Μετά τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών και των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, καθώς επίσης και την προσωρινή απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας, ήρθε η ώρα να τελειώσει επιτέλους το σίριαλ της ΕΡΤ.
Όπως συνήθως συμβαίνει σε κάθε αγώνα σαφέστατα υπάρχουν χαμένοι και νικητές. Σε τελική ανάλυση, αυτό δεν είναι πρόβλημα της κοινωνίας, είναι πρόβλημα όσων κέρδισαν και όσων έχασαν. Αφού ο συγκεκριμένος αγώνας δεν ήταν υποχρεωτικός, αλλά κάποιοι επέλεξαν να τον διεξάγουν και κάποιοι άλλοι να συμμετάσχουν, ας μετρήσουν λοιπόν τα κέρδη και τις ζημίες τους και ας πορευτούν υπερήφανοι για τη νίκη τους ή γλείφοντας τις πληγές τους αν έχουν χάσει ή αισθάνονται ως χαμένοι.
Καλώς η κακώς η παρτίδα κατά κάποιο τρόπο «σώθηκε», αν σώθηκε, από την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Αντί λοιπόν να διεξάγεται μία ατέρμονη συζήτηση ας προχωρήσουν τα μέρη που έχουν την ευθύνη διακυβέρνησης του τόπου στο πρακτέο. Με βάση τα όσα έχουν γραφεί η απόφαση κρίνει, ότι από νομικής σκοπιάς καλώς αποφασίστηκε ο τερματισμός της λειτουργίας της ΕΡΤ αλλά δεν μπορεί κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου να μην εκπέμπεται πρόγραμμα.
Μήπως στη διάρκεια αυτής της μεταβατικής περιόδου μέχρι την έναρξη λειτουργίας της ΝΕΡΙΤ και λαμβανομένης υπόψη της δικαστικής επιταγής για τη συνέχιση της εκπομπής προγράμματος, θα μπορούσε με βάση την κείμενη νομοθεσία να κοινοποιηθεί απλά σε κάθε εργαζόμενο της ΕΡΤ η καταγγελία της σύμβασής του με προειδοποίηση συγκεκριμένου χρόνου (π.χ. ενός ή δύο μηνών);
Με αυτό τον τρόπο καθένας από τους εργαζόμενους θα ήξερε που ακριβώς βρίσκεται εργασιακά (μέχρι πότε θα πληρώνεται, τι αποζημίωση θα λάβει), αλλά και το πως θα διεκδικήσει μία θέση στη διάδοχη κατάσταση. Ταυτόχρονα, θα γινόταν δυνατή η άμεση εκπομπή προγράμματος της ΕΡΤ για τη μεταβατική περίοδο, που ούτως ή άλλως, προφανώς, θα γίνει από τους εργαζόμενούς της.
Αφού οι αποφάσεις στη χώρα «λαμβάνονται στο γόνατο» και αφού οι κυβερνώντες έχουν επιδείξει παροιμιώδη ατολμία και αδυναμία να εκσυγχρονίσουν τον δημόσιο τομέα στη βάση προγράμματος, τουλάχιστον ας γίνει μία προσπάθεια εξομάλυνσης του χάους που δημιούργησαν και απειλεί να σπρώξει την Ελλάδα σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Διότι όποιος είναι τόσο αφελής να πιστεύει ότι στην κατάσταση που είναι σήμερα η χώρα θα μας αφήσουν με το πάσο μας να παίζουμε τα γνωστά εδώ και δεκαετίες πολιτικά παιχνίδια πειθαναγκασμού και κυριαρχίας, είναι δικαίωμά του να το πιστεύει. Όμως, η αφασία που επικρατεί στη χώρα θα οδηγήσει στην καταβολή πολύ χειρότερου κόστους από το σημερινό, όσο κι αν έχει πονέσει ο ελληνικός λαός και διαισθάνεται ότι η κατάσταση θα χειροτερεύσει.
Αναρωτήθηκε κανείς τι ακριβώς μεταφέρθηκε σε ηγέτη κόμματος της αντιπολίτευσης πριν επισκεφτεί τις Βρυξέλλες και κάποιοι προσπαθούσαν να κανονίσουν την ατζέντα των συναντήσεών του; Έχει συναίσθηση κανείς του πραγματικού μεγέθους και των περιθωρίων κινήσεων που έχει η Ελλάδα σε αυτή τη χρονική στιγμή της Ιστορίας της; Και δεν λέει κανείς πως ό,τι και να συμβεί δεν θα βρει τρόπο να ανακάμψει. Απλά το ερώτημα είναι εάν έχουμε συναίσθηση σε τι περιπέτειες θα μπούμε, βασική προϋπόθεση για να καταφέρουμε κάποια στιγμή να βγούμε και όχι να αρχίσουμε να ψαχνόμαστε καταλήγοντας να στραφεί ο ένας εναντίον του άλλου.
Το «defence-point.gr» έχοντας μιλήσει με πολύ κόσμο σε διάφορα σημεία της υφηλίου, επιμένει δεσμεύοντας την αξιοπιστία του ότι δεν φαίνεται να έχουμε συναίσθηση, κυρίως όμως δείχνει να λείπει από τους πάσης φύσεως σωτήρες, κάθε απόχρωσης που μας έχουν προκύψει, οι οποίοι χαϊδεύοντας ως συνήθως τα αυτιά των Ελλήνων πολιτών, δίνουν ΨΕΥΤΙΚΕΣ υποσχέσεις και ελπίδες.Ή μήπως κάνουμε λάθος και γίνεται σκόπιμα;
Τέτοιο είναι το κατάντημα της χώρας που ο μοναδικός συνεπής με όσα διακηρύσσει είναι ο Αλέκος Αλαβάνος με το κόμμα «Σχέδιο Β’», ένα κόμμα στο οποίο οι δημοσκοπήσεις δίνουν 1-2%. Έχει γεμίσει η χώρα πολιτικούς οι οποίοι υπόσχονται και παραμονή στην Ευρωζώνη και αποκατάσταση μισθών και συντάξεων και… περήφανη αλλαγή πολιτικής και γενικά μια ζωή καλύτερη από αυτή που έχουμε σήμερα.
Κανείς δεν μπορεί να διακρίνει κάποιον κίνδυνο, επιμένουν αυτιστικά να προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο, ότι από τη μία πλευρά είναι η δουλοπρεπής κυβέρνηση και από την άλλη οι σύγχρονοι… μάγοι της οικονομίας και της πολιτικής. Δυστυχώς όμως, λίγοι φαίνεται πως σκέφτονται ότι η πραγματικότητα δεν είναι ούτε άσπρη ούτε μαύρη, αλλά κινείται μέσα σε ένα απέραντο γκρίζο. Ούτε προδότες είναι οι μεν, ούτε μαγικές συνταγές διαθέτουν οι δε. Όλα τα υπόλοιπα δεν αξίζουν ούτε καν να τα συζητάει ο μέσος εχέφρων πολίτης. Τόσο απλά. Και όποιος θέλει ας το καταλάβει τώρα, διότι θα το καταλάβει με πολύ τραυματικό τρόπο αργότερα.
ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει τον αντρισμό να αρθρώσει μια ξεκάθαρη πολιτική θέση λέγοντας στους Έλληνες πολίτες: «Μας έχουν τσακίσει (όλοι το ξέρουμε), η λιτότητα έφτασε σε σημείο να εξοντώνει την κοινωνία (επίσης το γνωρίζουμε), εάν εκλεγούμε θα ζητήσουμε την άμεση αλλαγή του μίγματος της πολιτικής που ακολουθείται (απόλυτα θεμιτό και λογικό)», προσθέτοντας όμως το κρίσιμο:
«Επειδή υπάρχει σημαντική πιθανότητα να μην εισακουστούμε για τους α, β, γ, δ, λόγους (ίσως και να είναι πολλοί περισσότεροι), έχουμε αποφασίσει ότι υπεράνω όλων η ΕΘΝΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ κι αν είναι να εξοντωθεί η κοινωνία, δεν διαφέρει σε τίποτα από τις φρικτές στιγμές που θα ζήσουμε και θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ».
Ρωτάμε όλους τους φίλους μας που μας κάνουν την τιμή και μας διαβάζουν, είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν με τις απόψεις που διατυπώνουμε: Πότε ακούστηκε ένας τέτοιος ξεκάθαρος και σταράτος πολιτικός λόγος από κάποιον από τους αυτόκλητους φωνακλάδες σωτήρες; Πότε τέθηκαν τα πράγματα σε αυτή που είναι η πραγματική τους διάσταση, ώστε να ακολουθήσει επί της ουσίας σύγκρουση με την κυβέρνηση και όχι αυτή η κατάντια της Βουλής που καταβαραθρώνει κάθε μέρα που περνά την αξιοπιστία της χώρας διεθνώς;
Αδιαφορούμε εάν αυτό θα το έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας, ο Πάνος Καμμένος, ο Νίκος Μιχαλολιάκος ή οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός αρχηγός. Αρκεί να ακουστεί η ΑΛΗΘΕΙΑ και να σταματήσει ο βόρβορος της παραπληροφόρησης του απελπισμένου Έλληνα πολίτη.
Κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι μόνο εάν ακουστεί όλη η αλήθεια και περάσει στον κόσμο τότε μόνο θα έχουμε ως κοινωνία κάποιες αμυδρές ελπίδες να προκύψουν αλλαγές στη συνταγή που έχουν επιβάλλει κυρίως οι Γερμανοί και δευτερευόντως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ);
Δυστυχώς, η πολιτική ανωριμότητα της Ελλάδας είναι το μεγαλύτερό της πρόβλημα σε αυτή την καμπή της Ιστορίας της. Από κεκτημένη ταχύτητα, ακόμα και όσοι κατακεραυνώνουν τη συστημική τσαπατσουλιά και διαφθορά της μεταπολίτευσης εξακολουθούν να πολιτεύονται με τον ίδιο και απαράλλαχτο τρόπο, με την ίδια λογική.Είναι κατανοητό το επιχείρημα ότι τα «κατά συνθήκη ψεύδη» εξασφαλίζουν την εκλογή στο Κοινοβούλιο, αφού είτε η πολιτική ανωριμότητα του Έλληνα, είτε η περιορισμένη γνώση των χαοτικών μηχανισμών της διεθνούς οικονομίας και η εξάρτηση της χώρας μας από αυτούς, είτε η φυσιολογική ψυχολογική ροπή του εκλογικού σώματος να απωθεί καθετί το απαισιόδοξο και η προσκόλληση σε αυτό που του δίνει ελπίδα, έστω και ψεύτικη, είναι δεδομένα του προβλήματος. Πότε όμως θα ωριμάσουν όμως οι υποτίθεται επίγονοι αυτών που εφηύραν το δημοκρατικό πολίτευμα;
Ολοκληρώνοντας, τα επιχειρήματα του παρόντος σημειώματος ήταν δύο:
Πρώτον, εάν είχαν ακολουθήσει αυτό που ήδη ισχύει στη εργατική νομοθεσία για όλους τους εργαζόμενους (προειδοποίηση κάποιων μηνών, αποζημίωση) θα είχαν «αγοράσει» τον χρόνο για τη μετάβαση στο νέο σύστημα. Ίσως εμφανιζόμαστε ως «μετά Χριστόν προφήτες», καθότι πάλι οι αντιδράσεις που θα είχαν προκύψει θα ήταν πολύ ισχυρές.
Δεύτερον, το να απευθύνουμε έκκληση προς τους πολιτικούς αρχηγούς κάθε απόχρωσης να σταματήσουν να γεμίζουν με καταφανή ψεύδη τον πολιτικό διάλογο με στόχο τη διεκδίκηση της ψήφου του ελληνικού λαού. Κι εάν το επιχείρημα είναι ότι όντως πιστεύουν όσα λένε, τότε το πρόβλημα είναι ακόμα χειρότερο, αφού αυτό θα σήμαινε ότι και οι ίδιοι δεν έχουν συναίσθηση του τι θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε, άρα είναι και επικίνδυνοι για τη δημόσια ασφάλεια…
Έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι σε κάθε κόμμα υπάρχουν άνθρωποι με γνώση και συναίσθηση, οπότε η ρητορική απλά είναι προσαρμοσμένη στην πολιτική ανάγκη. Αυτή τη φορά όμως το τίμημα δεν θα είναι η διάψευση των προσδοκιών και οι διαμαρτυρίες για ανακολουθία λόγων και έργων, αλλά θα είναι πολύ βαρύτερο, οπότε και το σύνηθες στην ελληνική πολιτική σκηνή της μεταπολίτευσης ψεύδος, θα ισοδυναμεί με έγκλημα.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου