Παιχνίδια πολέμου και ειρήνης

“Ο πόλεμος είναι η περιοχή του συμπτωματικού,  του απρόβλεπτου, του τυχαίου – αφού συνεχώς βρίσκει κανείς τα πράγματα εντελώς διαφορετικά, από αυτό που περιμένει” , είχε πει χαρακτηριστικά ο Clausewitz.

Στο ίδιο μήκος κύματος με τον Πρώσο στρατιωτικό, ο ναύαρχος των Η.Π.Α. K. Dempsey έγραψε το εξής πριν μερικές εβδομάδες: “Όταν αναλάβουμε δράση στη Συρία, θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τα επόμενα βήματα. Είναι πολύ δύσκολο να αποφευχθεί η βαθύτερη εμπλοκή μας”.

Από την άλλη πλευρά, ο υπουργός εξωτερικών των Η.Π.Α. προσδιόρισε τι ακριβώς απασχολεί την υπερδύναμη, με τη φράση του “Εάν δεν επιτεθούμε στη Συρία, θα χάσουμε την αξιοπιστία μας σε ολόκληρο τον πλανήτη”. Η απάντηση, εκ μέρους μίας Αμερικανίδας καθηγήτριας (A. Simons), ήλθε σχεδόν αμέσως μετά: “Δεν κινδυνεύει η αξιοπιστία των Η.Π.Α., αλλά αυτή του προέδρου της. Πριν από ένα χρόνο τράβηξε με «ελαφρότητα» μία κόκκινη γραμμή, όσον αφορά τη χρήση χημικών όπλων – τώρα, προσπαθεί να διασώσει το κύρος του”.

Περαιτέρω, σύμφωνα με πολλούς ειδικούς, ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία δεν θα τελείωνε μετά από μία μικρή ή μεγάλη στρατιωτική επίθεση των Η.Π.Α. – αντίθετα, θα επεκτεινόταν στη γύρω περιοχή, αφού το συριακό καθεστώς θα προσπαθούσε να εκδικηθεί το Ισραήλ, την Τουρκία και το Λίβανο. Εκτός αυτού, τα αποτελέσματα τέτοιου είδους ενεργειών στο Ιράκ, στο οποίο μαίνεται ήδη ο πόλεμος, θα ήταν μάλλον καταστροφικά.

Όσον αφορά δε ολόκληρη την «κρατική αρχιτεκτονική» της Μέσης Ανατολής (η οποία «οικοδομήθηκε» μετά τον 1ο παγκόσμιο Πόλεμο από τους Βρετανούς και τους Γάλλους, σαν πύργος στην αραβική άμμο, αφού δεν δόθηκε καμία σημασία στις φυλετικές και θρησκευτικές διαφορές των εκεί λαών), θα μπορούσε άμεσα να καταρρεύσει – δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στον πλανήτη.

Σε κάθε περίπτωση, κανένας δεν καταλαβαίνει γιατί ο Αμερικανός πρόεδρος ενδιαφέρεται για τους 1.492 θανάτους από χημικά όπλα, τα οποία πουλήθηκαν στη Συρία από τις «ηθικότατες» βρετανικές επιχειρήσεις και όχι για τα πάνω από 110.000 θύματα του εμφυλίου πολέμου.


Από την άλλη πλευρά η Γερμανίδα καγκελάριος, η οποία θεωρείται ως η ισχυρότερη γυναίκα του πλανήτη, βίωσε, δυστυχώς για τη χώρα της, έναν ολοκληρωτικό εξευτελισμό στην Αγία Πετρούπολη – παρά το ότι μπορούσε να μιλάει στα ρωσικά με τον οικοδεσπότη.

Αφού αρνήθηκε να υποστηρίξει τον κ.Obama, παρά το ότι συμφώνησαν μαζί του όλες οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης (Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία), τασσόμενη με τη Ρωσία, την επόμενη ημέρα υπαναχώρησε άτακτα – αναδεικνύοντας τις τεράστιες αδυναμίες της, όσον αφορά την εξωτερική πολιτική.

Αμέσως μετά, σε μία συνέντευξη της, άσκησε κριτική (!) στις κυβερνήσεις της Ρωσίας και της Κίνας, λέγοντας πως “Είναι λυπηρό το ότι τόσο η Ρωσία, όσο και η Κίνα αρνούνται να υιοθετήσουν μία κοινή στάση με τους υπόλοιπους στο συριακό ζήτημα – γεγονός που «αδυνατίζει» το ρόλο του ΟΗΕ”. Την ίδια στιγμή όμως τόνισε ότι, η Γερμανία δεν πρόκειται να συμμετέχει σε στρατιωτικές επιχειρήσεις

Αν και είναι γνωστό πως η καγκελάριος αποφεύγει πάντοτε τις σαφείς, καθαρές απαντήσεις, αφήνοντας ανέκαθεν «εξόδους κινδύνου» σε όλα όσα λέει, σε θέματα που αφορούν την παγκόσμια ειρήνη οφείλει προφανώς να είναι απολύτως σαφής – όπως, για παράδειγμα, ο αρχηγός της γερμανικής αντιπολίτευσης, ο οποίος είπε χαρακτηριστικά ότι, “Όσο τραγικό και αν ακούγεται, δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να φανταστώ καμία δράση, με τη βοήθεια της οποίας θα μπορούσε η διεθνής κοινότητα να σταματήσει το δράμα του συριακού λαού, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα”.

Ολοκληρώνοντας, ο κ.Obama αυτοπαγιδεύτηκε, με την ατυχή έκφραση του περί κόκκινης γραμμής. Αυτή τη στιγμή προσπαθεί λοιπόν να ξεφύγει από την παγίδα με τεχνάσματα – όπως με τη δήθεν «ρητορική αναφορά» του υπουργού εξωτερικών στην καταστροφή των χημικών από τη Συρία, την οποία υιοθέτησε αμέσως η Ρωσία, βοηθώντας τον.

Για να τα καταφέρει όμως πραγματικά να ξεφύγει, χωρίς υποτιμητικά τεχνάσματα, χωρίς να ενισχύει ανόητα τη Ρωσία, καθώς επίσης χωρίς να χάσει εντελώς το κύρος του, χρειάζεται την εμπιστοσύνη της Δύσης.

Τη εμπιστοσύνη όμως αυτή την έχουν χάσει οι Η.Π.Α., από τα ψέματα του G.Bush, ο οποίος οδήγησε δόλια τη δύση στον πόλεμο του Ιράκ. Έκτοτε, είναι όλοι πάρα πολύ προσεκτικοί, όταν οι αμερικανικές υπηρεσίες αναφέρονται σε αποδείξεις – τόσο η διεθνής κοινότητα, όσο και οι ίδιοι οι πολίτες της υπερδύναμης.
πηγή