Οι αποκαλύψεις για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη σοκάρουν σε καθημερινή βάση. Η γενική εικόνα που αποκομίζει κάθε φυσιολογικός άνθρωπος που η ζωή του δεν ξεκινά και τελειώνει στις κομματικές του προτιμήσεις, μπλε, κόκκινες, πράσινες, ροζ… είναι ότι πρόκειται για μια χώρα χωρίς συναίσθηση, άρα μία χώρα στην οποία οι πιθανότητες δραστικών παρεμβάσεων για τη θεραπεία των κακώς κειμένων είναι από μικρή έως ελάχιστη. Άντε κάτι να συμμαζέψουμε, μέχρι την επόμενη καταστροφή που θα αλλάζει απλώς το όνομα και ο εμπλεκόμενος τομέας.
Σήμερα πέφτουμε από τα σύννεφα ακούγοντας τις συνομιλίες των υπευθύνων υποτίθεται για την ασφαλή μεταφορά των επιβατών και των εμπορευμάτων των σιδηροδρομικών συρμών. Η εικόνα που αναδύουν δεν αξίζει να χαρακτηριστεί ούτε ως διάλογοι καφενείου. Ο χαβαλές είναι το πρόβλημα θα αναρωτηθεί κανείς; Η απάντηση είναι πως ΝΑΙ, από τη στιγμή που καταγράφεται σε συνθήκες που οδήγησαν αποδεδειγμένα στο να υπονομεύσουν την ασφάλεια και να χυθεί τόσο αθώο αίμα. ωσάν να ήταν πλήγμα αντιπάλου σε πολεμική
αναμέτρηση…
Τι δείχνει ο πολιτικός κόσμος ότι έχει καταλάβει; Πόσον υπερβολικό είναι το συμπέρασμα ότι το μόνο που ενδιαφέρει στην πραγματικότητα τον πολιτικό κόσμο, είναι το ποιος θα καταφέρει να πάρει την “κουτάλα” της εξουσίας στα χέρια; Ποιος αφελής πείθεται ότι ασχέτως αγαθών προθέσεων κάποιας μειοψηφίας, ο εθισμός είναι στην κακοποίηση αυτού που αποκαλείται “πολιτική”; Εδώ δυσκολευόμαστε να συμφωνήσουμε ότι οι ευθύνες είναι διακομματικές, καθώς όλοι οι “μεγάλοι” πλέον έχουν κυβερνήσει. Από όλους πέρασε το θέμα στη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας τους.
Η μεγάλη σκασίλα του ΣΥΡΙΖΑ είναι να πέσει όλη η ευθύνη στην κυβέρνηση, επειδή είχε την ατυχία να συμβεί η τραγωδία στη βάρδιά της, αρνούμενος πεισματικά και με ανόητες δημόσιες δηλώσεις προβεβλημένων στελεχών ότι δεν έχει καμία απολύτως ευθύνη. Η κυβέρνηση από την πλευρά της, ευτυχώς κατάλαβε ότι θα ήταν ανόητο να εμμείνει στο “παιχνίδι” της επίρριψης των ευθυνών πάση θυσία και σε άλλους, προσπαθώντας με τον τρόπο αυτό να συγκαλυφθούν όσο είναι δυνατόν οι δικές της ευθύνες, παρότι τις ανέλαβε και οι απίστευτες κοινοβουλευτικές γκάφες του στιλ “πως τολμάτε να θέτετε ζήτημα ασφάλειας για τον σιδηρόδρομο”!
Αυτά είναι τα αποτελέσματα των πολιτικών μεγαλοστομιών όταν το πράγμα στραβώσει. Για ένα πολιτικό σύστημα όμως εθισμένο στην επικοινωνία σε βάρος της ουσίας, αυτό που ισχύει είναι ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι… Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτή η κατάσταση δείχνει να χαρακτηρίζει το σύνολο του μεταπολιτευτικού ελληνικού κράτους. Εξ ου και η “πρόταση μετονομασίας της χώρας ολόκληρης σε “Tempi-Valley”, υπό την έννοια ότι φαίνεται πως ούτε μια τραγωδία αυτού του βεληνεκούς μπορεί να συνταράξει το πολιτικό σύστημα με τρόπο που να το συνεφέρει στοιχειωδών… τοποθετώντας το ξανά στις ράγες της λογικής. Έστω της αυτοσυντήρησης.
Δείχνει η Ελλάδα σήμερα την εικόνα χώρας που συνειδητοποιεί πως τίποτε από όσα συζητούσαμε το προηγούμενο διάστημα δεν εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας και είναι απλά ζήτημα χρόνου να τα βρούμε μπροστά μας; Παρά την ασύλληπτη τραγωδία του σεισμού στην Τουρκία και την προεκλογική περίοδο που διανύει, συν την παροδική παύση των μαζικών παραβιάσεων, προδίδει τίποτε στη ρητορική των υπευθύνων ότι έχουν αλλάξει έστω κατά κεραία τις στοχεύσεις τους απέναντι στον Ελληνισμό; Ελλάδα και Κύπρο; ΤΙΠΟΤΑ.
Η περιστασιακή διακοπή των παραβιάσεων προσπαθεί να “πουλήσει” στην ελληνική κοινωνία την ηρεμία που θα επικρατήσει εάν… συν-εκμεταλλευτούμε όσα τους ενδιαφέρουν, τα οποία, όλως τυχαίως, συνιστούν κυριαρχικά μας δικαιώματα. Και μη φανταστεί κανείς ότι θα πάρουν 10-20% και θα ηρεμήσουμε. Οι στόχοι είναι γεωπολιτικοί και γεωστρατηγικοί. Θέλουν τον απόλυτο έλεγχο της περιοχής, τη φιλανδοποίηση του Ελληνισμού και τα μισά τουλάχιστον από όσα μας ανήκουν. Ας μην παραμυθιαζόμαστε μεταξύ μας κι ας αντιληφθούμε ότι ο χρόνος κυλάει σε βάρος μας.
Την ίδια στιγμή, ακόμα και έτοιμα εξοπλιστικά προγράμματα δεν υπογράφονται, ενώ όσον αφορά τις προτεραιότητες, το DP έχει κατ’ επανάληψη στηλιτεύσει τον τρόπου που κινείται ακόμα και η ανώτατη στρατιωτική ηγεσία του ενός (διότι οι υπόλοιποι, είπαμε, είναι “εκπρόσωποι”). Οι δε ενδείξεις που υπάρχουν από την Ουάσιγκτον, απέχουν πολύ από το να παράσχουν διαβεβαιώσεις πως οι ΗΠΑ έχουν εγκαταλείψει το “όνειρο της αναντικατάστατης Τουρκίας”. Κατενάτσιο στο Κογκρέσο θα συνεχίσουμε να παίζουμε, μέχρι που να χαμογελάσει πονηρά ο Ερντογάν ή ο διάδοχός του στη Δύση και να στραφούν όλοι στην Ελλάδα αναζητώντας ανταλλάγματα για τους Τούρκους… ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΥΜΜΑΧΙΚΟ ΚΑΛΟ.
Όποιος εκτιμά πως το πολιτικό σύστημα, μετά την τραγωδία των Τεμπών έχει συναίσθηση της κατάστασης και είναι έτοιμο για τη μεγάλη αυτή πρόκληση, να μας το εξηγήσει και σε εμάς, διότι φαίνεται πως κάτι δεν καταλαβαίνουμε. Διότι εμείς βλέπουμε πονηρή χρήση του “συνεκμετάλλευση” ολοένα και περισσότερο, ώστε να μπει στην ατζέντα και να προσπαθήσουν εν συνεχεία να μας πείσουν ότι δεν είναι και τόσο κακό. Βλέπουμε όμως και αξιωματούχους, πολιτικούς και στρατιωτικούς, με ιδιαίτερη έφεση στις δημόσιες σχέσεις και ιδιαίτερη ευαισθησία για το πολιτικό τους μέλλον. Αυτή η επικοινωνιακή διαχείριση των πάντων θα οδηγήσει σε πολύ σοβαρότερα Τέμπη. Σημειώστε το…
Δημοσίευση σχολίου