Αργά η γρήγορα θα εμφανιζόταν. Ήταν ζήτημα χρόνου. Τα συμπτώματα ήταν εδώ και καιρό ορατά.
Γράφει ο Ακλιμος
Το παράξενο δεν είναι η εμφάνιση αυτής της δολοφονικής οργάνωσης, που θέλει να ονομάζεται «επαναστατική». Το παράξενο είναι πού όλοι έχουν μείνει …έκπληκτοι, λες και δεν το περίμεναν.
Ανάλογα την αποσύνθεση που έχει υποστεί η ελληνική κοινωνία, αυτό που έχει κάνει πρώιμα την εμφάνισή του είναι -κατά την ταπεινή μου γνώμη- μόνο το αρχικό στάδιο του καρκινώματος. Πολύ φοβάμαι ότι πρόκειται να δούμε πολύ χειρότερα!
Αργά αλλά σταθερά, έχει ακολουθηθεί μια κατηφορική πορεία, που όσο διαρκούσε, προκαλούσε ένα είδος ίλιγγου. Τώρα όμως, που φαίνεται στο βάθος ο γκρεμός, ο ίλιγγος μεταβάλλεται πρώτα σε τρόμο και μετά σε ΘΥΜΟ. Ακραίο θυμό. Θυμό από μέρους όλου αυτού του πλήθους, που βλέπει να χάσκει μπροστά του το απόλυτο κενό… το τίποτα… Γιατί αυτό είναι το μόνο «όραμα» που απέμεινε.
Όλα δοκιμάστηκαν στον χώρο της πολιτικής και όλα απέτυχαν… με πάταγο. Σε τι να πιστέψει άλλο ο φτωχός κόσμος, που το μόνο που ζητούσε ήταν να μεγαλώσει τα παιδιά του σε ένα περιβάλλον ασφάλειας, και να έχει τα αναγκαία για να ζήσει; Σε ποιόν να πιστέψει; Πόσο καιρό θα μπορούσε να υποφέρει ακόμα την ασυδοσία της δημοσιονομικής πολιτικής που έχει ακολουθηθεί τα τελευταία 20-30 χρόνια και το πλιάτσικο από μέρους των «πατέρων» του έθνους καθώς και την επαίσχυντη κακομεταχείριση από μέρους των «αυλικών» τους, των δημοσίων υπαλλήλων; Και αν οι μεγαλύτεροι τα υπέμειναν αυτά καρτερικά, κάποια από τα παιδιά τους, ήταν σίγουρο ότι θα ξεσηκώνονταν. Και αυτό βλέπουμε να ξεκινάει τώρα με την εμφάνιση της ΣΕΧΤΑΣ......
Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι πρόκειται εδώ για «παιδιά». Για παιδιά που έχουν χάσει πρόωρα την παιδική τους αθωότητα βγαίνοντας σε έναν κόσμο άστοργο, χωρίς αρχές, χωρίς υγιή πρότυπα, χωρίς πολιτισμό. Σε έναν κόσμο ΔΥΧΩΣ ΟΡΙΑ. Ντρέπονταν προφανώς όλα αυτά τα χρόνια για τους ταπεινωμένους γονείς τους, και είχαν αποφασίσει μέσα τους να δώσουν αυτοί την λύση.
Και σε άλλες εποχές είχαν συμβεί ανάλογες αντιδράσεις, κάπως έτσι ξεκίνησε και η Γαλλική επανάσταση και άλλες επαναστάσεις, που έχουν καταγραφεί στην Ιστορία. Κάτι ανάλογο ήταν και ο ξεσηκωμός του ‘68 στην Πράγα και πρόσφατα η πτώση του τοίχους στο Βερολίνο. Από πίσω ήταν πάντα η ΟΡΓΗ.
Αυτή η εποχή έχει όμως άλλα χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά βίαια, ανεξέλεγκτα, τρομακτικά. Και το φαινόμενο δεν είναι τοπικό, είναι διεθνές. Ο κατήφορος είναι εισαγόμενος, και τον χρωστάμε σε μεγάλο βαθμό στους εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ, πρωτοστατούντος του πολιτικού με το …ζιβάγκο, που θα έφερνε την «αλλαγή»… και την έφερε! Και ήρθε μετά ο Καραμανλής junior, με το σλόγκαν της «επανίδρυσης του κράτους», και αντί για επανίδρυση προκάλεσε την τελική αποσύνθεση.
Ένα είναι πάντως γεγονός -οι παλιοί καραβοκύρηδες το ξέρουν καλά αυτό- αυτοί που εγκαταλείπουν πρώτοι το καράβι που βουλιάζει, είναι τα ποντίκια… Η πρώτη αιφνίδια αποχώρηση έγινε αυτή την εβδομάδα, στον «Ελεύθερο Τύπο». Το ερώτημα τώρα είναι, πόσοι από τα «γνωστά τρωκτικά» θα τους ακολουθήσουν στην άτακτη φυγή;
Γράφει ο ΑκλιμοςΤο παράξενο δεν είναι η εμφάνιση αυτής της δολοφονικής οργάνωσης, που θέλει να ονομάζεται «επαναστατική». Το παράξενο είναι πού όλοι έχουν μείνει …έκπληκτοι, λες και δεν το περίμεναν.
Ανάλογα την αποσύνθεση που έχει υποστεί η ελληνική κοινωνία, αυτό που έχει κάνει πρώιμα την εμφάνισή του είναι -κατά την ταπεινή μου γνώμη- μόνο το αρχικό στάδιο του καρκινώματος. Πολύ φοβάμαι ότι πρόκειται να δούμε πολύ χειρότερα!
Αργά αλλά σταθερά, έχει ακολουθηθεί μια κατηφορική πορεία, που όσο διαρκούσε, προκαλούσε ένα είδος ίλιγγου. Τώρα όμως, που φαίνεται στο βάθος ο γκρεμός, ο ίλιγγος μεταβάλλεται πρώτα σε τρόμο και μετά σε ΘΥΜΟ. Ακραίο θυμό. Θυμό από μέρους όλου αυτού του πλήθους, που βλέπει να χάσκει μπροστά του το απόλυτο κενό… το τίποτα… Γιατί αυτό είναι το μόνο «όραμα» που απέμεινε.
Όλα δοκιμάστηκαν στον χώρο της πολιτικής και όλα απέτυχαν… με πάταγο. Σε τι να πιστέψει άλλο ο φτωχός κόσμος, που το μόνο που ζητούσε ήταν να μεγαλώσει τα παιδιά του σε ένα περιβάλλον ασφάλειας, και να έχει τα αναγκαία για να ζήσει; Σε ποιόν να πιστέψει; Πόσο καιρό θα μπορούσε να υποφέρει ακόμα την ασυδοσία της δημοσιονομικής πολιτικής που έχει ακολουθηθεί τα τελευταία 20-30 χρόνια και το πλιάτσικο από μέρους των «πατέρων» του έθνους καθώς και την επαίσχυντη κακομεταχείριση από μέρους των «αυλικών» τους, των δημοσίων υπαλλήλων; Και αν οι μεγαλύτεροι τα υπέμειναν αυτά καρτερικά, κάποια από τα παιδιά τους, ήταν σίγουρο ότι θα ξεσηκώνονταν. Και αυτό βλέπουμε να ξεκινάει τώρα με την εμφάνιση της ΣΕΧΤΑΣ......
Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι πρόκειται εδώ για «παιδιά». Για παιδιά που έχουν χάσει πρόωρα την παιδική τους αθωότητα βγαίνοντας σε έναν κόσμο άστοργο, χωρίς αρχές, χωρίς υγιή πρότυπα, χωρίς πολιτισμό. Σε έναν κόσμο ΔΥΧΩΣ ΟΡΙΑ. Ντρέπονταν προφανώς όλα αυτά τα χρόνια για τους ταπεινωμένους γονείς τους, και είχαν αποφασίσει μέσα τους να δώσουν αυτοί την λύση.
Και σε άλλες εποχές είχαν συμβεί ανάλογες αντιδράσεις, κάπως έτσι ξεκίνησε και η Γαλλική επανάσταση και άλλες επαναστάσεις, που έχουν καταγραφεί στην Ιστορία. Κάτι ανάλογο ήταν και ο ξεσηκωμός του ‘68 στην Πράγα και πρόσφατα η πτώση του τοίχους στο Βερολίνο. Από πίσω ήταν πάντα η ΟΡΓΗ.
Αυτή η εποχή έχει όμως άλλα χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά βίαια, ανεξέλεγκτα, τρομακτικά. Και το φαινόμενο δεν είναι τοπικό, είναι διεθνές. Ο κατήφορος είναι εισαγόμενος, και τον χρωστάμε σε μεγάλο βαθμό στους εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ, πρωτοστατούντος του πολιτικού με το …ζιβάγκο, που θα έφερνε την «αλλαγή»… και την έφερε! Και ήρθε μετά ο Καραμανλής junior, με το σλόγκαν της «επανίδρυσης του κράτους», και αντί για επανίδρυση προκάλεσε την τελική αποσύνθεση.
Ένα είναι πάντως γεγονός -οι παλιοί καραβοκύρηδες το ξέρουν καλά αυτό- αυτοί που εγκαταλείπουν πρώτοι το καράβι που βουλιάζει, είναι τα ποντίκια… Η πρώτη αιφνίδια αποχώρηση έγινε αυτή την εβδομάδα, στον «Ελεύθερο Τύπο». Το ερώτημα τώρα είναι, πόσοι από τα «γνωστά τρωκτικά» θα τους ακολουθήσουν στην άτακτη φυγή;
Δημοσίευση σχολίου