Αποστολόπουλος Απόστολος
Από τα παλιά τα χρόνια, όταν οι Σπαρτιάτες τιμωρούσαν τους νέους, όχι όταν έκλεβαν αλλά μόνο αν τους έπιαναν, ο κανόνας δεν είχε αλλάξει. Ακόμα και την Καϊλή οι δικαστές θέλουν την ομολογία της για να την δικάσουν και καταδικάσουν. Ο κανόνας φαινόταν ισχυρός και απαραβίαστος. Χωρίς απόδειξη ήσουν “αθώος”, αλλά υποκείμενος σε εκβιασμό και, πάντως, ήσουν υπόχρεος σε όποιον μπορούσε να αποδείξει την παρανομία.
Και στην Ελλάδα, χώρα των θαυμάτων, αυτός ο κανόνας ισχύει. Ένα περιοδικό κατηγόρησε τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ, Στρατηγό Φλώρο, ότι απόκτησε διαμέρισμα, χωρίς να έχει τα απαραίτητα νόμιμα εισοδήματα. Στις κρίσεις για την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων η θητεία του στρατηγού παρατάθηκε για ένα έτος. Οι κατηγορίες αγνοήθηκαν. Επειδή ήταν αστήρικτες; Επειδή κάποιοι ήθελαν τον στρατηγό μετέωρο και, κατά τη γνώμη τους, εκβιάσιμο;
Πάντως όσα έχουν λεχθεί για τον κ. Φλώρο, για τις σιωπές του κ. Ανδρουλάκη και για όλους τους άλλους, ερμηνεύουν τις παρακολουθήσεις. Τελικά το προνόμιο της αυθαιρεσίας των Βασιλέων, το έχουν καρπωθεί οι κοινοί θνητοί με ισχύ. Η κορώνα έγινε κοστούμι. Οι βασιλιάδες σιγά-σιγά τελειώνουν, αλλά και η Δημοκρατία ψυχομαχάει, όταν αυθαιρετεί. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα τέτοιας αυθαιρεσίας ήταν, στην Ελλάδα, η “κωλοτούμπα” του κ. Τσίπρα στο δημοψήφισμα.
Στη διεθνή σκηνή ήταν η αποκάλυψη της Μέρκελ (και Ολάντ) ότι οι Συμφωνίες του Μίνσκ για την Ουκρανία ήταν μια απάτη, εκ μέρους της Γερμανίας και Γαλλίας, για να προλάβουν ΗΠΑ και ΕΕ να υπερασπιστούν στην Ουκρανία τη “σωστή πλευρά της Ιστορίας”. Το “ηθικό δίδαγμα” είναι ότι “την ώρα που χορεύουνε τα δισ. είναι μαλακία να πας εθελοντής” και ισχύει από τους Ολυμπιακούς, σύμβολο αδελφοσύνης, ως την Ουκρανία, τη θανατηφόρα αναμέτρηση.
Πολιτική εξουσία και επίρριψη ευθυνών
Έχει πολύ περιορισμένη αξία η παρατήρηση περί ευθυνών στην όποια δυτική κυβέρνηση. Συνήθως η επίρριψη ευθυνών δεν είναι σήμα ότι νίκησε το κράτος δικαίου αλλά προσδιορίζει τον ισχυρό της ημέρας. Αλλιώς οι επόμενοι θα σταματούσαν την κατηφόρα που δυο φορές κατάληξε σε Παγκόσμιο Πόλεμο και μας απειλούν ότι το κακό μπορεί να τριτώσει. Από τις αποκαλύψεις της Μέρκελ-Ολάντ για την Ουκρανία δεν συγκινήθηκαν ούτε ο καγκελάριος Σόλτς ούτε οι Γερμανοί ψηφοφόροι.
Θα έλεγα ότι οι Έλληνες δείχνουν περισσότερη ευαισθησία και πολιτική οξυδέρκεια εγκαταλείποντας στην αντιπολίτευση τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, για όσα διέπραξε σε βάρος της προεκλογικής του διακήρυξης περί του “ηθικού αναστήματος” της Αριστεράς. Γι’ αυτό, προφανώς, φέτος το ξέχασε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Τα πράγματα, όμως, ίσως είναι λίγο χειρότερα από ότι θέλουμε να παραδεχτούμε, ίσως και από όσο αντέχουμε.
Εδώ κι εκεί ορισμένοι ευαίσθητοι, μιλάνε σκυθρωποί για μια πραγματικότητα “μπλοκαρισμένη”, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον Κόσμο. Έτσι είναι… Επειδή η Δύση (Ευρώπη και ΗΠΑ) δεν μπορεί να επιβάλλει τις θελήσεις της, όπως παλιά. Αλλά ούτε οι “άλλοι” μπορούν να επιβάλλουν τις δικές τους. Η αδυναμία και των δυο μπλοκάρει τις εξελίξεις.
Οι ΗΠΑ τα καταφέρνουν κούτσα-κούτσα στο δικό τους στρατόπεδο, αλλά οι διχόνοιες εκδηλώνονται όλο και πιο ισχυρές, σύμφωνα με την αργή, βασανιστική, πορεία του ουκρανικού πολέμου που απλώς συντηρεί ψευδαισθήσεις για το ακατανίκητο της Δυτικής αρετής. Οι “άλλοι” έχουν καταφέρει να μην τσακώνονται, όχι δημοσίως τουλάχιστον, περισσότερο από το φόβο της υπερδύναμης, παρά επειδή συγκλίνουν.
Η παρουσία της Κίνας
Είναι αλησμόνητη η εικόνα στο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, όπου ο πρώην ισχυρός άνδρας αγγίζει με φόβο και ταπεινότητα τον σημερινό ισχυρό που τον κοιτάζει μάλλον έκπληκτος για το θάρρος του, ενώ εκείνος αποχωρεί από το Συνέδριο, αφήνοντας πίσω του αύρα ανελέητων, μυστικών και αδιερεύνητων, συγκρούσεων.
Η διαφορά, διόλου ασήμαντη, είναι ότι οι ηγέτες στην Κίνα είναι (ακόμα) αρκετά ισχυροί ώστε να μπορούν (ακόμα) να κρύβουν διαφωνίες και αδυναμίες. Η Πολιτιστική Επανάσταση ήταν το τελευταίο δείγμα ανοιχτών διαφωνιών, όπου “όλα τα λουλούδια μπορούσαν να ανθίσουν”, ακριβώς επειδή ήταν Επανάσταση.
Η Κίνα που πίστευε τότε το μαοϊκό ότι “η ατομική βόμβα ήταν χάρτινη τίγρης”, ίσως ήταν πιο ισχυρή, δηλαδή ενωμένη, από την τωρινή που δεν ξέρει (και δεν μπορεί) να κρύψει λαϊκές αντιδράσεις για θέματα που ασφαλώς ξεφεύγουν από το πλαίσιο του εγκλεισμού για τον κορονοϊό και παραμένουν άγνωστα για το ευρύ κοινό της Δύσης.
Από την άλλη είναι να πεθαίνεις στο γέλιο με αυτούς στη Δύση που… σπαράζουν για τα όσα τραβάνε οι καημένοι οι Κινέζοι από τους κομμουνιστές ηγέτες τους! Στην Κίνα δημιουργήθηκε σε χρόνο μηδέν μια αστική τάξη πλουσίων και υπερπλουσίων (100 εκατομμύρια), οι ταξικές αντιθέσεις οξύνονται και υπάρχουν κάποιοι (πόσοι; ποιοι; πόσο ψηλά;) που πιστεύουν στο μαρξιστικό ότι κομμουνισμός χωρίς λεφτά, δεν γίνεται! Αυτό δεν είναι για γέλια, θέλει περίσκεψη.
Μόνο αφελείς επαρχιώτες μπορούν να αδιαφορήσουν για όσα γίνονται στην Κίνα ή στις ΗΠΑ, όπου κανείς δεν μιλάει για ένα πρόεδρο με προφανή προβλήματα υγείας. Κάποτε ο πρόεδρος ήταν ενεργό κέντρο της πολιτικής εξουσίας και όχι διακοσμητικός πίνακας. Τώρα, μια χώρα 400 εκατομμυρίων ανθρώπων, δεν μπορεί να αναδείξει νέα πρόσωπα, στην ηλικία και στην πολιτική αρένα.
Λέω ότι μόνο άσχετοι και ανόητοι δεν ενδιαφέρονται για όλα αυτά, επειδή ξεχνούν το απλό και χρήσιμο: Όταν από πάνω είναι τα βουβάλια, τα βατράχια από κάτω πρέπει να έχουν το νου τους…
Δημοσίευση σχολίου