Η Γερμανία προσπαθεί να βγει από το ρόλο που της έχουν αναθέσει κατά τη διάρκεια της συριακής σύγκρουσης. Ο υπουργός Εξωτερικών Φρανκ-Walter Steinmeier, επιδιώκει να οργανώσει μια συνάντηση κορυφής μεταξύ μεγάλων δυνάμεων για να διαπραγματευτεί η ειρήνη. Αλλά αυτό το σχέδιο θα είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί, τόσο επειδή η Γερμανία έχει βαριά ευθύνη για τον πόλεμο όσο και επειδή η Γαλλία εξακολουθεί να θέλει να καταστρέψει την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας.
του Τιερί Μεϊσάν Δίκτυο Βολταίρος Βερολίνο (Γερμανία)
Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες πέρασαν στην επίθεση στη Συρία το 2003, επικοινώνησαν με τη Γερμανία και το Ισραήλ πριν να παραδώσουν την επιχείρηση στο Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία.Εκείνη την εποχή, οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες συμμετείχαν μαζί με τη Μοσάντ στη δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι παρέχοντας ένα όπλο που ήταν οι μόνοι που το διέθεταν [1]. Η ιδέα ήταν να προκαλέσειουν μια αντι-συριακή λαϊκή αντίδραση και μετά να αποβιβαστούν οι πεζοναύτες για να αποκρούσουν τον «κατακτητή», σύμφωνα με το σχέδιο του US Committee for a Free Lebanon και του Middle East Forum του Daniel Pipes με το τίτλο «Να τεθεί τέρμα στη συριακή κατοχή του Λιβάνου: ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών» (Ending Syria’s Occupation of Lebanon : The U.S. Role) . Αλλά η επιχείρηση απέτυχε, επειδή η Συρία, τονίζοντας ότι ήταν στρατιωτικά παρούσα στο Λίβανο κατόπιν αιτήματος της διεθνούς κοινότητας (Συμφωνίες της Ταϊφ ), εκκένωσε τη χώρα όταν ο δρόμος της το ζήτησε.
Η Γερμανία έπαιξε πάλι καθοριστικό ρόλο με το Ισραήλ, όταν ο πρεσβευτής των ΗΠΑ, Jeffrey Feltman, διοργάνωσε τη Διεθνή Εξεταστική Επιτροπή διορισμένη από τον Ban Ki-moon προκειμένου να βρεθεί η αλήθεια. Το Βερολίνο απέσπασε τον πρώην εισαγγελέα Detlev Mehlis, ο οποίος είχε ήδη προσφέρει απίθανες υπηρεσίες στη CIA καταλογίζοντας μια επίθεση της Μοσάντ στο Βερολίνο στον Μουαμάρ αλ Καντάφι και τον πρώην αστυνόμο της αστυνομίας Gerhard Lehmann και πράκτορα της BND, ο οποίος εμπλάκηκε στην συνέχεια στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τη CIA στις μυστικές φυλακές . Αλλά, και πάλι, η επιχείρηση απέτυχε, αφού, μετά τη κατηγόρια ενάντια στους προέδρους Εμίλ Λαχούντ και Μπασάρ Άσαντ ότι διέταξαν τη δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι, η επιτροπή Mehlis κατέρρευσε με το σκάνδαλο των ψευδομαρτύρων .
Η Γερμανία επίσης εμπλάκηκε στο παρόν πόλεμο, αυτή τη φορά στο πλευρό του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας, αναθέτοντας την προεδρία της συνεδρίασης της «Ομάδας Εργασίας για την οικονομική ανάκαμψη και την ανάπτυξη» των «Φίλων της Συρίας», σε έναν ανώτερο διπλωμάτη, τον Clemens von Goetze.Τον Ιούνιο του 2012, μοίρασε, σε μια συνάντηση στο Άμπου Ντάμπι, το πλούτο της Συρίας, μεταξύ των κρατών που θα συμφωνούσαν να σαμποτάρουν τη διάσκεψη της Γενεύης. Πριν ακόμη να ανατραπεί η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας, οι σύμμαχοι είχαν κατανεμηθεί τις παραχωρήσεις για την εκμετάλλευση του φυσικού της αερίου. Ο υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, δημιούργησε μια μόνιμη γραμματεία, με προϋπολογισμό € 600.000, για να διαχειριστεί τη λεηλασία των υδρογονανθράκων που εμπιστεύτηκε στον Gunnar Wälzholz ο οποίος είχε ήδη υπηρετήσει με τον ίδιο τρόπο εναντίον του Αφγανιστάν .
Τον Ιανουάριο του 2015, μια πορεία υπέρ της ανοχής συγκέντρωνε στο Βερολίνο Γερμανούς πολιτικούς και μουσουλμάνoυς ηγέτες ως απάντηση στην επίθεση εναντίον του Charlie Hebdo στο Παρίσι. Η Κυρία Μέρκελ διαδήλωνε αγκαζέ με τον Αϊμάν Mazyek, γενικό γραμματέα του Κεντρικού Συμβουλίου των Μουσουλμάνων. Παρότι ο ίδιος ισχυρίζεται ότι έχει κόψει τους δεσμούς του με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και κρατά ανοικτό λόγο, ο κ Mazyek προστατεύει στο πλαίσιο της οργάνωσής του τη Milli Görüs (η ρατσιστική οργάνωση του Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν) και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους (η μήτρα των τζιχαντιστικών οργανώσεων, υπό την προεδρία του Μαχμούντ Ezzat, πρώην δεξί χέρι του Σαγιέντ Qutob).
Όταν η Γαλλία σαμποτάρισε τη διάσκεψη της Γενεύης, η Γερμανία όπως πάντα βοήθησε να πραγματοποιήσει το σχέδιο -σχεδιασμένο από το 2007 από τον John Negroponte, τότε διευθυντή της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών ΗΠΑ- ενός πολέμου τύπου Νικαράγουα. Επρόκειτο να πολλαπλασιαστούν οι τρομοκρατικές ομάδες για να «αιμορραγήσουν» τη χώρα. Έθεσε σε διάθεση τον διεθνή συντονισμό των Αδελφών Μουσουλμάνων, πάντα παρόντων στην επικράτεια της, στο Άαχεν, από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Από εκεί σήμερα, οργανώνεται η αποχώρηση της Ahrar αλ-Σαμ, της αλ Κάιντα, του ΙΚ/Daesh και άλλων.
Ωστόσο, σήμερα, η κυβέρνηση Μέρκελ παρατηρεί την αποτελεσματικότητα των ρωσικών βομβαρδισμών, την αναβλητικότητα των ΗΠΑ, και την σύγχυση της διεθνούς στρατηγικής ισορροπίας. Επιζητεί λοιπόν να αποσυρθεί από αυτή τη χαμένη μάχη και να κάνει ειρήνη με τη Συρία. Αυτή η αλλαγή πλεύσης αντιστοιχεί προφανώς στη πολυαναμενόμενη προσέγγιση -και τόσο επίφοβη για τη Ουάσινγκτον- μεταξύ του Βερολίνου και της Μόσχας.
Η εξέλιξη αυτή μπορεί να εξηγηθεί στο κοινό με την ευκαιρία της κρίσης των μεταναστών.
Η κρίση αυτή, προετοιμασμένη ένα χρόνο πριν, κατόπιν αίτησης του αφεντικού της βαριάς βιομηχανίας Ulrich Grillo και υλοποιημένη από τον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, την Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες του Αντόνιο Γκουτέρες, και τον κερδοσκόπο George Soros, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διέσχισαν τα Βαλκάνια για να πάνε να εργαστούν με χαμηλότερες αμοιβές στη Γερμανία .
Ωστόσο, η επιχείρηση διακόπηκε με την έναρξη της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης, φοβούμενοι οι Γερμανοί ότι τζιχαντιστές που διαφεύγουν από τους βομβαρδισμούς σμίξουν με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Ήδη, ο πληθυσμός της Γερμανίας αντιστέκεται κατά των αλλοδαπών επειδή οι εργοδότες εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία για να καταργήσουν το κατώτατο μισθό σε πολλά ομόσπονδα κρατίδια. Ξαφνικά, η «κρίση των προσφύγων» παρέχει ένα πιθανό άλλοθι για μια αλλαγή πολιτικής ενώπιον της Συρίας.
Εν πάση περιπτώσει, η συμφιλίωση μεταξύ της Γερμανίας και της Συρίας θα είναι δύσκολη να διαπραγματευτεί. Ο υπουργός Εξωτερικών και πρώην επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών, Frank-Walter Steinmeier ελπίζει να μπορέσει να διοργανώσει μια συνεδρίαση του τύπου 5 + 1 (φόρμουλα της Βιέννης για το Ιράν) για την επίλυση της συριακής σύγκρουσης. Αλλά η Ρωσία τον ωθεί να είναι πιο φιλόδοξος και να συγκεντρώσει γύρω από το τραπέζι τον πρόεδρο Πούτιν, την καγκελάριο Μέρκελ, τον Πρόεδρο Ολάντ και τον Πρόεδρο αλ-Άσαντ (φόρμουλα της Νορμανδίας, όπως για την Ουκρανία).
Δημοσίευση σχολίου