Είναι δυνατόν το “Rebranding Αλέξη Τσίπρα”;

ΤΖΙΩΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Αλέξης Τσίπρας, Γιώργος Παπανδρέου και Γιάννα Αγγελοπούλου. Τρεις ξεχωριστές προσωπικότητες, που δυσφημίστηκαν βάσει σχεδίου στο πολυτάραχο πολιτικό σκηνικό του πρώτου τετάρτου του 21 ου αιώνα. Είχα την τύχη να συνεργαστώ και με τους τρεις για το σχεδιασμό της στρατηγικής που οδήγησε στην κορύφωση της επιτυχίας τους. Παρότι προέρχονταν από τρεις διαφορετικούς χώρους, είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: θα μπορούσαν να αλλάξουν τη μοίρα της Ελλάδας. Εκ του αποτελέσματος, δεν το πέτυχαν.

Στοχοποιήθηκαν και οι τρεις από το σύστημα που κατασκεύασε τη φούσκα του χρηματιστηρίου, ελέγχει σήμερα την εξουσία και έχει την απόλυτη πολιτική ηγεμονία στην Ελλάδα. Στο ταξίδι της επιστροφής του από το Παρίσι, όπου παραβρέθηκε στη συζήτηση για την ένταξη του Κοσόβου στο Συμβούλιο της Ευρώπης, ένας άλλος επιβάτης της οικονομικής θέσης, φωτογράφισε τον Αλέξη Τσίπρα να διαβάζει μία πρόταση για την επανασύσταση της δημόσιας εικόνας και του προφίλ του (“Rebranding”) από τη γαλλική εταιρία Publicis Communications.

Τσίπρας, πως τον υπονόμευσαν

Ακόμα θυμάμαι την άρνηση της μεγάλης πλειοψηφίας των συνεργατών του όταν παρουσίασα για πρώτη φορά τη στρατηγική με τον τίτλο “Πρώτη φορά Αριστερά” στο γραφείο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή. Προς μεγάλη μου κατάπληξη, η αντίθεσή τους δεν εστιαζόταν στην απλότητα του συνθήματος, αλλά στη χρήση της έννοιας Αριστερά. Από αυτή τη διαφωνία δημιουργήθηκε η κίνηση των 53 που διαμόρφωσαν την εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ στην πιο σημαντική δεκαετία της Αριστεράς στην Ελλάδα. Στο κείμενο που δημοσίευσαν μετά την πρωτόγνωρη εκλογική επιτυχία του κόμματος στις Ευρωεκλογές του 2014, παρότι εκ του αποτελέσματος διαψευσθήκαν για όλες τις προεκλογικές τους προτάσεις, εστίασαν στις επιλογές χειρισμών της ηγετικής ομάδας και την ανάγκη για μία πιο συλλογική λειτουργία του κόμματος.

Οι ίδιοι άνθρωποι, αφού υπονόμευαν για χρόνια τον Αλέξη Τσίπρα, παίζοντας το παιχνίδι του μετώπου Αντι- ΣΥΡΙΖΑ (στην ουσία ένα μέτωπο ενάντια στον Τσίπρα που κατασκευάσθηκε από όσους έριξαν τον Γιώργο Παπανδρέου), όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να τον διαδεχτούν στο ίδιο τους το κόμμα σε ανοιχτές εκλογές χωρίς αντίπαλο, έχασαν από τον Κασσελάκη.

Παπανδρέου, ποιοι τον πρόδωσαν

Το άστρο του Γιώργου Παπανδρέου αναδείχτηκε όταν ανέλαβε υπουργός Εξωτερικών. Οι γνώσεις και ο κοσμοπολιτισμός του έδωσαν άλλον αέρα στην εξωτερική μας πολιτική. Η δυναμική του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε θεωρήθηκε από όλους ο φυσικός διάδοχος του Κώστα Σημίτη για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Όταν έγινε πρωθυπουργός, το μεγαλύτερο λάθος που έκανε ήταν η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που είχε δίπλα του.

Η κρίσιμη στιγμή που άλλαξε η ιστορία ήταν όταν κατάλαβαν στο ΠΑΣΟΚ, μετά τις εκλογές του 2009, ότι παρέλαβαν μία χρεοκοπημένη χώρα. Εκείνη τη στιγμή έπρεπε να προκηρύξει εκλογές, για να χρεωθούν οι υπεύθυνοι τις ευθύνες τους με απόφαση του Ελληνικού λαού. Το ΠΑΣΟΚ ήταν βέβαιο ότι θα ξανακερδίσει και η ΝΔ θα είχε διαλυθεί. Η εισήγηση ήταν ολοκληρωμένη, πάνω στο γραφείο του. Οι πιο κοντινοί του όμως άνθρωποι, αντί να αναλογιστούν τις ευθύνες του για το μέλλον της παράταξης αλλά και τη δική του φήμη, διέρρεαν στις παραπολιτικές στήλες του γνωστού δημοσιογραφικού οργανισμού αηδίες για να κάψουν τη μοναδική βιώσιμη στρατηγική.

Αντί για τις κάλπες, αυτοί οδήγησαν τον Γιώργο Παπανδρέου στο Καστελόριζο. Από εκείνη τη στιγμή, το σύστημα που έριξε τον Κώστα Καραμανλή συσπειρώθηκε για την απόλυτη συκοφάντηση του Γιώργου Παπανδρέου. Ήταν η μεγάλη ευκαιρία για το γκρέμισμα των παραδοσιακών παρατάξεων στην Ελλάδα και την αντικατάστασή τους από τους εκπροσώπους των τραπεζιτών. Ολόκληρη η οικογένεια Παπανδρέου διαπομπεύθηκε για τη χρεοκοπία που δεν προκάλεσε.

Αγγελοπούλου, το πρώτο θύμα του συστήματος

Η Γιάννα Αγγελοπούλου ήταν το πρώτο θύμα αυτού του συστήματος. Δεν μπορώ να ξεχάσω την πρώτη μέρα που γυρίσαμε από τον θρίαμβο ανάθεσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στα γραφεία του Μεγάρου των Ολυμπίων (Ζάππειο το μετονόμασαν όσοι θέλησαν να αλλοιώσουν την αληθή βούληση του Εθνικού Ευεργέτη για τη μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών στην Ελλάδα και να φάνε την αμύθητη περιουσία του), να παρουσιάζεται σε μια μεσημεριανή εκπομπή ένα στέλεχος της Επιτροπής Διεκδίκησης που τοποθετήθηκε από το Μέγαρο Μαξίμου με μηδενική τεχνογνωσία και προσφορά.

Αντί να εξηγεί πως κερδίσαμε τους Ιταλούς, τους Σουηδούς, τους Ρώσους, τους Νοτιοαφρικανούς με τον Μαντέλα κλπ, (πως άλλωστε να το κάνει, αφού δεν είχε ιδέα) άρχισε να μιλάει για ατασθαλίες της διεκδίκησης. Την πρώτη μέρα της νίκης. Λες και ήταν στο πορτοφόλι του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, που έβαλε όσα χρήματα χρειάζονταν για να κερδίσουμε, αφού ακόμα και αν τα είχε το κράτος, με τις διαδικασίες του δημοσίου θα ήταν πρακτικά αδύνατο να διατεθούν στην ώρα τους στους ρυθμούς μιας προεκλογικής εκστρατείας.

Αυτό το σύστημα έφαγε τη Γιάννα, πολύ απλά γιατί φοβήθηκε τη λάμψη και την ανεξαρτησία της. Χρειάστηκε η κίτρινη κάρτα του προέδρου της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής για να αντικατασταθούν αυτοί που τη διαδέχτηκαν και να επιστρέψει για να οργανώσει με επιτυχία τους Αγώνες. Και όμως. Ενώ κέρδισε και οργάνωσε τους Ολυμπιακούς με απόλυτη επιτυχία, η Γιάννα κατέληξε να απολογείται ακόμη και για τα άτομα στα Υπουργεία που ανέθεσαν τα κατασκευαστικά έργα τα τρία χρόνια της απουσίας της.

Το “παζλ” του Rebranding

Καμία άσκηση Rebranding δεν είναι αρκετή για τη διόρθωση της εικόνας των ηγετών εάν προηγουμένως δεν συνδέσουν τα κομμάτια του παζλ που οδήγησαν στη δυσφήμισή τους. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, λόγω παράδοσης, θεωρεί ότι οι διαχωριστικές γραμμές της πολιτικής βρίσκονται ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά, όπως τον 20ο αιώνα. Τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ παλαιότερα, τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ αργότερα. Καμία σχέση με την πραγματικότητα σήμερα. Όπως σε ολόκληρη την Ευρώπη, έτσι και στην Ελλάδα, το χρηματοοικονομικό σύστημα κυριάρχησε επί του πολιτικού στον 21ο αιώνα και διάβρωσε όλες τις παρατάξεις, ανεξάρτητα από την γενεσιουργό τους ιδεολογία. Οι διαχωριστικές γραμμές δεν χωρίζουν πια κάθετα την πολιτική γεωγραφία, αλλά οριζόντια, μέσα στα κόμματα.

Όσες παραδοσιακές παρατάξεις δεν παραδόθηκαν στο χρηματοοικονομικό σύστημα εξουσίας, κατέρρευσαν, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, η πολιτική του Κώστα Σημίτη είναι πολύ πιο κοντά στον Κυριάκο Μητσοτάκη και η πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου ήταν πολύ πιο κοντά στον Κώστα Καραμανλή. Το ίδιο σύστημα που έλεγχε την εξουσία επί ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη, ελέγχει σήμερα την εξουσία επί ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Το ίδιο σύστημα με το οποίο συγκρούστηκε για τον βασικό μέτοχο ο Κώστας Καραμανλής, ανέτρεψε τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αλέξη Τσίπρα, για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Η αντιπαράθεση για την πολιτική ηγεμονία στον 21ο αιώνα δεν είναι ανάμεσα στα κόμματα, αλλά ανάμεσα στις αγορές και την πολιτική. Η επόμενη πολιτική σύγκρουση θα είναι ανάμεσα στην πατρίδα και το χρήμα.

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.