του Κρεσέντσιο Σαντζίλιο*
Αλήθεια, και μετά απ’ τον κορωνοϊό, τί;
βεβαίως εάν και εφόσον υπάρξει ένα καθαρό, συγκεκριμένο και διακριτό «μετά», και όταν» αυτό θα επέλθει
υπάρχει η πιθανότητα, περίπτωση ή, αλί, κίνδυνος να βρεθούμε αυτομάτως, εκόντες άκοντες, σε έναν κόσμο, όχι ιστορικά αλλά «εργαστηριακά» διαμορφωμένο, πρωτόγνωρο, ο οποίος καμία σχέση δεν θα έχει με εκείνον που ως τώρα γνωρίζαμε και που θα αλλάξει στη κυριολεξία το συνολικό status μας, ίσως και in pejus;
ή θα επιστρέψουμε πάλι, επιτέλους, γρήγορα ή αργά, στις παλιές μας συνήθειες, καλές μερικές, κακές πολλές, μη και οι περισσότερες, στα μέτρα φυσικά της πάντα αμφισβητήσιμης ανθρώπινης φύσης μας;
Αντικειμενικά και ειλικρινά, μήπως ανατέλλει η εποχή μιας νέας μορφής δουλείας (σκλαβιάς) για τον άνθρωπο;
Μήπως η «τρεχούμενη» πανδημία, όπως την χαρακτηρίζουν (άσχετο κι αν σε έναν παγκόσμιο πληθυσμό 8 δισεκατομμυρίων ανθρώπων οι 60.000 νεκροί έως σήμερα δεν φαντάζουν και πάρα πολλοί) «στήθηκε» εξεπίτηδες ως αφορμή εφαρμογής γενικευμένων ανακατατάξεων και μιας γενικευμένης νέα μορφής δουλείας (σκλαβιάς) ή υποτακτικής ζωής;
Ή μήπως, για τους υπεραισιόδοξους (και όχι μόνο) ανατέλλει μια νέα εποχή καλύτερων όρων ευτυχίας, ευτυχέστερης υπαρξιακής εξέλιξης;
Εμφανώς, σήμερα σαν σήμερα, η «αφορμή» περιέχει όλα τα στοιχεία ώστε «όλες» οι ελευθερίες του ανθρώπου όχι μόνο να περιοριστούν, αλλά και να καταργηθούν – ελευθερίες κατακτημένες, όπως ξέρουμε, μετά από αιώνες πάλης και μαχών, εκατοντάδες νεκρούς, χιλιάδες φυλακισμένους.
Όλα τα στοιχεία, λοιπόν, βρίσκονται σε ένα απλό μόριο πρωτεΐνης, το οποίο από μόνο του είναι νεκρό σώμα, μέσα στον ανθρώπινο οργανισμό όμως σκέτη γίνεται βόμβα που εκρήγνυται και παίρνει παραμάζωμα μια ολάκερη ζωή σαν ένα σκουπίδι: είναι μολυσματικό, είναι γρήγορο στην εξάπλωση, είναι έντονο, είναι βάναυσο, είναι επικίνδυνο, είναι θανατηφόρο.
Επιπλέον βοηθιέται και από το «στοιχείο» των χιλιάδων ασυνείδητων ανθρώπων που το αψηφούν, δεν «ακούν» τις Αρχές, τολμούν και κυκλοφορούν στις παραλίες μολονότι εκεί έχει άπλετη ανοιχτωσιά και αέρα από όλες τις πλευρές και οι άμεσες επαφές στο μισό μέτρο είναι μάλλον αδύνατες.
Εκτός και αν αυτό το καταραμένο μόριο πρωτεΐνης είναι αερόβιο και «γυρίζει» πέρα/δώθε ελεύθερα, κάτι όμως που ακόμη δεν ελέχθη.
Είναι αυτονόητο πως το επείγον άγχος φραγμού του ιού απαιτεί όσο πιο δραστικά μέσα μπορούμε να εφαρμόσουμε. Οπότε το ένα πράγμα τραβάει το άλλο, το ένα φέρνει το άλλο, δημιουργείται μια αλυσίδα δράσεων και επιπτώσεων που όλο και περισσότερο παράγει έναν κλοιό γύρω απ’ τον πληθυσμό, τους «πολίτες», ολόκληρο έναν «λαό», ολοένα στενότερο, σαν μια τριχιά γύρω απ’ το λαιμό, έναν βραχνά που σε πιέζει προς τα κάτω, σε μειώνει, σε απαξιώνει, σε κάνει να νιώθεις εντελώς ανυπεράσπιστο, χωρίς κανένα στήριγμα, απελπιστικά ευάλωτο.
Εντάξει, αυτό μπορεί να είναι ένα σενάριο ακόμη υποθετικό, σήμερα, ποιος όμως μας βεβαιώνει πως δεν θα μπορούσε να γίνει πολύ πιθανό αύριο, με τον «τόσο» κόσμο που καθημερινά αψηφά τις κρατικές παραστάσεις, οπότε επεμβαίνει η σπάθα της «αντικειμενικής ευθύνης», της ανεξαιρέτως τιμωρίας των πάντων, και εκείνων που υπακούουν.
Όπως και να ‘ναι, αυτός ο κορωνοϊός φαίνεται πως «μαγειρευόταν» κιόλας απ’ το 2015, ίσως και πριν. Ασφαλή κείμενα και δημόσιες εκδηλώσεις μας βοηθούν να φτάσουμε σε αυτό το συμπέρασμα.
Επομένως, και «επισήμως» χρονολογικά απ’ αυτό το έτος ο ερχομός του νέου, «τσίλικου» κορωνοϊού – ένας «ειδικός» κορωνοϊός, για πιο σιγουριά, για να μην υπάρχει ήδη κάποιο αναγνωρισμένο φάρμακο ή εμβόλιο και μας χαλάει τη «πιάτσα», έξυπνο μείγμα παλιού SARS και νεοανακαλυφθέντος ιού νυχτερίδας – φαντάζει να έχει προετοιμαστεί με πολλή σχολαστικότητα και μέθοδο. Και σήμερα, το λιγότερο που θα μας έλεγε ο Μπιλ Γκέιτς, ο επιφανέστερος «προφήτης» του, θα ήταν: «μα το ξέρατε! Μη μου πείτε πως δεν σας το έχω πει!, οπότε κακό του κεφαλιού σας αν οι κυβερνήσεις σας δεν μερίμνησαν με έγκαιρα μέτρα».
Το ίδιο στυλ, mutatis mutandis, δεν συναντάμε άλλωστε και στη πολιτική σκηνή με τον Ερντογάν να μας ετοιμάζει λεκτικά για το τί πάει να κάνει, τί πάει να γίνει, το οποίο μετά από κάποιο καιρό (για να το «χωνέψουμε») πραγματοποιεί, ενώ εμείς (το πάθημα δεν μας γίνεται ποτέ μάθημα), που συνεχίζουμε συνέχεια αφελώς να μην τον πιστεύουμε, βρισκόμαστε απροστάτευτοι μπροστά στο εκτελεσμένο γεγονός και τρέχουμε μετά να τα «μπαλώσουμε» όπως μπορούμε.
Να θυμηθούμε τώρα την άγνωστη στους πλείονες τηλεοπτική εκπομπή Tgr Leonardo στην ιταλική Rai 3 στις 16 Νοεμβρίου 2015 που αναφέρεται σε μια πρωτεΐνη με όνομα SHC014, την οποία Κινέζοι ερευνητές είχαν απομονώσει απò έναν ιό νυχτερίδας και στη συνέχεια συνδέσει με τον κορωνοϊό της SARS παράγοντας έτσι έναν εντελώς καινούριο κορωνοϊό άκρως μολυσματικό, έλεγαν, για τον άνθρωπο;
Ή να θυμηθούμε κάτι πολύ πιο πρόσφατο κι αυτό όμως απαρατήρητο σε όλο τον κόσμο, δηλαδή την εκδήλωση «Event 201» στις 18 Οκτωβρίου 2019 στη Νέα Υόρκη όπου διεξήχθη μια άσκηση προσομοίωσης πανδημίας που οργάνωσε το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins μαζί με το Ίδρυμα Bill and Melinda Gates (παντού αυτός ο Γκέιτς!) και το Παγκόσμιο Οικονομικό Forum, μια προσομοίωση που παρουσίαζε φοβερές ομοιότητες με τον κορωνοϊό που εμφανίστηκε λίγο μετά και μας έγινε τώρα πραγματικότητα;
Αυτά και άλλα ανάλογα σήμερα μας τα παρουσιάζουν σαν «προφητείες».
Τόση όμως ακρίβεια στη διήγηση οπωσδήποτε δεν μπορεί παρά να φαίνεται πολύ ύποπτη, τόσο ύποπτη ώστε να δικαιούμαστε να υποθέσουμε πως όχι τόσο για «προφήτες» πρόκειται, όσο μάλλον για «εμπνευστές», πρώιμους «εμπνευστές» ενός «ιικού μέλλοντος» με απεριόριστες πολιτικές, οικονομικές, πληθυσμιακές, κοινωνικές, θρησκευτικές και άλλες προεκτάσεις και επιπτώσεις.
Απ’ ό, τι φαίνεται, ο κορωνοϊός Covid-19 ξεπέρασε, αχρήστευσε (για τώρα, τουλάχιστον) και το περίφημο Green New Deal που θα άλλαζε την όψη της Γης και το μέλλον των κατοίκων της και ο ίδιος έγινε δυναμικά ο «πρωτοπόρος» στο σύνολο των εξελίξεων σε όλο τον Πλανήτη κάτω απ’ τη δαμόκλειο σπάθη των δεκάδων χιλιάδων νεκρών και εκατομμυρίων «κρουσμάτων».
(Τώρα αν όλα αυτά είναι ο κορωνοϊός από μόνος του που τα κάνει και δεν υπάρχει mazòi και κάτι άλλο που δεν ξέρουμε ακόμη, ίσως το μάθουμε αργότερα, ίσως ποτέ).
Πάντως μήπως είναι γι’ αυτό που ο πρώην Άγγλος πρωθυπουργός Gordon Braun «πέταξε» στον αέρα τη πρόταση ενός είδους «παγκόσμιας κυβέρνησης» (προσωρινής, είπε, αλλά τί μονιμότερον του προσωρινού;!) δήθεν προς αντιμετώπιση της ιατρικής, ανθρωπιστικής και οικονομικής κρίσης που προκάλεσε ο original κορωνοϊός και απειλεί να τινάξει στον αέρα όλο τον κόσμο;
Δεν ξέρω βέβαια εάν η «ιδέα» και μόνο της πιθανότητας μιας «»παγκόσμιας διακυβέρνησης» κιόλας προάγει και παράγει αυτομάτως, ωσάν μια ιδεατή προκαταρκτική «φάση», την «σκλήρυνση» κυβερνήσεων και κυβερνητών εις βάρος των πολιτών τους, αλλά ήδη σε αρκετά κράτη, με την δικαιολογία του ιού, οι προεδρικές και/ή εκτελεστικές εξουσίες ενεργούν με συμπεριφορές που τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από τοιαύτες δικτατορικές. Πάντα για το καλό μας όμως.
Όλο και περισσότερο γίνονται αυταρχικές, εκτρέπονται, γίνονται αδίστακτες με το άλλοθι της προστασίας των πολιτών, η μόνη ελπίδα των οποίων είναι ό, τι εκείνες τους λένε να βγει αληθινό και να μην είναι κοροϊδία.
Η Βουλή σίγουρα υπάρχει, παντού, και οι βουλευτές επίσης, ένας εδώ, ένας εκεί, ένας παρακεί, μετρημένοι στα δάχτυλα το πολύ των δυο χεριών. Η αχρήστευσή τους όμως και η αχρήστευση της νομοθετικής εξουσίας τους έγινε ήρεμα, χωρίς πραξικοπήματα: ουσιαστικά, σχεδόν αυτόματα επήλθε μια διάλυση και μια πλήρης αδυναμία εκτέλεσης των θεσμικών τους καθηκόντων, είτε οι βουλευτές το ήθελαν είτε όχι.
Διατάγματα και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου είναι στα χέρια των πρωθυπουργών και προέδρων (της «δημοκρατίας»). Ξέρουμε ότι σε Χιλή, Ουγγαρία, Ισραήλ, Βρετανία, Ταϊλάνδη, Φιλιππίνες, και άλλες χώρες οι κυβερνήσεις απέκτησαν σχεδόν απόλυτες εξουσίες ελέγχου των πάντων με «νομοθετικά» δημιουργήματα που πολύ πλησιάζουν εκείνα για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας!
Ήδη στη Χιλή ο στρατός βγήκε σε δρόμους και σε πλατείες. Το ίδιο πάνε να κάνουν και οι ΗΠΑ. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε άλλες χώρες, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.
Η ελεύθερη κυκλοφορία των πολιτών σχεδόν εκμηδενίστηκε. Το ίδιο και η ελεύθερη έκφραση όλο πιο συχνά καταπατείται.
Έχει κανείς την εντύπωση πως ζει την προετοιμασία και επέλαση μιας ολοκληρωτικής αλλαγής σε θεσμούς, τρόπους ζωής, δομές κοινωνίας, ως και σε πληθυσμιακές συνθέσεις.
Κάποτε είχε κυκλοφορήσει μια «θεωρία» σχετικά με τον (έναν) μελλοντικό κόσμο που μας περιμένει, βάσει της οποίας η εξελικτική πορεία των γνωστών μας σήμερα κοινωνικών τάξεων, όχι από μόνη της, ας πούμε εκ των ένδον, «φυσιολογικά», αλλά οδηγούμενη από πανίσχυρα οικονομικά ανώνυμα παγκόσμια κέντρα εξουσίας (όχι οι Τράπεζες και οι τραπεζίτες) υπεράνω εθνών, κρατών και διεθνών οργανισμών, προβλέπεται να βαδίσει προς μια μέγιστη δυνατή δομική απλοποίηση ολόκληρου του ταξικού οικοδομήματος ή συστήματος.
Θα είναι μια απλοποίηση των τάξεων ουσιαστικά εξοντωτική, μιας και όλες οι υπάρχουσες τάξεις θα καταλήξουν να διαμορφώσουν ένα είδος ελάχιστο κοινό παρανομαστή, δηλαδή ένα ταξικό aut-aut, ένα δίπολο του βάθους και του ύψους, με παντελή απουσία ενδιάμεσων ανθρωπο-κοινωνικών βαθμίδων ή διαρθρώσεων.
Κάτι τέτοιο, άλλωστε, είχε εμφανιστεί σε προ ετών κινηματογραφικές/τηλεοπτικές ταινίες οι οποίες δήθεν «προφήτευαν» ένα απώτερο μέλλον.
Στο ύψος, λοιπόν, θα βρίσκεται ή Εξουσία, που θα κυβερνά απόμακρη, «ασηπτική» και «ασυνείδητη»/»αναίσθητη», ψυχρή και αυστηρώς γραφειοκρατική, μέσα από τηλεοπτικές οθόνες και ένα εκτεταμένο δίκτυο μεγάφωνων, με την συνδρομή ενός σχεδόν ρομποτισμένο σώμα στρατοφυλακής για τις περιπτώσεις κάποιων «ξεροκέφαλων» ή «τρελόμυαλων».
Και στο βάθος ο «κόσμος», ο «πολυπολιτισμικός» λαός-γρανάζια μιας πολύμορφης μεγάλης «κοινωνικής και παραγωγικής μηχανής» που προβλέπει την υποχρέωση της σιωπηλής υποταγής, την υποχρέωση της πιστής ελεγχόμενης εργασίας και την υποχρέωση ζωής προς επίτευξη των δυο προηγούμενων υποχρεώσεων, το όλον «υπό την αιγίδα» της πανταχού παρούσας και πανβλέπουσας εξουσίας.
Ανατριχιαστικά και τα δυο! Είθε να μείνουν μόνο στη φαντασία κάποιων σκηνοθετών.
Βέβαια ένα σενάριο σαν κι αυτό μπορεί και να φαντάζει απίθανο, εξωφρενικό, εξωπραγματικό. και πολλοί δεν θα μπορούν ούτε και να το πιστέψουν. Πάντως, εάν τώρα ο Covid-19 με όσα αυτός συμπαρασέρνει μπορεί να είναι ο προσχεδιασμένος προάγγελος, το αρχικό στάδιο της μετέπειτα λίγο-πολύ ως άνω ή όχι «εξέλιξης» της ανθρωπότητας, δεν φαίνεται να το γνωρίζουμε, αν και ορισμένα «σημάδια» που σήμερα θεωρούμε «αποκρουστικά» και για τα οποία δεν βλέπουμε ακόμα καμία ορατή λήξη, είναι δυνατόν να συντηρούν ένα κλίμα ανησυχίας διόλου ευοίωνο.
Σίγουρα μπαίνουμε σε έναν χώρο που λίγοι ή πολλοί θα θεωρήσουν πως είναι απλά και μόνο ένα ολισθηρό «τοπίο συνωμοσίας» και επομένως ανάξιο λόγου, χωρίς να σκεφτούν το πόσο υπερβαίνουν την πιο νοσηρή φαντασία οι πραγματικότητες κάτι «σχεδίων» τα οποία γνωρίζουμε πως «εκπονήθηκαν» από «λογικούς» κρατικούς/κυβερνητικούς λειτουργούς ή τραπεζίτες ή μεγάλους επιχειρηματίες χωρίς να νιώσουν ότι πρόκειται για «συνωμοσίες»…
Μια «οικουμενική επιδημία» όμως, με έναν ιό εν είδη «πρωτοπαλλήκαρου» κάποιας «τάξης που επέρχεται», που ήρθε για να μείνει – ο ιός, όπως ακούμε να μας λένε ολοένα περισσότερο – με μια ολοκληρωτική καθίζηση της παγκόσμιας οικονομίας, όπερ πολύ απλά σημαίνει στρατιές ανέργων, ανεξέλεγκτη εξάπλωση της φτώχειας, τεράστιος αριθμός ανθρώπων δίχως καμία δύναμη αντίδρασης και επιρροής – είναι ακριβώς ό, τι χρειάζεται για την εγκατάσταση νέων, βασικών δεδομένων ύπαρξης και επιβίωσης.
Αλλά μαζί με την κρίση υγείας, την οικονομική ένδεια και την αναίρεση των ανθρωπίνων ελευθεριών, κάτι άλλο ακόμη αυτή τη φορά συμβαίνει: η αναίρεση, ή τώρα τουλάχιστον ακόμη η απόπειρα αναίρεσης του θρησκευτικού αισθήματος, η αναίρεση της θρησκευτικής λατρείας, όπερ πάλι πολύ απλά σημαίνει ακύρωση της θρησκείας ως πραγματικός μοχλός κοινωνικής και εθνοτικής ταυτότητας και συνοχής και ταυτόχρονα εξουδετέρωση ενός σημαντικού και συχνά βασικού στοιχείου ανθρώπινης υποστήριξης, αντίδρασης και αντοχής.
Και εδώ βρίσκεται η μεγάλη διαφορά με όλες τις προηγούμενες πανδημίες: αυτή τη φορά η επίθεση δεν περιορίζεται μόνο στον ιατρικό τομέα της νόσου και στην οικονομική ελαχιστοποίηση, αλλά επεκτείνεται και στον πνευματικό τομέα με τον αποκλεισμό των ανθρώπων από κάθε άμεσο θρησκευτικό γεγονός και παρόν.
Μαζί με την αβεβαιότητα για την υγεία βαδίζει και η αβεβαιότητα των προς το ζην (εργασία, χρήματα) και μαζί τώρα και η έλλειψη της παρηγορητικής και ενθαρρυντικής επαφής με τις θρησκευτικές δομές και τις πνευματικές ουσίες οι οποίες για πάρα πολλούς είναι βασικές, δεν μπορούμε να το αρνηθούμε, άσχετο κι αν εμείς δεν τις πιστεύουμε.
Μένει πάντα η ελπίδα της παλινόρθωσης, της επανάκτησης των απολεσθέντων ελευθεριών και δικαιωμάτων, της επιστροφής στην πρότερη κανονικότητα ζωής.
Και συνάμα μια ευχή, μια και μοναδική ευχή:
Τελικά μακάρι να μη συμβεί τίποτα απ’ όλα αυτά, έργο επιστημονικής ή μη φαντασίας, μακάρι όλα αυτά να είναι ένα ψέμα, μακάρι να υπάρξει ένα οριστικό τέλος στον εφιάλτη με τον οποίο μας απειλούν.
Και, γιατί όχι;, να τιμωρηθούν (!) οι εγκληματίες της «ανθρωπιστικής γενοκτονίας», μ’ όλο το ουτοπικό χαρακτήρα της ευχής!
Πάνω απ’ όλα όμως μακάρι στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας να μην αφήσουμε το απαίσιο και δολοφονικό κληροδότημα ενός κόσμου υπαρξιακού μηδενισμού και παντελούς απουσίας πνευματικών αξιών!
ΥΓ. «Όλοι μες στο σπίτι, μας λένε, όλοι να μάθουν να κάνουν τα πάντα…ηλεκτρονικά.
Και τα αισθήματα να είναι ηλεκτρονικά, και όλοι να κινούνται ηλεκτρονικά, να ζουν ηλεκτρονικά!
Ο homo electronicus! Ένα σύνολο πλήκτρων, αφής ή όχι!
*Ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο είναι Ελληνιστής, συγγραφέας
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου