Του Μιχάλη Ιγνατίου
Από το 2003, όταν τους αρνήθηκε να περάσουν μέσω της Τουρκίας στο ιρακινό έδαφος για να ξεκινήσουν την επίθεση εναντίον του Σαντάμ Χουσεϊν και να σχηματίσουν το «βόρειο μέτωπο» εναντίον του Ιράκ, ο Ταγίπ Ερντογάν παίζει ένα βρώμικο παιγνίδι με τους Αμερικανούς και στις πλείστες των περιπτώσεων θα έλεγα, ανεπιφύλακτα μάλιστα, ότι του «βγαίνει».
Ποια άλλη χώρα τόλμησε να επιδείξει τόσο κακή και ανάρμοστη συμπεριφορά στην αμερικανική υπερδύναμη και αυτή αντί να την τιμωρεί, τη χαϊδεύει. Πάντα, και σε όλες τις περιπτώσεις, οι Ηνωμένες Πολιτείες απαντούν σκληρά και με καταλυτικά. Η Τουρκία είναι η μοναδική χώρα στην οποία η Αμερική έχει χαριστεί. Και αυτή η συμπεριφορά εκ μέρους των Αμερικανών είναι απαράδεκτη και αντισυμμαχική στους υπόλοιπους συμμάχους τους.
Τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι ο μοναδικός λόγος γι’ αυτό είναι τα φοβικά σύνδρομα της αμερικανικής γραφειοκρατίας, που ο Τούρκος πρόεδρος έχει μελετήσει και τα χρησιμοποιεί με ένα μοναδικό τρόπο. Δεν μπορώ να πιστέψω, ακόμα και αν δω αποδείξεις, ότι οι Αμερικανοί γραφειοκράτες χρηματίζονται ή εκβιάζονται. Αποκλείεται… Αρκετοί στην Ουάσιγκτον εικάζουν -και μπορεί να μην έχουν άδικο- ότι ο Ταγίπ Ερντογάν συνδυάζει το «αντάρτικό» του με ένα «τσαμπουκά», αλλά και με παρακάλια προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ, καθώς λέγεται πως συμπεριφέρεται στον Ντόναλντ Τραμπ, με τον γνωστό δουλοπρεπή τουρκικό τρόπο, και του λέει βασικά αυτά που του αρέσουν να ακούει:
Ότι π.χ. είναι ο καλύτερος πρόεδρος της Αμερικής. Πέραν των άλλων, τον έπεισε πως είναι ο πιο γνήσιος φίλος του. Δεν το λέμε εμείς, εξάγεται από όσα λέει ο κ. Τραμπ για τον Τούρκο ομόλογό του, αλλά περισσότερο απ’ όσα κάνει για να τον διασώσει.
Οι πράξεις του κ. Τραμπ βασικά αντιτίθενται στα αμερικανικά γεωπολιτικά και στρατηγικά συμφέροντα της Αμερικής. Την ίδια στιγμή βοηθά και εξυπηρετεί τον ηγέτη μίας χώρας που εργάζεται για τα συμφέροντα της Ρωσίας, και ο οποίος αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό της Αμερικής. Και εδώ υπεισέρχεται η “λογική” των εραστών της συνωμοσιολογίας. Και τι δεν λένε… Όμως, που ξεκινά η αλήθεια και αρχίζει το ψέμα; Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς τους λόγους για τους οποίους ο κ. Τραμπ δεν αντιδρά εναντίον του Ερντογάν όπως κάνει με κάθε άλλο ξένο ηγέτη και δεν είναι αρκετή η δικαιολογία που προβάλλεται ότι έλκεται από τους αυταρχικούς ηγέτες επειδή θα ήθελε να είναι ένας εξ αυτών.
Αποδεκτή μεν η δικαιολογία, διότι έχουμε να κάνουμε με τον Ντόναλντ Τραμπ, που δεν έχει σταθερές θέσεις. Αλλά κάτι άλλο, πολύ πιο σοβαρό συμβαίνει, και αυτό το μυστήριο απασχολεί έντονα, ιδιαίτερα το Κογκρέσο, όπου κυριαρχεί ο «φόβος» της Ρωσίας. Όταν ακούει κανείς βουλευτές και γερουσιαστές νιώθει ότι πάει τρεις δεκαετίες πίσω, στην εποχή των συγκρούσεων με την τότε Σοβιετική Ένωση. Είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο στη Βουλή και τη Γερουσία κυριαρχεί η εχθρότητα για την Τουρκία και τον ηγέτη της. Τον τελευταίο καιρό, όχι μόνο σε ότι αφορά τα θέματα της κατοχικής δύναμης, το Κογκρέσο και μερικοί αξιωματούχοι σώζουν την αξιοπρέπεια της Αμερικής.
Τι θα συμβεί με το θέμα των S-400; Και θα εγκαταλείψει ο κ. Τραμπ τους Κούρδους της Συρίας (YPG), όπως διέδωσαν τα ρωσικά ΜΜΕ αξιοποιώντας μία «ατάκα» του Μεβλούτ Τσαβούσογλου; Με τη λογική του Κογκρέσου οι κυρώσεις είναι μονόδρομος. Πιστεύουν ότι ο κ. Τραμπ σύντομα δεν θα έχει καμία άλλη επιλογή, παρά να τιμωρήσει την Τουρκία για την αγορά του ρωσικού συστήματος. Θα τα καταφέρουν; Έτσι λένε και απομένει να το αποδείξουν. Διότι έχουμε να κάνουμε με τους πιο απρόβλεπτους πολιτικούς του κόσμου.
Εκεί που βρίζουν τον Ερντογάν, μπορεί να παρέμβουν τα διάφορα “λόμπις” και να αλλάξουν γνώμη. Αναφορικά με τους Κούρδους του YPG τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα, διότι επικρατούν οι θέσεις του Πενταγώνου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Εάν τους χάσει, η Αμερική θα κόψει το ένα της χέρι… Είναι τόσο ισχυροί σύμμαχοι για την Αμερική, που οι ίδιοι οι Αμερικανοί δεν μπορούν να φανταστούν να τους έχουν απέναντι τους. Εάν η Ουάσιγκτον προδώσει ξανά τους Κούρδους, είναι ως να προδίδει τα ιδανικά της ίδιας της Αμερικής…
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου