Réseau International (Γαλλία) (μτφ. Κριστιάν)
Τον πόλεμο, τον κάνεις η δεν τον κάνεις. Δεν μπορείς να υποκρίνεσαι.
Επειδή αγνόησε αυτή την απλή αλήθεια, η Ευρώπη βρίσκεται σε ανεμοστρόβιλο, εντελώς αποπροσανατολισμένη, σε αναζήτηση ορόσημων που έχει χάσει.
Ο πόλεμος που διεξάγεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον της Ρωσίας είναι ένας πόλεμος μέχρι θανάτου.
Η Ευρώπη, ταυτόχρονα θήραμα και θύμα, δεν θέλει αυτό το αποτέλεσμα, αλλά θύμα των προστατευτικών συμμαχιών της και του ιστορικού καθεστώτος της που έγινε τεχνητό, είναι υποχρεωμένη και αναγκάζεται να επιλέξει τη πλευρά του Μεγάλου Προστάτη της.
Αυτός ο πόλεμος δεν είναι δικό της, αλλά υποχρεώνεται να το κάνει. Και έτσι προσποιείται, ενώ οι δύο πρωταγωνιστές γνωρίζουν ότι το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι μόνο η ολοκληρωτική ήττα του ενός ή του άλλου, γεγονός που μεταφράζεται είτε από την πλήρη και ολοκληρωμένη υποταγή της Ρωσίας, είτε από την απώλεια της ηγεμονίας των ΗΠΑ .
Σε αυτή τη μάχη τιτάνων, ένας μη αποφασισμένος μαχητής, όπως είναι η Ευρώπη, γρήγορα βυθίζεται. Και αυτό φάνηκε από την πρώτη αντι-επίθεση της Ρωσίας.
Μία χώρα μετά την άλλη, η Ευρωπαϊκή Ένωση δηλώνει σταδιακά την εχθρότητα σε έναν πόλεμο που δεν ήθελε κατά της Ρωσίας.
Υπάρχουν φωνές που επιδιώκουν κάποιο είδος ανακωχής. Δεν είναι, προς το παρόν, παρά 7-8 χώρες που εκφράστηκαν επίσημα για τέτοια κατεύθυνση, αλλά ο αριθμός τους αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Άλλες χώρες δεν εκφράζονται, αλλά δεν πιστεύουν κάτι το διαφορετικό. Και όλες αυτές οι αμφισβητίες χώρες αντιπροσωπεύουν σίγουρα την πλειοψηφία στην ΕΕ .
Υπάρχουν φωνές που επιδιώκουν κάποιο είδος ανακωχής. Δεν είναι, προς το παρόν, παρά 7-8 χώρες που εκφράστηκαν επίσημα για τέτοια κατεύθυνση, αλλά ο αριθμός τους αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Άλλες χώρες δεν εκφράζονται, αλλά δεν πιστεύουν κάτι το διαφορετικό. Και όλες αυτές οι αμφισβητίες χώρες αντιπροσωπεύουν σίγουρα την πλειοψηφία στην ΕΕ .
Είμαστε θεατές του κάτι παράξενου μέσα στην ΕΕ, παρόμοιο με αυτό που παρατηρείται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης: Η πλειοψηφία μετρά για βούτυρο. Μόνο μια μικρή ελίτ διοικεί το σύνολο, αποφασίζει και ενεργεί για όλους.
Αλλά παρόλα αυτά, μετά τις αντι-κυρώσεις της Μόσχας , και μετά την τελευταία ταπεινωτική και ανεπιτυχή μάχη με τους Ρώσους εταίρους, οι Ευρωπαίοι κινούνται προς αναζήτηση μιας ανακωχής.
Για αυτή την επιλογή, ένα πράγμα είναι σαφές: ο Μέγας Προστάτης το παίζει απών, απαντά μόνο ο αυτόματος τηλεφωνητής.
Τι θα μπορούσε εξάλλου να είχε κάνει ούτως ή άλλως;
Να απορροφήσει όλα τα ευρωπαϊκά απούλητα; Να επιδοτήσει; Αδύνατον, ιδιαίτερα σε μια εποχή που, με διάφορες συνθήκες όπως το TAFTA, επιζητεί να λεηλατήσει ακόμα περισσότερο τους «φίλους» του.
Οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν όμως να είχαν υποβλαλει τον λογαριασμό στο Θείο Σαμ, διότι εν τέλει, είναι γι 'αυτόν ότι έκαναν τα πάντα που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Αλλά δεν τόλμησαν και προτίμησαν να προσπαθήσουν να εκφοβίσουν ή να πείσουν μικρότερους από αυτούς.
Πρέπει να υπήρξαν τραγελαφικές καταστάσεις.
Φανταστείτε, για παράδειγμα, τη Γαλλία , χωρίς αιδώ, να ζητά από τον Μοράλες να ξεχάσει το περιστατικό της εκτροπής του αεροπλάνου του και να συμφωνήσει να δώσει μια χείρα βοηθείας στην Ευρώπη που τον μεταχειρίστηκε σαν τιποτένιο. Ξεκαρδιστικό!
Σε περίπτωση ανακωχής, οι απώλειες θα παραμένουν όμως σημαντικές, και κάποιες μη αναστρέψιμες.
Διότι αυτή τη φορά, σε αντίθεση με όλες τις συνθήκες των Βερσαλλιών η αλλού, όπου οι μοιρασιές γίνονταν μετά τις εχθροπραξίες, η αναδιανομή έχει ήδη γίνει, και χωρίς αυτούς.
Αν η Ρωσία επανέλαβε τις εισαγωγές των προϊόντων που απαγόρευσε, η ΕΕ θα αναγκαστεί να μπει στην ουρά αναμονής μαζί με όλους αυτούς που μπήκαν πρόσφατα στην ρωσική αγορά με συγκεκριμένες συμφωνίες μπετόν, συμφωνίες που η Ρωσία ποτέ δεν θα αθετήσει.
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η Ευρώπη θα πληρώσει γιατί πούλησε την ψυχή της στο διάβολο πριν από 70 χρόνια και ίσως ακόμα νωρίτερα.
Μπορούμε, όμως, να της αναγνωρίσουμε ελαφρυντικά. Ο διάβολος εκμεταλλεύτηκε μια θέση ακραίας αδυναμίας και της την αγόρασε πολύ φθηνά.
Μπορούμε, όμως, να της αναγνωρίσουμε ελαφρυντικά. Ο διάβολος εκμεταλλεύτηκε μια θέση ακραίας αδυναμίας και της την αγόρασε πολύ φθηνά.
Εάν η ανακωχή έλαβε χώρα σήμερα, η Ευρώπη θα απέφευγε τα χειρότερα και θα ξεκινούσε ίσως μια νέα εποχή ευημερίας μέσω μιας νέας παγκόσμιας δυναμικής.
Σε αντίθετη περίπτωση, μια αναλογία έρχεται στο μυαλό: την Ουκρανία .
Η Ουκρανία είχε όλα τα συμφέροντά της στην Ανατολή και σχεδόν κανένα στη Δύση.
Αλλά η Δύση ανάγκασε την Ουκρανία να βυθίσει τα συμφέροντά της για να την εντάξει στο μπλοκ της, δημιουργώντας την απόσχιση του νότιο-ανατολικού μέρους της.
Αν το πνεύμα του πολέμου εξακολουθεί να υφίσταται στην Ευρώπη, είναι πολύ πιθανό ότι ορισμένες χώρες δεν θα ακολουθήσουν και θα αποσχιστούν, γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν «εσωτερικό» πόλεμο του ίδιου τύπου με αυτό που λαμβάνει χώρα στην Ντονμπάς.
Πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι, όπως και στην Ουκρανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα δεχθούν καμία απόσχιση.
Η μόνη ελπίδα της Ευρώπης για να βγει από αυτό το χάος, είναι να κάνει μπλοκ στο όνομα των συμφερόντων των πολιτών της, και ενάντια στις συμβουλές των πρακτόρων Μπαρόζο και Σία.
Avic - Διεθνές Δίκτυο
Δημοσίευση σχολίου