Κρίσιμη η σημερινή ημέρα, ημέρα εθνικής γιορτής για την Ελλάδα. Κρίσιμη, όχι μόνον για το μέλλον της πατρίδας μας, αλλά και για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οταν το 2000, η Ελλάδα πανηγυρικά προσχώρησε στην ΟΝΕ, κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι αυτή η πορεία θα αποκτούσε τα τραγικά χαρακτηριστικά του σήμερα. Η σημαντική για την Ελλάδα πολιτική και δημοσιονομική σταθερότητα, η «έξοδός» της από το στάτους της «ψωροκώσταινας»
και η ανάδειξή της σε ισότιμο εταίρο της Γερμανίας και της Γαλλίας ήταν γεγονότα, όχι απλώς σημαντικά, αλλά ενισχυτικά της αυτοπεποίθησης του ανθρώπινου δυναμικού μιας χώρας που πέραν του γαλάζιου του Αιγαίου και ορισμένων πολιτιστικών θεαμάτων δεν είχε σοβαρά πεπραγμένα να επιδείξει. Θυμάμαι τα όσα ενθουσιώδη λέγονταν εκείνη την περίοδο που ξεπερνούσαν το ελληνικό μέτρο και έφταναν να τοποθετούν την Ελλάδα στον κεντρικό πυρήνα λήψης αποφάσεων της Ε.Ε. Αποδείχθηκαν παραπλανητικά, άστοχα, άκαιρα, με βραχυπρόθεσμο ορίζοντα και αποδέκτες μια μικρή πολιτική ελίτ της εποχής.
Μερικά χρόνια μετά, η χώρα μοιάζει ακινητοποιημένη στο πουθενά. Καταχρεωμένη και εκλιπαρούσα. Φοβισμένη και κλαίουσα. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη –τυπική διατύπωση στη Συνθήκη της Λισσαβώνας– αποδεικνύεται ψευδεπίγραφη. Τη θέση της έχει καταλάβει η σχεδόν θεολογική προσήλωση στο Σύμφωνο Σταθερότητας, σε μια εποχή κατά την οποία το σύνολο του χρέους των ευρωπαϊκών χωρών έχει αυξηθεί τον τελευταίο χρόνο κατά 40%, ποσοστό εξωφρενικό για να στήνεται στον τοίχο μόνον η Ελλάδα. Ομως πληρώνουμε τα δικά μας λάθη κι αν υποθέσουμε ότι είμαστε κλαδί της Ε.Ε., ήδη νιώθουμε το πριόνι του Ευρωπαίου κηπουρού να μας πλησιάζει. Θα μας κλαδέψει; Είναι ζήτημα χρόνου να δούμε το αποτέλεσμα, αν και προφανώς βαδίζουμε προς ένα συνδυασμό διμερών συμφωνιών και ΔΝΤ.
Δέκα χρόνια μετά τις λογιστικές ατασθαλίες που μας οδήγησαν στην ΟΝΕ πληρώνουμε την πολιτική, οικονομική και κοινωνική πλεονεξία μας. Η παγκόσμια κρίση, απλώς συνέτεινε στο να εκτιναχθεί στην κορυφή ο πακτωλός των προβλημάτων μας. Τώρα, εναποθέτουμε το μέλλον μας στις προθέσεις των Ευρωπαίων ηγετών, παρότι μερικοί από αυτούς έχουν κλειστεί στο κουκούλι του μεταξοσκώληκα και σιτίζονται με την αγωνία των μικρών ευρωπαϊκών χωρών.
Πολλά θα εξαρτηθούν από τη στάση της Γερμανίας, η οποία είτε για λόγους εσωτερικών ισορροπιών είτε για λόγους επικυριαρχικούς πολύ θα ήθελε να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια της Ε.Ε., διακινδυνεύοντας ραγδαίες εξελίξεις. Ας μην ξεχνάμε ότι ο διχαστικός παράγων που υπέβοσκε μετά την αποχώρηση του διδύμου Κολ - Μιτεράν είναι πλέον ορατός διά γυμνού οφθαλμού... Θα ήταν καλό για τις ευρωπαϊκές ελίτ να συμπεριλάβουν στο οποιοδήποτε σκεπτικό τους ότι ο άνθρωπος δεν εξελίσσεται ζώντας απλώς σε θερμοκήπια χρήματος και κερδοσκοπίας. Χρειάζεται ανώτερες αξίες για να προχωρήσει. Η σημερινή ημέρα είναι ίσως η καταλληλότερη για τέτοιες φωνές, ακόμη κι αν οι τελευταίες φτάνουν σε ώτα μη ακουόντων.
Δημοσίευση σχολίου