Βλέποντας τον Τσίπρα να κάνει δηλώσεις για την εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και να αναλαμβάνει δήθεν περίλυπος την ευθύνη της πρωτοφανούς ήττας, έχω αρχίσει να υποψιάζομαι πως κάτι δεν πάει καλά στην όλη υπόθεση.
Αν λάβουμε υπ' όψιν τη χλιαρή αντιπολίτευση που άσκησε ο Τσίπρας στον Μητσοτάκη καθ' όλη την τετραετία, την πολύ χαλαρή προεκλογική εκστρατεία που έκανε, τη δήλωσή του πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναδειχθεί πρώτο κόμμα δεν θα επιδιώξει τον σχηματισμό κυβέρνησης, και την ολέθρια δήλωση του Κατρούγκαλου λίγο πριν την κάλπη για αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, όλα δείχνουν πως για κάποιον ανεξήγητο λόγο ο Τσίπρας έκανε ό,τι μπορούσε για να χάσει.
Η όλη στάση του μου θυμίζει έντονα την εικόνα του Καραμανλή που υποδεχόταν στο κατώφλι του Μεγάρου Μαξίμου τον Γιώργο Παπανδρέου το 2009 για να του παραδώσει την εξουσία και μαζί μ' αυτή την ωρολογιακή βόμβα της κρατικής χρεοκοπίας για την οποία ο ίδιος είχε ενημερωθεί από τον Προβόπουλο αλλά κανείς άλλος δεν είχε την παραμικρή υποψία. Η Ιστορία απέδειξε ότι ο μεγάλος κερδισμένος τελικά στις εκλογές του 2009 δεν ήταν ο Παπανδρέου με το 43,92% που ανέλαβε πρωθυπουργός αλλά ο Καραμανλής με το 33,47% που πήγε σπίτι του και παρακολούθησε ως αμέτοχος θεατής επί 10 χρόνια την οικονομική συντριβή του ελληνικού λαού από τα μνημόνια και την ολοκληρωτική κατεδάφιση του ΠΑΣΟΚ.
Η μέχρι τώρα πολιτική εμπειρία έχει δείξει ότι πάντα οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει στη θητεία του ένας πρωθυπουργός έχουν να κάνουν με καταστάσεις τις οποίες κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί προεκλογικά. Το ερώτημα είναι τι ξέρει ο Τσίπρας για αυτά που θα συμβούν στην Ελλάδα στο προσεχές μέλλον που δεν το ξέρουμε εμείς οι υπόλοιποι, και γιατί δεν θέλει να έχει την παραμικρή ευθύνη στη διαχείρισή τους. Ο Μητσοτάκης έπαιξε άσχημο παιγνίδι στον Τσίπρα το 2019 όταν από τη μια μεριά καταψήφιζε στη Βουλή τη συμφωνία των Πρεσπών και από την άλλη έβαζε παρασκηνιακά λυτούς και δεμένους να την υπερψηφίσουν ώστε να πάρει τον «μουτζούρη» ο ΣΥΡΙΖΑ και να απαλλαχθεί η Νέα Δημοκρατία από την βραχνά της επίλυσης του σκοπιανού προβλήματος.
Φέτος τον Φεβρουάριο ο Τσίπρας συναντήθηκε με τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, Άντονι Μπλίνκεν, και προφανώς ενημερώθηκε για τους αμερικανικούς σχεδιασμούς που αφορούν στην ευρύτερη περιοχή μας. Δεν αποκλείω, με βάση αυτά που έμαθε, να θέλει να πληρώσει τον Μητσοτάκη με το ίδιο νόμισμα, να τον υποχρεώσει δηλαδή να πάρει όλη την ευθύνη για τις «Πρέσπες του Αιγαίου» που βρίσκονται στο τελικό στάδιο του μαγειρέματος. Μπορεί επίσης ο Τσίπρας να γνωρίζει ότι ο Μητσοτάκης θα κληθεί προσεχώς να αντιμετωπίσει γενικότερα τόσο άσχημες καταστάσεις ώστε δεν θα ήθελε να είναι «ούτε ψύλλος στον κόρφο του».
Σήμερα θεωρούμε ότι η πρώτη τετραετία του Μητσοτάκη σημαδεύτηκε από εντελώς απρόβλεπτες και σπάνιες συγκυρίες όπως η πανδημία του κορωνοϊού, ο πόλεμος στην Ουκρανία και η ενεργειακή κρίση, αλλά δεν αποκλείεται στη δεύτερη τετραετία να δούμε ακόμη χειρότερες καταστάσεις για τις οποίες δεν είμαστε καθόλου προετοιμασμένοι ψυχολογικά και υλικά. Δεν μπορώ φυσικά να γνωρίζω ποιος θα είναι ο επόμενος ταμπλάς που θα πέσει στο κεφάλι μας. Αυτό που μπορώ να διακρίνω είναι πως ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν εξελίσσεται καθόλου καλά για τη Ρωσία, και οι Ουκρανοί αναμένεται από μέρα σε μέρα να εξαπολύσουν μεγάλη αντεπίθεση που ως βασικό στόχο της θα έχει την ανάκτηση της Κριμαίας. Αν φανεί ότι οι Ουκρανοί μπορούν πράγματι να επιφέρουν μια τόσο επώδυνη ήττα στους Ρώσους, είναι πολύ πιθανό ο Πούτιν να πάει σε πυρηνική κλιμάκωση με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τη χώρα μας η οποία βρίσκεται ανησυχητικά κοντά στο επίκεντρο της σύρραξης και έχει εμπλακεί ενεργά στον πόλεμο κατά της Ρωσίας...
Δημοσίευση σχολίου