Είναι τραγικό. Σε μια χώρα που χάνει καθημερινά τον πόλεμο στο πεδίο της γεωπολιτικής και της αξιοπρέπειας, οι μαριονέτες του πολιτικού συστήματος συζητούν για «μάχες» που κέρδισαν σε μια σικέ αντιπαράθεση με φόντο τα ερείπια μιας ρημαγμένης κοινωνίας…
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Είναι κατάντια. Και ταυτόχρονα συνιστά κορυφαία εθνική ταπείνωση, το γεγονός πως ένα κοινοβούλιο που πέντε χρόνια τώρα ντροπιάζεται από τους καλοπληρωμένους ενοίκους του, ταπεινώθηκε γι ακόμη μια φορά στην προσπάθειά του να νομιμοποιήσει έναν κατοχικό προϋπολογισμό που επί της ουσίας του υπαγορεύτηκε.
Αλλά γι αυτή την ξεφτίλα, κανένας δε μίλησε. Κανένας δεν τόλμησε να βροντοφωνάξει τη λέξη «ΝΤΡΟΠΗ», με τρόπο που ν ακουστεί σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Ο προϋπολογισμός αυτός είναι κατοχικός, γιατί η βασική του φιλοσοφία, δεν είναι να υπηρετήσει τις ανάγκες του έθνους και της κοινωνίας που δυστυχεί, αλλά να διαχειριστεί τον κατοχικό κουμπαρά στη βάση της λογικής στην οποία δεσμεύτηκαν, τα πολιτικά ανδρείκελα που σφετερίζονται την πολιτική εξουσία στον τόπο.
Ο προϋπολογισμός αυτός, συνιστά και κορυφαία εθνική ταπείνωση, όχι μόνο ως προς την ουσία των προβλέψεών του, αλλά και για ένα λόγο επιπρόσθετο. Το κοινοβούλιο μιας χώρας, που βρίσκεται εγκλωβισμένη στην περιδίνηση ισχυρών γεωπολιτικών συμπληγάδων, μοιράζει απλόχερα στο...
πόπολο θέαμα ανούσιας κοκορομαχίας, τη στιγμή που η μοίρα της Ελλάδας γράφεται στα ματωμένα νερά του Αιγαίου, στις αίθουσες επιχειρήσεων που οργανώνουν την αποδόμηση στα βόρεια σύνορά μας, στου διεθνείς οργανισμούς όπου η Ελλάδα αποκαθηλώνεται και διαμελίζεται η αξιοπρέπειά της.
«Κυβέρνηση» και αντιπολίτευση έδωσαν χθες γι ακόμη φορά τη «μάχη του κουκιού», σε ένα καθολικά απαξιωμένο κοινοβούλιο, που ξεχειλίζει από τη μπόχα της αναξιοπρέπειας των πολιτικών του πρωταγωνιστών.
Και που να τη βρει άλλωστε την αξιοπρέπεια ένα κοινοβούλιο που κατακλύζεται από μαριονέτες του «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ» και από ανθρωπάκια που έναντι τιμήματος (βλέπε μισθός) δέχονται αναντίρρητα να προσμετρούνται ως λάφυρα στη φαρέτρα ανεπαρκέστατων ηγετίσκων…
Το κοινοβούλιο αυτό, αν διέθετε στοιχειώδη προσωπική και κυρίως εθνική αξιοπρέπεια, θα έπρεπε σύσσωμο να είχε παραιτηθεί, την ημέρα που ο Νταβούτογλου πάτησε το πόδι του στην προσκυνούσα Ελλάδα.
Ήταν μια στοιχειώδης κίνηση εθνικής αξιοπρέπειας που όφειλε να την είχε πραγματοποιήσει καταδεικνύοντας έτσι δυο πράγματα:
- Πως ο κιοτεμένος και καθ όλα έτοιμος για νέα εθνική μειοδοσία πρωθυπουργός, δεν εκπροσωπεί καμία χώρα παρά μονάχα τον προσκυνημένο εαυτό του. Και…
- Πως ο θρασύτατος τουρκομογγόλος, είναι ανεπιθύμητος σε μια χώρα που ο λαός της διαθέτει και ΜΝΗΜΗ, και ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και ΘΕΛΗΣΗ να ξαναβάλει στον πισινό των Οθωμανών τα ρέστα από την περήφανη ιστορία του.
Προτίμησε να δώσει τη «μάχη του κουκιού», να αυτοακυρωθεί ως «εθνική αντιπροσωπεία», και να ξεπέσει με κίνητρο τα αργύρια της εθνικής αδιαφορίας, σε «μαγικό αριθμό» ικανό ή ανίκανο να αναδείξει την επόμενη εθνική μαριονέτα, που θα τηρήσει τα προβλεπόμενα στο κονδύλι με κωδικό: «Δαπάνες της Προεδρίας της Δημοκρατίας».
Ε αυτό κύριοι είναι κατάντια.
Μια χώρα που είχε τη μοναδική ευκαιρία να ακυρώσει τη φιέστα της Οθωμανικής μεγαλομανίας, και να επιβάλει με τη στάση της γεωπολιτική ατζέντα - για την οποία έχουμε μιλήσει αρκετά ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ και ΕΔΩ - και για την οποία θα μιλούσε την επαύριον ολόκληρος ο πλανήτης, παραιτήθηκε από το δικαίωμά της να αξιοποιήσει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία.
Όσο για την καλοπληρωμένη «εθνική της αντιπροσωπεία»… πέντε μέρες χόρευε στο σκοπό που σφύριζε η γκεστάπο, και οι άθλιοι πρωταγωνιστές της, σήμερα καμαρώνουν γιατί απλά αποδείχτηκαν νούμερα στο κυνήγι του μαγικού αριθμού.
Τη συνέχεια την ξερετε... Γράφεται ήδη στα ματωμένα νερά του Αιγαίου. (Δείτε την...)
πηγή
Δημοσίευση σχολίου