαπανήθηκαν δεκάδες δισεκατομμύρια για την άμυνα, έγιναν με έναν τρόπο που παρήγαγε σκάνδαλα, λαδιάρηδες και χρεοκοπημένες αμυντικές βιομηχανίες.
Αμυντική βιομηχανία χωρίς προϊόντα δεν δικαιούται καν αυτό το όνομα… Προσπάθειες συλλογικές στο επίπεδο είτε των κρατικών είτε των ιδιωτικών εταιριών για την ανάπτυξη προϊόντων ΔΕΝ υπάρχουν. Διότι στον Έλληνα αρέσει καλύτερα να τρώγεται με τον γείτονα παρά να συνεργάζεται. Τα ίδια και στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας. Πώς θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από τον κανόνα;
Για τους εκάστοτε πολιτικούς προϊσταμένους ας το αφήσουμε καλύτερα. Και μόνο τη σημερινή κατάσταση να δει κανείς αρκεί. Οι κρατικές βιομηχανίες αντιμετωπίζονται ως φέουδα πολιτικών / υπουργών. Τα παιδιά του κομματικού σωλήνα είναι μονίμως η επιλογή και οι εταιρίες βρίσκονται συνεχώς στον αναπνευστήρα.
Όταν δε τους επισημαίνεις πως αν θέλεις να κάνεις προκοπή πρέπει να δημιουργήσεις φορέα που θα ασχοληθεί κατά προτεραιότητα ή ακόμα και αποκλειστικά με αυτές, όπως π.χ. ένα υφυπουργείο Αμυντικής Βιομηχανίας, σφυρίζουν αδιάφορα. Τι κι αν όλες οι σοβαρές χώρες το κάνουν αλλιώς;
Οι Ελληναράδες πολιτικοί δε μασάνε. Πώς θα χώνει τα βρωμόχερά του το κομματικό κηφηναριό για να παραγοντίζει, κλείνοντας το μάτι σε εταιρίες “θα σου λύσω το πρόβλημα… εγώ είναι εδώ για σένα”, τον κλασικό δηλαδή προθάλαμο του χρηματισμού και του εκμαυλισμού…
Όποιος νομίζει ότι δεν υπάρχουν και σήμερα τέτοια φαινόμενα σήψης, κάνει μεγάλο λάθος. Φαινόμενα τα οποία εκτρέφει ο κάθε Σταϊκούρας με τις… πετυχημένες επιλογές στελεχών και την αδυναμία να κατανοήσει ακόμα και τα απλούστερα για την αμυντική βιομηχανία.
Διότι κατά βάθος σκασίλα του αν γίνει οτιδήποτε για να διορθωθεί η κατάσταση. Σκασίλα του είναι να μην χάσει τον έλεγχο. Όχι να θεραπεύσει καταστάσεις. Δεν εκπλήσσει. Το πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνει κανείς διαμορφώνει τις πεποιθήσεις του, ακόμα και τον χαρακτήρα του.
Κατά συνέπεια, εδώ θα είμαστε και σε άλλες επετείους της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας να συζητάμε τα ίδια και τα ίδια. Εκτός κι αν πουλήσουν κάποια στιγμή τα πάντα και ησυχάσουμε. Για να πουληθεί κάτι όμως, πρέπει να έχει αξία που να μην είναι… και πολύ κρυφή.
Η γεωπολιτική συγκυρία ευνοεί την Ελλάδα και αυτό τους καθησυχάζει. Αυτά όμως δεν διαρκούν αιώνια. Κι όταν έρθει η δύσκολη στιγμή, τότε σημασία έχει τι προετοιμασία έχεις κάνει. Ξυπνάτε ζωντόβολα. Προς το παρόν ρίξτε μια ματιά στο επετειακό βίντεο των Τούρκων για τη δική τους αμυντική βιομηχανία.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου