Είναι προφανές πως μία χώρα απλά «καταναλωτής» δεν έχει μεγάλο διαπραγματευτικό πλεονέκτημα απέναντι στον παραγωγό διότι εξαρτάται εξολοκλήρου από της προθέσεις του, μειονέκτημα που μεγαλώνει εάν κάποιος λάβει υπόψη του και το γεγονός πως η Ελλάδα δεν είναι και ως μέγεθος αγοράς κάτι το πολύ σημαντικό.
Αντιθέτως, η μετατροπή της χώρας σε «διαμετακομιστή» αυξάνει κατακόρυφα το γεωπολιτικό της βάρος διότι από την ίδια εξαρτώνται τόσο η χώρα που εξάγει το φυσικό αέριο όσο και η χώρα τελικού προορισμού. Το παράδειγμα της θέσης της Ουκρανίας κατά τους σχετικά πρόσφατους «πολέμους του αερίου» που λάμβαναν χώρα μεταξύ αυτής και της Ρωσίας κάθε Ιανουάριο, είχε ως αποτέλεσμα η μισή Ευρώπη να εξαρτάται από τις διαθέσεις του Κιέβου έναντι στη Μόσχα.
Στη προκειμένη περίπτωση η Ελλάδα θα δράσει ως συνδετικός κρίκος του Αζερμπαϊτζάν, το οποίο πρόκειται να εξάγει φυσικό αέριο από το τεράστιο κοίτασμα του Σαχ Ντενίζ ΙΙ μέσω Γεωργίας και Τουρκίας στην Ευρώπη. Αξίζει δε να σημειωθεί πως η χώρα μας θα αποτελέσει τη πρώτη χώρα της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα συνδεθεί με αγωγό φυσικού αερίου που θα προέρχεται απευθείας από την Κασπία χωρίς την παρεμβολή της Ρωσίας, γεγονός το οποία θα σημάνει και την πρώτη επιτυχία της αμερικανικής πολιτικής στη Κεντρική Ασία αναφορικά με το ζήτημα της ενεργειακής ασφάλειας.
Ένα δεύτερο θέμα το οποίο η ελληνική διπλωματία θα πρέπει να κοιτάξει να εκμεταλλευτεί – αν δεν το έχει είδη κάνει – είναι η εξάρτηση της συμμετοχής της Αλβανίας στο εταιρικό σχήμα από την αποδοχή από τα Τίρανα της συμφωνίας για το διαχωρισμό της θαλάσσιων ζωνών με την Ελλάδα, η οποία τα τελευταία τρία χρόνια δεν επικυρώνεται από την Αλβανική πλευρά με αστείες δικαιολογίες.
Τέλος, να σημειώσουμε πως η Ελλάδα για κανέναν λόγο δεν θα πρέπει να «αποπροσανατολιστεί» από τον κύριο σκοπό της ο οποίος δεν είναι άλλος από την ανακήρυξη Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, η οποία θα της επιτρέψει από χώρα «διαμετακομιστής» να αναβαθμιστεί ακόμα περισσότερο σε χώρα «παραγωγό».
Με άλλα λόγια η συμμετοχή σε σχήματα τα οποία θα βάλουν την χώρα μας στον παγκόσμιο διαμετακομιστικό χάρτη της ενέργειας μπορεί να χαρακτηριστεί ως «πολλαπλασιαστής δύναμης» ο οποίος όμως θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για τον πραγματικό στόχο ο οποίος δεν είναι άλλος από την εκμετάλλευση των εγχώριων κοιτασμάτων τα οποία είναι της αυτής, εάν όχι μεγαλύτερης, σημασίας από αυτά που υπάρχουν στην Κασπία.
Ας ελπίσουμε πως η υπογραφή του TAP δεν θα είναι παρά μόνο η αρχή για τη μετατροπή της χώρας μας σε ενεργειακό κόμβο για την Ευρώπη. Και ένα ρητορικό ερώτημα, αλήθεια με τον South Stream τι γίνεται;
πηγή
Δημοσίευση σχολίου