Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΤΡΑΚΗ
Το ωραίο ταξίδι του Νίκου Κοτζιά και του Νικολά Δημητρώφ με τις φιλοφρονήσεις, τις δημόσιες σχεσεις, τα δείπνα και τις συναντήσεις σε ειδυλλιακά τοπία, φαίνεται να βαδίζει στο τέλος του ή πάντως να έχει πιάσει ενδιάμεσο σταθμό.
Και πιθανόν είναι η στιγμή που η Αθηνα είναι υποχρεωμένη να στείλει ένα ειλικρινές και ξεκάθαρο μήνυμα μπας και ταρακουνηθεί ο πρόεδρος των Σκοπίων κ. Ζόραν Ζάεφ, και να αφήσει τα παιγνίδια που απλώς διαιωνίζουν το αδιέξοδο. Αδιέξοδο που πρωτίστως είναι επώδυνο για την χώρα του.
Η φιλοδοξία επίλυσης του προβλήματος της ονομασίας, με την αξιοποίηση της ευνοϊκής συγκυρίας, της ύπαρξης στην εξουσία στην γειτονική χώρα του μετριοπαθούς Ζόραν Ζάεφ , και της διακαούς επιθυμίας της ΠΓΔΜ να προχωρήσει στον ευρωατλαντικό προορισμό της με σταθμούς την Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. του Ιουνίου και την Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ του Ιουλίου, μάλλον προσγειώνεται στην πραγματικότητα.
Από δω και πέρα θα γίνουμε μάρτυρες ενός δύσκολου αλλα ξαναπαιγμένου blame game: με την Ελλάδα να δηλώνει ότι έκανε ότι μπορούσε, δίνοντας ώθηση στην διαπραγμάτευση και με προώθηση ΜΟΕ, με την άλλη πλευρά να δηλώνει ότι έκανε ότι χειρονομίες καλής θέλησης μπορούσε (αεροδρόμιο, αυτοκινητόδρομος, αποδοχή σύνθετης ονομασίας), αλλα αδυνατεί να υλοποιήσει αυτό που θελει να της επιβάλει η Ελλαδα: αλλαγή ονόματος που συνδέεται με την ταυτότητα του λαού της χώρας και μάλιστα με τον «προσβλητικό» τρόπο της επιβολής αλλαγής του συντάγματος.
Δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες για να γινει αντιληπτό ποια θέση ειναι έτοιμοι να ακούσουν και να δείξουν κατανόηση οι εταίροι και οι σύμμαχοι.
Ο κ. Ζάεφ άφησε την ελληνική πλευρά να καταθέσει ότι μπορούσε στο παζάρι ακόμη και θέματα που άπτονται της «Ταυτότητας», καθως ήλπισε ότι έτσι θα προσέφερε κίνητρα στον Σκοπιανό πρωθυπουργό να κανει το σημαντικό βήμα και να προχωρήσει στον συμβιβασμό με μια ονομασια που θα ισχύει erga omnes.
Ο κ. Ζαεφ αρκέστηκε να επαναλάβει την τακτική των προκάτοχων του: θεωρεί ότι κέρδισε την συμπάθεια των εταίρων και συμμάχων εισέπραξε ένα διαπραγματευτικό κεκτημένο σε ότι αφορά την «ταυτότητα» και επανήλθε στην πάγια ανελαστική θέση της ονομασίας μονο για διεθνή χρήση, και διατήρηση του «Δημοκρατία της Μακεδονίας» στο εσωτερικό. Απορρίπτοντας το erga omnes αλλα και την συνταγματική αναθεώρηση.
Σε ότι αφορα τον αλυτρωτισμό, που όπως ακούσαμε από τον κ. Ντιμιτρόφ αφορά και τις «δυο πλευρές», περιμέναμε πιο σαφή αναφορά και αποκήρυξη του αλυτρωτισμού που εκφράζεται ειτε με τις οργανωσεις των «Αιγαιατων Μακεδόνων» ειτε με Συλλόγους που προωθούν τον σκοπιανο «Μακεδονισμό» στην Δυτική και Κεντρική Μακεδονια.
Εάν ο στόχος της διαδικασίας που ξεκίνησε πριν ένα χρόνο η κυβέρνηση ηταν το blame game ώστε ουτε λυση να βρεθεί (που θα κλόνιζε και τον κυβερνητικό συνασπισμό) ουτε ευθύνη να αποδοθεί στην Ελλαδα για το αδιέξοδο, η επιλογή ηταν λανθασμένη, καθως «έκαψε» την μοναδική ίσως πιθανότητα που υπηρξε την τελευταία δεκαετία για επίλυση του ονοματολογικού.
Αν αντιθέτως στόχος ηταν η επίλυση της διαφοράς, τοτε πολλα έγιναν ανορθόδοξα σε οτι αφορα και την διαχείριση του εσωτερικού μετώπου αλλα και στο ξεκαθάρισμα εγκαίρως και πλήρως των ελληνικών προθέσεων στον κ. Ζαεφ.
Και ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι η Αθηνα φρόντισε να «σκοτώσει» την επιστολή Νίμιτς, η οποία έστω και ατύπως επιχείρησε να εμφανίσει ως κατ’ αρχήν συμφωνημένα, ζητήματα όπως η «ταυτότητα, η γλώσσα και η εθνικότητα», με αντάλλαγμα τον γεωγραφικό προσδιορισμό της νέας συνθέτης ονομασίας, αφήνοντας εξω από το παζάρι το ευρος χρησης της νέας ονομασίας.
Επιτρέποντας έτσι στον κ. Ζάεφ να απαιτήσει όχι μονο διπλη ονομασια, αλλα και με περιορισμένη διεθνή χρήση και συγχρόνως να ζητά διευκολύνσεις για το πότε και πως θα εγκριθεί πλήρως η Συμφωνία, καθως ο ίδιος έβαλε στο τραπέζι την ιδέα, το δημοψήφισμα να γινει πριν την ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. και όχι φυσικά όπως θα επρεπε να γινει, πριν απευθυνθεί πρόσκληση για ένταξη στο ΝΑΤΟ και πριν την αποφαση για έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε..
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου