Για πρώτη φορά από το 1974 και μετά το κυβερνών κόμμα θα έχει απέναντι του μια τόσο αδύναμη αντιπολίτευση
Η σημερινή κάλπη προφανώς και δεν είναι άδεια.
Το εκλογικό αποτέλεσμα φαντάζει απόλυτα βέβαιο.
Η ΝΔ θα είναι πρώτη και αυτοδύναμη.
Ο κ. Μητσοτάκης θα έχει μια απόλυτη πολιτική κυριαρχία
Σε πολύ μακρινή απόσταση ο ΣΥΡΙΖΑ, δεύτερος και πολιτικά αποδυναμωμένος και ακόμα πιο πίσω το ΠΑΣΟΚ, το οποίο φαίνεται πως δεν έχει άλλα «πολιτικά καύσιμα».
Από εκεί και πέρα, το διακύβευμα της σημερινής κάλπης είναι πόσες τελικά έδρες θα πάρει η ΝΔ, κάτι που είναι σε άμεση συνάρτηση με το πόσα από τα μικρότερα κόμματα θα καταφέρουν να μπουν στη Βουλή.
Ιστορικός θρίαμβος
Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πετύχει έναν ιστορικό θρίαμβο.
Ποτέ άλλοτε – από τη Μεταπολίτευση και μετά – δεν υπήρξε ένα κόμμα που καλείται να κυβερνήσει με τέτοιους όρους παντοδυναμίας.
Όχι τόσο γα το ποσοστό που το ίδιο έχει λάβει.
Όσο κυρίως για το ότι θα είναι η πρώτη φορά από το 1974 και μετά που το κυβερνών κόμμα θα έχει απέναντι του μια τόσο αδύναμη αντιπολίτευση.
Και μετά την πρώτη φορά Αριστερά, σήμερα έχουμε την πρώτη φορά που η Δεξιά αναλαμβάνει να κυβερνήσει με λευκή επιταγή.
Πραγματικά, μέχρι τώρα και με εξαίρεση την περίοδο 2012 - 2015, ποτέ άλλοτε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έπεσε τόσο χαμηλά όσο εκτιμάται ότι θα πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές (οι δημοσκοπήσεις μιλούν ακόμα και για ποσοστό κάτω του 20%, κοντά στο 19%).
Ενδεικτικά αναφέρεται πως το πιο χαμηλό ποσοστό είναι αυτό που έλαβε η ΝΔ το 2015.
Μόνο που τότε ήταν στο 28%.
Πρωτόγνωρο πολιτικό σκηνικό
Πρόκειται για μια πρωτόγνωρη πολιτική πραγματικότητα.
Η πρώτη τετραετία της διακυβέρνησης Μητσοτάκη χαρακτηρίστηκε από παγκόσμιες κρίσεις.
Η πανδημία, ο πόλεμος στην Ουκρανία, η ενεργειακή κρίση, ο πληθωρισμός ήταν προκλήσεις πολύ μεγαλύτερες για να τις διαχειριστεί μόνη της μια κυβέρνηση και μια χώρα.
Οι πρωτόγνωρες αυτές συνθήκες οδήγησαν σε πρωτόγνωρες αποφάσεις.
Αλλά και σε μια δημοσιονομική χαλαρότητα που επέτρεψαν στον κ.Μητσοτάκη να ανοίξει… την κάνουλα και να μην αφήσει κανέναν δυσαρεστημένο.
Η μείωση της φορολογίας προβλήθηκε πολύ από τη ΝΔ ως τήρηση των δεσμεύσεων, αλλά ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενη, αφενός γιατί η χώρα είχε εξέλθει των μνημονίων, αφετέρου γιατί η οικονομία είχε ήδη σταθεροποιηθεί από την κυβέρνηση Τσίπρα.
Στους υπόλοιπους τομείς - Παιδεία, Υγεία, εγκληματικότητα - η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει να επιδείξει κάτι το αξιοσημείωτο.
Ακόμα όμως και όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με υποθέσεις, όπως το σκάνδαλο των υποκλοπών ή η τραγωδία στα Τέμπη, η επικοινωνιακή και μιντιακή υπεροπλία της φρόντισε έτσι ώστε τα θέματα αυτά να σβήσουν σε τέτοιο βαθμό που να μην είναι πλέον βαρίδι για τον κ. Μητσοτάκη.
Μεταξύ Orban και Macron
Το ερώτημα όμως είναι τι είδους διακυβέρνηση θα επιλέξει ο κ.Μητσοτάκης για τη δεύτερη θητεία του.
Απέναντι του δεν πρόκειται να έχει ισχυρή αντιπολίτευση.
ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ είναι αποδυναμωμένα κόμματα, ενώ στα δεξιά της γαλάζιας πολυκατοικίας επικρατεί κατακερματισμός.
Αλλά ο κ.Μητσοτάκης δεν θα «διασταυρωθεί» ούτε με μια ισχυρή κριτική και έλεγχο από «αντίπαλα» ΜΜΕ, καθώς αυτά αποτελούν είδος προς εξαφάνιση.
Συνεπώς, ο κ.Μητσοτάκης διατηρεί έναν έλεγχο των πραγμάτων σε τέτοιο βαθμό παντοδυναμίας που προσομοιάζει μόνο με την ισχύ του Victor Orban, ο οποίος έχει τα ηνία της εξουσίας στην Ουγγαρία εδώ και 13 χρόνια.
Ωστόσο, ο κ.Μητσοτάκης φέρεται έτοιμος να αξιοποιήσει και στοιχεία από το μοντέλο του Γάλλου προέδρου Macron, ο οποίος εδραίωσε την κυριαρχία του διότι έγινε ο πολιτικός εκφραστής όλων εκείνων που στέκονται απέναντι στα «πολιτικά άκρα».
Πληροφορίες αναφέρουν πως στην επόμενη κυβέρνηση ο κ.Μητσοτάκης θα θελήσει να βάλει στην άκρη πολλά ηγετικά στελέχη της παράταξης του και να εντάξει στο κυβερνητικό σχήμα πολιτικά πρόσωπα από τον ευρύτερο χώρο της κεντροααριστεράς.
Είναι μια κίνηση – εφόσον επιβεβαιωθεί – πολιτικά ευφυής.
Διότι εξουδετερώνει αφενός τους τελευταίους επικριτές του που τον κατηγορούν για «ορμπανισμό» και αυταρχισμό αφετέρου γιατί καταφέρνει να εδραιώσει την κυριαρχία του στο Κέντρο που αποτελεί και τη δεξαμενή των ψηφοφόρων που δίνει την εκλογική νίκη.
Κίνηση που αποδυναμώνει περαιτέρω τους βασικούς του αντιπάλους και που υπόσχεται μια πολιτική κυριαρχία σε βάθος πέραν της τετραετίας.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Η σημερινή κάλπη προφανώς και δεν είναι άδεια.
Το εκλογικό αποτέλεσμα φαντάζει απόλυτα βέβαιο.
Η ΝΔ θα είναι πρώτη και αυτοδύναμη.
Ο κ. Μητσοτάκης θα έχει μια απόλυτη πολιτική κυριαρχία
Σε πολύ μακρινή απόσταση ο ΣΥΡΙΖΑ, δεύτερος και πολιτικά αποδυναμωμένος και ακόμα πιο πίσω το ΠΑΣΟΚ, το οποίο φαίνεται πως δεν έχει άλλα «πολιτικά καύσιμα».
Από εκεί και πέρα, το διακύβευμα της σημερινής κάλπης είναι πόσες τελικά έδρες θα πάρει η ΝΔ, κάτι που είναι σε άμεση συνάρτηση με το πόσα από τα μικρότερα κόμματα θα καταφέρουν να μπουν στη Βουλή.
Ιστορικός θρίαμβος
Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πετύχει έναν ιστορικό θρίαμβο.
Ποτέ άλλοτε – από τη Μεταπολίτευση και μετά – δεν υπήρξε ένα κόμμα που καλείται να κυβερνήσει με τέτοιους όρους παντοδυναμίας.
Όχι τόσο γα το ποσοστό που το ίδιο έχει λάβει.
Όσο κυρίως για το ότι θα είναι η πρώτη φορά από το 1974 και μετά που το κυβερνών κόμμα θα έχει απέναντι του μια τόσο αδύναμη αντιπολίτευση.
Και μετά την πρώτη φορά Αριστερά, σήμερα έχουμε την πρώτη φορά που η Δεξιά αναλαμβάνει να κυβερνήσει με λευκή επιταγή.
Πραγματικά, μέχρι τώρα και με εξαίρεση την περίοδο 2012 - 2015, ποτέ άλλοτε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έπεσε τόσο χαμηλά όσο εκτιμάται ότι θα πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές (οι δημοσκοπήσεις μιλούν ακόμα και για ποσοστό κάτω του 20%, κοντά στο 19%).
Ενδεικτικά αναφέρεται πως το πιο χαμηλό ποσοστό είναι αυτό που έλαβε η ΝΔ το 2015.
Μόνο που τότε ήταν στο 28%.
Πρωτόγνωρο πολιτικό σκηνικό
Πρόκειται για μια πρωτόγνωρη πολιτική πραγματικότητα.
Η πρώτη τετραετία της διακυβέρνησης Μητσοτάκη χαρακτηρίστηκε από παγκόσμιες κρίσεις.
Η πανδημία, ο πόλεμος στην Ουκρανία, η ενεργειακή κρίση, ο πληθωρισμός ήταν προκλήσεις πολύ μεγαλύτερες για να τις διαχειριστεί μόνη της μια κυβέρνηση και μια χώρα.
Οι πρωτόγνωρες αυτές συνθήκες οδήγησαν σε πρωτόγνωρες αποφάσεις.
Αλλά και σε μια δημοσιονομική χαλαρότητα που επέτρεψαν στον κ.Μητσοτάκη να ανοίξει… την κάνουλα και να μην αφήσει κανέναν δυσαρεστημένο.
Η μείωση της φορολογίας προβλήθηκε πολύ από τη ΝΔ ως τήρηση των δεσμεύσεων, αλλά ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενη, αφενός γιατί η χώρα είχε εξέλθει των μνημονίων, αφετέρου γιατί η οικονομία είχε ήδη σταθεροποιηθεί από την κυβέρνηση Τσίπρα.
Στους υπόλοιπους τομείς - Παιδεία, Υγεία, εγκληματικότητα - η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει να επιδείξει κάτι το αξιοσημείωτο.
Ακόμα όμως και όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με υποθέσεις, όπως το σκάνδαλο των υποκλοπών ή η τραγωδία στα Τέμπη, η επικοινωνιακή και μιντιακή υπεροπλία της φρόντισε έτσι ώστε τα θέματα αυτά να σβήσουν σε τέτοιο βαθμό που να μην είναι πλέον βαρίδι για τον κ. Μητσοτάκη.
Μεταξύ Orban και Macron
Το ερώτημα όμως είναι τι είδους διακυβέρνηση θα επιλέξει ο κ.Μητσοτάκης για τη δεύτερη θητεία του.
Απέναντι του δεν πρόκειται να έχει ισχυρή αντιπολίτευση.
ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ είναι αποδυναμωμένα κόμματα, ενώ στα δεξιά της γαλάζιας πολυκατοικίας επικρατεί κατακερματισμός.
Αλλά ο κ.Μητσοτάκης δεν θα «διασταυρωθεί» ούτε με μια ισχυρή κριτική και έλεγχο από «αντίπαλα» ΜΜΕ, καθώς αυτά αποτελούν είδος προς εξαφάνιση.
Συνεπώς, ο κ.Μητσοτάκης διατηρεί έναν έλεγχο των πραγμάτων σε τέτοιο βαθμό παντοδυναμίας που προσομοιάζει μόνο με την ισχύ του Victor Orban, ο οποίος έχει τα ηνία της εξουσίας στην Ουγγαρία εδώ και 13 χρόνια.
Ωστόσο, ο κ.Μητσοτάκης φέρεται έτοιμος να αξιοποιήσει και στοιχεία από το μοντέλο του Γάλλου προέδρου Macron, ο οποίος εδραίωσε την κυριαρχία του διότι έγινε ο πολιτικός εκφραστής όλων εκείνων που στέκονται απέναντι στα «πολιτικά άκρα».
Πληροφορίες αναφέρουν πως στην επόμενη κυβέρνηση ο κ.Μητσοτάκης θα θελήσει να βάλει στην άκρη πολλά ηγετικά στελέχη της παράταξης του και να εντάξει στο κυβερνητικό σχήμα πολιτικά πρόσωπα από τον ευρύτερο χώρο της κεντροααριστεράς.
Είναι μια κίνηση – εφόσον επιβεβαιωθεί – πολιτικά ευφυής.
Διότι εξουδετερώνει αφενός τους τελευταίους επικριτές του που τον κατηγορούν για «ορμπανισμό» και αυταρχισμό αφετέρου γιατί καταφέρνει να εδραιώσει την κυριαρχία του στο Κέντρο που αποτελεί και τη δεξαμενή των ψηφοφόρων που δίνει την εκλογική νίκη.
Κίνηση που αποδυναμώνει περαιτέρω τους βασικούς του αντιπάλους και που υπόσχεται μια πολιτική κυριαρχία σε βάθος πέραν της τετραετίας.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου