Η φαιοκόκκινη, πορτοκαλί, πράσινη και μαύρη πολιτική βία και ο βιασμός της Δημοκρατίας.
Του Σάββα ΚαλεντερίδηΕνώ βρισκόμαστε στο κατώφλι κρίσιμων αποφάσεων για το μέλλον της Ευρωζώνης, που θα καθορίσουν όχι μόνο το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και ολόκληρης της Γηραιάς Ηπείρου και ενώ η κυβέρνηση πελαγοδρομεί μέσα σε έναν κυκεώνα παθογενειών, αντιφάσεων και προβλημάτων να πράξει τα δέοντα, για να μην μας «τραβήξει την μπρίζα» η Ευρωπαϊκή Ένωση στην προσεχή σύνοδο κορυφής, πράγμα που θα επιφέρει την έξοδο της Ελλάδος από το Ευρώ, το πολιτικό σύστημα και το κράτος συνταράζονται από το ζήτημα της και της πολιτικής βίας και ανομίας, που λαμβάνει διαστάσεις που οδηγούν στην κατάλυση του κράτους και της Δημοκρατίας.Ο κινηματικός και υποτίθεται επαναστατικός χαρακτήρας του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 εισήγαγε την πολιτική ανομία και την πολιτική βία στην πολιτική ζωή της χώρας, βαφτίζοντας ως "λαϊκούς και κοινωνικούς αγώνες" τις σχετικές πλήρως καθοδηγούμενες ενέργειες φανατισμένων και στρατευμένων κομματικών εγκάθετων και όχι φυσιολογικών δημοκρατικών πολτών. Την ίδια στιγμή ένα ολόκληρο σύστημα πολιτικών, συνδικαλιστικών, δημοσιογραφικών και «πνευματικών» μεντόρων, επιδαψίλευε με τους τιμητικούς τίτλους του "λαϊκού αγωνιστή" και του "προοδευτικού ηγέτη" όλους εκείνους που πρωτοστατούσαν σε καταλήψεις, καταστροφές δημοσίων και ιδιωτικών περιουσίων, προπηλακισμούς, ακόμη και ξεβρακώματα των κάθε είδους «εχθρών» του σοσιαλισμού. Αυτά ήταν ίσως τα απαραίτητα εχέγγυα για να προχωρήσει και να ανελιχθεί κανείς στην πολιτική, το συνδικαλισμό, τη δημοσιογραφία, την καθηγητική καριέρα σε πανεπιστήμια, λύκεια, γυμνάσια ακόμη και δημοτικά σχολεία. Ήταν δε τόσο σφιχτός ο έλεγχος, που δεν μπορούσες να ανελιχθείς ούτε στην τέχνη και τον πολιτισμό, αν δεν είχες τις ανάλογες "δάφνες" που απαιτούσε το σύστημα εξουσίας, που επί της ουσίας είχε καταλάβει και είχε θέσει υπό επαναστατική ομηρία την ίδια τη χώρα και έβαζε στο ψυγείο τη Δημοκρατία.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κινητοποιήσει τα πιο τυχοδιωκτικά, τα πιο αδίστακτα και τα πιο ανήθικα στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία συσπειρώθηκαν γύρω από αυτό το σύστημα εξουσίας, ανταγωνιζόμενα το ένα το άλλο στη μανία καταστροφής του κράτους και της Δημοκρατίας.
Ήταν δε τόσο ισχυρό αυτό το σύστημα, που είχε τη δυνατότητα να επηρεάζει ακόμα και τη λειτουργία του Κράτους Δικαίου, και να προστατεύει ό,τι εκινείτο από το ΠΑΣΟΚ και αριστερά και κατέλυε την έννομη τάξη, στο όνομα των κοινωνικών αγώνων. Δεν μένει παρά να ρίξουμε μια ματιά στον εσμό των βουλευτών που έσπευσαν να καταθέσουν ως μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη του Μαζοκόπου, στου οποίου τα χέρια έσκασε μια βόμβα που εστρέφετο ευθέως εναντίον της Δημοκρατίας. Για να μην μπούμε σε ονοματολογία, απλά να σημειώσουμε ότι στην αρένα των υπερασπιστών του λαϊκού αγωνιστή, διαγκωνίζονταν αθύρματα και σαλταδόροι της "πολιτικής" από όλα τα κόμματα, του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου και αριστερά.
Χωρίς να παραβλέπει κανείς τις μεγάλες ευθύνες των προ του 1980 κυβερνήσεων και του κράτους της Δεξιάς στην πορεία της νεώτερης Ελλάδος και στην ποιότητα του Κράτους Δικαίου και της Δημοκρατίας, όταν το κράτος συμπεριφερόταν ως ανελέητος νικητής εναντίον των ηττημένων Αριστερών, αυτός ο κύκλος αυτός του κίβδηλου αριστερισμού, προοδευτισμού και πατριωτισμού κλείνει τώρα, στις μέρες μας, με τη χώρα μας ημικατεστραμένη, το κράτος και την ιεραρχία του διαλυμένη στο όνομα της «Αλλαγής», της Αριστεράς και της Προόδου, την οικονομία υποχείριο των δανειστών και την κοινωνία στα πρόθυρα της οικονομικής και της δημογραφικής κατάρρευσης.
Δεν υπήρχε, όμως, πιο κατάλληλη στιγμή για να αναδειχθούν οι καταστροφικές συνέπειες και οι πληγές που προκάλεσε αυτή η αυθάδης, ανερμάτιστη και άθλια πολιτική πρακτική των ανεύθυνων σαλταδόρων της πολιτικής στο σώμα της Δημοκρατίας.
Και ακριβώς επειδή πληγώναμε επί δεκαετίες τη Δημοκρατία, τώρα αυτή μας εκδικείται, με την ανάδειξη ενός δεύτερου πόλου πολιτικής ανυπακοής, ανομίας και βίας, η οποία τη φορά αυτή αντί του «κυρίαρχου λαού» ασκείται εν ονόματι του «έθνους».
Τις τελευταίες ημέρες, μάλιστα, βλέπουμε τους κατ' επάγγελμα υπερασπιστές των βομβιστών και των κουκουλοφόρων, αλλά και τους πρωταγωνιστές επεισοδίων και καταστροφών δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας που έγιναν εν ονόματι του «δίκαιου αγώνα» τους, όπως για παράδειγμα η εν ψυχρώ δολοφονία τεσσάρων ανθρώπων στο κτίριο της Μαρφίν, στη Σταδίου, και η βανδαλική καταστροφή της Αθήνας το Δεκέμβριο του 2008, που ο κ. Τσίπρας είχε το θράσος να ονομάσει «λαϊκή εξέγερση», να εξανίστανται όταν κάποιοι συγκρίνουν τη δική τους πράσινη, κόκκινη, φαιοκόκκινη ή πορτοκαλί βία, ανυπακοή και παρανομία με αυτήν της Χρυσής Αυγής!!!
Οι οικονομικοί δείκτες και οι δείκτες της ανεργίας, η ευμάρεια της κοινωνίας, ακόμα και το ύψος του δημόσιου χρέους, υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες μέσα στην επόμενη πενταετία να βελτιωθούν και η χώρα να επανέλθει σε μια φυσιολογική πορεία.
Όμως για να γίνει αυτό, για να έχει η πατρίδα μας ένα πραγματικά ευοίωνο μέλλον και, το κυριότερο, για να μη διολισθήσει ξανά στον κατήφορο του κίβδηλου προοδευτισμού και πατριωτισμού, θα πρέπει επιτέλους να κλείσει και στην Ελλάδα ο κύκλος του υπαρκτού σοσιαλισμού και των υποπροϊόντων του, για να κλείσουν συνακολούθως οι πληγές του «δέντρου που πληγώναμε» επί δεκαετίες και να βελτιωθούν οι δείκτες της Δημοκρατίας.
Άλλωστε, ο πραγματικός πλούτος της χώρας, ο οποίος μάλιστα είναι και ανεξάντλητος, είναι η Δημοκρατία και αυτήν πρέπει να προστατέψουμε από «προοδευτικούς» σαλταδόρους και μελλοντικούς καταληψίες της εξουσίας.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου