Σύνθετη ονομασία τύπου «Σλαβική Μακεδονία» ή «Σλαβομακεδονία» φέρεται να προωθούσε ο πρώτος πρόεδρος των Σκοπίων Κίρο Γκλιγκόροφ, το 1991 μετά την ανεξαρτητοποίηση της χώρας από την ενιαία Γιουγκοσλαβία, προκειμένου να επιλυθεί η διαφορά με την Αθήνα.
Με άρθρο του στο τελευταίο τεύχος πολιτικού περιοδικό Focus των Σκοπίων, ο πρώην πρόεδρος της εκεί βουλής, Στόγιαν Άντοφ, αποκαλύπτει τις κινήσεις Γκλιγκόροφ, που τελικά δεν προχώρησε αφού δεν διέθετε την αναγκαία πλειοψηφία βουλευτών.«Ο Γκλιγκόροφ ζήτησε τη γνώμη μου και μου ζήτησε να συγκαλέσω εκτάκτως τη βουλή ώστε να προχωρήσουν οι απαραίτητες αλλαγές στο Σύνταγμα και να μετονομαστεί η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» σε «Δημοκρατία της Σλαβικής Μακεδονία».
Βέβαια του εξήγησα πως δεν θα μπορούσε να προχωρήσει μια τέτοια λύση, αφού δεν διέθετε την αναγκαία πλειοψηφία στη βουλή» υποστηρίζει ο Άντοφ, που διετέλεσε πρόεδρος της βουλής των Σκοπίων τα πρώτα ταραγμένα χρόνια της ελληνοσκοπιανής διαφοράς.
Θυμίζουμε στους αναγνώστες μας, πως τα παραπάνω επιβεβαιώνουν και επιβεβαιώνονται πλήρως απο όσα είχαμε παρουσιάσει και τον Ιανουάριο του 2013, απο το βιβλίο του ακαδημαϊκού της Κροατίας Πρέντραγκ Μάτεβιτς με τίτλο «Od patot niz Makedonija»:
Ο Κίρο Γκλιγκόροφ, πρώην πρόεδρος των Σκοπίων, είχε αποδεχθεί την ονομασία "Словенска Македонија",(Σλοβένσκα Μακεντόνια) δηλ. Σλαβική Μακεδονία, αν συμφωνούσαν οι Αλβανοί και οι Τούρκοι στη χώρα. Σαφώς πιο πραγματιστής ο Κίρο Γκλιγκόροφ δεν είχε καμία διάθεση να γίνει "γραφικός" διεκδικώντας την ελληνική ιστορία, αλλά και τη ..Γέννηση του Ιησού Χριστού, ή τον ...Ντράγκαν που ανακάλυψε την Αμερική!
Ο Γκλιγκόροφ και τα λάθη της δεκαετίας του '90 στο Σκοπιανό
Παλαίμαχος κομμουνιστής με σημαντικές θέσεις στη Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία υπό τη σκέπη του στρατάρχη Τίτο, ο Κίρο Γκλιγκόροφ εκλήθη στα Σκόπια για να ηγηθεί των εξελίξεων το 1991. Λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του πρώτου προέδρου της ΠΓΔΜ, το χρονικό της υπόθεσης της ονομασίας των Σκοπίων και των σχέσεών τους με την Ελλάδα αποτυπώνει την ιστορία του αυτοεγκλωβισμού δύο χωρών σε θέσεις καταδικασμένες στην αποτυχία
Της Αριστοτελίας Πελώνη
Οταν ο Τσόρτσιλ είπε ότι τα Βαλκάνια παράγουν περισσότερη ιστορία απ' όση μπορούν να καταναλώσουν, δεν είχε υπόψη του το Σκοπιανό. Ούτε τον Κίρο Γκλιγκόροφ. Ο πρώην πρόεδρος της γειτονικής χώρας, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 95 ετών πριν από λίγες μέρες, θα μπορούσε να είναι το σύμβολο των χαμένων ευκαιριών της δεκαετίας του '90 στο Σκοπιανό.
Ο πρώτος πρόεδρος της ΠΓΔΜ (εξελέγη από τη Βουλή το 1991 και με εθνικές εκλογές το 1994 κι έμεινε πρόεδρος μέχρι το 1999) συνέδεσε το όνομά του με τις σημαντικότερες στιγμές της νεοϊδρυθείσας χώρας του. Αλλά και με τα σημαντικότερα ναυάγια της δεκαετίας του '90 στη διελκυστίνδα με την Ελλάδα για το ζήτημα της ονομασίας. Η γενικότερη εντύπωση ανθρώπων που ενεπλάκησαν στις εξελίξεις που δρομολόγησε η διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας είναι ότι επρόκειτο για «ευφυή πολιτικό, ο οποίος κλήθηκε να χειριστεί δύσκολες καταστάσεις, ενώ στην πορεία τον βοήθησαν οι εξελίξεις». Μιλούν ακόμη για άνθρωπο που ήξερε καλά την τέχνη των διπλωματικών ελιγμών, ώστε να επιρρίπτει τις ευθύνες για τα κατά καιρούς ναυάγια στην ελληνική πλευρά. «Ηταν πατριώτης και ηγέτης», ήταν η λακωνική δήλωση της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον.
Ο γηραιότερος μέχρι πρότινος πολιτικός στην ΠΓΔΜ έμεινε στην ελληνική συνείδηση ως «μετριοπαθής» στο ζήτημα της ονομασίας. Πάντως, οι γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα στο Σκοπιανό συμφωνούν πως πόρρω απείχε από κάτι τέτοιο ο Γκλιγκόροφ. Απλώς, έλεγαν, «είχε την ευφυΐα και την ευστροφία να ελίσσεται διπλωματικά, ώστε να φαίνεται ως μετριοπαθής και συναινετικός». Γιατί, όπως απεδείχθη απ' όσα ακολούθησαν μετά την αποχώρησή του από την πολιτική, η ΠΓΔΜ δεν είχε διάθεση συμβιβασμού.
Η διάλυση του 1991
Ολα άρχισαν τον Ιούνιο του 1991, όταν πρώτα η Κροατία και η Σλοβενία κήρυξαν με ενθάρρυνση της Γερμανίας την απόσχισή τους από τη Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία. Την επομένη ακριβώς η «μακεδονική» Βουλή συζήτησε το ζήτημα της απόσχισης και της «Μακεδονίας». Οι πρώτες πολυκομματικές εκλογές έλαβαν χώρα στις 11 και 25 Νοεμβρίου 1990 και η πρώτη επίσημη σύγκληση της νέας Βουλής τον Ιανουάριο του 1991. Λίγες μέρες αργότερα ο παλαίμαχος κομμουνιστής Γκλιγκόροφ ανέλαβε την προεδρία του νέου κράτους και η ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» κατοχυρώθηκε με την ψήφιση του Συντάγματος. Το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, με τη συμμετοχή και του τότε υπουργού Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά, αποδέχθηκε στις 16 Δεκεμβρίου του 1991 τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και αναγνώρισε την κρατική οντότητα της Κροατίας, της Σλοβενίας και των Σκοπίων.
Παρά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής ότι δεν θα αναγνώριζε κράτος που οικειοποιείται το όνομα «Μακεδονία», η κυβέρνηση Μητσοτάκη εξέπεμπε αντιφατικά μηνύματα, ενώ δεν φαινόταν να έχει ξεκάθαρη στρατηγική για τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονταν στα Βαλκάνια. Πολύ γρήγορα η κυβέρνηση μπήκε στη μέγγενη των διεθνών πιέσεων, καθώς ολοένα και περισσότερες χώρες, βλέποντας την πολιτική ρευστότητα στη βαλκανική και φοβούμενα διολίσθηση των Σκοπίων στην αναρχία, απειλούσαν με αναγνωρίσεις της ΠΓΔΜ. Το πρώτο πακέτο επίλυσης ήρθε από την Ευρώπη, το λεγόμενο «πακέτο Πινέιρο», το οποίο πρότεινε σύνθετη ονομασία (Νέα Μακεδονία), κάτι που όμως ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με τα συμφωνηθέντα από τους πολιτικούς αρχηγούς στην Ελλάδα. Ο Γκλιγκόροφ άφηνε να εννοηθεί ότι θα το αποδεχόταν, αλλά χωρίς να δεσμευθεί. Τελικά το απέρριψε η Ελλάδα, η οποία χρεώθηκε και το ναυάγιο. Οι τριβές ανάμεσα στον πρωθυπουργό και τον υπουργό Εξωτερικών στην Ελλάδα έγιναν πιο έντονες και οδήγησαν λίγες μέρες μετά στην απομάκρυνση Σαμαρά από το ΥΠΕΞ, ύστερα από νέο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, στο οποίο επιβεβαιώθηκε η πρόθεση της Ελλάδας να μην αναγνωρίσει τα Σκόπια με ονομασία που να περιέχει τον όρο Μακεδονία.
Οι συσκέψεις των αρχηγών
Ηταν οι μέρες που η ελληνική θέση, όπως είχε διαμορφωθεί σε διαδοχικές συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών ήταν «ούτε Μακεδονία ούτε παράγωγα», η οποία, λένε σήμερα διπλωμάτες, εγκλώβισε τελικά την Αθήνα σε μια υπόθεση που, τουλάχιστον για τον διεθνή παράγοντα, ήταν χαμένη εξαρχής. Ταυτόχρονα, η πίεση για την κυβέρνηση Μητσοτάκη στο εσωτερικό ήταν μεγάλη. Το θέμα είχε μεγάλη απήχηση στην κοινή γνώμη, που κατέληξε σε πανεθνική υστερία και στα μεγάλα συλλαλητήρια της εποχής. Αλλά εξαρχής στο εσωτερικό της κυβέρνησης υπήρχε διγλωσσία: από τη μια στελέχη που υποστήριζαν ότι το ζήτημα της ονομασίας δεν ήταν σημαντικό και στον αντίποδα στελέχη που το αντιμετώπιζαν ως ιδιαίτερα σοβαρή εθνική υπόθεση. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκαν βουλευτές της ΝΔ από τη Βόρεια Ελλάδα, οι οποίοι εξακολουθούσαν να επηρεάζουν τις εξελίξεις. Οσο για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, κανένας δεν ξέχασε τη δήλωσή του τον Φεβρουάριο του 1993 ότι η ονομασία των Σκοπίων «δεν έχει και μεγάλη σημασία, γιατί κανένας δεν θα το θυμάται σε δέκα χρόνια».
Οταν η ελληνική πλευρά το 1993 πρότεινε την ονομασία «Νόβα Μακεντόνια», οι βουλευτές Βόρειας Ελλάδας επαναστάτησαν και διεμήνυσαν πως αν προχωρούσε η πρόταση, θα απέσυραν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Οπως θυμάται ο Ευάγγελος Κωφός, μέλος της τότε ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας, «ο Γκλιγκόροφ κάποια στιγμή κατάλαβε ότι έπρεπε να κάνει παραχωρήσεις και αυτό φαίνεται σε όσους μετείχαν στις διαπραγματεύσεις. Οταν η ΠΓΔΜ μπήκε στον ΟΗΕ με την προσωρινή της ονομασία, άρχισαν οι διαπραγματεύσεις με τους Βανς και Οουεν και ένα απίστευτο πηγαινέλα. Μέσα σε 2-3 μήνες πήγαμε τρεις φορές στη Ν. Υόρκη. Είχαμε καταλήξει σε ένα κείμενο. Τότε οι αντιπροσωπείες δεν συναντιούνταν, απλώς έδιναν τις θέσεις τους στους μεσολαβητές κι εκείνοι προχωρούσαν μόνο αν έβλεπαν ότι η άλλη πλευρά δεν έβαζε βέτο». Κάπως έτσι, συντάχθηκε ένα ολοκληρωμένο κείμενο, στο οποίο απέμενε μόνο η ονομασία. «Οι διαμεσολαβητές πρότειναν την ονομασία "Νιου Μασεντόνια". Εμείς προτείναμε το σλαβικό "Νόβα Μακεντόνια" και το πήγαμε στον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ και στους μεσολαβητές που το αποδέχθηκαν. Ο Γκλιγκόροφ αποδεχόταν καταρχάς την πρόταση, με την τροποποίηση που είχαμε κάνει στα σλαβικά», λέει ο Ε. Κωφός. Ομως, η ιστορία δεν είχε αίσιο τέλος. «Την ώρα που εμείς ήμασταν ευτυχείς, χτυπάει το τηλέφωνο και ήταν ο Μητσοτάκης. "Μάζεψέ τα και γύρνα πίσω", μου λέει. Είκοσι βουλευτές της ΝΔ είχαν απειλήσει με άρση της εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και, ένας από τους λόγους, εκτός από την πρόθεση πώλησης 10% του ΟΤΕ, ήταν ότι δεν ήθελαν σύνθετη ονομασία».
Η στροφή Μητσοτάκη
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εντέλει έκανε στροφή και απέρριψε την πρόταση Βανς και Οουεν τον Μάιο του 1993. Δυο μέρες αργότερα την απέρριψε και η κυβέρνηση των Σκοπίων. Τότε υπήρξαν και παρασκηνιακές διαβουλεύσεις με τους Σκοπιανούς, προκειμένου να μοιραστούν οι δύο πλευρές το κόστος της απόρριψης. Ανάλογο μήνυμα είχε λάβει ο Μητσοτάκης και από τον συνεργάτη του απόστρατο στρατηγό Νίκο Γρυλλάκη, ο οποίος πραγματοποιούσε μυστικές επαφές με τη σκοπιανή ηγεσία. Σάλο είχε προκαλέσει, άλλωστε, το 1993 η αποκάλυψη για προσπάθεια δωροδοκίας της σκοπιανής ηγεσίας με ένα εκατομμύριο δολάρια. Το 2010 σε συνέντευξή του ο Κίρο Γκλιγκόροφ επιβεβαίωνε τις φήμες και δήλωνε ότι ο Γρυλλάκης βρισκόταν στα Σκόπια και συνέλεγε πληροφορίες κι ότι είχε προσπαθήσει να τον δωροδοκήσει αρχικά με ένα χρυσό Ρόλεξ, κατόπιν με έναν αμφορέα και τέλος με μια βαλίτσα με ένα εκατομμύριο δολάρια σε μετρητά.
Με εξαίρεση τον τότε υπουργό (1993) Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, ο οποίος θεωρούσε πιθανή την εμπλοκή του κλιμακίου Γρυλλάκη σε απόπειρα εξαγοράς, πολιτικοί μαι μίντια έδειξαν «διακριτικότητα» στις ενέργειες. Αργότερα ο Νίκος Γρυλλάκης παραδέχθηκε τις μυστικές συνεννοήσεις με τους Σκοπιανούς, ενώ ισχυρίστηκε ότι οι ΗΠΑ και ο Εβερτ έριξαν τον Μητσοτάκη...
Λίγες μέρες μετά την απόρριψη της πρότασης Βανς και Οουεν πραγματοποιήθηκε στην Αχρίδα συνάντηση του Γκλιγκόροφ με τον Μιλόσεβιτς. Ο δεύτερος τον πίεσε να αποδεχθεί την ονομασία «Σλαβομακεδονία», ή τουλάχιστον «Σλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ο Γκλιγκόροφ του απάντησε ότι δεν θα μπορούσε να το περάσει από τη Βουλή, γιατί είχε ισχνή πλειοψηφία.
Της Αριστοτελίας Πελώνη
Οταν ο Τσόρτσιλ είπε ότι τα Βαλκάνια παράγουν περισσότερη ιστορία απ' όση μπορούν να καταναλώσουν, δεν είχε υπόψη του το Σκοπιανό. Ούτε τον Κίρο Γκλιγκόροφ. Ο πρώην πρόεδρος της γειτονικής χώρας, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 95 ετών πριν από λίγες μέρες, θα μπορούσε να είναι το σύμβολο των χαμένων ευκαιριών της δεκαετίας του '90 στο Σκοπιανό.
Ο πρώτος πρόεδρος της ΠΓΔΜ (εξελέγη από τη Βουλή το 1991 και με εθνικές εκλογές το 1994 κι έμεινε πρόεδρος μέχρι το 1999) συνέδεσε το όνομά του με τις σημαντικότερες στιγμές της νεοϊδρυθείσας χώρας του. Αλλά και με τα σημαντικότερα ναυάγια της δεκαετίας του '90 στη διελκυστίνδα με την Ελλάδα για το ζήτημα της ονομασίας. Η γενικότερη εντύπωση ανθρώπων που ενεπλάκησαν στις εξελίξεις που δρομολόγησε η διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας είναι ότι επρόκειτο για «ευφυή πολιτικό, ο οποίος κλήθηκε να χειριστεί δύσκολες καταστάσεις, ενώ στην πορεία τον βοήθησαν οι εξελίξεις». Μιλούν ακόμη για άνθρωπο που ήξερε καλά την τέχνη των διπλωματικών ελιγμών, ώστε να επιρρίπτει τις ευθύνες για τα κατά καιρούς ναυάγια στην ελληνική πλευρά. «Ηταν πατριώτης και ηγέτης», ήταν η λακωνική δήλωση της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον.
Ο γηραιότερος μέχρι πρότινος πολιτικός στην ΠΓΔΜ έμεινε στην ελληνική συνείδηση ως «μετριοπαθής» στο ζήτημα της ονομασίας. Πάντως, οι γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα στο Σκοπιανό συμφωνούν πως πόρρω απείχε από κάτι τέτοιο ο Γκλιγκόροφ. Απλώς, έλεγαν, «είχε την ευφυΐα και την ευστροφία να ελίσσεται διπλωματικά, ώστε να φαίνεται ως μετριοπαθής και συναινετικός». Γιατί, όπως απεδείχθη απ' όσα ακολούθησαν μετά την αποχώρησή του από την πολιτική, η ΠΓΔΜ δεν είχε διάθεση συμβιβασμού.
Η διάλυση του 1991
Ολα άρχισαν τον Ιούνιο του 1991, όταν πρώτα η Κροατία και η Σλοβενία κήρυξαν με ενθάρρυνση της Γερμανίας την απόσχισή τους από τη Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία. Την επομένη ακριβώς η «μακεδονική» Βουλή συζήτησε το ζήτημα της απόσχισης και της «Μακεδονίας». Οι πρώτες πολυκομματικές εκλογές έλαβαν χώρα στις 11 και 25 Νοεμβρίου 1990 και η πρώτη επίσημη σύγκληση της νέας Βουλής τον Ιανουάριο του 1991. Λίγες μέρες αργότερα ο παλαίμαχος κομμουνιστής Γκλιγκόροφ ανέλαβε την προεδρία του νέου κράτους και η ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» κατοχυρώθηκε με την ψήφιση του Συντάγματος. Το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, με τη συμμετοχή και του τότε υπουργού Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά, αποδέχθηκε στις 16 Δεκεμβρίου του 1991 τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και αναγνώρισε την κρατική οντότητα της Κροατίας, της Σλοβενίας και των Σκοπίων.
Παρά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής ότι δεν θα αναγνώριζε κράτος που οικειοποιείται το όνομα «Μακεδονία», η κυβέρνηση Μητσοτάκη εξέπεμπε αντιφατικά μηνύματα, ενώ δεν φαινόταν να έχει ξεκάθαρη στρατηγική για τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονταν στα Βαλκάνια. Πολύ γρήγορα η κυβέρνηση μπήκε στη μέγγενη των διεθνών πιέσεων, καθώς ολοένα και περισσότερες χώρες, βλέποντας την πολιτική ρευστότητα στη βαλκανική και φοβούμενα διολίσθηση των Σκοπίων στην αναρχία, απειλούσαν με αναγνωρίσεις της ΠΓΔΜ. Το πρώτο πακέτο επίλυσης ήρθε από την Ευρώπη, το λεγόμενο «πακέτο Πινέιρο», το οποίο πρότεινε σύνθετη ονομασία (Νέα Μακεδονία), κάτι που όμως ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με τα συμφωνηθέντα από τους πολιτικούς αρχηγούς στην Ελλάδα. Ο Γκλιγκόροφ άφηνε να εννοηθεί ότι θα το αποδεχόταν, αλλά χωρίς να δεσμευθεί. Τελικά το απέρριψε η Ελλάδα, η οποία χρεώθηκε και το ναυάγιο. Οι τριβές ανάμεσα στον πρωθυπουργό και τον υπουργό Εξωτερικών στην Ελλάδα έγιναν πιο έντονες και οδήγησαν λίγες μέρες μετά στην απομάκρυνση Σαμαρά από το ΥΠΕΞ, ύστερα από νέο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, στο οποίο επιβεβαιώθηκε η πρόθεση της Ελλάδας να μην αναγνωρίσει τα Σκόπια με ονομασία που να περιέχει τον όρο Μακεδονία.
Οι συσκέψεις των αρχηγών
Ηταν οι μέρες που η ελληνική θέση, όπως είχε διαμορφωθεί σε διαδοχικές συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών ήταν «ούτε Μακεδονία ούτε παράγωγα», η οποία, λένε σήμερα διπλωμάτες, εγκλώβισε τελικά την Αθήνα σε μια υπόθεση που, τουλάχιστον για τον διεθνή παράγοντα, ήταν χαμένη εξαρχής. Ταυτόχρονα, η πίεση για την κυβέρνηση Μητσοτάκη στο εσωτερικό ήταν μεγάλη. Το θέμα είχε μεγάλη απήχηση στην κοινή γνώμη, που κατέληξε σε πανεθνική υστερία και στα μεγάλα συλλαλητήρια της εποχής. Αλλά εξαρχής στο εσωτερικό της κυβέρνησης υπήρχε διγλωσσία: από τη μια στελέχη που υποστήριζαν ότι το ζήτημα της ονομασίας δεν ήταν σημαντικό και στον αντίποδα στελέχη που το αντιμετώπιζαν ως ιδιαίτερα σοβαρή εθνική υπόθεση. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκαν βουλευτές της ΝΔ από τη Βόρεια Ελλάδα, οι οποίοι εξακολουθούσαν να επηρεάζουν τις εξελίξεις. Οσο για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, κανένας δεν ξέχασε τη δήλωσή του τον Φεβρουάριο του 1993 ότι η ονομασία των Σκοπίων «δεν έχει και μεγάλη σημασία, γιατί κανένας δεν θα το θυμάται σε δέκα χρόνια».
Οταν η ελληνική πλευρά το 1993 πρότεινε την ονομασία «Νόβα Μακεντόνια», οι βουλευτές Βόρειας Ελλάδας επαναστάτησαν και διεμήνυσαν πως αν προχωρούσε η πρόταση, θα απέσυραν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Οπως θυμάται ο Ευάγγελος Κωφός, μέλος της τότε ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας, «ο Γκλιγκόροφ κάποια στιγμή κατάλαβε ότι έπρεπε να κάνει παραχωρήσεις και αυτό φαίνεται σε όσους μετείχαν στις διαπραγματεύσεις. Οταν η ΠΓΔΜ μπήκε στον ΟΗΕ με την προσωρινή της ονομασία, άρχισαν οι διαπραγματεύσεις με τους Βανς και Οουεν και ένα απίστευτο πηγαινέλα. Μέσα σε 2-3 μήνες πήγαμε τρεις φορές στη Ν. Υόρκη. Είχαμε καταλήξει σε ένα κείμενο. Τότε οι αντιπροσωπείες δεν συναντιούνταν, απλώς έδιναν τις θέσεις τους στους μεσολαβητές κι εκείνοι προχωρούσαν μόνο αν έβλεπαν ότι η άλλη πλευρά δεν έβαζε βέτο». Κάπως έτσι, συντάχθηκε ένα ολοκληρωμένο κείμενο, στο οποίο απέμενε μόνο η ονομασία. «Οι διαμεσολαβητές πρότειναν την ονομασία "Νιου Μασεντόνια". Εμείς προτείναμε το σλαβικό "Νόβα Μακεντόνια" και το πήγαμε στον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ και στους μεσολαβητές που το αποδέχθηκαν. Ο Γκλιγκόροφ αποδεχόταν καταρχάς την πρόταση, με την τροποποίηση που είχαμε κάνει στα σλαβικά», λέει ο Ε. Κωφός. Ομως, η ιστορία δεν είχε αίσιο τέλος. «Την ώρα που εμείς ήμασταν ευτυχείς, χτυπάει το τηλέφωνο και ήταν ο Μητσοτάκης. "Μάζεψέ τα και γύρνα πίσω", μου λέει. Είκοσι βουλευτές της ΝΔ είχαν απειλήσει με άρση της εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και, ένας από τους λόγους, εκτός από την πρόθεση πώλησης 10% του ΟΤΕ, ήταν ότι δεν ήθελαν σύνθετη ονομασία».
Η στροφή Μητσοτάκη
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εντέλει έκανε στροφή και απέρριψε την πρόταση Βανς και Οουεν τον Μάιο του 1993. Δυο μέρες αργότερα την απέρριψε και η κυβέρνηση των Σκοπίων. Τότε υπήρξαν και παρασκηνιακές διαβουλεύσεις με τους Σκοπιανούς, προκειμένου να μοιραστούν οι δύο πλευρές το κόστος της απόρριψης. Ανάλογο μήνυμα είχε λάβει ο Μητσοτάκης και από τον συνεργάτη του απόστρατο στρατηγό Νίκο Γρυλλάκη, ο οποίος πραγματοποιούσε μυστικές επαφές με τη σκοπιανή ηγεσία. Σάλο είχε προκαλέσει, άλλωστε, το 1993 η αποκάλυψη για προσπάθεια δωροδοκίας της σκοπιανής ηγεσίας με ένα εκατομμύριο δολάρια. Το 2010 σε συνέντευξή του ο Κίρο Γκλιγκόροφ επιβεβαίωνε τις φήμες και δήλωνε ότι ο Γρυλλάκης βρισκόταν στα Σκόπια και συνέλεγε πληροφορίες κι ότι είχε προσπαθήσει να τον δωροδοκήσει αρχικά με ένα χρυσό Ρόλεξ, κατόπιν με έναν αμφορέα και τέλος με μια βαλίτσα με ένα εκατομμύριο δολάρια σε μετρητά.
Με εξαίρεση τον τότε υπουργό (1993) Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, ο οποίος θεωρούσε πιθανή την εμπλοκή του κλιμακίου Γρυλλάκη σε απόπειρα εξαγοράς, πολιτικοί μαι μίντια έδειξαν «διακριτικότητα» στις ενέργειες. Αργότερα ο Νίκος Γρυλλάκης παραδέχθηκε τις μυστικές συνεννοήσεις με τους Σκοπιανούς, ενώ ισχυρίστηκε ότι οι ΗΠΑ και ο Εβερτ έριξαν τον Μητσοτάκη...
Λίγες μέρες μετά την απόρριψη της πρότασης Βανς και Οουεν πραγματοποιήθηκε στην Αχρίδα συνάντηση του Γκλιγκόροφ με τον Μιλόσεβιτς. Ο δεύτερος τον πίεσε να αποδεχθεί την ονομασία «Σλαβομακεδονία», ή τουλάχιστον «Σλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ο Γκλιγκόροφ του απάντησε ότι δεν θα μπορούσε να το περάσει από τη Βουλή, γιατί είχε ισχνή πλειοψηφία.
Ο Μιλόσεβιτς πρότεινε να γίνει τριμερής συνάντηση με τη συμμετοχή του Κ. Μητσοτάκη, αλλά ο έλληνας Πρωθυπουργός δεν ανταποκρίθηκε, φοβούμενος την αντίδραση της ομάδας Σαμαρά. Προτίμησε να ακολουθήσει την οδό διαπραγματεύσεων υπό τον ΟΗΕ. «Σύντομα δεν θα έχει πλέον και τόση σημασία το τι θα λέει η Ελλάδα για το θέμα της αναγνώρισης», είχε πει ο Γκλιγκόροφ και απεδείχθη προφητικός...
Η Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995...
Επί των ημερών του Γκλιγκόροφ υπεγράφη η Ενδιάμεση Συμφωνία με την Ελλάδα, τον Σεπτέμβριο του 1995. Η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου ήρε το εμπορικό εμπάργκο που είχε επιβάλει στα Σκόπια επιθυμώντας να τα πιέσει οικονομικά, ενώ η ΠΓΔΜ αποδέχθηκε να αντικαταστήσει στη σημαία τον ήλιο της Βεργίνας και να αλλάξει το Σύνταγμά της, αφαιρώντας από τις διατάξεις του όλες τιςαλυτρωτικές αναφορές που η ελληνική πλευρά χαρακτήριζε «επιθετικές βλέψεις» (όπως την αναφορά που έκανε λόγο για «δικαιώματα των μελών του μακεδονικού λαού σε γειτονικές χώρες»).
Με την Ενδιάμεση Συμφωνία παρέμεινε σε εκκρεμότητα μόνο το ζήτημα της ονομασίας, για το οποίο συμφωνήθηκε να ανοίξει κύκλος διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Οπως λένε έμπειροι διπλωμάτες, «ίσως να είναι η μόνη συμφωνία που έχει υπογράψει η Ελλάδα, όπου δεν αναφέρεται καν το όνομά της. Οι μόνες αναφορές είναι σε "πρώτο και δεύτερο μέρος"». Η Ενδιάμεση Συμφωνία ηρέμησε τότε τα πνεύματα, αλλά μόνο για λίγο. Η ΠΓΔΜ επιδόθηκε σε αγώνα δρόμου καλλιέργειας διμερών σχέσεων με πολλές χώρες, από τις οποίες απέσπασε και αναγνωρίσεις με τη συνταγματική ονομασία της.
Η Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995...
Επί των ημερών του Γκλιγκόροφ υπεγράφη η Ενδιάμεση Συμφωνία με την Ελλάδα, τον Σεπτέμβριο του 1995. Η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου ήρε το εμπορικό εμπάργκο που είχε επιβάλει στα Σκόπια επιθυμώντας να τα πιέσει οικονομικά, ενώ η ΠΓΔΜ αποδέχθηκε να αντικαταστήσει στη σημαία τον ήλιο της Βεργίνας και να αλλάξει το Σύνταγμά της, αφαιρώντας από τις διατάξεις του όλες τιςαλυτρωτικές αναφορές που η ελληνική πλευρά χαρακτήριζε «επιθετικές βλέψεις» (όπως την αναφορά που έκανε λόγο για «δικαιώματα των μελών του μακεδονικού λαού σε γειτονικές χώρες»).
Με την Ενδιάμεση Συμφωνία παρέμεινε σε εκκρεμότητα μόνο το ζήτημα της ονομασίας, για το οποίο συμφωνήθηκε να ανοίξει κύκλος διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Οπως λένε έμπειροι διπλωμάτες, «ίσως να είναι η μόνη συμφωνία που έχει υπογράψει η Ελλάδα, όπου δεν αναφέρεται καν το όνομά της. Οι μόνες αναφορές είναι σε "πρώτο και δεύτερο μέρος"». Η Ενδιάμεση Συμφωνία ηρέμησε τότε τα πνεύματα, αλλά μόνο για λίγο. Η ΠΓΔΜ επιδόθηκε σε αγώνα δρόμου καλλιέργειας διμερών σχέσεων με πολλές χώρες, από τις οποίες απέσπασε και αναγνωρίσεις με τη συνταγματική ονομασία της.
Η καταδίκη στη Χάγη
Η Συμφωνία επανήλθε θλιβερά στο προσκήνιο με την καταδικαστική για την Ελλάδα ετυμηγορία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, σύμφωνα με την οποία με το βέτο στο Βουκουρέστι η Ελλάδα παραβίασε την Ενδιάμεση Συμφωνία. Ολα αυτά, ενώ είναι πρώτη η ΠΓΔΜ που έχει καταστρατηγήσει συστηματικά τη Συμφωνία τα τελευταία χρόνια. Για πολλούς ήταν εξαρχής μια χαμένη υπόθεση για την Ελλάδα, γι' αυτό και είναι γενικευμένη η πεποίθηση στη Βασιλίσσης Σοφίας ότι η αρνητική για την Ελλάδα ετυμηγορία ήταν αναμενόμενη και θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με την καταγγελία της Ενδιάμεσης Συμφωνίας πριν από το Βουκουρέστι. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν φωνές που ζητούν την καταγγελία της Συμφωνίας (θα είναι σε ισχύ για έναν χρόνο μετά την καταγγελία της). Και ψέγουν το ΥΠΕΞ ότι περισσότερο από έναν μήνα μετά την απόφαση της Χάγης δεν έχει προχωρήσει σε τερματισμό της ισχύος της Συμφωνίας, ώστε να μπει στην τελική ευθεία διαπραγματεύσεων για την ονομασία χωρίς βαρίδια.
Η μεταστροφή για τον Μέγα Αλέξανδρο
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Γκλιγκόροφ είχε υιοθετήσει πιο συμβιβαστική ρητορική. Σε συνέντευξή του τον Ιούλιο του 2010 είχε πει ότι οι Σκοπιανοί είναι «Σλάβοι» και όχι «Μακεδόνες».
Όπως είχε σημειώσει χαρακτηριστικά:
«Σοβαροί ιστορικοί γελούν με αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μου τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν ιστορικοί στη χώρα μου που υποστηρίζουν πως εμείς βρισκόμαστε στα χώματα αυτά 2.000 χρόνια πριν από τον Μέγα Αλέξανδρο. Για γέλια δηλαδή... Ελεγα σε έναν φίλο μου ιστορικό ότι έτσι όπως πάμε, θα βγούμε απευθείας απόγονοι του Αδάμ και της Εύας και θα αποδειχθεί ότι και ο Παράδεισος είναι "μακεδονικός" και ιδιοκτησία μας.»
Πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών σε συνεργασία, πριν οι αντίθετες απόψεις τους για το Σκοπιανό οδηγήσουν στην απομάκρυνση του Αντώνη Σαμαρά τον Απρίλιο του 1992. Το υπουργείο Εξωτερικών ανέλαβε ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης
Ο Κίρο Γκλιγκόροφ ετοιμάζεται να ψηφίσει με φόντο τον παραλλαγμένο ήλιο. Δεν είναι λίγοι όσοι πιστεύουν ότι η αρχική οικειοποίηση του ήλιου της Βεργίνας δεν ήταν παρά ακόμη ένας ελιγμός, προκειμένου να τον εγκατέλειπε στο μέλλον με αντάλλαγμα την αναγνώριση της χώρας του από την Ελλάδα
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τους διαμεσολαβητές για το όνομα: του ΟΗΕ αμερικανό πρώην ΥΠΕΞ Σάιρους Βανς (στο κέντρο) και της ΕΕ βρετανό λόρδο Ντέιβιντ Όουεν. Το 1993, η συμβιβαστική πρότασή τους απερρίφθη, καθώς βουλευτές της ΝΔ απειλούσαν ότι θα άρουν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση
Στις 3 Οκτωβρίου του 1995 ο Κίρο Γκλιγκόροφ έπεσε θύμα επίθεσης με παγιδευμένο αυτοκίνητο. Επιβίωσε, αλλά τυφλώθηκε μόνιμα από το δεξί του μάτι. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του άδειασε τον εθνικιστή Νίκολα Γκρούεφσκι λέγοντας ότι οι Σκοπιανοί δεν είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πολυγραφότατος, έγραψε τα «Απομνημονεύματά» του, που κυκλοφόρησαν και στα ελληνικά. Σε αυτά διηγείται και πώς στα πρώτα βήματα της χώρας, ο Τζορτζ Σόρος είχε δώσει πίστωση 20 εκατομμυρίων δολαρίων στην ΠΓΔΜ που πνιγόταν από το χρέος.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου