Η Τουρκία στα πρόθυρα πολυεπίπεδης κρίσης αλλά η ελληνική κυβέρνηση εξακολουθεί να την φοβάται.

Η ελληνική κυβέρνηση δείχνει, ειδικά μετά από την περιβόητη «Διακήρυξη των Αθηνών» να αντιμετωπίζει την Τουρκία με μεγάλη φοβικότητα. Δεν χρειάζεται νομίζουμε ιδιαίτερη ανάλυση για να αποδειχτεί αυτή η άποψη. Τα τελευταία γεγονότα στην Κάσο είναι η πιο ατράνταχτη απόδειξη.

Είναι τόσο ισχυρή η Τουρκία ώστε να δικαιολογείται η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης;

Όπως φαίνεται η Τουρκία δεν είναι στα καλύτερα της. Ένα δημοσίευμα από το yetkinreport.com περιγράφει μια διαφορετική Τουρκία απ΄ αυτή που παρουσιάζεται από κάποια ελληνικά μέσα ενημέρωσης.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα «τις τελευταίες εβδομάδες, η Τουρκία έχει εισέλθει σε μια ταραχώδη περίοδο που χαρακτηρίζεται από μια σειρά αλληλένδετων εσωτερικών και εξωτερικών εξελίξεων. Αυτά τα γεγονότα, αν και φαινομενικά άσχετα με την πρώτη ματιά, όταν εξετάζονται μαζί, δίνουν την εικόνα μιας χώρας που παρασύρεται στα όρια μιας σημαντικής οικονομικής και πολιτικής αστάθειας.

Η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη, ανοιχτή σε προκλήσεις και θυμίζει παλιότερες, πιο ταραχώδεις εποχές της τουρκικής ιστορίας.

Μία από τις πιο κρίσιμες πτυχές αυτής της αναδυόμενης κατάστασης περιστρέφεται γύρω από τον Mehmet Şimşek, τον Υπουργό Οικονομικών.

Το πρόγραμμα οικονομικής ανάκαμψης του Şimşek, που σχεδιάστηκε για να οδηγήσει την Τουρκία έξω από την τρέχουσα κρίση, έχει γίνει σημείο ανάφλεξης.

Οι πολιτικές του, οι οποίες έχουν επιβαρύνει σημαντικά τους εργαζόμενους με χαμηλό εισόδημα, τους ανέργους και τους συνταξιούχους, αντιμετωπίστηκαν σε μεγάλο βαθμό με σιωπή από τα πλουσιότερα στρώματα της κοινωνίας.

Ωστόσο, καθώς ο αντίκτυπος αυτών των πολιτικών αρχίζει να καταπατά τα συμφέροντά τους, αυτές οι εύπορες ομάδες άρχισαν να αντιδρούν.

Ένας μικρός αριθμός των επιχειρήσεων και των ελίτ, πρόθυμες να παραμείνουν υπό την εύνοια της κυβέρνησης, έδειξαν αρχικά να υποστηρίζουν αυτές τις πολιτικές, αλλά όταν το επίκεντρο μετατοπίστηκε στις δικές τους φορολογικές υποχρεώσεις, οι μουρμούρες έγιναν πιο δυνατές.

Ορισμένες ισχυρές ομάδες, ιδιαίτερα στους τομείς των κατασκευών, των ορυχείων και της ενέργειας, μαζί με μερικούς εξαγωγείς και τουριστικούς φορείς, αντιστάθηκαν στις προσπάθειες του Şimşek, διαδίδοντας φήμες για την επικείμενη παραίτησή του.

Οι φήμες για την παραίτηση του, που πυροδοτήθηκαν από ισχυρισμούς για διαφωνίες σχετικά με τις πολιτικές φορολογικής αμνηστίας για τους πλούσιους, διαψεύστηκαν αμέσως από κυβερνητικούς αξιωματούχους.

Η Διεύθυνση Επικοινωνίας και ο Αντιπρόεδρος Cevdet Yılmaz απέρριψαν τους ισχυρισμούς αυτούς ως αβάσιμους που αποσκοπούσαν στη δημιουργία αβεβαιότητας στις αγορές.

Αυτές οι ομάδες επωφελούνται από την υποτίμηση της τουρκικής λίρας και βλέπουν τις πολιτικές του Σίμσεκ ως απειλή για τα κέρδη τους, υπονομεύοντας έτσι τις πρωτοβουλίες του μέσω εσκεμμένης παραπληροφόρησης.

Παράλληλα με αυτές τις οικονομικές προκλήσεις, το πολιτικό τοπίο της Τουρκίας ήταν εξίσου ταραχώδες.

Η τρέχουσα νομική θέση του Can Atalay, ενός φυλακισμένου δικηγόρου που εξελέγη βουλευτής από το Εργατικό Κόμμα της Τουρκίας (TİP), έχει πυροδοτήσει έντονες συζητήσεις στη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση (TBMM).

Η κοινοβουλευτική συνεδρίαση για την ένταξη του Atalay στο κοινοβούλιο οδήγησε σε φυσικές διαμάχες, με πιο αξιοσημείωτο έναν καυγά που ξέσπασε όταν ο βουλευτής του AKP Alpay Özalan αντιμετώπισε τον βουλευτή του TİP Ahmet Şık.

Ο ηγέτης του MHP Devlet Bahçeli χρησιμοποίησε την κατάσταση του Atalay προς όφελός του, προωθώντας την ατζέντα του ενάντια στο Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP).

Αν και ο Μπαχτσελί κήρυξε το ζήτημα Αταλάι «λήξαν», συνέχισε να κλιμακώνει τη ρητορική του εναντίον του CHP, ιδιαίτερα μέσω επιθέσεων στο Κόμμα DEM που εστιάζεται στο κουρδικό ζήτημα, σε μια προσπάθεια να ασκήσει πίεση στο CHP χωρίς άμεση ανάμειξη του ΑΚΡ.

Πρόσφατα επέκρινε το Κόμμα DEM, απαιτώντας να περικοπούν οι μισθοί των βουλευτών του DEM και ζήτησε το κλείσιμο του Συνταγματικού Δικαστηρίου. Οι δηλώσεις του δέχθηκαν σκληρή απάντηση από το κόμμα DEM.

Μέσα στο ίδιο το CHP, οι εσωτερικές συζητήσεις γίνονται πιο έντονες καθώς το κόμμα προετοιμάζεται για συνέδριο στις 8 Σεπτεμβρίου. Το κόμμα αυτή τη στιγμή χωρίζεται σε τρεις κύριες παρατάξεις: εκείνες που είναι πιστές στον σημερινό ηγέτη Özgür Özel, υποστηρικτές του δημάρχου της Κωνσταντινούπολης Ekrem İmamoğlu και το στρατόπεδο του πρώην αρχηγού Kemal Kılıçdaroğlu.

Το επερχόμενο συνέδριο αναμένεται να είναι ένα πεδίο μάχης όπου αυτές οι φατρίες θα διεκδικήσουν τον έλεγχο, οδηγώντας ενδεχομένως σε σημαντικές αλλαγές στην κατεύθυνση του κόμματος.

Συγκεκριμένα, μια πρόσφατη συνάντηση μεταξύ του İmamoğlu και του Kılıçdaroğlu δείχνει μια πιθανή επαναπροσέγγιση που θα επικεντρωθεί στο να παραμεριστούν οι προηγούμενες διαφωνίες για να επικεντρωθούν στον αντίπαλο πρόεδρο Ερντογάν.

Καθώς η Τουρκία αντιμετωπίζει αυτές τις εσωτερικές κρίσεις, το ευρύτερο περιφερειακό περιβάλλον γίνεται επίσης όλο και πιο ασταθές. Ο συνεχιζόμενος πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας έχει κλιμακωθεί, με άμεσες επιπτώσεις για την ασφάλεια και τα οικονομικά συμφέροντα της Τουρκίας.

Εν τω μεταξύ, στη Συρία, ο πόλεμος εντείνεται, προσελκύοντας όχι μόνο περιφερειακές δυνάμεις όπως το Ιράν και το Ισραήλ αλλά και παγκόσμιες υπερδυνάμεις όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία. Η ένταση στον Καύκασο και την Ανατολική Μεσόγειο προσθέτει στην πολυπλοκότητα, δημιουργώντας ένα επικίνδυνο γεωπολιτικό μείγμα που θα μπορούσε εύκολα να διαχυθεί στην Τουρκία.

Αυτός ο συνδυασμός εσωτερικής οικονομικής πίεσης και εξωτερικών γεωπολιτικών πιέσεων θυμίζει τις ασταθείς περιόδους της τουρκικής ιστορίας, ιδιαίτερα τις δεκαετίες του 1970 και του 1990.

Κατά τη διάρκεια αυτών των δεκαετιών, η Τουρκία σημαδεύτηκε από οικονομικές κρίσεις, πολιτική αστάθεια και περιφερειακές συγκρούσεις, που οδήγησαν σε σημαντικές κοινωνικές αναταραχές και πολιτικές αναταραχές. Το τρέχον περιβάλλον παρουσιάζει ανησυχητικές ομοιότητες, υποδηλώνοντας ότι η Τουρκία θα μπορούσε και πάλι να οδεύει προς μια περίοδο βαθιάς αβεβαιότητας.

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.