Όταν «εντελώς τυχαία» μαζεύονται περισσότερες από μία δηλώσεις και δημόσιες παρεμβάσεις για το θέμα της τουρκικής ένταξης στη ΕΕ τότε κάθε φυσιολογικός άνθρωπος που ασχολείται με τα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, λογικά ανησυχεί και λαμβάνει τα μέτρα του. Ταυτόχρονα, δίνει και μια δημοσιότητα στις κινήσεις του εάν αντιληφθεί ότι κάποιες παρασκηνιακές κινήσεις απειλούν τα εθνικά του συμφέροντα. Σίγουρα δεν κοιμάται, με το ροχαλητό του να ακούγεται… μέχρι τις Βρυξέλλες.
Τις τελευταίες μέρες όλα δείχνου ότι σε εξέλιξη βρίσκεται μια επιχείρηση προώθησης της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας με τα γνωστά οικονομικά επιχειρήματα, που όμως «μπάζουν νερά» αν τα εξετάσει κανείς από τη σκοπιά των γεωπολιτικών ισορροπιών. Ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, Γκέρχαρντ Σρέντερ, απηύθυνε δημόσια έκκληση αρθρογραφώντας να γίνει δεκτή η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχοντας μάλιστα υιοθετήσει πλήρως την επιχειρηματολογία της Άγκυρας.
Ακολούθησε μόλις χθες, ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Γκίντο Βεστερβέλε, ο οποίος εξέφρασε την ελπίδα να ανοίξουν νέα διαπραγματευτικά κεφάλαια στις διαπραγματεύσεις της Τουρκίας με την ΕΕ. Τι το εμποδίζει; Αφού η Ελλάδα υποστηρίζει, η Γαλλία έχει υποχωρήσει, τι κάνει τον Βεστερβέλε να αμφιβάλει;
Ας ξεκινήσουμε από τον Σρέντερ. Μόλις τελείωσε η θητεία του ως καγκελάριος έπιασε δουλειά στην εταιρία που διαχειρίζεται τον υποθαλάσσιο αγωγό που θα τροφοδοτεί με φυσικό αέριο τη Γερμανία και την Ευρώπη, παρακάμπτοντας την Ουκρανία. Θεωρείται «αγαπημένο παιδί» των Ρώσων και του Βλαντιμίρ Πούτιν προσωπικά. Πόσο πιθανό είναι οι απόψεις τους στο θέμα της Τουρκίας να αποκλίνουν θεμελιωδώς;
Ερώτημα θέτουμε, αμφισβητώντας εμμέσως ρητορικά τη συμβατική σοφία που θέλει τη Ρωσία να συγκρούεται με την Τουρκία. Μακροπρόθεσμα αυτό φαντάζει νομοτελειακό. Εκτός από το στρατηγικό, υπάρχει όμως και το τακτικό επίπεδο… Για να απαντήσουμε θα πρέπει για παράδειγμα να έχουμε απαντήσει στο ερώτημα για τη βιωσιμότητα και τη μακροημέρευση της ΕΕ. Και με όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, πολλοί αμφιβάλλουν. Είναι δυνατόν ο Ρώσος πρωθυπουργός Μέντβεντεβ να επικαλείται τα προβλήματα με την Τουρκία για να υπαναχωρήσει φαινομενικά στο ζήτημα της εμπλοκής της Ρωσίας στην εξόρυξη υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ και να μη γελάνε και οι πέτρες; Τι συμβαίνει εδώ;
Τι έκανε τον Βεστερβέλε να θέσει το θέμα, ενώ την ίδια στιγμή που Τούρκοι αξιωματούχοι όλων των βαθμίδων απειλούν για τους κυπριακούς υδρογονάνθρακες, ενώ περιοδεύουν και στην Ευρώπη οικοδομώντας συμμαχίες για τα θέματα που τους ενδιαφέρουν; Ξέρει το υπουργείο Εξωτερικών εάν στην Ολλανδία ο Ερντογάν ζήτησε μπλοκάρισμα των προσπαθειών της Κύπρου; Ή αν το ίδιο έπραξε ο Γκιουλ στη Σουηδία; Ο πρωθυπουργός μας να δεχτούμε ότι δεν έχει τον χρόνο για να κάνει περιοδεία. Τόσο απορροφημένος είναι ο υπουργός Εξωτερικών με τις συνεννοήσεις του με τον φίλο (κατά δήλωση του ιδίου) και ομόλογό του Νταβούτογλου, που δεν τον απασχολεί να κάνει μια βόλτα επιχειρώντας να προωθήσει τις ελληνικές θέσεις;
Ή μήπως να πιστέψουμε ότι η συνεκμετάλλευση των πόρων έχει ήδη δρομολογηθεί και μεθοδεύεται το… σερβίρισμα; Μια κατάσταση στην οποία θα έχουν βολευτεί όλοι σε βάρος της ελληνικής (ελλαδικής και κυπριακής) πλευράς που οι πολιτικοί της φρόντισαν να ανοίξουν διάπλατα τα παράθυρα για να μπορέσουν να γονατίσουν τη χώρα, οπότε κάθε είδους εκβιασμός περνάει στη συνέχεια ευκολότερα;
πηγή
Δημοσίευση σχολίου