Του Βασίλη Κοψαχείλη*
Η περίπτωση του τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι απλή υπόθεση και δυστυχώς δεν έχει επαρκώς μελετηθεί από τις αρμόδιες ελληνικές αρχές.
Ο τούρκος πρόεδρος και το καθεστώς του είναι ένας πετυχημένος - και άρα επικίνδυνος για εμάς - συνδυασμός ικανοτήτων, σχεδιασμού και ιδεολογίας.
Μην εστιάζουμε στο γεγονός ότι ο Ερντογάν δεν διαθέτει την απαραίτητη μόρφωση ή να βλέπουμε τα προβλήματα στην τουρκική οικονομία και να προεξοφλούμε το τέλος του, διότι πάλι δέντρα θα βλέπουμε και τελικά θα χάσουμε το δάσος.
Ο Ερντογάν έχει σχέδιο για την Τουρκία. Έχει θέσει συγκεκριμένους στόχους μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια που πρέπει να πραγματοποιηθούν. Όλες του οι ενέργειες συγκλίνουν σε κάποιο όραμα με ορίζοντα το 2023, χρονιά που η Τουρκική Δημοκρατία θα συμπληρώνει ένα αιώνα ζωής.
Ο Ερντογάν έχει την ικανότητα να επικοινωνεί το όραμά του με τους τούρκους πολίτες. Ακόμη τους εμπνέει! Ενόψει των εκλογών της 24ης Ιουνίου, η ρητορική των πολιτικών του αντιπάλων στερείται οράματος και υπολείπεται της επικοινωνιακής δεινότητας του τούρκου προέδρου.
Ο Ερντογάν, ωστόσο, δεν αρκείται στο σχέδιο και την ικανότητα. Η φιλοδοξία του είναι να γίνει ο ίδιος πολιτική ιδεολογία, πρότυπο για την Τουρκία και το Ισλάμ.
Έχει μελετήσει τα λάθη του Κεμαλισμού, του Νασερισμού, του Ουαχαμπισμού και του Μπααθισμού, απομονώνει στρατηγικά τον πνευματικό του πατέρα Γκιουλέν, και κλέβοντάς του βασικές θέσεις για το πολιτικό Ισλάμ, τον οικειοποιείται, προβάλλοντας τον εαυτό του ως κρατική ιδεολογία σε πρώτο χρόνο και ως ιδεολογία για το Ισλάμ στον 21ο αιώνα, αργότερα.
Το γεγονός ότι είναι μη Άραβας του δίνει το πλεονέκτημα να μπορεί να απευθύνεται στο παγκόσμιο Μουσουλμανικό ακροατήριο. Με την ίδια ευκολία που προβάλλει ως αυτόκλητος υπερασπιστής των δικαίων του Παλαιστινιακού λαού, αντίστοιχα και έμπρακτα ενδιαφέρεται για την τύχη των Ροχίνια στη Μιανμάρ και στο Μπαγκλαντές. Ταξιδεύει και καλλιεργεί σχέσεις με τα Μουσουλμανικά κράτη της Αφρικής και την ίδια στιγμή ανοίγει διαύλους με τα Μουσουλμανικά κράτη της Ανατολικής Ασίας. Τονίζει παντού το τουρκικό – αποτυχημένο – παρελθόν της «Αυταρχικής Εκκοσμίκευσης» και το συγκρίνει με το δικό του, της «Δημοκρατικής Εκκοσμίκευσης», όπως την αποκαλεί και την εννοεί εκείνος…
Η φιλοδοξία του Ερντογάν να γίνει ο ίδιος και το καθεστώς του κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία στο παγκόσμιο Ισλάμ (ενδεχομένως να στοχεύει και σε μια υπέρβαση των διαφορών μεταξύ Σουνιτικού και Σιιτικού Ισλάμ…) προκαλεί αμηχανία στην Αίγυπτο του Προέδρου Αλ Σίσι και οργή στη Σαουδική Αραβία.
Εδώ είναι που πιστεύω ότι θα πρέπει εμείς ως Ελλάδα να εστιάσουμε την προσοχή μας, διότι σε αυτό το σημείο κρύβεται ενδεχομένως η Αχίλλειος Πτέρνα του Ερντογάν. Είναι κανόνας ότι όταν προχωράς σερνόμενος από τη φιλοδοξία σου η οποία ενδεχομένως ξεπερνά τις δυνατότητές σου, τότε κάποια στιγμή την πατάς.
Η φιλοδοξία του Ερντογάν να γίνει πρότυπο για το Ισλάμ, θα τον φέρει σε ανοιχτή αντιπαράθεση με την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία. Η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία ήδη ετοιμάζονται για αυτό το ενδεχόμενο.
Πριν ασχοληθεί με την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία, ο Ερντογάν θέλει να ξεμπερδέψει με Ελλάδα και Ισραήλ. Απέναντι στο Ισραήλ θέλει να βάλει τον διπλό πονοκέφαλο που ακούει στις λέξεις Hezbollah και Hamas. Την Ελλάδα θέλει να την εγκλωβίσει σε μια συμφωνία υποτέλειας.
Το Ιράν και η Ρωσία τρίβουν τα χέρια τους από μία τέτοια εξέλιξη, διότι στρατιωτική εμπλοκή της Τουρκίας με την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία, σημαίνει ότι η Σαουδική Αραβία θα αφήσει για μεγάλο διάστημα ήσυχο το Ιράν, ενώ για τη Ρωσία σημαίνει ότι θα μπλοκαριστεί η διαδρομή Ερυθρά Θάλασσα-Σουέζ, άρα μόνη εναλλακτική η διαδρομή που ελέγχει εκείνη στον Αρκτικό κύκλο.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παρακολουθούν, χωρίς ωστόσο να κάνουν το λάθος να παρέμβουν άμεσα και στρατιωτικά. Άλλωστε, ένα μπλοκάρισμα της Μεσογειακής διαδρομής θα δώσει ώθηση στην υποσαχάρια διαδρομή που ήδη προετοιμάζουν και ελέγχουν, συνδέοντας το Corpus Christi στον Κόλπο του Μεξικού με τη Luanda στην Αγκόλα και από εκεί με την Pemba της Μοζαμβίκης ή το Dar es Salam της Τανζανίας, με τη διαδρομή να καταλήγει στα λιμάνια της Μιανμάρ.
Βλέπουμε λοιπόν ότι πάνω στις φιλοδοξίες Ερντογάν έχουν «κουμπώσει» παγκόσμιοι σχεδιασμοί που πιθανότατα θα χρησιμοποιήσουν την αδυναμία του τούρκου προέδρου για να πυροδοτήσουν εξελίξεις.
Καλό είναι, αυτό το στοιχείο να το μελετήσουμε και να δούμε πως θα προστατευθούμε εμείς από μια τέτοια εξέλιξη…
*Ο Βασίλης Κοψαχείλης είναι Διεθνολόγος.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου