(Μέρος πρώτο: Ισραήλ)
Η δημιουργία ενός αξιοπρεπούς Παλαιστινιακού κράτους με την περιθωριοποίηση των εξτρεμιστών και στις δύο πλευρές (η μία ζητάει την ολοκληρωτική καταστροφή του κράτους του Ισραήλ και η άλλη ζητάει την κατάκτηση όλων ανεξαιρέτως των εδαφών της Παλαιστίνης με πλήρη κυριαρχία του Ισραήλ) αποτελεί την μόνη μακροπρόθεσμη και βιώσιμη λύση, η οποία είναι βέβαιο πως κάποτε θα καταστεί μονόδρομος.
Είναι γνωστό πως στο τρίγωνο που ορίζεται από το Miami της Florida, το San Juan του Puerto Rico και τα νησιά των Βερμούδων, πασίγνωστο σαν «Τρίγωνο των Βερμούδων», συμβαίνουν κατά καιρούς σημεία και τέρατα: Μυστηριώδεις εξαφανίσεις πλοίων και αεροπλάνων, ανεξήγητα φαινόμενα που συνδέονται διαδοχικά με τον μυθικό πολιτισμό της Ατλαντίδας, το φαινόμενο των UFO, διάφορα θαλάσσια τέρατα και άλλα πολλά. Την ίδια περίπου βίαιη και μυστηριώδη πολυπλοκότητα, σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο, εμφανίζει ένα άλλο, επικίνδυνο, ανομοιόμορφο και αιματηρό τρίγωνο της περιοχής μας:
Στην μια άκρη του τριγώνου βρίσκεται το Ισραήλ, στο επίκεντρο μιας τεράστιας γεοστρατηγικής σημασίας Μέση Ανατολή που κυριολεκτικά φλέγεται, στην άλλη άκρη η Τουρκία που επηρεάζει την Ελλάδα, την Κύπρο, το Ισραήλ, το Κουρδιστάν, το Ιράκ, την Συρία, την Περσία και πολλούς άλλους, με την Ελλάδα να προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε Ευρώπη, Αμερική, Ρωσία και Κίνα, με ανοιχτή την αιμορραγούσα πληγή της Κύπρου και ένα τσουνάμι λαθρομεταναστών που διοχετεύει καθημερινά και άριστα οργανωμένα η Τουρκία, να συμπληρώνουν το επικίνδυνο «Τρίγωνο των Βερμούδων» της περιοχής μας.
Θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε συνοπτικά τις βασικές παραμέτρους που συνθέτουν το ιδιότυπο και εξαιρετικά επικίνδυνο αυτό «Τρίγωνο των Βερμούδων» που βρίσκεται δίπλα μας ξεκινώντας από το Κράτος του Ισραήλ το οποίο συνδέεται άρρηκτα με το Παλαιστινιακό πρόβλημα.
Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ προετοιμάστηκε από το σιωνιστικό κίνημα που ιδρύθηκε το 1897 με την συστηματική συγκέντρωση Εβραίων της διασποράς και την μεταφορά τους στην Παλαιστίνη και δρομολογήθηκε πενήντα χρόνια αργότερα με την απόφαση 181/29.11.1947 του ΟΗΕ η οποία διαχώρισε στα δύο την (υπό Βρετανικό, τότε, έλεγχο) Παλαιστίνη, με την δημιουργία Εβραϊκού και Παλαιστιανιακού κράτους.
Με την ίδια απόφαση του ΟΗΕ η Ιερουσαλήμ ορίστηκε σαν εκτός συνόρων Διεθνής Πόλη. Η παλαιά πόλη της Ιερουσαλήμ καθώς και η Δυτική όχθη του Ιορδάνη ποταμού τέθηκαν υπό τον έλεγχο της Ιορδανίας ενώ η νέα πόλη της Ιερουσαλήμ (κάτοικοι 1,3 εκ. Άραβες και 600 χιλ. Εβραίοι) τέθηκε υπό τον έλεγχο του Ισραήλ.
Οι περιοχές που βρισκόταν υπό Βρετανική κατοχή στις οποίες επρόκειτο να ιδρυθούν το Εβραϊκό και το Παλαιστινιακό κράτος, σύμφωνα με την σχετική απόφαση του ΟΗΕ, εμφανίζονται στον παρακάτω χάρτη:
Την αμέσως επόμενη μέρα (15/5/1948) ξέσπασε Αραβοισραηλινός πόλεμος με τις χώρες που δεν συμφωνούσαν με την κήρυξη ανεξαρτησίας του Ισραήλ (Αίγυπτος, Ιορδανία, Συρία, Λίβανος, Ιράκ, Υεμένη Σ. Αραβία). Ο πόλεμος έληξε με ανακωχή που υπεγράφη το 1949 και προσάρτηση της Λωρίδας της Γάζας και της χερσονήσου του Σινά στην Αίγυπτο και της Δυτικής όχθης στην Ιορδανία.
Δέκα οκτώ χρόνια αργότερα (1967) ξέσπασε ο Αραβοισραηλινός πόλεμος των 6 ημερών με την κατάληψη, από το κράτος του Ισραήλ, της χερσονήσου του Σινά, της Λωρίδας της Γάζας, της Δυτικής Όχθης και των υψωμάτων του Γκολάν.
Λίγα όμως χρόνια αργότερα (1973) άρθηκε η ταπείνωση που υπέστησαν οι Άραβες το 1967: Αιγυπτιακές και Συριακές δυνάμεις επιτέθηκαν στο Ισραήλ και ο (4ος κατά σειρά) Αραβοισραηλινός πόλεμος τερματίστηκε με κοινό αμερικανορωσικό ψήφισμα.
Τα Παλαιστινιακά εδάφη που κατέκτησε το Ισραήλ από τους πολέμους αυτούς δημιούργησαν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων αλλά και Παλαιστινίων υπό Ισραηλινή κατοχή. Έκτοτε, κατά καιρούς, το Ισραήλ δημιουργεί εβραϊκούς οικισμούς στην Δυτική Όχθη οξύνοντας συνεχώς την αντιπαράθεση.
Η έκρυθμη κατάσταση των Αραβοισραηλινών σχέσεων άρχισε σταδιακά να αποφορτίζεται όταν το 1977 ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις Αιγύπτου – Ισραήλ που κατέληξαν στην συμφωνία του Κάμπ Ντέιβιντ στις 26/3/1979. Με την συμφωνία αυτή η Αίγυπτος του Ανουάρ Σαντάτ αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ το οποίο αποσύρθηκε από την χερσόνησο Σινά και υποσχέθηκε συνομιλίες με τους Παλαιστίνιους για την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους.
Το 1987 ξεκίνησε η ένοπλη εξέγερση των Παλαιστινίων (Ινφάντα) στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη της Δυτικής Όχθης, μια εξέγερση που συνεχίζεται με κατά διαστήματα εντάσεις μέχρι τις μέρες μας.
Το 1994 η Ιορδανία έγινε η δεύτερη Αραβική χώρα που αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ με την συμφωνία του Όσλο η οποία υπεγράφη στις 13 Σεπτεμβρίου 1993 και προβλέπει την δημιουργία Παλαιστινιακής Αρχής και ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους, επιστρέφοντας κάποια από τα καταληφθέντα Παλαιστινιακά εδάφη χωρίς όμως να λύσει βασικά ζητήματα του προβλήματος, δηλαδή το εδαφικό, το ζήτημα της Ιερουσαλήμ, το ζήτημα των υδάτων και το ζήτημα των προσφύγων.
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Γιατζάκ Ραμπίν που υπέγραψε την συμφωνία τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης αλλά δολοφονήθηκε από την Ισραηλινή ακροδεξιά δύο χρόνια μετά την υπογραφή της συμφωνίας.
Το 2005 το κράτος του Ισραήλ έκανε μια σοβαρή προσπάθεια ειρηνικής προόδου στην κατεύθυνση της δημιουργίας Παλαιστινιακού κράτους, με την μονομερή απόφαση αποχώρησης από την λωρίδα της Γάζας συμπεριλαμβανομένης της βίαιης εκδίωξης Εβραίων εποίκων, η οποία όμως πολύ γρήγορα σκόρπισε στους πέντε ανέμους: Το 2006 η σιιτική οργάνωση Χεζμπολά του Λιβάνου άρχισε να δημιουργεί σειρά επεισοδίων στα σύνορα Ισραήλ – Λιβάνου προσφέροντας θαυμάσια αφορμή στα πιο ακραία στοιχεία των Ισραηλινών να επιβάλλουν μια βίαιη αντίδραση που βούτηξε στο αίμα ολόκληρο τον Λίβανο (νεκροί 1082 Λιβανέζοι από τους οποίους το ένα τρίτο παιδιά, 144 Ισραηλινοί στρατιώτες και 500 μέλη της Χεσμπολάχ -100 κατά τους άραβες).
Ο χάρτης της περιοχής όπως βρίσκεται διαμορφωμένος από το έτος 2012
.
Την ίδια χρονιά (2006) ξέσπασε εμφύλιος Παλαιστινιακός πόλεμος όταν η Χαμάς (υποστηρίζει την καταστροφή του Ισραήλ και την δημιουργία Ισλαμικού Παλαιστινιακού κράτους) αναδείχτηκε νικήτρια σε (δημοκρατικές) εκλογές, αλλά η νίκη της δεν αναγνωρίστηκε όχι μόνο από τους αντιπάλους της (Φατάχ), αλλά και από την Διεθνή κοινότητα και το Ισραήλ. Το ολέθριο αποτέλεσμα του εμφύλιου των Παλαιστινίων, ήταν ο νέος διαχωρισμός της Παλαιστίνης (έλεγχος της λωρίδας της Γάζας από την Χαμάς και της Δυτικής Όχθης από την Παλαιστινιακή Αρχή που υποστηρίζεται από την Φατάχ).
Τον Δεκέμβριο του 2008, ένας νέος κύκλος αίματος ξεκίνησε στην Παλαιστίνη: Η Χαμάς από την λωρίδα της Γάζας, εξαπέλυσε αυτοσχέδιες οβίδες προς την γειτονική Ισραηλινή πόλη Σντερότ προκαλώντας πανικό (αναφέρθηκαν 1 νεκρός και μικρές υλικές ζημιές). Το Ισραήλ αντέδρασε για μια ακόμα φορά με τρόπο που δεν αφήνει καμιά αμφιβολία πως θα ανταποδώσει την προοπτική εξόντωσης του από την Χαμάς: Δεκάδες υπερσύγχρονοι πύραυλοι τραυμάτισαν χιλιάδες Παλαιστίνιους και σκότωσαν 1.400, μεταξύ των οποίων άμαχοι πολίτες, γυναίκες και παιδιά. Ταυτόχρονα η λωρίδα της Γάζας απομονώθηκε και αποκλείστηκε από φαγητό, νερό και στοιχειώδη υγιεινή.
Οι οργισμένες όμως αντιδράσεις δεν περιορίστηκαν την φορά αυτή στον Αραβικό κόσμο. Επεκτάθηκαν στην διεθνή κοινότητα αλλά και μέσα στο ίδιο το Ισραήλ με σημαντικές «παράπλευρες απώλειες» (Αναζωπύρωση αντιδικιών με όλες τις ισλαμικές χώρες, αντιδράσεις από την Λατινική Αμερική και διακοπή διπλωματικών σχέσεων με την Βενεζουέλα).
Ο αποκλεισμός της Γάζας και των Παλαιστινίων που «προτίμησαν» την Χαμάς είναι απόλυτος. Οι προσπάθειες αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας εμποδίζονται είτε με διπλωματικά, είτε με βίαια μέσα.
Στο τέλος Μαΐου 2010 έξη πλοία με ανθρωπιστική βοήθεια προς την αποκλεισμένη Γάζα κατελήφθησαν από τους Ισραηλινούς μέσα σε λουτρό αίματος (10 νεκροί, 60 τραυματίες) με μια επιχείρηση που χαρακτηρίστηκε πειρατεία σε διεθνή ύδατα και προκάλεσε οξύτατη κρίση στις σχέσεις Ισραήλ – Τουρκίας (οι 9 νεκροί της Ισραηλινής επιχείρησης ήταν Τούρκοι), διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με την Μαυριτανία και ματαίωση ζωτικών για το Ισραήλ στρατιωτικών ασκήσεων με την Ελλάδα.
Το 2014 (8 Ιουλίου) στην αποκλεισμένη από ξηρά και θάλασσα Λωρίδα της Γάζας ξέσπασε νέα αιματηρή τραγωδία (σύμφωνα με το Παλαιστινιακό Υπουργείο Υγείας, μέχρι τις 8 Αυγούστου 2014, 1.890 νεκροί, ανάμεσα τους 430 παιδιά και έφηβοι, ενώ σύμφωνα με τη Unicef, το 73% των θυμάτων είναι άμαχοι) με το Ισραήλ να κατηγορεί την Χαμάς για επιθέσεις με ρουκέτες από πυκνοκατοικημένες περιοχές της Γάζας χρησιμοποιώντας σαν «ασπίδα» άμαχους και τους Παλαιστίνιους να απαντούν πως πρόκειται για μια απόλυτα φυσιολογική αντίσταση απέναντι σε ένα κατακτητή του λαού και των εδαφών της Παλαιστίνης.
Το σύγχρονο Ισραήλ των 7,5 εκ. κατοίκων (20% του πληθυσμού είναι Άραβες Εβραίοι, πολλοί από τους οποίους μουσουλμάνοι) θυμίζει λίγο Βαβυλωνία: 2 επίσημες γλώσσες (Εβραϊκή, Αραβική) και πολλές άλλες γλώσσες που μιλούν οι παλινοστούντες Εβραίοι της διασποράς – από Ρωσικά ή Ρουμάνικα μέχρι Αχμαρικά.
Στις τελευταίες εκλογές (Ιανουάριος 2013) έλαβαν μέρος 32 (τριάντα δύο) κόμματα με το πρώτο κόμμα (Λικούντ) να συγκεντρώνει 23,32% με 884.631 ψήφους, το δεύτερο (Υπάρχει Μέλλον) 14,32% με 543.280 ψήφους και το τελευταίο (Moreshet Avot) 0,01% με 451 ψήφους.
Το ισχύον σύστημα της απλής αναλογικής επιβάλλει πολυκομματικές κυβερνήσεις και στην σημερινή κυβέρνηση του Βενιαμίν Νετανιάχου συμμετέχουν 4 συνολικά κόμματα (εκτός από το πρώτο Λικούντ, το πρωτοεμφανιζόμενο Υπάρχει Μέλλον με αρχηγό ένα πρώην αστέρα της τηλεόρασης, το ακροδεξιό κόμμα Εβραϊκή Εστία και το Χατνουάχ της πρώην υπουργού Εξωτερικών Τζίπι Λίβνι).
Επίσημα, η πρωτεύουσα του Ισραήλ είναι η Ιερουσαλήμ, αλλά πολλές διπλωματικές αποστολές (μεταξύ των οποίων εκείνες των ΗΠΑ και της Ελλάδος) βρίσκονται στο Τελ-Αβίβ μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο σχετικά με το καθεστώς που θα ισχύσει για την Ιερουσαλήμ (εκτός συνόρων – Διεθνής Πόλη).
.
.
Συμπέρασμα: Το σημερινό κράτος του Ισραήλ αντιμετωπίζει ολοένα και εντονότερα το αίσθημα της ανασφάλειας το οποίο αποτελεί και το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας. Αδίστακτοι και μανιακοί τζιχαντιστές που έχουν σαν στόχο κάθε άνθρωπο που δεν συμφωνεί με την δική τους θρησκεία ή τον φρικτό επί γης «παράδεισο» που ονειρεύονται, ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια γύρω του με τον πολιτισμένο κόσμο να μην συνειδητοποιεί (ως συνήθως) τον μεγάλο κίνδυνο που αντιπροσωπεύουν για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Επί πλέον η μέχρι πρότινος σύμμαχος του Ισραήλ Τουρκία όχι μόνο υποστηρίζει απροκάλυπτα τους πιο ακραίους ισλαμιστές (ISIS) αλλά ακολουθεί και εμπρηστική ρητορική εναντίον του Ισραήλ «ξεχνώντας» ότι έκανε ή εξακολουθεί να κάνει ακριβώς τα ίδια και χειρότερα στην κατεχόμενη Κύπρο (εισβολή, μαζικούς εποικισμούς, δολοφονίες, στρατιωτική κατοχή, καταστροφή εκκλησιών, περιφρόνηση αποφάσεων ΟΗΕ) υπό τα απαθή βλέμματα της πολιτισμένης Δύσης χωρίς την παραμικρή διάθεση να εφαρμόσει η ίδια αυτά για τα οποία με μεγάλη θρασύτητα κατηγορεί τους άλλους, χωρίς να την ενδιαφέρει τι θα γινόταν αν οι Ελληνοκύπριοι εξαπέλυαν ξαφνικά ρουκέτες εναντίον των κατεχομένων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας!
Το σημερινό κράτος του Ισραήλ θεωρεί πως οι γειτονικές του χώρες δεν πρόκειται να αποδεχτούν με ειλικρίνεια την συνύπαρξή τους και για τον λόγο αυτό έχει δημιουργήσει μια τερατώδη πολεμική μηχανή την οποία επιδεικνύει σε κάθε αφορμή, με ενέργειες όμως που διαιωνίζουν το μίσος δημιουργώντας ολόκληρες γενιές νέων «μαχητών της ελευθερίας» οι οποίοι βλέπουν την Παλαιστίνη να βρίσκεται υπό την κατοχή ή τον ασφυκτικό έλεγχο του Ισραήλ, παρά τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών «για ίδρυση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους» που χρονολογούνται από το έτος 1948.
Η ειρηνική συνύπαρξη (με την αναγνώριση του Ισραήλ) που έχουν ήδη αποδεχτεί η Αίγυπτος και η Ιορδανία καθώς και η «ανοχή» που επιδεικνύουν οι μοναρχίες του Περσικού Κόλπου, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα απέναντι στο Ισραήλ, δεν είναι αρκετά ώστε να εξασφαλιστεί μια διαρκής ειρήνη.
Σήμερα, ο επί δεκαετίες εποικισμός κατεχομένων εδαφών της Παλαιστίνης συρρίκνωσε το μελλοντικό Παλαιστινιακό κράτος σε ασφυκτικά περιορισμένο χώρο ο οποίος φαίνεται αδύνατο να γίνει αποδεκτός σε ένα μελλοντικό συμβιβασμό.
Συνεπώς, η δημιουργία ενός αξιοπρεπούς Παλαιστινιακού κράτους με την περιθωριοποίηση των εξτρεμιστών και στις δύο πλευρές (η μία ζητάει την ολοκληρωτική καταστροφή του κράτους του Ισραήλ και η άλλη ζητάει την κατάκτηση όλων ανεξαιρέτως των εδαφών της Παλαιστίνης με πλήρη κυριαρχία του Ισραήλ) αποτελεί την μόνη μακροπρόθεσμη και βιώσιμη λύση, η οποία είναι βέβαιο πως κάποτε θα καταστεί μονόδρομος.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου