Οι «αμανέδες» του Ταγίπ Ερντογάν εντός του προεδρικού αεροσκάφους κατά την επιστροφή του από τη Μαδρίτη και τα όσα στη συνέχεια είπα στην στρατιωτική ακαδημία, όπου εκεί επιχείρησε να εισχωρήσει στα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας, μπορεί να ξεπέρασαν τα εσκαμμένα, δεν προξένησαν όμως και τόση εντύπωση διότι ο Τούρκος πρόεδρος χτίζει το προεκλογικό του προφίλ.
Όμως ο «τζόγος» που παίχτηκε επί 48 ώρες στην Ισπανική πρωτεύουσα μπορεί να δείχνει ως νικητή σε ορισμένα σημεία τον Τούρκο πρόεδρο, αλλά από την άλλη πλευρά η γειτονική χώρα σε πολλά θέματα προσπαθεί να τρέξει πριν καν ορθοποδήσει και περπατήσει με σταθερά βήματα.
Στρατιωτικές πηγές εξηγούν πως το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016 σίγουρα έφερε πολλά δεινά στην τουρκική αεροπορία. Αμέσως μετά, το «γινάτι» του Ταγίπ Ερντογάν εγκατέστησε τους S-400 στην Άγκυρα, γεγονός που την εξέθεσε- τουλάχιστον έως τώρα(σ.σ. κρατήστε το για το μέλλον αυτό)- στα μάτια της συμμάχου Αμερικής η οποία αναγκάστηκε, θέλοντας και μη, να την αποβάλει από το πρόγραμμα των F-35.
Παράλληλα, όσο οι S-400 διατηρούνταν στην Τουρκία και δοκιμάζονταν, ήρθε το άτυπο, σιωπηρό, εμπάργκο που είχε ως αποτέλεσμα δεκάδες από τα F-16 της γείτονος να στερεύουν από ανταλλακτικά.
Την ίδια στιγμή όμως στο Ελληνικό αεροπορικό Επιτελείο παρατηρούν στοιχεία που μαρτυρούν πως ναι μεν F-16 «γιοκ», αλλά ταυτόχρονα η τουρκική πολεμική αεροπορία προσπαθεί να επανακάμψει σε προσωπικό, μιας και οι έμπειροι παραμένουν πίσω από τα σίδερα της φυλακής.
Όσοι «παλιοί» έχουν παραμείνει στην ενέργεια μετρούν υπερωρίες, στον βωμό της μάθησης του «νέου αίματος» στην TuAFαφού το τουρκικό Επιτελείο έχει δώσει σαφή οδηγία πως η αεροπορία πρέπει άμεσα να βρει «σφυγμό».
Αυτό επιχειρείται σύμφωνα με ανθρώπους του αεροπορικού Επιτελείου με την καθημερινή παραβατική συμπεριφορά των γειτόνων μας στον ουρανό του Αιγαίου. Και βεβαίως οι Τούρκοι προσπάθησαν να δώσουν το στίγμα τους στην άσκηση AnatolianEagle.
Και μπορεί ο Τούρκος πρόεδρος και ο υπουργός άμυνας της γείτονος να μαρτυρούν δημόσια την ένδεια της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας, αλλά στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, ο Ταγίπ Ερντογάν το μόνο που κατάφερε να πάρει είναι την υπόσχεση του Τζο Μπάιντεν πως θα προσπαθήσει να προσπεράσει τον σκόπελο του εντόνως αντι-τουρκικού κλίματος του Κογκρέσου.
Άρα στην Τουρκία αντί να «περπατήσουν», προσπαθούν να τρέξουν και να φέρουν F-16 Viperτην ώρα που οι ιπτάμενοί τους, σίγουρα δεν αρκούν για τον υφιστάμενο στόλο των περίπου 250 αεροσκαφών. Και τι ζητούν; Μαχητικά που να έχουν ώρες πτήσης και μέλλον για να συνεχίσουν τον ίδιο ακριβώς «αμανέ» στον Ελληνικό ουρανό του Αρχιπελάγους.
Το άνοιγμα της αποτρεπτικής ψαλίδας
Παράλληλα αυτό το τρέξιμο που θέλει να κάνει η Τουρκία βρίσκει πολύ μπροστά την Ελλάδα σε επίπεδο ενίσχυσης της άμυνας της, ύστερα από πολλές δεκαετίες. Και μπορεί ο κος. Ακάρ να λοιδόρησε πολλές φορές στον δημόσιο λόγο τα πρώτα έξι RafaleF3R, αλλά αυτά τ’ αεροσκάφη δεν παύουν να αποτελούν το μεγάλο φόβητρο, ιδίως λόγω των πυραύλων Meteor.
Ειδικά όμως η εβδομάδα που πέρασε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «ψυχρολουσία» για την Άγκυρα διότι οι εξοπλιστικές ειδήσεις από την Ελλάδα δεν ήταν λίγες.Κυρίως η LORγια τα F-35, η απόφαση για την περαιτέρω ενίσχυσης του διαλειτουργικού αεροπορικού στόλου με τα 38 F-16 Block 50 να γίνονται «Advanced»και η παρουσίαση από τον Α/ΓΕΝ στον πρωθυπουργό της επιχειρησιακής αξιολόγησης των κορβετών.
Από το τρέξιμο του αέρα στο τρέξιμο της θάλασσας
Η προσπάθεια να υπηρετήσει η κυβέρνηση Ερντογάν το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας», έχει υποχρεώσει τα στρατιωτικά επιτελεία της γείτονος να μην κάνουν βήματα αλλά να τρέχουν.
Αυτό μαρτυρούν οι εν πλω δοκιμές του περιβόητου αεροπλανοφόρου Anadolou, που πριν εξασφαλιστούν τα F-35 ήρθε το χαστούκι των ΗΠΑ και μετά οι Τούρκοι αναζητούσαν την τύχη του νέου πλοίου, στα πεπαλαιωμένα SeaHarrierτου RoyalNavy.
Κι εδώ αν ανοίξουμε μια παρένθεση, στρατιωτικές πηγές υπενθυμίζουν πως επιχειρήσεις αεροπλανοφόρου απαιτούν συνοδά πλοία με ισχυρότατες δυνατότητες ανθυποβρυχιακής δράσης, κάτι για το οποίο δεν φημίζονται οι μονάδες του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού.
Γνωρίζοντας τις ακριβείς ικανότητες των MEKO και των Perry, λένε πηγές από το ναυτικό Επιτελείο, είναι απλά ανεπαρκείς για την προστασία ενός «στόχου υψηλής επιχειρησιακής αξίας», όπως το Anadolou.
Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τα ελικόπτερα S-70B. Και αυτός είναι εξάλλου ο λόγος που το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό οδηγείται στα ΜΗ-60 Romeo, με παράλληλη αναβάθμιση των S70BAegeanHawk.
Τα δεUAV’sBayraktar αν και έχουνικανότητες επιτήρησης και κρούσης, οι δυνατότητες τους στον ανθυποβρυχιακό πόλεμο είναι ακόμη μηδενικές.
Επίσης η αντιαεροπορική άμυνα ενός αεροπλανοφόρου θα απαιτούσε κατευθυνόμενα βλήματα μέσης και μεγάλης απόστασης. Όσο και να προσπαθήσει η τουρκική εγχώρια βιομηχανία είναι μακριά από την ευρεία παραγωγή και τοποθέτηση αντιαεροπορικών βλημάτων (πχ HISAR).
Με τι άρα θα παρέχουν προστασία; Με τους ληγμένους SM1 των φρεγατών Perry ή με τους ESSM,μικρής εμβέλειας;
Και αν δούμε μελλοντικά την επιχειρησιακή ενεργοποίηση του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας» στο πεδίο, η Αθήνα από τώρα χτίζει τις απαντήσεις…
Η ψυχρολουσία…
Φρεγάτες Belh@rraμε τους πυραύλους μακρού πλήγματος Aster 30 το πανίσχυρο ραντάρ SeaFire, ανώτατο επίπεδο ανθυποβρυχιακής δράσης, υποβρύχια 214 δηλαδή το όπλο ανατροπής της Ελληνοτουρκικής κρίσης του 2020, RafaleF3R με Scalp, Exocet, Meteor, Mica, F-16 Viperμε νέους Harm&αντιπλοϊκούς Harpoon.
Αυτά εντός της δεκαετίας του διανύουμε μιας κι από το 2030, η stealth«μπλε γροθιά» θα είναι κι αυτή παρούσα…
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου