του Σταύρου Καρκαλέτση*
Υπάρχει κάτι που δεν αναφέρεται σε κανένα μνημόνιο. Σε καμιά ευρωσυνθήκη. Σε κανένα Μάαστριχτ. Που είναι παντελώς άγνωστο, ως έννοια, στους βρυξελικούς χαρτογιακάδες, στους “σιδερωμένους” χρηματιστές της Φρανκφούρτης, στα “καρχαριοειδή” της Wall Street.
Η έννοια αυτή, είναι παντελώς άγνωστη και στους “απεδώ” εγχώριους τοποτηρητές και τσιράκια του πιο θλιβερού εφιαλτικού δωσιλογισμού. Δεν απαντάται στο (αποκαλούμενο και) υπουργείο Εξωτερικών, στο μαυσωλείο που λέγεται Προεδρικό Μέγαρο, στην Αθηναϊκή Λέσχη, σε στοές και παραστοές, δεν απαντάται γενικώς στα πολλά και ποικιλώνυμα κάστρα της εθνικής αφασίας, της ευρωλιγούρας, της τουρκοκαψούρας και της ευλύγιστης μέσης.
Αυτό το “κάτι” που θα θυμίσω ευθύς αμέσως, απέχει χιλιόμετρα από τις αθηναϊκές Φιλιππινέζες του πηλιογουσισμού, απέχει μίλια από τα διάτρητα κάστρα της διαπλοκής, απέχει παρασάγγας από την ανυπέρβλητη δυσωδία των υπονόμων της αθηναϊκής χωματερής, του μικροελλαδικού ενδοτισμού.
Αυτό το “κάτι” είναι τούτο που οι πρόγονοί μας αποκάλεσαν ΗΡΩΙΚΗ ΗΘΙΚΗ. Είναι αυτή η υπέροχη, και μοναδική, και ατόφια ελληνική, αλυσίδα θυσιών και αίματος, που ξεκινά από τον Κόρδο τον Αθηναίο. Που γνώριζε. Και όμως πήγε. Και έπεσε.
Και φεύγει η αλυσίδα και πάει στο Λεωνίδα και τις Θερμοπύλες…
Στον Λέοντα Σγουρό και τον Ακροκόρινθο…
Τον Παλαιολόγο και την Πόλη….
Τον Αθανάση Διάκο και την Αλαμάνα….
Τον δήμαρχο Λεμεσού Σώζο και το ηπειρώτικο Μπιζάνι…
Τον Δαβάκη και την Πίνδο…
Τον Κουρούπη και την Κερύνεια…
Τον Σολωμό πάνω στην παντιέρα της κατοχής, στη Δερύνεια…
Όλοι τούτοι, και χιλιάδες χιλιάδων, ανώνυμοι κι επώνυμοι, είχαν έναν κοινό: Ενώ έβλεπαν το τέλος, έμειναν. Κι έπεσαν. Και στα πληγωμένα, λογχισμένα, ματωμένα κορμιά τους, σμιλεύτηκε αυτό που λέμε ΗΡΩΙΚΗ ΗΘΙΚΗ . Άλλο ένα δώρο των Ελλήνων στους υπολοίπους.
Αυτοί οι “ωραίοι τρελοί” που έμειναν κι έπεσαν, ήταν το λιπαντικό που κινούσε, κινεί, και θα κινεί (η φύτρα πάντα θα βγάζει…) τα γρανάζια της Ιστορίας μας. Το λίπασμα που πάνω του άνθιζε το άνθος που λέμε ελευθερία.
Ωραίοι ως Έλληνες. Τρελοί ως Έλληνες. Συμπεριφορές ανεξήγητες, άντε άσκοπες, για τους “πολιτισμένους” του βορρά. Μη εξηγήσιμες στην λογική των καιρών μας, τώρα που τα μνημόνια μας πάνε για μνημόσυνα. Συμπεριφορές δυσνόητες στους νεοδωσίλογους, τους γερμανασφαλήτες, τους αμερικανολάγνους, τους ευρωμνημονιόπληκτους…
Υπέρ πατρίδος οι “ωραίοι τρελοί”, υπέρ παρτίδος οι μνημονιοφύλακες! Καθείς εφ’ ω ετάχθη….
“Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς”, που θα’ λεγε και τώρα αν ζούσε ο μεγάλος Θοδωράκης. Όχι ο Πάγκαλος! Ο άλλος, κείνος που μιλάμε ακόμη ελληνικά εξ’ αιτίας του και δεν λέμε στο γιο μας “φάε να μεγαλώσεις, να πάς φαντάρος Μουσταφά!”
Όλοι τούτοι οι “ωραίοι τρελοί”, οι εξαίσιοι και μοναδικοί, μας κοιτούν, μέσα από τις γρίλιες του πιο ηρωικού μας χθες! Μέσα από σκονισμένα βιβλία, ξεθωριασμένες μα πάντα θεσπέσιες εικόνες, περικυκλωμένοι από χρώματα και αρώματα, οι “τοις κείνων ρήμασι” μας θωρούν. Και περιμένουν…
Έτσι κι αλλιώς, καμιά επανάσταση ίσαμε τώρα, δεν έγινε από “λογικούς”.
Ο τόπος τούτος αντέχει στους καιρούς της τρέλας, ακριβώς γιατί βγάζει “τρελούς”. Εραστές του άπιαστου και του ωραίου. Μονομάχους των Ιδεών και των Θυσιών.
Χίλιες, χίλιες κι αμέτρητες φορές με τους “τρελούς” μας Λεωνίδες, τους μικρούς και μεγάλους, τους γνωστούς και άγνωστους. Γιατί τις Θερμοπύλες, ακολούθησαν και πάντα ακολουθούν, οι Σαλαμίνες…
(*Ιστορικός, πρόεδρος ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.)
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου