Γράφει ο Πολυδεύκης
Ο Λίβυος Στρατάρχης ΚΗ. HAFTAR, Δκτής του Λιβυκού Εθνικού Στρατού (LΝΑ) και αντίπαλος του υποστηριζόμενου από τη Διεθνή Κοινότητα Πρωθυπουργού, F. AL SARAJ, επεσήμανε σε συνέντευξή του ότι ο Στρατός ελέγχει το 95% του λιβυκού εδάφους και δήλωσε πεπεισμένος ότι σύντομα θα επιτευχθεί η νίκη κατά της «IS». Σε µία εμφάνιση προβολής του ηγετικού του ρόλου στην καταπολέµηση της τροµοκρατίας ο HAFTAR δήλωσε πως οι λίγες τρομοκρατικές οµάδες που έχουν απομείνει είναι περικυκλωμένες και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να δεχθούν υποστήριξη.
Ο Λίβυος Στρατάρχης φροντίζει κάθε τόσο να προβάλει την επιτυχία του αναφορικά με την πετρελαϊκή ημισέληνο (ζώνη εξόρυξης πετρελαίου της Λιβύης), τα λιμάνια της οποίας περιήλθαν στον έλεγχό του τον περασµένο Σεπτέμβριο. Ο HAFTAR φροντίζει να υπενθυµίζει, κάθε τόσο, στη Διεθνή Κοινότητα, αλλά και προς το εσωτερικό της χώρας, πως η οικονομική επιβίωση της Λιβύης οφείλεται καθαρά στις δικές του ένοπλες δυνάμεις.
Στο μεταξύ, ο ίδιος φροντίζει σε κάθε του συνέντευξη να διαψεύδει τις φήμες σύμφωνα με τις οποίες φιλοδοξεί να καταλάβει την Τρίπολη, εμμένοντας στην προβολή του ως υπερασπιστής της Δημοκρατίας και της καταπολέμησης της Διεθνούς τρομοκρατίας, ήτοι της «AL QAEDA», της «IS» και των πρώην μελών του «LIBYAN ISLAMIC FIGHTING GROUP» (LIFG) που εξακολουθεί να ελέγχει ο ABDELHAKIM BELHADJ.
Παρόλα ταύτα οι δηλώσεις του HAFTAR δε συνάδουν με την πολιτική του. Αρχικό ο ίδιος τάσσεται κατά της Διεθνούς Κοινότητας, η οποία εκπροσωπείται, μεταξύ άλλων, και από τον Ειδικό Απεσταλμένο του ΟΗΕ στη Λιβύη, Μ. KOBLER και στηρίζει τον πολιτικό αντίπαλό του AL SARAJ. O HAFTAR υπονομεύει τον KOBLER ως άνθρωπο που δεν αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και χρησιμοποιεί λανθασµένες πληροφορίες στις οποίες στηρίζεται για να λάβει μη εφαρμόσιµες, κακές αποφάσεις. Την ίδια στιγμή, νοιώθοντας τη λαϊκή αποδοχή που διαθέτει, λόγω των στρατιωτικών επιτυχιών του, επιμένει πως η όποια λύση στη Λιβύη οφείλει να δοθεί από τους Λίβυους με τη Διεθνή Κοινότητα να οφείλει να παραμείνει απλός παρατηρητής των αποφάσεών τους.
Άλλωστε ο HAFTAR ανέκαθεν επέμενε στην αποκλειστική δράση του ιδίου και των λιβυκών δυνάμεων για την απελευθέρωση της Λιβύης από τους τζιχαντιστές, έστω και αν σε αρκετές περιπτώσεις υποστηρίχτηκε από εναέρια μέσα ξένων δυνάμεων. Η διαφορά εδώ έγκειται στο γεγονός πως ο απλός λαός της Λιβύης βλέπει μόνο τα χερσαία τμήµατα που επιχειρούν και όχι το εθνόσημο των αεροσκαφών που τα υποστηρίζουν. Ως εκ τούτου ο HAFTAR εκμεταλλεύτηκε από την πρώτη στιγμή τη δυσπιστία των Λίβυων προς τις ξένες δυνάμεις, η οποία οφείλεται εν πολλοίς σε κατάλοιπα της περιόδου του καθεστώτος QADDAFI.
O HAFTAR φροντίζει να υπενθυμίζει στη Δύση πως σε περίπτωση που η τελευταία αθετήσει τις υποσχέσεις που έχει λάβει ο Στρατάρχης υπάρχει πάντα η εναλλακτική της Μόσχας. Πλέον ο Λίβυος Στρατάρχης φροντίζει να πλέκει το εγκώµιο της Ρωσίας και των διαχρονικών σχέσεων που διαθέτει η Μόσχα με το λιβυκό λαό, προκειµένου να αρθεί το εμπάργκο όπλων. Σε μία τέτοια περίπτωση αυτός που θα επωφεληθεί τα μέγιστα θα είναι ο ίδιος ο HAFTAR που διαθέτει ήδη σηµαντικό αριθµό δυνάμεων, όταν ο ΑL SARAJ ακόμα αναζητά να βρει τρόπο για να επανδρώσει πολιτοφυλακή για την προστασία της κυβέρνησής του.
Ο Λίβυος Στρατάρχης κατηγορεί σε τακτική βάση το Κατάρ, την Τουρκία και το Σουδάν, ως τις χώρες οι οποίες χρηματοδοτούν τις ένοπλες ομάδες κατά των οποίων µάχεται και ότι αυτές οι χώρες παρέχουν βοήθεια µέσω ξηρός, θάλασσας και αέρα προς τους εχθρούς της χώρας. Παρά το γεγονός πως ο ίδιος εκθειάζει το έργο του στον αποκλεισμό των εξτρεµιστών, την ίδια στιγμή υποστηρίζει πως φτάνουν πλοία από την Misrata, μεταφέροντας όπλα, άνδρες, πυρομαχικά και σηµαντικά χρηματικά ποσά. Αυτές οι αντιδιαµετρικές δηλώσεις δεν επιτρέπουν την ορθή εκτίμηση για την πραγματική κατάσταση στο έδαφος της Λιβύης, αν και διαφαίνεται πως ο HAFTAR, κατά πάσα πιθανότητα, επιχειρεί να παρασύρει τη Διεθνή Κοινότητα σε άρση του εμπάργκο όπλων για επιτάχυνση της καταπολέµησης της τρομοκρατίας, που επί της ουσίας θα επέτρεπε, όπως προαναφέρθηκε, την ταχεία δική του άνοδο στην εξουσία.
Σε αυτό το πλαίσιο ο HAFTAR τονίζει την ιδιαίτερα στενή σχέση του µε τη Γαλλία, χαρακτηρίζοντάς τη ως την πλέον συμμαχική δύναµη για τη Λιβύη, η οποία παρείχε πληροφορίες και εμπειρογνώμονες στον τομέα της ασφάλειας. Παρά το γεγονός πως ο ίδιος δείχνει να επιμένει στην στρατιωτική ιδιότητά του προβαίνει σε δηλώσεις μελλοντικού ηγέτη της χώρας με τις οποίες προδικάζει πως η γαλλική στήριξη θα ανταμειφθεί όταν η Λιβύη θα περάσει στην φάση της ανοικοδόμησης.
Σε διεθνές επίπεδο Κάιρο Τύνιδα και Αλγέρι έχουν πολλαπλασιάσει, τις τελευταίες ημέρες, τις µεταξύ τους επαφές, µε σκοπό την προετοιμασία µίας «πλατφόρμας» προτάσεων ενόψει μίας νέας Συμφωνίας μεταξύ των εμπλεκοµένων πλευρών για τον σχηματισμό Κυβέρνησης στη Λιβύη. Πλέον αποτελεί κοινό τόπο πως η ειρηνευτική Συμφωνία για τη Λιβύη που συνάφθηκε στις 17/12/15, στην πόλη Skhirat του Μαρόκου, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, δεν ισχύει πλέον. Το πρόβλημα εντοπίζεται στην αποτυχία του αναγνωρισμένου, από τη Διεθνή Κοινότητα, Λίβυου Πρωθυπουργού, F. AL SARAJ, να σχηματίσει Κυβέρνηση. Την ίδια στιγµή τα δεδομένα έχουν αλλάξει εντελώς στη Λιβύη, µε τον ΚΗ. HAFTAR να έχει αποκτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, µετά και τη στήριξη της Ρωσίας, και με την έλευση του νέου Αμερικανού Προέδρου, D. TRUMP, στην εξουσία.
Οι ΥΠΕΞ της Αιγύπτου, της Τυνησίας και της Αλγερίας θα συναντηθούν στο άμεσο μέλλον στην Τύνιδα και στη συνέχεια, ενδέχεται να πραγματοποιηθεί μία Σύνοδος μεταξύ των ηγετών των τριών χωρών για την υπογραφή αυτής της νέας Συμφωνίας. Προς το παρόν έχουν αυξηθεί οι επισκέψεις μεταξύ των απεσταλµένων των τριών χωρών για να συναφθούν επαφές και να αμβλυνθούν οι μεταξύ τους διαφορές.
Παρα το γεγονός ότι οι τρεις χώρες συνεργάζονται στενά στα ζητήματα της ασφάλειας εδώ και αρκετά χρόνια, το Κάιρο δυσκολεύεται να αποδεχθεί τους Ισλαμιστές στο πολιτικό παιχνίδι, ενώ το Αλγέρι θεωρεί ότι η συμμετοχή τους στις διαπραγματεύσεις αποτελεί απαρέγκλιτη προϋπόθεση. Η Αλγερία δε συµµερίζεται τον κίνδυνο ασφαλείας που αντιμετωπίζει η Αίγυπτος από τους ισλαμιστές, γεγονός που περιορίζει την αιγυπτιακή πολιτική στο λιβυκό ζήτημα, αφού το Κάιρο δεν επιθυμεί να συνορεύει με μία χώρα που εν δυνάμει μπορεί να αποτελέσει προπύργιο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.
Αυτή τη στιγμή διαφαίνεται πως Αίγυπτος και Αλγερία συμφώνησαν, εν τέλει, στην παρουσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας ως πολιτικό κόμμα και όχι ως στρατιωτική Δύναμη που υποστηρίζει ένα πολιτικό κίνημα. Από την πλευρά της, η Τυνησία φέρεται να έχει θέσει με τη σειρά της τους όρους της, ήτοι ότι οι ισλαµικές οργανώσεις θα πρέπει να διακόψουν οιοδήποτε δεσμό µε την «AL QAEDA».
Tο δεδομένο που προκύπτει από αυτές τις διαβουλεύσεις είναι πως η νέα Κυβέρνηση που θα σχηματισθεί θα είναι προς όφελος του Στρατάρχη HAFTAR. Οι διαπραγματεύσεις θα συνεχισθούν με τον F. AL SARAJ, διότι χαίρει της αναγνώρισης της Διεθνούς Κοινότητας, αλλά απώτερος στόχος θα είναι να πεισθεί στην αποδοχή μίας Κυβέρνησης στην οποία ο HAFTAR θα διαδραματίζει σημαντικότερο ρόλο.
Δημοσίευση σχολίου