Δ Πορφύρης/Π Σταφυλά
“Γνωρίζουμε τον Πούτιν. Ξέρουμε ότι είναι μαχητής. Όλος ο κόσμος το ξέρει. Ξέρουμε ότι παρότι είναι πραγματιστής είναι και σε μεγάλο βαθμό συναισθηματικός. Δεν είχαμε καμιά αμφιβολία για το ποιά θα ήταν η στάση του όταν θα άρχιζαν την δια εξαναγκασμού υπακοή. Και στους δυτικούς πολιτικούς που δεν τον καταλαβαίνουν είναι πια ο καιρός να τους δοθεί το βραβείο του Δαρβίνου.
Θεωρώ ότι ο Πούτιν επέλεξε τον πόλεμο.”
Τη διαπάλη των διαφορετικών ρευμάτων και τάσεων στην ρωσική κοινωνία σχετικά με την αντιμετώπιση του ουκρανικού αλλά και την ίντριγκα των διαφόρων ομάδων εξουσίας στα άδυτα του Κρεμλίνου καταγράφει ο εκκεντρικός καθηγητής Κοινωνιολογίας και Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας αλλά και θεωρητικός του πολιτικού κινήματος του Ευρωασιατισμού, Alexandr Dugin.
“Οι περισσότεροι το γνωρίζουν : o Putin δεν είναι ούτε βασιλιάς ούτε δικτάτορας με την έννοια ότι δεν αντιμετωπίζει τα ζητήματα μέσα από το δόγμα του “εγώ θέλω (εγώ αποφασίζω)” , ούτε είναι ο τύπος του πολιτικού που χτυπάει το χέρι στο τραπέζι.”
Πίσω από αυτόν υπάρχουν οι élites. Από τη μια πλευρά είναι το στρατόπεδο με τα “γεράκια” τύπου Rogozine και από την άλλη των “φιλελεύθερων πατριωτών” . Οι μεν είναι υπέρ ενός πολέμου και εκφράζουν την άποψη της σύγκρουσης με τη Δύση, αγνοώντας τις κυρώσεις και οι άλλοι είναι αυτοί που υπερασπίζονται την άποψη των συμβιβασμών εις βάρος των εθνικών συμφερόντων. Για τους τελευταίους η φιλία με τη Δύση είναι πολύ σημαντική διότι εκεί βρίσκεται όλο τους το χρήμα. Κάποιοι τους αποκαλούν “πραγματιστές”.
“Ουσιαστικά οι αμερικανικές τιμωρίες στοχεύουν συγκεκριμένα αυτήν την κουστωδία ώστε να προκαλέσουν τη δυσαρέσκεια των βογιάρων (ευγενείς ,φεουδάρχες) και να τους ωθήσουν στην άσκηση πιέσεων στην πολιτική του Πούτιν.”
“Ο ίδιος ο Πούτιν ανέκαθεν κρατούσε τις ισορροπίες μεταξύ των 2 στρατοπέδων. Χωρίς να ευννοεί κανένα από τα δύο. Είτε γιατί αυτό υπαγορεύεται από την ασφάλεια του Κράτους είτε γιατί αυτό είναι το σημάδι της “Ισορροπίας “…
Η παράδοξη κατάσταση στη Νέα Ρωσία σχετίστηκε άμεσα με τη διαμάχη αυτών των ομάδων επιρροής του Κρεμλίνου. Οι μεν θέλουν να εξαγνίσουν τη Νέα Ρωσία, να διαπραγματευθούν με τη Δύση, και να την εκχωρήσουν διατηρώντας όμως την επίφαση μιας ενοποιημένης αλλά φιλορωσικής Ουκρανίας. Οι δε θέλουν να πλύνουν τις μπότες τους στον Δνείπερο και στον Δνείστερο. Οι πρώτοι αποπειράθηκαν να θάψουν τον Strelkov, άσκησαν σε όλα τα μέσα μυστικών διαπραγματεύσεων και τελικά κατέληξαν σε αυτήν την βρώμικη “ειρήνη” του Μινσκ με όλα αυτά τα “ειδικά στάτους “. Οι δεύτεροι επιδιώκουν την ανατροπή της τωρινής κατάσταση, τον αναθεματισμό του σεναρίου του Μινσκ και το ξέπλυμα της μπότας…
Πρόκειται για την ιστορική στιγμή που ο Πούτιν καλείται να επιλέξει:
Οι σταλινικοί, τύπου -εμπρός σύντροφε Beria,ο σύντροφος Abakoumov είπε ότι είστε ένας εχθρός του λαού και ότi πρέπει να σας ντουφεκίσω….- δεν θα περάσουν.
Από αυτήν την επιλογή εξαρτάται το μέλλον της Ρωσίας, του ίδιου του Πούτιν και ίσως και ολόκληρης της ηπείρου.Υπάρχουν δυο επιλογές:
Ή αναγνωρίζουμε την ήττα μας, την κατεδάφιση των προσωπικών μας αρχών ,το θάψιμο της αντίληψης του Ρώσικου Κόσμου, την ατίμωση της Ρωσίας, τις μεγάλες κοινωνικές ταραχές
Ή δείχνουμε τα δόντια μας και δείχνει τα δόντια της η Ρωσία σε ολόκληρη τη Δύση. Μια Δύση που ονειρεύεται την Ρωσία ταπεινωμένη εδώ και δεκαετίες.
Tο λέμε με τον πιο επιγραμματικό τρόπο: μια σταθερή, αδιαπραγμάτευτη θέση που υπαγορεύεται από τα συμφέροντα του ρώσικου λαού. Το κερί του Πούτιν στη μνήμη των πεσόντων υπέρ της Νέας Ρωσίας δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Πρόκειται για ένα μήνυμα. Σ΄αυτό το βίντεο ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας πρόφερε τον όρο « Novorossia ». Αναφέροντάς τον, κοίταξε δεξιά ευθύβολα στην κάμερα. Αυτό είναι το σημαντικό. Όταν ο Πούτιν δίνει συνεντεύξεις, κοιτάζει τον δημοσιογράφο και όχι την κάμερα.
Ενώ αυτή τη φορά μέσα από το ναό, μας κοίταξε όλους βαθειά μέσα στα μάτια . Η φωνή του συναισθηματικά φορτισμένη. Την ακούσαμε. Έτρεμε από συγκίνηση , από ανθρωπιά όπως συμβαίνει με όλον τον κόσμο σε στιγμές βαθιάς συγκίνησης και πόνου. Αμφιβάλω ότι αυτό θα μπορούσε να το επαναλάβει(με την έννοια ότι ήταν αυθεντικό κι όχι στημένο).
Και έπειτα υπάρχει και η ομιλία του Strelkov. Θεωρώ ότι η δήλωση του Strelkov είναι σημαντική. Ο Strelkov είναι ο υποστηρικτής του Πούτιν: “Το σχέδιο διάλυσης της Νέας Ρωσίας είναι ένα σχέδιο ανατροπής του Πούτιν. Tο τίμημα που οφείλαμε να πληρώσουμε επιλέγοντας το μέρος του καλού είναι ίσως ο ολοκληρωτικός πόλεμος.”
Οι τιμωρίες γίνονται αληθινά σοβαρές αλλά και οι τιμωρίες των αντιποίνων θα είναι επίσης σοβαρές. Και οι τιμωρίες κατά του τραπεζικού τομέα όπως κι αυτού της ενέργειας δύνανται να ανατρέψουν την οικονομία με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους ρώσους πολίτες. Ο σκεπτισκισμός μπορεί προοδευτικά να αυξηθεί και να μετασχηματιστεί σε διαμαρτυρία. Φυσικά με την επιμελημένη υποκίνηση των δυσαρεστημένων φιλοδυτικών συμφερόντων.
Ο Στρεγκλόφ είπε: ” Ο Πούτιν το ζύγιασε πολύ καιρό…και πήρε την τελική απόφαση που την βλέπω στην υλοποίηση της. Προς τι οι στρατιωτικές ασκήσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ρωσίας; Προς τι τα εκατοντάδες δις δολάρια για την στρατιωτική βιομηχανία; Προς τι ο επείγον επανεξοπλισμός όλου του στρατεύματος; η ναυπήγηση νέων υποβρυχίων; η αεροναυπήγηση ελικοπτέρων και διαφόρων άλλων αμυντικών συστημάτων; η στρατιωτική στολή του Youdachkine και οι μονάδες που αποβιβάστηκαν στην Αρκτική; “
Ο Ρώσικος Κόσμος δεν είναι μια αφηρημένη έννοια .Αρχίζει και παίρνει σάρκα και οστά. Πραγματώνεται. Η Ρωσία μπαίνει σε μια νέα εποχή. Και αυτή η διαδικασία είναι πολύ επικίνδυνη. Η χώρα διευρύνεται και αυτό που παρατηρούμε τώρα να συμβαίνει είναι η αποδέσμευση από τα αγκυροβόλια.
Στη συνέχεια ο θεωρητικός προβλέπει Οδύσσεια : τρικυμίες, θύελλες, διαωκεανικά τέρατα και πειρατές θα επιδιώξουν να ανασχέσουν την πορεία. Το πιο σημαντικό παρατηρεί είναι να επιλεγεί ένα καλό πλήρωμα, μια καλή ομάδα.
Καθώς η αποτίναξη των αγκυροβολίων ξεκινά…. Alexandre Dugin (novorosinfo) 18/09/14
πηγή
Δημοσίευση σχολίου