Υπέρβαση...

Αναρωτιέμαι γιατί κάποια άλλα κράτη έκαναν την υπέρβασή τους και βρήκαν τρόπο να διαχωρίσουν τις τρεις εξουσίες της Δημοκρατίας, ενώ εμείς όχι.

Το ιστορικό λάθος των συνταγματολόγων μας και των νομοθετών μας είναι ότι δεν έλαβαν υπόψη τους την απόλυτη υποκειμενικότητα του "ανθρώπου-εξουσία" για να προστατεύσουν τον "άνθρωπο-πολίτη".

Αντίθετα σχεδίασαν ένα διάτρητο Σύνταγμα, το οποίο λειτουργεί ως ένα "οχυρό προστασίας" των πάσης φύσεων καταχρήσεων των πολιτικών.

Έγραψαν ένα Σύνταγμα στα μέτρα τους, ώστε να είναι εντελώς αδύνατον να παραπέμπεται ένας πολιτικός στη δικαιοσύνη. Αλλά ακόμα και αν βρεθεί τρόπος, θα βρεθεί μόνο και μόνο για τον καθησυχασμό της λαϊκής οργής.

Η ευθύνη ακέραιη ανήκει στους Έλληνες συνταγματολόγους, αυτούς που σήμερα διαμαρτύρονται για τους υπαίτιους που πτώχευσαν την Ελλάδα και υποθήκευσαν το ελληνικό κράτος στους δανειστές του.

Αυτοί ευθύνονται για την ατιμωρησία των πολιτικών. Σχεδίασαν λαβυρινθικές διαδικασίες, ώστε να είναι εξαιρετικά περίπλοκη, άρα αδύνατη η παραπομπή των υπαιτίων.

Ο εμπαιγμός σε όλο του το μεγαλείο.

Το συμπέρασμα δυστυχώς, για τους απλούς πολίτες που δεν έχουμε πρόσβαση στην εξουσία, είναι ένα και μοναδικό: Ο ισχυρός σπάνια χάνει!

Οι αγορές ελέγχουν τη ζωή μας γιατί το επέτρεψαν οι πολιτικοί μας. Η ανεξάρτητη δικαιοσύνη δεν έχει αποκτηθεί ακόμα, τουτέστιν δεν μπορεί να δοθεί αληθινή δικαιοσύνη.

Οσο όμως ο πολίτης αρνείται να κατανοήσει την πραγματικότητα, και όχι αυτό που του "πλασάρουν" τα μέσα μαζικής εξαθλίωσης, για να τον αποπροσανατολίσουν και να τον «ψυχοπλακώσουν», να τον φοβίσουν και στο τέλος να τον κάνουν έρμαιο όλων των απίθανων και πιθανών καταστάσεων που προκύπτουν, οι κραυγές θα παραμένουν κραυγές.

Δυνατός ή αδύναμος λοιπόν; Υπέρβαση ή όχι;

Επιτέλους για πόσες ακόμα γενεές θα επικυρώνουμε την καταστροφική πορεία της χώρας μας;

Πολιτικοί! Με ποιες βάσεις και αρχές.

Χιλιάδες νόμοι ψηφίστηκαν τα χρόνια που μας πέρασαν και έμειναν στα συρτάρια, χιλιάδες επίσης οι υπουργικές αποφάσεις που δεν εκτελούνται, ή ακυρώνονται.

Αυτοί λίγοι κι εμείς εκατομμύρια, Αυτοί κυνηγοί κι εμείς κυνηγημένοι από τη… σοφία των λωλών και καρεκλοκένταυρων, υπερφίαλων και μικρών πολιτικών υπάρξεων.

Ποιο είναι το εκτόπισμα τους; Ποιος μπορεί ξανά να τους σεβαστεί και να τους ακολουθήσει; Η αποτυχία έρχεται η μία μετά την άλλη, αλλά δεν νοούν να την αποδεχτούν.

Απέχουμε πολύ από εκείνη τη στιγμή που θα ξαναστηθεί το κράτος δικαίου, ένα κοινωνικό κράτος που θά ’χει σαν στόχο τη εξυπηρέτηση του πολίτη, την ποιότητα παροχής υπηρεσιών, την αξιοκρατική διάκριση, την αλληλεγγύη, την προστασία του πολίτη, τη δυνατότητα ανάδειξης αξιών και ικανοτήτων των παιδιών μας (χωρίς να χρειάζεται να μεσολαβεί κάποιος από ψηλά), τη συμμετοχή του πολίτη σε αποφάσεις που τον αφορούν, μέσα από τη πραγματική κοινωνία των πολιτών, τη δυνατότητα ανάπτυξης της πραγματικής μας οικονομίας, μέσα από τις δικές μας δυνατότητες και τον δικό μας έλεγχο αλλά και την επιβράβευση των ικανών, των δίκαιων και των σωστών ως κίνητρο και παράδειγμα μιας κοινωνίας όχι ιδανικής, αλλά λειτουργικής και ανθρώπινης.


πηγή