Ο σχολιαστής της “Σβομπόντναγια Πρέσσα” Vladimir Linderman συζητά την πτώση και την άνοδο του εθνικισμού στη Δυτική Ευρώπη και στις ΗΠΑ, και τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό για τη Ρωσία. «Ο Τραμπ έχει βοηθήσει ώστε να απελευθερωθεί η ισχυρότερη δύναμη του 21ού αιώνα: ο εθνικισμός. Ο Διεθνισμός και η Παγκοσμιοποίηση είναι ετοιμοθάνατα». Αυτά τα λόγια θυμίζει ο Λίντερμαν ανήκουν στον δάσκαλο της αμερικανικής πολιτικής Πατ Μπιουκάναν.
Μετάφραση: Σωτήρης Δημόπουλος
«Θεωρώ ότι υπερβάλλει. Για την ακρίβεια, όπως συμβαίνει στους ιδεολόγους, σκοπίμως αναμειγνύει την ψυχρή ανάλυση με μια δόση προφητικού πάθους. Ο Μπιουκάναν πιστεύει ότι ο εθνικισμός στον δυτικό κόσμο κερδίζει έδαφος ενώ η παγκοσμιοποίηση πεθαίνει και θέλει να προσεταιρισθεί κι άλλους σε αυτήν του τη πεποίθηση.
Μέχρι στιγμής, δεν υπάρχουν πειστικές ενδείξεις που να αποδεικνύουν ότι ο εθνικισμός θα γίνει η ισχυρότερη δύναμη του 21ου αιώνα. Αλλά η τάση είναι καθαρή: τα εθνικιστικά κόμμα σε μια σειρά από χώρες της Δ. Ευρώπης κατάφεραν να ξεφύγουν από το πολιτικό γκέτο που φαινόταν ότι για πάντα τα είχαν ξαποστείλει οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης τόσο της ‘‘αριστεράς’’ όσο και της ‘‘δεξιάς’’»
Τα πιο γνωστά παραδείγματα, αναφέρει ο σχολιαστής, περιλαμβάνουν το Γαλλικό Εθνικό Μέτωπο και το Κόμμα Ανεξαρτησίας (UKIP) της Μ. Βρετανίας, τα οποία έχουν συγκεντρώσει εκατομμύρια ψήφους. Ωστόσο παραμένει ένα αναπάντητο ερώτημα: πώς θα μετατρέψουν την τεράστια δημοτικότητά τους σε πολιτική ισχύ;
«Τα εκλογικά συστήματα των κρατών της Γηραιάς Ηπείρου είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να εμποδίσουν την έλευση των εθνικιστών στην εξουσία. Στη Γαλλία αυτό γίνεται μέσω του συστήματος των δύο εκλογικών γύρων. Στο δεύτερο γύρο η κεντροδεξιά και οι Σοσιαλιστές παραδοσιακά μπλοκάρουν τους υποψηφίους του Εθνικού Μετώπου. Κατά τη διάρκεια των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών, το 2012, το Εθνικό Μέτωπο πήρε 3,5 εκ. ψήφους, περίπου τους μισούς απ’ αυτούς των Σοσιαλιστών.
»Αλλά στο τέλος οι Σοσιαλιστές κέρδισαν 280 έδρες και τον ηγετικό ρόλο στο κοινοβούλιο, ενώ το Εθνικό Μέτωπο κέρδισε 2 έδρες (λιγότερο από το 0,5% του συνολικού αριθμού των βουλευτών) και μηδενική δυνατότητα επιρροής των πολιτικών αποφάσεων.
»Ακόμη μεγαλύτερη αντίθεση εμφανίζεται στην Μ. Βρετανία. Στις βουλευτικές εκλογές του 2015, το κυβερνών Συντηρητικό κόμμα πήρε 11,3 εκατομμύρια ψήφους και το UKIP περίπου 3,9 εκ… Στο κοινοβούλιο οι Συντηρητικοί έλαβαν την απόλυτη πλειοψηφία, 331 έδρες, και το UKIP μόνον 1 βουλευτή. Οι επιλογές σχεδόν 4 εκ. Βρετανών απλώς πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα στην Μ. Βρετανία είναι ικανό να κόβει τους εθνικιστές όχι λιγότερο αποτελεσματικά από το γαλλικό σύστημα των δύο γύρων».
Όπως υποστηρίζει ο Λιντερμαν «η διαφορά μεταξύ της ευρείας πολιτικής συμπάθειας από την μία και την πραγματικής εκπροσώπησης στην κυβέρνηση από την άλλη, όπως διαπιστώνουμε, είναι προφανής. Ένα χάσμα τεραστίου μεγέθους. Εάν αυτό συνέβαινε στη Ρωσία θα αποκαλείτο πολιτική διακρίσεων και ολοκληρωτισμού».
Βεβαίως, τα εθνικιστικά κόμμα έχουν μια διέξοδο με την μορφή των εκλογών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου το Εθνικό Μέτωπο, το UKIP και άλλοι εθνικιστές εκπροσωπούνται αρκετά αντιπροσωπευτικά. «Δυστυχώς», σημειώνει ο Λίντερμαν, «το πραγματικό πολιτικό βάρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι περισσότερο αυτής μιας μεγάλης συμβουλευτικής συνέλευσης και όχι ενός νομοθετικού σώματος».
Για τη Ρωσία ο αρθρογράφος λέει ότι «το πιο σημαντικό ζήτημα είναι εάν είναι προς το συμφέρον της Ρωσίας η αναβίωση των εθνικισμών σε Ευρώπη και Αμερική. Σε αυτήν την ερώτηση δεν υπάρχει μια απλή απάντηση. Κάθε χώρα πρέπει να εξεταστεί χωριστά. Για παράδειγμα είναι αναμφισβήτητα θετικό, από την άποψη των ρωσικών συμφερόντων, η αυξημένη δημοτικότητα του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία.
»Η Μαρίν Λε Πεν έχει μικρή πιθανότητα να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές τον Απρίλιο του 2017, αλλά η δραστηριότητα του κόμματός της αλλάζει την πολιτική ατμόσφαιρα στη χώρα…. Οι ανταγωνιστές της δανείζονται τις ιδέες της για να εμποδίσουν την αύξηση της δημοτικότητας της. Το πλέον πρόσφατο παράδειγμα είναι η απόφαση για την άρση των κυρώσεων ενάντια στη Ρωσία. Το έγγραφο που έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα, το εισηγήθηκαν οι Ρεπουμπλικάνοι του Νικολά Σαρακοζί».
Από την άλλη πλευρά, «την αναβίωση του εθνικισμού στη Γερμανία θα πρέπει να τη δούμε με μεγάλη προσοχή. Μαζί με τον αντι-αμερικανισμό και την αντι-παγκοσμιοποιήση μια τέτοια αναβίωση συνεπάγεται αναπόφευκτα και μια μερική αποκατάσταση του ναζισμού.
Εάν πάρουν μορφή οι ελπίδες για έναν νέο γερμανικό ρεβανσισμό, ενάντια σε ποιόν θα κατευθυνθούν; Όσο για τον πολωνικό εθνικισμό και τον εθνικισμό στις Βαλτικές χώρες είναι σαφώς εναντίον της Ρωσίας. Η ρωσοφοβία σε αυτές τις χώρες είναι στοιχείο οργανικό και κυρίαρχο στην εθνική μυθολογία. Εδώ δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες.
Σχετικά με τον Τραμπ ο Λιντερμαν γράφει: «Θα ήμουν προσεκτικός και δεν θα έκανα προβλέψεις. Εάν ο εθνικισμός στην Ευρώπη αντιπροσωπεύεται από κόμματα που έχουν μακρά πολιτική διαδρομή ο Τραμπ πήδηξε στην σκηνή ως κεραυνός εν αιθρία. Πίσω από την ιδεολογία του Εθνικού Μετώπου ή του Κόμματος της Ελευθερίας στην Αυστρία υπάρχουν δεκαετίες πολιτικού αγώνα, ενώ όταν πρόκειται για τον Τραμπ όλοι γνωρίζουμε τις ζουμερές δηλώσεις του προς τους ψηφοφόρους».
Εν κατακλείδι, ο αρθρογράφος σημειώνει: «η επιτυχημένη πορεία του Τραμπ απλώς αποδεικνύει ότι ένας σημαντικός αριθμός απλών Αμερικανών είναι εξοργισμένος με το ρόλο της χώρας τους ως παγκόσμιου χωροφύλακα και με τις αποστολές της στο εξωτερικό και θέλει να ζήσει για τον εαυτό του.
»Τέτοια απομονωτικά αισθήματα αναμφίβολα ωφελούν τη Ρωσία. Γιατί θα σήμαινε, για παράδειγμα, την υποχώρηση των έγχρωμων επαναστάσεων που επιδιώκουν την ανατροπή των συμμάχων της Ρωσίας, και ας ελπίζουμε και το τέλος της στρατιωτικής συγκέντρωσης στα ρωσικά σύνορα. Αλλά εάν ο Τραμπ γίνει πρόεδρος θα είναι ικανός να βασιστεί σε αυτές τις διαθέσεις του λαού και να στρέψει τα ΗΠΑ μακριά από την αντι-ρωσική πολιτική, και τελικά θα το ήθελε αυτό; Εδώ το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι υποθέσεις».
Δημοσίευση σχολίου