Ποιο τελικά ήταν το αποτέλεσμα της δήθεν λαϊκής εντολής για εκλογές; Να στριμωχθεί ακόμα πιο πολύ στον τοίχο ο λαός. Να μπει στην διαδικασία επιλογής αρχικά Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο, να φθάσει στο δίλημμα Ευρώ ή Δραχμή και να καταλήξει σε έναν καινούργιο διπολισμό με διαφορετικό όμως πρόσωπο. Από τη μια ένα Κράτος δημοσιουπαλληλικό υπό την κατεύθυνση του πασοκοθρεμμένου ΣΥΡΙΖΑ (με την γνωστή παπανδρεϊκή συνταγή όλα δημόσια χωρίς αξιοκρατία) και από την άλλη η γνωστή Δεξιά να θέλει πώληση της εθνικής περιουσίας βουλιάζοντας όλο και περισσότερο την χώρα σε χρέος προσκυνώντας την Ευρώπη . Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της δήθεν λαϊκής εντολής και του δικαιώματος να ψηφίζουν όλοι, ακόμα και εκείνοι που δεν έδωσαν το παραμικρό στην χώρα αλλά η χώρα αυτή τους κανακεύει από το 1981. Το δίλημμα με μιας έγινε ένα: Ξεφτίλα ή ξεφτίλα. Διότι και με τη μία επιλογή και με την άλλη το σίγουρο είναι ότι το Ξεπούλημα θα είναι ο καινούργιος Παρθενώνας της Ελλάδας φτιαγμένος όλος με φθηνά ψηφοδέλτια. Και ήταν τόσο εύκολο να γυρίσεις την μπάλα σε αυτό το στημένο παιχνίδι. Να πετάξεις εκτός των συνόρων σου την Ευρώπη. Διότι αν και δε μπορείς να το καταλάβεις ακόμα, μέσα στο φτιαχτό άγχος που σου επέβαλλαν, η Ευρώπη είναι εδώ και χρόνια, είτε ενωμένη είτε διαιρεμένη, ένα ξεπερασμένο πολιτικοοικονομικά σύστημα που μόνο με τον φόβο ότι θα σε καταστρέψει μπορεί να συντηρεί τα ήδη σαπισμένα όργανά της.
Σε έβαλαν, λοιπόν, στο μαντρί με την ψευδαίσθηση ότι ήσουν σε ελεύθερο αγρό και ως πρόβατο με τον φόβο μιας επικείμενης πείνας, πήγες εκεί που νομίζεις ότι θα βρεις περισσότερο χορτάρι να φας αδιαφορώντας που θα βρεθεί χώμα για τις ρίζες του χορταριού και νερό για πότισμα. Λοιπόν, πρόβατο, ήρθε η ώρα να το συνειδητοποιήσεις ότι θα πεθάνεις από ασιτία. Δυστυχώς για σένα δεν θα έχεις την επιλογή να σε φάει τιμημένα ένας λύκος ή να δαγκώσεις μία φορά στην ζωή σου το χέρι που πάει να σου βάλει λεπίδι στο λαιμό. Η επιλογή σου να παραμείνεις πρόβατο συρόμενο σε εκλογές που δούλεψαν ως ανάχωμα της εξέγερσης, που ήθελες δεν ήθελες φιλειρηνιστή μου θα γινόταν χωρίς κατευθυνόμενο πολιτικό υπόβαθρο αλλά με συλλογική ώθηση και που ίσως να σε έκαναν να ζήσεις έστω και για μια στιγμή ως άνθρωπος ελεύθερος, αποδεικνύει ότι τελικά είσαι πολύ λίγος για μια οποιαδήποτε πατρίδα, πόσο μάλλον για μια Ελλάδα.
Αναμένοντας την δεύτερη δήθεν λαϊκή εντολή για εκλογές που περιχαρής θα κουνάς κομματικά σημαιάκια και θα περιμένεις ή να διοριστείς στο δημόσιο του νέου σοσιαληστή που προσκυνά μια Ευρώπη νταβατζή ή να σώσεις τα κλεμμένα σου γεμίζοντας κι άλλο τα σεντούκια σου με την στήριξη μιας Ευρώπης δικτάτορα, νιώθουμε τι σημαίνει εθνική προδοσία. Διότι δεν πονάει ούτε η κρίση, ούτε το χρέος, ούτε η φτώχεια, ούτε ο πόλεμος, ούτε η προσβολή. Αυτό που πονάει είναι όταν ξέρεις εκ των προτέρων ότι αυτός ο λαός δεν θα αλλάξει ποτέ, Γιάννη.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου