Τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους. Την Τετάρτη 18 Μαΐου τουρκικά μαχητικά παραβίασαν τον ελληνικό εναέριο χώρο σε απόσταση 2,5 μιλίων από την Αλεξανδρούπολη, όπου και η νέα αμερικανική βάση. Θα μου πείτε, σιγά τα ωά! Κάθε ημέρα σχεδόν οι Τούρκοι κάνουν παραβιάσεις και υπερπτήσεις πάνω από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Σωστά, αλλά ενώ από την άποψη της παραβίασης της ελληνικής κυριαρχίας είναι το ίδιο εάν αυτή γίνεται πάνω από μία βραχονησίδα ή πάνω από μία μεγάλη πόλη, στη δεύτερη περίπτωση η ψυχολογική πρόκληση είναι βαρύτερη.
Κάπως έτσι σκέφτηκε το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και εξέδωσε μία έντονη ανακοίνωση. Μέχρι εδώ καλά, θα μπορούσε να πει κανείς. Αμ δε! Γιατί η ανακοίνωση εξεδόθη την Παρασκευή 20 Μαΐου. Γιατί βρε παιδιά χρειάστηκαν δύο ημέρες για να εκδοθεί η ανακοίνωση; Τα ραντάρ κατέγραψαν την παραβίαση σε πραγματικό χρόνο και άρα η ανακοίνωση έπρεπε να είχε εκδοθεί άντε μία, άντε δύο ώρες μετά. Ακόμα κι αν η πληροφορία πήγαινε περπατώντας από το υπουργείο Άμυνας στο υπουργείο Εξωτερικών, δεν θα χρειαζόταν δύο ημέρες. Ακόμα κι αν ήταν Χριστούγεννα ή Πάσχα δεν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί αυτή η καθυστέρηση.
Δεν σας κρύβω ότι υποψιαζόμουνα την αιτία, αλλά για καλό και για κακό ρώτησα. Από το Γενικό Επιτελείο μου είπαν ότι αυτοί έκαναν τη δουλειά τους και ενημέρωσαν αμέσως. Από το υπουργείο Εξωτερικών άρχισαν να τα μασάνε, αν και υπογράμμισαν ότι δεν ευθύνονται αυτοί για την καθυστέρηση. Εν τω μεταξύ στην Άγκυρα γελούσαν με την καρδιά τους, που οι Έλληνες “θυμήθηκαν” δύο ημέρες μετά να διαμαρτυρηθούν και μάλιστα αποσιωπώντας το πότε έλαβε χώρα η παραβίαση στην Αλεξανδρούπολη. Και βέβαια, οι Τούρκοι δεν παρέλειψαν να αναφέρουν ότι έγινε την Τετάρτη για να μας εκθέσουν.
Ναι καλά φανταστήκατε, για την καθυστέρηση δεν ευθύνονται υπηρεσιακοί παράγοντες ούτε στο ένα ούτε στο άλλο υπουργείο. Πολιτική ήταν η απόφαση να κρύψουν για δύο ημέρες την τουρκική παραβίαση και όταν διαμαρτυρήθηκαν να μην κρύψουν τη δική μας καθυστέρηση. Και ο λόγος προφανής: Δεν ήθελε το Μαξίμου η τουρκική πρόκληση να επισκιάσει τον θρίαμβο του Κυριάκου στην Ουάσινγκτον. Μάλιστα, καλά ακούσατε. Την ώρα που οι Έλληνες είχαν γεμίσει από εθνική υπερηφάνεια για τα θερμά χειροκροτήματα του Κογκρέσου στον Μητσοτάκη το νεότερο την Τρίτη 17 Μαΐου, δεν ήθελαν να τους χαλάσουν το κλίμα υπερηφάνειας!
Και πάνω από την Ακρόπολη!
Κάπως έτσι σκέφτηκαν αυτοί που μας κυβερνούν και προέκυψε η διήμερη καθυστέρηση. Θα μου πείτε τώρα εσείς: είναι δυνατόν μία πολιτικάντικη επικοινωνιακή σκοπιμότητα να καθορίζει πότε θα διαμαρτυρηθεί επίσημα η Ελλάδα για την ωμή παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας στην Αλεξανδρούπολη; Κι όμως είναι δυνατόν. Γι’ αυτό και στην Άγκυρα γελάγανε για ημέρες με τα καμώματά μας. Έτσι όπως το πάμε, την επόμενη φορά τα τουρκικά μαχητικά θα πετάξουν πάνω από τον Λευκό Πύργο!
Έτσι κι αλλιώς οι Τούρκοι ξέρουν πολύ καλά πως ό,τι και να κάνουν δεν πρόκειται να έχουν πρακτικές επιπτώσεις. Οι γνωστές διαμαρτυρίες, άντε και κανά διάβημα για να μην μένουν χωρίς δουλειά και οι διπλωμάτες. Θα μου πείτε: μα οι πιλότοι μας αναχαιτίζουν τα τουρκικά μαχητικά, τα “λοκάρουν”, που σημαίνει ότι σε συνθήκες πραγματικής αερομαχίας θα το είχαν καταρρίψει. Δεν έχετε άδικο, αλλά οι Τούρκοι πιλότοι ξέρουν ότι “λοκαρισμένοι” “ξελοκαρισμένοι” δεν πρόκειται να υποστούν καμία πρακτική συνέπεια, ακόμα κι αν πετάξουν πάνω από την Ακρόπολη!
Εάν, μάλιστα, ο πρωθυπουργός μας εκείνη την ημέρα θα έχει κάποια δημόσια παρουσία, μάλλον η διαμαρτυρία θα καθυστερήσει κανά διήμερο για να μην χαλάσει το κλίμα ενός ακόμα θριάμβου του! Και εμείς από κάτω στον Κλεινόν Άστυ θα χαιρετάμε τα τουρκικά F-16 και τα ελληνικά Rafale που θα τα κυνηγάνε, νομίζοντας ότι η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία πραγματοποιεί κάποια άσκηση… Τόσο ψηλά και τόσο γρήγορα που πετάνε, πού να ξεχωρίσεις την ημισέλινο στα φτερά!
Υστερόγραφα
Υ.Γ. 1: Καλά, ανεξάρτητα Μίντια το έχουμε πάρει απόφαση ότι δεν έχουμε. Εξ ου και το θέμα “θάφτηκε”, ενώ σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, που στοιχειωδώς σέβεται τον εαυτό της, θα είχε προκληθεί σκάνδαλο για τον κυβερνητικό χειρισμό της παραβίασης στην Αλεξανδρούπολη και θα είχαν απαιτηθεί παραιτήσεις. Αλλά ούτε τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν βρήκαν λέξη να πουν! Ή εγώ το μοχθηρό ερπετό έχω χάσει την μπάλα, ή όλοι έχουν βαλθεί –για τις δικές του ιδεοληψίες ο καθένας– να διευκολύνουν τον Κυριάκο…
Υ.Γ. 2: Και επειδή χορτάσαμε από χειροκροτήματα στο Κογκρέσο και από καλά λόγια από τον πλανητάρχη Μπάιντεν, πίστευα και εγώ το αφελές ερπετό ότι η αντίδραση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ θα ήταν μία καθαρή καταδίκη της τουρκικής παραβίασης. Αμ δε! “Τί είχες Γιάννη τι είχα πάντα”! Από την Ουάσινγκτον μας ήλθε μία ακόμα από τις γνωστές ποντιοπιλατικές δηλώσεις “ναι μεν αλλά”. Αυτά για να προσγειωνόμαστε στην πραγματικότητα… Σαν αύριο πριν 16 χρόνια, εξάλλου, οι Τούρκοι έστειλαν μπαμπέσικα στον θάνατο τον Κώστα Ηλιάκη, χωρίς και να υποστούν την παραμικρή επίπτωση παρότι και τότε ήταν “λοκαρισμένοι”…
Δημοσίευση σχολίου