Aλέξανδρος Τάρκας
Όλοι οι πρωθυπουργοί της Δεξιάς και Κεντροδεξιάς παράταξης, από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα, διέθεταν -ανεξάρτητα από τα ιδιαίτερα προτερήματα ή ελαττώματά τους- την πολιτική γενναιότητα να παραδέχονται τη γνώση, ανάμιξη και πιθανές ευθύνες τους στις σοβαρές κρίσεις θεσμών, διαφάνειας και εθνικής ασφάλειας. Προέβαιναν, ασφαλώς, σε κινήσεις μείωσης του προσωπικού κόστους τους, αλλά συναισθάνονταν και αναλάμβαναν την ηγετική ευθύνη, χωρίς υπεκφυγές.
Ο σημερινός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης πράττει το ακριβώς αντίθετο. Επιζητεί την αποκλειστικότητα στις νίκες και επιτυχίες, αλλά θέτει εαυτόν εκτός πληροφόρησης και ευθυνών στις ήττες και αποτυχίες. Είναι ο πρώτος ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου με -εκούσια- επιλεκτική γνώση στα μείζονα θέματα σε τέτοιο βαθμό, ώστε πλέον να εξελίσσεται -ακούσια- σε Πρωθυπουργό μειωμένης παραταξιακής και λαϊκής εμπιστοσύνης.
Ο κ. Μητσοτάκης ισχυρίζεται, λίγο-πολύ, ότι ο αποπεμφθείς διοικητής της ΕΥΠ Παν. Κοντολέων δρούσε πίσω από την πλάτη του. Ωστόσο, αν πράγματι αυτό συνέβαινε, η χώρα θα βίωνε δημοκρατική εκτροπή και ο Πρωθυπουργός θα ήταν αιχμάλωτος άγνωστων συμφερόντων. Το αληθές είναι ότι ο κ. Κοντολέων δεν δρούσε μόνος.
Υπάρχει απόλυτη ευθύνη του Μαξίμου, που επόπτευε και συναινούσε στις δράσεις της ΕΥΠ, και ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε να την επιρρίψει στον υφιστάμενο (και ανιψιό του) κ. Γρ. Δημητριάδη αντί να αναγνωρίσει το δικό του μέγιστο μερίδιο. Κρυπτόμενος πίσω από τον κ. Δημητριάδη, ο κ. Μητσοτάκης τον μετατρέπει σε Μένιο Κουτσόγιωργα, αντιγράφοντας, σε απελπιστικό βαθμό, τον Ανδρέα Παπανδρέου που δήλωνε «εγώ απλώς προεδρεύω», επιδιώκοντας να γλιτώσει τις ευθύνες του σκανδάλου Κοσκωτά και των τότε υποκλοπών.
Όμως το πραγματικό ερώτημα είναι πώς θα πολιτευθεί στο εξής ο κ. Μητσοτάκης εν μέσω κρίσης και ενόψει της χειμερινής επιδείνωσής της. Την τελευταία τριετία, γνωρίζαμε ότι ο κ. Δημητριάδης ήταν ο «Πρωθυπουργεύων» ως εξουσιοδοτημένος να αναμιγνύεται στα πάντα και να επικοινωνεί με τους πάντες. Ο κ. Μητσοτάκης ασκούσε υψηλή εποπτεία με ταυτόχρονη σπατάλη πολύτιμου πρωθυπουργικού χρόνου στο επικοινωνιακό παίγνιο. Τώρα, ο κ. Μητσοτάκης θα ακολουθήσει την ίδια τακτική, αναθέτοντας σχεδόν τα πάντα στο νέο γενικό γραμματέα Πρωθυπουργού, Γιάννη Μπρατάκο, ή θα ασκήσει πραγματική, προσωπική, διοίκηση της κυβέρνησής του; Ο κ. Δημητριάδης θα ασκεί κάποια καθήκοντα ατύπως ή θα απουσιάζει πλήρως από την εικόνα;
Παράλληλα, ο κ. Μητσοτάκης θα σεβαστεί το νέο διοικητή της ΕΥΠ, πρέσβη Θεμ. Δεμίρη (έναν πεπειραμένο διπλωμάτη εγνωσμένου κύρους και ήθους), ή θα αδιαφορεί για τις επισημάνσεις και προειδοποιήσεις του; Για παράδειγμα, θα είναι αδιανόητο ο Πρωθυπουργός να επαναλάβει το λάθος του Νοεμβρίου 2019, όταν αγνόησε συγκεκριμένες αναφορές για επικείμενη υπογραφή του τουρκολιβυκού μνημονίου και δεν ανέλαβε επείγουσες διπλωματικές πρωτοβουλίες, προτιμώντας ένα ιδιωτικό ταξίδι -μετά αθλητικών θεαμάτων- στο Λονδίνο.
Αργότερα, το καλοκαίρι του 2020, αποδέκτης των αναφορών της ΕΥΠ για την ελληνοτουρκική κρίση ήταν ο κ. Δημητριάδης, χωρίς ο κ. Μητσοτάκης να πολυ-διψά γι’ αυτές, προτιμώντας να ενημερώνεται μόνον για ένα μικρό τμήμα τους. Το δε Νοέμβριο του 2021, ο τότε πρέσβης των ΗΠΑ Τζ. Πάιατ προέβη σε απόρρητη ενημέρωση, με συγκεκριμένες ημερομηνίες και προειδοποιήσεις για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αλλά ο Πρωθυπουργός δεν έπραξε τίποτα, επί τρίμηνο, για την προετοιμασία της χώρας. Επιλεκτική γνώση και ανεπαρκής πρωθυπουργική δράση και στις τρεις περιπτώσεις!
Αν και τους προσεχείς μήνες θα κυριαρχήσουν η επέλαση της ακρίβειας και η επιθετικότητα της Τουρκίας, η κυβέρνηση δεν θα απαλλαγεί από το βάρος της υπόθεσης παρακολούθησης του προέδρου του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ Ν. Ανδρουλάκη. Οι -δήθεν αλάθητοι- κύριοι Μητσοτάκης και Δημητριάδης έβλαψαν ανεπανόρθωτα τη ΝΔ και τη σταθερότητα του τόπου. Βαρύνονται ήδη με την απώλεια ενός πιθανού μετεκλογικού εταίρου σε κυβέρνηση συνεργασίας. Τα χειρότερα έπονται, καθώς είμαστε ακόμα στην αρχή του κεφαλαίου των υποκλοπών. Προξενεί μάλιστα τεράστια εντύπωση ότι ο κ. Μητσοτάκης προσπαθεί, επίμονα, να συσκοτίσει το σκάνδαλο υποκλοπών των e-mail 17 βουλευτών, όπως και στελεχών της «δημοκρατίας» και δικηγόρων.
Η απλή λογική υποδεικνύει ότι ο κ. Μητσοτάκης θα έπρεπε να είναι ο επισπεύδων στην έρευνα, επειδή το “hacking” των e-mail έγινε, αποδεδειγμένα, την περίοδο 2015-16 επί ΣΥΡΙΖΑ και, βάσει νεότερων στοιχείων, μάλλον και μέχρι τον Αύγουστο του 2019. Η υπόθεση είναι «δεμένη» από το FBI και το δικαστήριο της Νότιας Περιοχής της Νέας Υόρκης, αλλά η κυβέρνηση δεν τολμά να αγγίξει τα ακλόνητα στοιχεία. Και εδώ, επιλεκτική γνώση και δράση του ενοίκου του Μαξίμου.
Δημοσίευση σχολίου