Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, αλλά αυτή τη φορά δεν είναι το φάντασμα του Κομμουνισμού. Είναι το φάντασμα του εθνισμού των πολιτών της...
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Είναι το φάντασμα της πρωτογενούς ιδεολογίας των λαών της δηλαδή, που λοιδορήθηκε, απαξιώθηκε, συχνότατα ενοχοποιήθηκε, και τώρα ορθώνει το δικό της το μπόι, απειλώντας να πάρει τη δική της ανελέητη ρεβάνς...
Μόνο που αυτή η ρεβάνς, θα είναι ιδιαιτέρως απρόβλεπτη ως προς την εξέλιξή της, γιατί το πατριωτικό συναίσθημα των λαών, αφού απέτυχε η απόπειρα του εξοβελισμού του από τα νεοταξίτικα ιδεολογήματα, στοχοποιήθηκε και εκχωρήθηκε σε επικίνδυνους και καιροσκόπους, σε νεοναζί και πατριδοκάπηλους, και τώρα όλοι μιλούν για το τέρας του αναδυόμενου και ανεξέλεγκτου "εθνικισμού" που ρίχνει τη "βαριά σκιά του" πάνω από την Ευρώπη.
Η ιστορία παίρνει τη δική της εκδίκηση…
Και την παίρνει με τρόπο που γελοιοποιεί τους πρωταγωνιστές της Ευρωπαϊκής αθλιότητας, και μαζί τους όλους εκείνους που υποτίθεται πως την αντιπαλεύουν από προοδευτικό και δημοκρατικό μετερίζι.
Ας θυμηθούμε πως περιέγραφε το «κομμουνιστικό μανιφέστο» την Ευρωπαϊκή πραγματικότητα το 1847, αφού και...
οι παραλληλισμοί έχουν τη σημασία τους: «Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: Το φάντασμα του κομμουνισμού. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα: Ο πάπας και ο τσάρος, ο Μέτερνιχ κι ο Γκιζό, γάλλοι ριζοσπάστες και γερμανοί αστυνομικοί. Ποιο κόμμα της αντιπολίτευσης δεν έχει κατηγορηθεί σαν κομμουνιστικό από τους αντιπάλους του που κυβερνούν, ποιο κόμμα της αντιπολίτευσης δεν αντέκρουσε με την κατηγορία του κομμουνισμού τους πιο προοδευτικούς αντιπολιτευόμενους, καθώς και τους αντιδραστικούς αντιπάλους του;
Δυο πράγματα βγαίνουν απ' το γεγονός αυτό: Ο κομμουνισμός αναγνωρίζεται πια απ' όλες τις ευρωπαϊκές δυνάμεις σαν μια δύναμη. Είναι καιρός πια οι κομμουνιστές να εκθέσουν ανοιχτά μπροστά σ' όλο τον κόσμο τις αντιλήψεις τους, τους σκοπούς τους, τις επιδιώξεις τους και ν' αντιπαραθέσουν στο παραμύθι του κομμουνιστικού φαντάσματος ένα Μανιφέστο του ίδιου του κόμματος…»
Αυτά έλεγε τότε το «Μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος», και ας προσγειωθούμε στο σήμερα 167 χρόνια μετά, με τη βοήθεια της Γαλλικής «ΛΙΜΠΕΡΑΣΙΟΝ».
Λέει λοιπόν μεταξύ άλλων η εφημερίδα: «Ο Αργεντινός Πάπας είναι ο τελευταίος των μεγάλων Ευρωπαίων; Ο Ποντίφικας βρήκε αυτή την εβδομάδα στο Στρασβούργο τις λέξεις που δεν μπορούν να βρουν οι πολιτικοί για να μιλήσουν για την Ευρώπη, την αναγκαιότητά της, το μήνυμα ελπίδας της. Είναι λοιπόν οι Εκκλησίες πιο διαυγείς από τις κυβερνήσεις, βλέπουν καλύτερα από τους πολίτες; Είναι πιθανό, απαντά ο γάλλος πολιτικός αναλυτής Αλέν Ντιαμέλ με άρθρο του στη Λιμπερασιόν. Η έκκληση του Στρασβούργου βρίσκεται σε εμφανή αντίθεση με τη γενική παθητικότητα, από τις Βρυξέλλες ως το Παρίσι ή το Βερολίνο, απέναντι στην επιστροφή των εθνικισμών. Δεν δώσαμε τη σημασία που έπρεπε στην πρωτιά που κατέκτησε για δεύτερη φορά το Ukip του Νάιτζελ Φάρατζ σε αναπληρωματικές εκλογές στη Βρετανία. Κι όμως, το βρετανικό ευρωσκεπτικιστικό κόμμα σημειώνει συνεχώς επιτυχίες ύστερα από εκείνο το 27,5% στις ευρωπαϊκές εκλογές. Το 2014 θα μείνει στην ιστορία ως η πρώτη χρονιά που οι εθνικισμοί παίρνουν την εκδίκησή τους από το ευρωπαϊκό όνειρο».
Τι μαγικές "συμπτώσεις" αλήθεια...
Παρών και πάλι ο πάπας. Και στη θέση του Μέτερνιχ, του Τσάρου και του Γκιζό, βρίσκεται πλέον το σύγχρονο ευρωπαϊκό σκυλολόι.
Παρούσα και πάλι η ίδια πρακτική. Τότε δεν υπήρχε κόμμα που να αμφισβητούσε την απόλυτη κυριαρχία τους, και να μη το κατηγορούσαν ως κομμουνιστικό - λέει το "μανιφέστο". Σήμερα δεν υπάρχει κόμμα που να αμφισβητεί το ευρωενωσιακό έκτρωμά τους, που να μη το κατηγορούν ως εθνικιστικό - λέει η ζωή.
Μόνο ο κατασκευασμένος οχτρός άλλαξε, γι ανα προσαρμοστεί στα δεδομένα της νέας εποχής...
Το φάντασμα του κομμουνισμού 147 χρόνια μετά αντικαταστάθηκε από το φάντασμα του εθνικισμού, και κατά τα λοιπά, ο άθλιος σκοπός που υπηρετούν, αγιάζει τα μέσα της ελεεινής προπαγάνδας στην οποία καταφεύγουν.
Συλλήβδην οι λαοί καθυβρίζονται, γιατί συνειδητοποιούν πως το πολυδιαφημισμένο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, κρύβει μέσα του ένα ανελέητο γκεσταπίτικο κολαστήρι, απ το οποίο η προοπτική της απόδρασης, καθίσταται όλο και πιο ώριμη αλλά και ευρύτατα αποδεκτή καθημερινά.
Συλλήβδην οι λαοί κατασυκοφαντούνται, γιατί το νεοταξίτικο παραμύθι που τους σέρβιραν ξεβρακώνεται, και πίσω απ αυτό ξεπροβάλει όλο και πιο καθαρά, το τέρας της πολυεθνικότητας, της πολυπολιτισμικότητας, της καταλυμένης εθνικής κυριαρχίας, της ισοπεδωμένης εθνικής υπόστασης, της εθνικής αξιοπρέπειας που τίθεται υπό διωγμό, της απόλυτης κατάργησης των εθνικών προτεραιοτήτων, και της αντικατάστασης των εθνικών κυβερνήσεων από χειραγωγούμενα ανδρείκελα, που έχουν κατασκευαστεί στα νεοταξίτικα εργαστήρια, για να ταπεινώνονται και να υπηρετούν αναντίρρητα της επιλογές της υπερεθνικής ελίτ.
Αυτή λοιπόν η επικίνδυνη συμμορία…
Που σφετερίζεται εξουσίες για να χαλιναγωγεί κατά το δοκούν, το μέλλον της Ευρώπης και τις τύχες των λαών της, αυτό που μισεί και εναντίον αυτού που επανασυσπειρώνεται, αναβιώνοντας έστω και με παράφραση τα λεγόμενα των Μαρξ – Έγκελς, δεν είναι ο «εθνικισμός» όπως ψευδώς ισχυρίζεται, γιατί ξέρει καλά πως οι «εθνικισμοί» είναι γέννημα και συνοδοιπόροι του φασισμού τον οποίο υπηρετεί.
Αυτό που μισεί είναι ο εθνισμός των λαών. Μισεί το πατριωτικό τους συναίσθημα, και αυτό που τρέμει, είναι την πιθανότητα να ξεφύγει από την ελεγχόμενη διαχείριση των πατριδοκάπηλων, και να εμπνεύσει ασυμβίβαστους εθνικούς, απελευθερωτικούς και πατριωτικούς αγώνες.
Και μισεί τον εθνισμό των λαών, γιατί υπηρετεί τον εθνικισμό του 4ου Ράιχ.
Αυτή είναι η πραγματική επιδίωξη της «ιερής συμμαχίας» των τεράτων που επανασυγκροτείται στην Ευρώπη της νέας εποχής.
Και είναι αυτό ακριβώς που δεν αντιλαμβάνεται η «προοδευτική» νομενκλατούρα, που βυθισμένη γι ακόμη μια αφορά στη λαγνεία των ιδεολογημάτων της, αφορίζει αυτό το οποίο οφείλει να εμπνεύσει, παραιτείται από τους μεγάλους αγώνες των οποίων έχει υποχρέωση να ηγηθεί, αποδεικνύοντας γι ακόμη μια φορά, πως είναι ακριβή στα πίτουρα και φτηνή στ αλεύρι.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου