Του Νίκου Σταματάκη*
Σε πρόσφατη ανάλυση θέσαμε το πλαίσιο της σύγκρουσης της Δύσης με την Ρωσία (που τώρα έχει επίκεντρο την Ουκρανία), περιγράψαμε τα χαρακτηριστικά της και αποτολμήσαμε ορισμένα σενάρια κατάληξής της. Περιληπτικά:
1) Πρόκειται για αντιπαράθεση των «κατεστημένων» δυτικών δυνάμεων υπό την ηγεσία των ΗΠΑ εναντίον των «ανερχόμενων» δυνάμεων (συνασπισμός BRICS και συνοδοιπόροι) υπό την ηγεσία της Ρωσίας.
2) Γενεσιουργός αιτία της σύγκρουσης είναι η αμφισβήτηση του δολαρίου ως «αποθεματικού νομίσματος» από τις ανερχόμενες δυνάμεις, πράγμα που αποτελεί θανάσιμη απειλή για τις ΗΠΑ και την άπληστη άρχουσα οικονομική ελίτ τους.
3) Η Δύση, σε αντίθεση με τους μεγάλους πολέμους του 20ού αιώνα, είναι ο επιτιθέμενος και έχει απωλέσει πλήρως το ηθικό πλεονέκτημα, καθώς με την ισχύ των όπλων ή και τους παγκόσμιους οικονομικούς θεσμούς που ελέγχει επιδιώκει την απομύζηση του παγκόσμιου πλούτου και την παγκόσμια κυριαρχία.
4) Ο αντι-δυτικός συνασπισμός ελέγχει την πλειοψηφία του πληθυσμού, των εδαφών και των πρωτογενών πηγών του πλανήτη, έχει το ηθικό πλεονέκτημα του αγώνα κατά της απληστίας των δυτικών, υστερεί στρατιωτικά αλλά διαθέτει σοβαρή αποτρεπτική δύναμη και πολύ αξιόλογη αμυντική τεχνολογία και, πάνω απόλα, συντονίζεται και καθοδηγείται από ένα ηγέτη ιστορικών ικανοτήτων και διαστάσεων, τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Με βάση τα παραπάνω δεδομένα τολμήσαμε να προβλέψουμε ότι δεν είναι δυνατή η επικράτηση της Δύσης τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα. Την πρόβλεψή μας αυτή την στηρίξαμε και σε αναλύσεις ιερών τεράτων της ίδιας της δυτικής διπλωματίας όπως ο Χένρι Κίσινγκερ και ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, οι οποίοι πολύ έγκαιρα είχαν επισημάνει τα αδιέξοδα: είχαν επικρίνει την άμετρη επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, είχαν συμβουλεύσει την συμβιβαστική επίλυση στο ζήτημα της Ουκρανίας και είχαν υπογραμμίσει τις στρατηγικές ικανότητες του Βλαντιμίρ Πούτιν. Αρκετοί άλλοι, (κορυφαίος μεταξύ τους ο καθηγητής Stephen Cohen), είχαν πολύ νωρίς (2006) προειδοποιήσει εναντίον των επιθετικών κινήσεων της Δύσης κατά της Ρωσίας. Προσωπικά, θα παροτρύναμε την ηγεσία της Δύσης να ξαναδιαβάσει πολύ προσεκτικά τον Θουκυδίδη και να αναλογιστεί την καταστροφή που έπαθε η «θαλασσοκράτειρα» Αθήνα όταν έδρασε με περισσή αλαζονεία, μεταχειρίστηκε την ναυτική ισχύ της και δεν υπολόγισε σωστά τους αντιπάλους της. Οι αναλογίες είναι εκπληκτικές.
Δυτικές παρασπονδίες και αιώνιες ελληνικές αδυναμίες και αδιέξοδα
Ας ξεκαθαρίσουμε εξαρχής ότι η «μικρή Ελλάδα», όπως αρέσκονται να την αποκαλούν κυρίως όσοι δεν είναι άξιοι να της ηγούνται, δεν είναι και καθόλου μικρή από γεωστρατηγική άποψη: κατέχει θέση-κλειδί στο παγκόσμιο σύστημα ασφαλείας, που στην ουσία είναι ένα σύστημα ασταθών ισορροπιών. Η σημασία της πολλαπλασιάστηκε πρόσφατα με την ανακάλυψη τεραστίων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου και σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο. Η Ελλάδα είναι ταγμένη ως ιδρυτικό μέλος του ΝΑΤΟ και ως μέλος της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης στο πλευρό της Δύσης και έχει φυσικά ανειλλημένες υποχρεώσεις. Στις υποχρεώσεις αυτές η Ελλάδα έχει ανέκαθεν αποδειχτεί ένας συνεπής, προβλέψιμος και αξιόπιστος σύμμαχος. Από τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, στον πόλεμο της Κορέας, σε τέσσερις δεκαετίες Ψυχρού Πολέμου, σε πλήθος τοπικών αλλά και γενικότερων συγκρούσεων, η Ελλάδα εξεπλήρωσε τις συμμαχικές υποχρεώσεις της στο ακέραιο. Τι παράπονα είχε η έχει άραγε η Δύση από την Ελλάδα μετά από τόσες δεκαετίες συμμαχικής δράσης; Ελάχιστα έως μηδαμινά για να είμαστε απολύτως αντικειμενικοί... Η Ελλάδα, ως παραδοσιακή ναυτική δύναμη παγκόσμιας εμβέλειας, συνειδητά επέλεξε διαχρονικά να βρίσκεται πάντοτε στο πλευρό των ναυτικών δυνάμεων, δηλ. της Αγγλίας αρχικά και αργότερα των ΗΠΑ.
Και ενώ η Ελλάδα ήταν πάντοτε συνεπής, αξιόπιστη και προβλέψιμη, οι δυτικοί της σύμμαχοι καθόλου δεν έπραξαν τα αυτονόητα. Οχι μόνο στο Κυπριακό - όπου ακόμα περιμένουμε την επανόρθωση του εγκλήματος και αντί για αυτό μας σερβίρουν μερικές συγγνώμες και μας φέρνουν το ένα διχοτομικό σχέδιο Ανάν μετά το άλλο... Από το Σκοπιανό στα Ιμια στη Θράκη και στο «γκρίζο» καθεστώς του Αιγαίου, η Δύση αντιτίθεται στα ελληνικά δίκαια και συμφέροντα. Και όπως έγινε αντιληπτό μέσω και του διεθνούς τύπου τα τελευταία 3-4 χρόνια το κάνει ΚΑΙ για να πουλά όπλα (γεγονός που είχε άμεση συμβολή στην ελληνική χρεοκοπία). Οι ευθύνες της ανίκανης έως προδοτικής ελληνικής πολιτικής ελίτ είναι απροσμέτρητες. Αυτές όμως δεν απαλλάσσουν την Δύση από τις επίσης τεράστιες δικές της ευθύνες και τα πισώπλατα μαχαιρώματα σε βάρος της Ελλάδας.
Πώς όμως φέρεται η Δύση σε κράτη που αποδεδειγμένα έχουν πατριωτική ηγεσία ή έστω αξιότερους διαπραγματευτές από την Ελλάδα; Δύο μόνο παραδείγματα το αποδεικνύουν καθαρότατα. Η Τουρκία, και μάλιστα με συναίνεση απόσο γνωρίζω των στρατηγών και του Ερντογάν, απέρριψε δύο φορές σε δέκα χρόνια το αμερικανικό αίτημα στρατιωτικής διέλευσης προς το Ιράκ... Προέβη σε εμπορικές συναλλαγές με τη Ρωσία τεράστιας αξίας και μάλιστα στον κρίσιμο τομέα της ενέργειας. Και μόλις προχθές έσπασε τις συμμαχικές γραμμές προσφέροντας στη Μόσχα αγροτικά προϊόντα... Μέχρι στιγμής τουλάχιστον η απάντηση των ΗΠΑ και της Δύσης ήταν απαλά χαδάκια και ανέξοδες δηλώσεις – αντί ραπίσματος. Το Ισραήλ (ανάμεσα σε πολλές άλλες συνεχείς αμφισβητήσεις της αμερικανικής διπλωματίας) κάλεσε πέρυσι τον Πούτιν για την υπογραφή επίσημης παραχώρησης στη Γκαζπρόμ μεριδίου των θαλασσίων οικοπέδων του... Δίνοντας έτσι τη Ρωσία ρόλο στο παιχνίδι του ελέγχου των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσόγείου. Ούτε κουβέντα για μείωση της βοήθειας $3 δις που λαβαίνει ετησίως από την Ουάσιγκτον... Αντίθετα, πήρε πρόσθετη εξοπλιστική βοήθεια εν μέσω των βομβαρδισμών της Γάζας... Εάν η Ελλάδα έκανε ανάλογη κίνηση – ειδικά τώρα με την επίσημη ανακοίνωση των θαλασσίων οικοπέδων στο Ιόνιο και τα νότια της Κρήτης - τι θα έπρεπε να περιμένει από τη Δύση; Ισως μια νέα απόπειρα δολοφονίας των πολιτικών της ηγετών όπως στην περίπτωση του Κώστα Καραμανλή;
Θα αντιπαραθέσουν κάποιοι την δυσανάλογα μεγαλύτερη στρατηγική αξία της Τουρκίας και του Ισραήλ, το ισραηλινό λόμπι στη Δύση, κλπ... Οι δικαιολογίες αυτές είναι μεν χρήσιμες έως ένα σημείο αλλά δεν είναι επαρκείς. Ενα θα αναφέρουμε: Η Σούδα έχει αξιολογηθεί στο εσωτερικό των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ ως η διαχρονικά νούμερο ένα από άποψη στρατηγικής αξίας βάση στον κόσμο – και η αξία της συνεχώς αυξάνεται. Εκείνο που ίσως εξηγεί περισσόττερα είναι η ανικανότητα της ελληνικής ηγεσίας η οποία επίσης ανέκαθεν εξέτρεφε Εφιάλτες που συστηματικά ξεπούλησαν τα συμφέροντα της χώρας...
Το χρέος των υγιών και πατριωτικών δυνάμεων
Το δεδομένο αυτό όμως δεν δικαιολογεί την μοιρολατρία στην πλειοψηφία της ελληνικής πολιτικής και διπλωματικής ηγεσίας που διαθέτει επίσης πάμπολλους ικανούς και πατριώτες. Πρωταρχικό καθήκον βέβαια η απομόνωση τόσο των ανίκανων όσο και των Εφιαλτών – είναι άλλωστε γνωστοί ευρέως μαζί με τις οικογενειακές τους σχέσεις και τις υπόγειες διασυνδέσεις τους... Ας μην προσποιούνται άγνοια ορισμένοι... Και επειδή ανήκουν σε όλες τα κόμματα και παρατάξεις θα πρέπει να απομονωθούν με ευρεία συνεννόηση.
Δεύτερο καθήκον, η εξέταση επιπλέον τρόπων απεγκλωβισμού της χώρας από τις επιβλαβείς συνέπειες της μονόπλευρης προσκόλλησης στο δυτικό άρμα. Φυσικά δεν τίθεται θέμα συνολικού αναπροσανατολισμού της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Αλλά από το 1974 και έπειτα σύσσωμη η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης ή ιδεολογικής χροιάς (με τις εξαιρέσεις των «Εφιαλτών») συμφωνεί ότι υπάρχει σαφέστατη ανάγκη δημιουργίας ασφαλιστικών δικλείδων που να εξασφαλίζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και να προωθούν την γεωστρατηγική της αξία και τελικά να την προφυλάσσουν κατά το δυνατόν από τις παρενέργειες των αποφάσεων Ουάσιγκτον και Βρυξελλών. Τούτο δεν είναι καθόλου εύκολο εν μέσω της χρεοκοπίας της χώρας και των δανειακών συμβάσεων... Ομως ας θυμηθούμε ότι μόλις 10 χρόνια μετά την επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ – 1898) η Ελλάδα υπό τον Βενιζέλο ξεκίνησε τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους... (Σε παρένθεση να πούμε ότι ο ΔΟΕ έφυγε οριστικά από τη χώρα 1977 και οι ανίκανοι και εφιάλτες μέσα σε 10-12 χρόνια είχαν και πάλι οδηγήσει τη χώρα στα πρόθυρα χρεοκοπίας....)
Μια μετρίου σχετικά μεγέθους κίνηση (άνοιγμα προς την Κίνα με το λιμάνι του Πειραιά) επέφερε τεράστια οφέλη. Οχι τόσο οικονομικά – τα οποία είναι ουδόλως ευκαταφρόνητα - αλλά πολιτικά, επειδή η Κίνα επέβαλλε στη Γερμανία την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, γεγονός ανεκτίμητης σημασίας στην συγκεκριμένη στιγμή... Μια ανάλογη απλή κίνηση στον κατάλληλο χρόνο με την παράδοση (του συνόλου ή τμήματος) των ελληνικών σιδηροδρόμων και του λιμανιού της Θεσσαλονίκης (ή/και της Αλεξανδρούπολης) σε ρωσικά συμφέροντα θα θέσει ταφόπλακα στις διεκδικήσεις της Τουρκίας στη Θράκη και το Αιγαίο. Επιπλέον – με την τουρκική επιρροή προς δυσμάς κομμένη και την περαιτέρω ανάπτυξη των λιμανιών Μακεδονίας και Θράκης – Σκόπια, Αλβανία και μεγάλο μέρος των βορείων Βαλκανίων θα καθίσταντο ουσιαστικά ελληνικοί δορυφόροι. Χαίρομαι ιδιαίτερα καθώς πληροφορούμαι τις τελευταίες εβδομάδες ότι μια παρόμοια πρωτοβουλία επιχειρείται να δρομολογηθεί και να προχωρήσει. Εύχομαι να υπάρχουν οι κατάλληλες προβλέψεις για να αποκρουσθούν οι βέβαιες προσπάθειες υπονόμευσης.
Ανάλογα ισχύουν και για την συμμαχία μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, με την υποσημείωση ότι χωρίς χειροπιαστά ανταλλάγματα τίποτε δεν πρέπει να δίδεται και τίποτε να θεωρείται δεδομένο. Και μέχρι στιγμής δεν έχουν φανεί παρά ελάχιστα ανταλλάγματα... Αλλά αυτή η τριαδική συμμαχία έχει τις ιδιομορφίες της και αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο.
Κριμαία: Ο «γόρδιος δεσμός» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής
Στην προοπτική ελληνορωσικής συνεργασίας η ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία έχει δημιουργήσει μια κάποια «αγκύλωση» στην ελληνική διπλωματία, καθώς δημιουργήθηκε ο φόβος της αναλογίας με το Κυπριακό. Η πλειοψηφία της, πάντοτε «φοβικής ελληνικής διπλωματίας, ταράχτηκε από την πιθανότητα να χαραχτούν σε διεθνή fora αναλογίες μεταξύ της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και της ρωσικής «προσάρτησης» της Κριμαίας. Δεν αμφισβητούμε ότι η δυτική προπαγάνδα είναι δυνατόν να εκμεταλλευθεί τα πάντα εφόσον θελήσει να ποδηγετήσει την Ελλάδα και να την φέρει στο «μαντρί». Αλλά τα ασύστολα ψεύδη της δυτικής προπαγάνδας δεν είναι δυνατόν να κρύψουν την ιστορική αλήθεια: 1) Η Κριμαία ήταν ρωσικό έδαφος από την εποχή της Αικατερίνης της Μεγάλης. 2) Παραχωρήθηκε στην Ουκρανία, στα πλαίσια της Σοβιετικής Ενωσης, ως δώρο από τον Νικήτα Χρουστσώφ το 1952 – ενώ ποτέ στην σύγχρονη εποχή δεν τέθηκε ζήτημα για το γεγονός ότι αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του ρωσικού αμυντικού συστήματος και ποτέ δεν αμφισβητήθηκε το δικαίωμα της Ρωσίας να διατηρεί εκεί την νότια έδρα του πολεμικού της ναυτικού. 3) Το σπουδαιότερο, με σειρά δημοψηφισμάτων ο λαός της Κριμαίας από το 1990 έως πρόσφατα είχε συντριπτικά ταχθεί είτε υπέρ της ανεξαρτησίας είτε υπέρ της ένωσης με τη Ρωσία. Τις αλήθειες αυτές τις επισήμαναν πολλοί σοφοί της Δύσης «εις ώτα μη ακουόντων»...
Επιπλέον, ποτέ δεν επιβλήθηκε σοβαρό διεθνές «εμπάργκο» στην Τουρκία για την εισβολή στην Κύπρο: Το εμπάργκο αμερικανικών όπλων που χάρη στην ελληνοαμερικανική ομογένεια επιβλήθηκε από το Κογκρέσο κράτησε λίγα μόλις χρόνια και συνάντησε ισχυρότατες αντιδράσεις από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ εν μέσω Ψυχρού Πολέμου (και εάν δεν απατώμαι παραβιάστηκε από άλλες δυτικές χώρες). Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέει κανείς αυτό το εμπάργκο με την τεράστια κίνηση σταδιακού διεθνούς αποκλεισμού που επιχειρεί η Δύση τώρα απέναντι στη Ρωσία. Εχουμε βέβαια σχολιάσει ότι ένας τέτοιος αποκλεισμός είναι καταδικασμένος σε αποτυχία στην σημερινή αλληλοσυνδεμένη παγκόσμια οικονομία. Και η αντι-συσπείρωση (BRICS και συνοδοιπόροι) που ευφυώς και έγκαιρα δημιουργήθηκε υπό την ηγεσία του Βλαντιμίρ Πούτιν μηδενίζει τα αποτελέσματα του όποιου αποκλεισμού.
Κάποιος επιτέλους στους κύκλους της ελληνικής διπλωματίας ας πάρει ένα σπαθί και ας κόψει αυτόν τον γόρδιο δεσμό της Κριμαίας... Οταν η Γερμανία βάζει τους νεο-ναζί να ρίξουν τη νόμιμη κυβέρνηση του Κιέβου, η Ελλάδα θα φοβάται μήπως παρεξηγηθεί εάν δεν σπεύσει να συνδράμει την «συμμαχική» επιθετικότητα; Η τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου πολύ λίγες ποιοτικές ομοιότητες έχει με την Κριμαία. Ας τεθούν επιτέλους τα πράγματα στο σωστό πλαίσιο που υποδεικνύει ότι στην περίπτωση της Ουκρανίας (όπως και στην περίπτωση της Γεωργίας το 2008 αλλά και της Συρίας πρόσφατα) ο επιτιθέμενος ήταν η Δύση επειδή παραβίαζε στοιχειώδη και αυτονόητα συμφέροντα ασφαλείας της Ρωσίας.
Η Δύση αθέτησε την υπόσχεσή της το 1991 με το τέλος του «Ανατολικού Μπλόκ» να μην επεκτείνει το ΝΑΤΟ ανατολικά. Η Δύση εποφθαλμιώντας τον αμύθητο πλούτο του ρωσικού υπεδάφους μεταχειρίστηκε τη Ρωσία υποτιμητικά και ως «ηττημένη» που έπρεπε να υποταγεί. Η Δύση αποφάσισε να εγκαταστήσει πυραυλικά συστήματα στα σύνορα της Ρωσίας και με το ζόρι έκανε κάποιο συμβιβασμό. Τέλος η Δύση (οι αιωνίως αδέξιοι Γερμανοί ενεργώντας ως υποχείρια των ΗΠΑ) έβαλαν τους ναζιστές να ανατρέψουν τον φιλορώσο εκλεγμένο πρόεδρο της Ουκρανίας Γιανουκόβιτς. Αλλά όταν βάζεις ναζιστές να ανατρέψουν δημοκρατικά εκλεγμένους πολιτικούς δεν δικαιούσαι να μιλάς για δημοκρατία... Εξαιτίας αυτών των απρόκλητων και χοντροκομμένων παραβιάσεων όπως και εξαιτίας της βουλιμίας των δυτικών πλουτοκρατών να αρπάξουν (και με χρηματοπιστωτικά κόλπα και με μονόπλευρες «επενδύσεις») τον πλούτο της Ρωσίας και του υπόλοιπου κόσμου – Η ΔΥΣΗ ΕΧΕΙ ΑΠΩΛΕΣΕΙ ΤΟ ΗΘΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ. Είναι ο επιτιθέμενος και δεν δικαιούται να επικαλείται το «Διεθνές Δίκαιο» σε καμία περίπτωση.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να αρχίσει η Ελλάδα τις επίσημες ανακοινώσεις υπέρ των ρωσικών θέσεων. Η Ρωσία κατανοεί άριστα τη θέση της Ελλάδας στη Δύση και δεν περιμένει υπερβολές. Αλλά η απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος με τόσους ξεδιάντροπους τρόπους δίνει σαφώς δικαιώματα στην Ελλάδα και σε όλες τις χώρες – και όλες τις φωνές αντίστασης του κόσμου – να διαμαρτυρηθούν για την κατάφωρη δυτική επιθετικότητα και την ασυγκράτητη απληστία των ανεξέλεγκτων πλέον δυτικών χρηματοπιστωτικών κέντρων. Και η αταλάντευτη παραμονή της Ελλάδας στο δυτικό στρατόπεδο σε καμία περίπτωση δεν απαγορεύει την προστασία των συμφερόντων της χώρας με τη δράση μιας μη-φοβικής διπλωματίας προς τη δημιουργία «ασφαλιστικών δικλείδων»: 1) Η Ελλάδα είναι σε ιδανική θέση να συμβάλλει ως διαμεσολαβητής στην εκτόνωση της κρίσης (φαίνεται ότι έγινε μια τέτοια προσπάθεια από την ελληνική διπλωματία παρά τις δονκιχωτικές εμφανίσεις του κ.Βενιζέλου στο Κίεβο). 2) Η Ελλάδα έχει ηθικό και ίσως και νομικό δικαίωμα να εξαιρεθεί των κυρώσεων – ευρισκόμενη εν μέσω χρεοκοπίας. 3) Οπως έγινε με την παραχώρηση του λιμανιού του Πειραιά προς κινεζικά συμφέροντα, μπορούν να δοθούν ο ΟΣΕ και λιμάνι ή λιμένες της Β.Ελλάδας σε ρωσικά συμφέροντα. 4) Μπορούν να επεκταθούν οι υπάρχουσες λιμενικές διευκολύνσεις προς το ρωσικό πολεμικό ναυτικό στο επίπεδο των δεκαετιών 1970-80. 5) Τέλος, κατά το πρότυπο του Ισραήλ, μπορούν να πωληθούν μερίδια των θαλασσίων οικοπέδων που τώρα βγαίνουν προς δημοπράτηση σε ρωσικά συμφέροντα. Οταν ο αμερικανικός κολοσσός EXXON MOBIL, εν μέσω της ουκρανικής ανάφλεξης, εξακολουθεί τη συνεργασία της με την ROSNEFT σε τεράστιο κοίτασμα του αρκτικού κυκλου, εμείς θα καταστρέψουμε την οικονομία μας για χάρη των πλουτοκρατών των δυτικών χρηματοπιστωτικών κέντρων;
Οι κινήσεις αυτές δεν είναι μόνο εξυπηρετικές των ελληνικών συμφερόντων αλλά είναι και ενδεικτικές μιας Ελλάδας που πάντοτε, σε όλες τις πολεμικές αναμετρήσεις, βρισκόταν στην πλευρά του Ηθικού και του Δικαίου – και δεν έχει λόγο να στηρίζει μια Δύση που δρά απολύτως άδικα και ανήθικα στη τωρινή σύγκρουση. Και ανταποδοτικές προς μια Ρωσία που στάθηκε, τουλάχιστον στο Κυπριακό τα τελευταία 40-50 χρόνια, αναντικατάστατος σύμμαχος.
Ελληνες γρηγορείτε... Αφυπνισθείτε και εμπνευσθείτε. Οι κρίσεις φέρνουν πάντοτε ευκαιρίες και ο Ελληνισμός που πάντοτε ήταν σε ιδιωτικό επίπεδο ταχύτατος στην εκμετάλλευση των ευκαιριών αυτών (υπέρτατο παράδειγμα η διάσπαση του αποκλεισμού της Μασσαλίας από ελληνικά πλοία που έφερε τεράστια πλούτη και διευκόλυνε την Επανάσταση του 1821), ας τις εκμεταλλευθεί και σε δημόσιο επίπεδο επιτέλους... Τα απανωτά λάθη της Τουρκίας (που με πρόεδρο Ερντογάν και πρωθυπουργό πιθανόν τον Νταβούτογλου οδεύει προς «νεο-οθωμανικό διαμελισμό») μας ευνοούν... Οταν όλοι ενδιαφέρονται για τα συμφέροντά τους, εμείς θα εξακολουθούμε να παίζουμε τις μωρές παρθένες της διεθνούς διπλωματίας;
Δημοσίευση σχολίου